Monday, July 10, 2006

Έντεκα (all-time αγαπημένες συναυλίες)

moving_optical_illusions-11


«Οι καλύτερες συναυλίες είναι αυτές που δεν έχουμε δει ακόμα»
-λαϊκή σοφία

Αυτό που συμβαίνει φέτος το καλοκαίρι στην Αθήνα με τις συναυλίες, συμβαίνει στο Λονδίνο κάθε τυχαίο μήνα. Έβλεπα κάθε μέρα παντού δεκάδες αφίσες με αγαπημένους μου καλλιτέχνες -τα λαμπερά πρόσωπά τους ήταν σαν να προσπαθούσαν να με υπνωτίσουν, και μου φώναζαν: «Έλα! έλα σε μας. Βγάλε εισιτήριο, μη χάνεις την ευκαιρία. Θα γυρίσεις κάποτε στην Θεσνίκη και θα μας αναζητάς μετανιωμένος».
Είμαι επιρρεπής σε παραισθησιογόνες αφίσες που μιλούν κι έτσι έφαγα μια περιουσία σε συναυλίες στο Λονδίνο (και, λιγότερο, στο Βερολίνο και την Ελλάδα). Να μερικές απ’ αυτές:

1) Massive Attack (Βερολίνο, 1999). Ξέχασα το εισιτήριο, χάθηκα, γύρισα, ξαναπήγα: έχασα σχεδόν όλη τη συναυλία. Όταν μπήκα μέσα είχαν μόλις βγει για τα ανκόρ. Για να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο έζησα τόσο έντονα τα τρία τραγούδια που άκουσα (βοήθησε κι ο απίστευτος φωτισμός) που, ενώ τους έχω δει άλλες δύο (καταπληκτικές) φορές, αυτά τα ανκόρ στο Βερολίνο μου έχουν μείνει.

2) Madonna (Βερολίνο, 2003). […]

3) Νίνα Σιμόν (κάπου στην Καλαμαριά, τέλη ’90ς). Ένιωσα δέος, καταπληκτική φωνή, φοβερή παρουσία. Ήταν επίσης και κάπως διασκεδαστική γιατί επιβεβαίωσε την ‘δύστροπη’ φήμη της: τα ‘χε πάρει με τους διοργανωτές κι ανάμεσα σε κάθε τραγούδι πετούσε σπόντες («τι σόι φεστιβάλ είν’ αυτό // ζήτησα ένα νερό κουφοί είστε; // θα με πεθάνετε...»). Έπαιξε πολύ λίγο και αποχώρησε με το My Baby Just Cares For Me σε υπεργρήγορη έκδοση, ίσως για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα. Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα την φρενήρη εκδοχή του κομματιού – ήταν καλύτερη κι απ’ την αυθεντική.

4) Spice Girls: Όχι ακριβώς απ’ τις αγαπημένες μου, αλλά όταν είδα τις Spice Girls στο Wembley Arena (2000) ρουφήχτηκα άνευ όρων σ’ ένα εξωφρενικό ποπ σύμπαν γεμάτο 8χρονα κοριτσάκια, πανάκριβα σκηνικά, διαστημόπλοια που πετούσαν και πυροτεχνήματα που με άφησαν άφωνο.

5) Morrissey: Τρεις φορές τον είδα στο Λονδίνο (’97, ’99, ’02) αλλά διαλέγω το live του ’99 γιατί μετά την συναυλία, σε ένα after-Morrissey πάρτι, γνώρισα την καλύτερή μου φίλη.

6) Marilyn Manson: (στο Rockwave). Μ’ αρέσει φοβερά και κυρίως η ‘ηλεκτρονική’ του περίοδος. Η συναυλία, αν και μικρή, ήταν πολύ ατμοσφαιρική: απ’ το ξεκίνημα με το σκοτάδι, τους ψαλμούς και τα φωτεινά θυμιατά μέχρι το τέλος που ο Μ. σαν άλλος δικτάτορας γαβγίζει τις οργουελικές οδηγίες του και μετά σωριάζεται σαν μαριονέτα, το live τους ήταν, για μένα, μια Αποκάλυψη.

7) Pet Shop Boys: (Λυκαβηττός, 1999) All-greatest-hits συναυλία, τρελό κέφι. Η γνωριμία μαζί τους στα παρασκήνια ήταν ανέλπιστη. [Δέκα χρόνια κάποιος που είχε βγάλει και μια φωτο μου την έδωσε. Πολύ κουφή αίσθηση.]

8) Portishead (Brixton Academy, 1997) Θυμάμαι την φοβερή (και κλιμακωτά μανιασμένη) ροκ εκτέλεση του Sour Times, με την Beth Gibbons να τελειώνει ουρλιάζοντας NOBODY LOVES ME. [Την θυμάμαι επίσης να τα χώνει στο περιοδικό Q (που είχε γράψει ότι είναι λεσβία)]

9) Hole (Brixton Academy, 2000) Courtney Love: Κρεμάστηκε απ’ το ταβάνι, ανέβασε κόσμο στη σκηνή, έριξε χρυσόσκονη στον αέρα, είπε τις πιο κουτσομπολίστικες ατάκες, ξεντύθηκε, απείλησε να συλληφθεί (!) και γενικά είχε το κέφι ενός πεντάχρονου. Και τα τραγούδια τέλεια.

10) Beautiful South (Βερολίνο, 1999). Από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, τέλεια υπερμελωδική συναυλία.

11) Μoby (και στο πρώτο Rockwave, αλλά κυρίως στο Astoria, Λονδίνο 2000). Συνδυάζει τα πάντα, κάνει απρόσμενες διασκευές και στο live στο Astoria τελείωσε συγκλονιστικά, πάτησε στην κορυφή του συνθεσάιζέρ του με τα χέρια ανοιχτά σαν Μεσσίας κι έπαιξε το Thousand, το πιο γρήγορο κομμάτι του κόσμου (ξεκινάει αργά, γίνεται σταδιακά όλο και πιο γρήγορο και καταλήγει στην οργασμική βαβούρα των 1000 beats/per minute – εξ ου κι ο τίτλος).
.
.
moving_optical_illusions-11

38 comments:

enteka said...

ποια είναι η δική σας αγαπημένη συναυλία όλων των εποχών;

Anonymous said...

H καλύτερη που πηγα, Sonic Youth & Moby, περισυ, Rockwave πέρισυ.
Όπως λέει η λαϊκή ρίση όμως, περιμένω τους depeche mode.
Και τρεις που δεν είδα ποτέ, Radiohead to 2001, Kraftwerk περισυ, Στερεο Νοβα.

enteka said...

elias θενκς (και μου θύμισες: η περσινή των kraftwerk είναι η alltime αγαπημένη συναυλία που είδα σε dvd -ζηλέυω πολύ όποιον τους είδε, συγκλονιστική παράσταση)

Nada said...

«Οι καλύτερες συναυλίες είναι αυτές που δεν έχουμε δει ακόμα»
-λαϊκή σοφία

«Οι ομορφότερες γυναίκες είναι αυτές που δεν έχουμε δει ακόμα»
-λατινοαμερικάνικη σοφία (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες)

Ωραίο το εισαγωγικό λογοπαίγνιο!

Λοιπόν, οι καλύτερες συναυλίες που είδα ήταν φυσικά όταν σπούδαζα στην Αγγλία και είναι οι εξής τρεις:

1. The Egg (1996, University of Leeds Union, 1999, York)... Ίσως η καλύτερη dance μπάντα (παίζουν όλοι με πραγματικά όργανα, φοράνε λευκά ρούχα και έχουν ταινίες να προβάλλονται πάνω τους, τα κομμάτια παίχτηκαν όλα ενωμένα όπως και στο 1ο άλμπουμ τους και στο τέλος της συναυλίας... η εξάντληση από τον ασταμάτητο χορό δεν μας απέτρεψε από το να χειροκροτήσουμε για πολλή ώρα)

2. Pavement (1996, "The Duchess of York", Leeds. Τουρνέ για την προώθηση του άλμπουμ "Brighten The Corners", ατσούμπαλες κιθάρες και ένας τραγουδιστής έτοιμος να κοιμηθεί - η αποθέωση του lo-fi με σουρεαλιστικότατους στίχους ("embrace the senile genius, watch her reinvent the wheel... pigs they tend to wiggle when they walk, the infrastructure rots...)

3. Orbital (1999, Leeds Metropolitan University Union). Χωρίς σχόλια...

Alkisti said...

Moby στο Λυκαβηττο, 2003
Garbage στο Rockwave, 1999

Anonymous said...

Rock in Athens. 1985. Χωρίς φωνή μετά τους Depeche Mode. Κι εκείνη η θάλασσα από φλόγες όταν κόπηκε το ρεύμα στους Cure...

Anonymous said...

Νομίζω by far Portishead στη Νέα Υόρκη 1998

αν και μοναδική εμπειρία μια performance της Diamanda Gallas επίσης 1998

aurora_eyes said...

Η καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ είναι η δικιά μου σε κάποιο μου όνειρο! :P

Επίσης, πολύ σε ζηλεύω enteka που είδες live τις spice girls! Χαχαχαχα!

Και πέρα από την πλάκα τώρα, σε ζηλεύω για οτιδήποτε είδες στο Βερολίνο. Αχ βαχ!

Filotas said...

Dirty Three, Charlie Owen - Louis Tillet, Nick Cave and the Bad Seeds. Ιβανώφειο Θεσσαλονίκη 1995 ή '94? Δεν θυμάμαι, αλλά αν ψάξω θα το βρω!

I.I said...

O Mairylin Manson φοβέρος πέρσι!!!!
Όπως ακριβώς τα περιγράφεις, θυμιατά και οργουελικό τέλος, απ τα καλύτερα live ever!

Xνούδι said...

pink floyd 31/05/1989 Ολυμπιακό στάδιο.

Άπαιχτοι

silly redhead* said...

Η συναυλία που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω είναι των Rolling Stones όταν ήμουν πρώτη γυμνασίου.Είχε βγάλει ο τότε κολλητός μου εισητήρια στην πρώτη σειρά και δε με άφησαν οι γονείς μου να πάω...

UrbanTulip said...

To 2003 με τους Massive Attack στο Λυκαβητό για την περιοδεία του 100th Window. Το 2005 στο Λυκαβητό πάλι η Patti Smith και η φάση που είπε το "because the night" Α και μετά όταν τελείωσε η συναυλία που έβγαλε τις χορδές της κιθάρας της μια μια.
Ίσως καμιά από τις δυό να μην ήταν η καλύτερή τους, αλλά όπως είπε και ο enteka, σημασία έχουν και όλα τα "παραλειπόμενα"!
Α και το ΄99 τους De La Guarda στο Λονδίνο. Να μαστε σε ένα τεράστιο χώρο μαζεμένοι και να πετάγονται από πάνω μας με ακροβάτικά και νερά!

enteka said...

ευχαριστώ όλους: και τι δεν θα έδινα να 'μουν στο Rock in Athens του '85 (και το ότι πήγα στο Rockin Athens του '95 (?) με Bowie, Lou Reed & Pato Banton (!) δεν αναπληρωσε το κενό.)
(οι egg μ'αρέσουν, κυρίως το getting away with it και τα ρεμίξ του)
Όταν ήμουν 13 είχαμε βγάλει με την ξαδέρφη μου εισιτήρια για τον Μάικλ Τζάκσον, και όλο το καλοκαίρι το περιμέναμε. Λίγες μέρες πριν πάμε στην Αθήνα, έγινε η γνωστή ακύρωση -από τότε έχω ένα άγχος ότι οι συναυλίες που θέλω πολύ θα ακυρωθούν. Ας πούμε όταν ακούστηκε ότι θα παίξει στις 12 Σεπτεμβρίου η Μαντόνα στο Καραϊσκάκη, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα γίνει τελικά -κάτι παθαίνουν οι σούπερσταρ με την ελλάδα...

:)

urbane71 said...

Kι τώρα το φλωράκι:)

Η καλύτερη ever η πρώτη των Pet Shop Boys στον Λυκαβηττό. Πολλοί μουρμούριζαν μετά αλλά εγώ δεν πίστευα ότι τους είχα δει μπροστά μου. Σε έκσταση.

Επίσης: οι δύο των Beautiful South (ήταν όπως τους περίμενα και με είχε συγκινήσει το γεγονός ότι ήταν πολύς κόσμος), των REM στον Αγιο Κοσμά και του Μπράιαν Ανταμς στην Ριζούπολη (η πρώτη συναυλία της ζωής μου, φουλ ερωτευμένος και το Summer of '69 live!).

cobden said...

Φοβάμαι πως θα φανώ τελειώς...φλώρος αλλά οι περισσότερες αναμνήσεις μου είναι από συναυλίες ελλήνων καλλιτεχνων:
1.Καλοκαίρι 87 ή 88, Συναυλία Νταλάρα-Ελ. Δήμου στο Εθνικό Στάδιο της επαρχιακής πολής που μεγάλωσα.Η πρώτη συναυλία που πήγα!Θυμάμαι πως μετά , μαζευτήκαμε όλα τα επαρχιωτάκια στο πίσω μέρος της σκηνης, και χαζευαμε το τεράστιο αυτοκίνητο του τραγουδιστή του λαού, Γιώργου Νταλάρα, μια Βuick...Μου την είχε πέσει και μικρή με σιδεράκια, και κάθε φορά που χαμογελούσε ήταν πολύ τρομακτική!
2.Μάλλον 2000, Συναυλία Marc Almond, Μύλος Θεσσαλονίκη...Ωραία τραγούδια και πολύ κέφι...Μπροστά μου καθόταν ο...Ζαχαράτος...
3. Καλοκαίρι 2004, Συναυλία Μαρινέλλα, Λυκαβηττός... Αυτό που βγάζει αυτή η γυναίκα πάνω στη σκηνή , δεν το έχω δει σε καμια άλλη Ελληνίδα τραγουδίστρια!Και είναι σχεδόν 70...
4. Άνοιξη 2005, Συναυλία Θάνου Μικρούτσικου με τα μελοποιημένα τραγούδια του Καββαδία, Μέγαρο Μουσικης (αυτό θεωρείται συναυλια?)...Η πρώτη φορά που άκουγα live τα αγαπημένα μου τραγούδια από τις ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ...Μοναδική εμπειρία, αν και οι εκτελέσεις μπορούσαν να είναι και καλύτερες...Είχα πάει μόνος μου, η κοπέλα που καθόταν δίπλα μου ήταν συνέχεια δακρυσμένη... "Κούλικο στο στήθος σου τατού, που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει, είπαν πως την είχες αγαπήσει, σε μια κρίση μαύρου πυρετού..."
5. Καλοκαίρι 2005, Συναυλια για τη Βίκυ Μοσχολιού, Βύρωνας. Μαγική βραδιά, λίγο πριν μας αφήσει η Βίκυ...Οι καλύτερες γυναικείες φωνές συγκεντρωμένες!Τρομερό στριμωξίδι, ακόμη θυμάμαι την σπρωξιά που μου έδωσε ο μπράβος του Χριστόδουλου, για να περάσει η Αγιότητα του!

Για Madonna και Pet Shop Boys ζηλεύω πολύ:))

stereonova said...

pixies sto club oneiro stin thessaloniki

cure sto rock in athens

16 horsepower sto club tou mylou

oi the ex s'ena porno-sinema stin thessaloniki

proti emfanisi ton stereo nova stin thessaloniki 93

Jamella said...

Φοβάμαι οτι έχασες τον Γιαν Γκαρμπάρεκ στη Σίβηρη χμ.. αν θυμάμαι καλά το 1996.
Εκπληκτική εμφάνιση, ένα τριπ από τα λίγα, χωρίς εφφέ κλπ, μόνο με την πιο υπέροχη μουσική που μπορούσαν να παίξουν 4 άνθρωποι..
Στα κρουστά μια κοπελλιά πρέπει να είχε πάνω από 30 κομμάτια, από μεγάλα ντραμς ως κρυσταλλάκια.
Φυσικά ο Γιαν τα είχε δώσει όλα και όχι μόνο.

έκσταση...

Trilian said...

Bryan Adams στο Ολυμπιακό γήπεδο του Μοναχου το ΄98 ακόμα ανατριχιάζω οταν θυμάμαι ένα ολοκληρο στάδιο μόνο υπο το φως αναπτήρων να τραγουδάει το Summer of 69 ακαπέλα!

Anonymous said...

kalispera!prwti fora erhomai se epafi me b l o g ...
eimai ligo ashetaki alla vriskw poly endiaferonta ola ayta poy diavasa...kata tihi se vrika enteka alla i epomeni fora den tha einai tyhaia...
i kaliteri synaulia???
mallon sen tin ehw dei akoma...
alla sigoura to kalokari tha mas antameipsei...
.....
twra eimai k egw enas blogger???

H2O said...

Wembley 13 July 1985 - Live Aid ήμουν τόσο μικρός ώστε να καταλάβς το μέγεθος των ονομάτων και του πλήθους, αλλά τόσο μεγάλος ώστε να ανατριχιάζω και να βάζω τα κλάματα με τους ήχους Queenn, Led Zeppelin, Who, U2, Eric Clapton και των άλλων μάγων...

Manos said...

Η πιο περίεργη: Ρουβάς - Κοκκίνου μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Κουφό, όντως, οθόνες με κάτι μεγάλα "Σας ευχαριστούμε" και μια διάχυτη ανησυχία για την επιστροφή στην κανονική μας ζωή μετά το δίμηνο υψηλού επιπέδου διάλειμμα στο Ολυμπιακό Χωριό.

Περίεργο επίσης: δίπλα μου ένας φαν των Royskopp, εγώ που πριν πάω στη συναυλία άκουγα το To France του Oldfield στο αυτοκίνητο. Γύρω γύρω 5 χιλιάδες - τουλάχιστον - κοριτσάκια κάθε ηλικίας που ούρλιαζαν Σάκη - Σάκη. Εκεί που τα πράγματα χειροτέρεψαν ήταν που αρχίσαμε και εμείς να χτυπιόμαστε με τους πρωτότυπα ψιλοpunk (για Ρουβά) ρυθμούς του αοιδού στο "άααντεξάαααααααα".

Και να φανταστείτε ότι πήγαμε στη συναυλία ελπίζοντας να βγει η Κοκκίνου με κανένα σέξι φόρεμα για να την παλέψουμε εκεί πέρα...

Τελικά φύγαμε χωρίς να έχουμε δώσει ιδιαίτερη σημασία στη συναυλία. Όπως είπα και πιο πάνω, μέτραγε η ξενέρα της επιστροφής στη ρουτίνα. Όσο για τη συναυλία, ο φαν των Royskopp είχε δηλώσει: "όλες εκεί μέσα πέρναγαν κάθε τριχωτό δίποδο για τον Ρουβά." /agree :D

enteka said...

damn,
ξέχασα μία που είχα αποφασίσει να την βάλω πρώτη πρώτη:

Μέσα δεκαετίας '80, ήμουν γύρω στα 7, ο μπαμπάς μου (κάπως ροκάς) με πήρε μαζί του στις Τρύπες. Έπαιζαν στην παραλία της Θεσνίκης, ίσως στο άγαλμα του μεγάλου αλεξάνδρου ίσως πιο ανατολικά.
Θυμάμαι ελάχιστα πράγματα, μια συνεχή κινητικότητα, δυνατή μουσική (που σταμάτησε απότομα), επεισόδια, αστυνομία, καπνούς, κλάμα. Ο μπαμπάς μου με φυγάδευσε κατευθείαν -ψιλοέντρομος.
Είναι σίγουρα η πρώτη συναυλία που πήγα και, μάλλον, η πιο συναρπαστική.
[είχε πλάκα, δεκαπέντε χρόνια μετά, τον πήρα μαζί μου εγώ στις Τρύπες, στο Ξυλουργείο του Μύλου(κι αρχικά ντρεπόταν, "εγώ, ένας γέρος ανάμεσα στη νεολαία!")]

urbane + cobden: φλώροι! (πλάκα κάνω, ευχαριστώ για τις αναμνήσεις σας)

the drude: έχεις δίκιο και τώρα συνειδητοποίησα κάτι που είχα απωθήσει τελείως: πέρα από την συναυλία της πρώτης μέρας (με τα ιερά τέρατα) πήγα και την δεύτερη μέρα! Aπ' τη δεύτερη μέρα μου έχει μείνει τόσο έντονα ο Pato Banton που δεν θυμόμουν ούτε Cardigans ούτε Simply Red.
Ο Pato Banton ήταν χ ά λ ι α! Σε μια στιγμή καθώς έπαιζε ένα αδιάφορο, σχεδόν fake, ρέγκε κομμάτι είπε: "Θέλω όλοι να γυρίσετε στους άγνωστους διπλανούς σας, και να αγκαλιαστείτε λέγοντας (κάτι cheesy του στιλ) "I love you, Υou are my brother/sister". Αναγκαστηκα να αγκαλιαστώ με μια διπλανή κυρία, που ένιωθε τόσο άβολα όσο εγώ και μετά μας έβαζε (ο Πάτο Μπάντον) να φωνάζουμε "I Like Peace" κλπ. Σκέτος εφιάλτης.
[Όταν έφυγε, δεν χειροκροτούσε κανείς για ανκόρ και ξαναβγήκε μόνος του στη σκηνή και φώναζε "Do you want some more Pato Banton? Let me hear you!" Δεν θυμάμαι τι απαντήσαμε αλλά αυτός έπαιξε έτσι κι αλλιώς την επιτυχία του (Baby Come Back) κι εξαφανίστηκε.]

μιχάλη ε. όλες πολύ ενδιαφέρουσες

jamella: όντως τον έχασα... θενκς για την περιγραφή :)

trillian: το Summer of 69 (που το αναφέρεις κι εσύ και ο urbane) είναι απ' τα αγαπημένα μου 80ς τραγούδια

anonymous: καλωσήρθες :) (και όχι, δεν έγινες ακόμα blogger, μπορούμε να σε πούμε επίτιμο μπλόγκερ όμως!)

h2o: αν έχεις δει το Live Aid του '85 τα 'χεις δει όλα...

dr.manos: λολ, τι εμπειρία!

λεωνίδα: εύχομαι να τις ζήσεις, φοβερός ο Μάνσον.

patsouxas: αλήθεια λες? πες λεπτομέρειες

:)

Anonymous said...

βέβαια ξέχασα Perry Blake στα εξάρχεια 2001;

Anonymous said...

Θα συμφωνήσω με το ρητό...
Αν και *μέχρι τώρα* έχω πάει σε αρκετές συναυλίες..πάντα οι καλύτερες γίνονται
α) όταν δεν έχω μια
β) όταν λείπω

Μαρκησία του Ο. said...

Cure στο στάδιο του Παναθηναϊκού (νομίζω το 1995)
το δεκάλεπτο και βάλε Forest και ο χαμός στο Charlotte Sometimes

PJ Harvey στον Λυκαβηττό
απλώς απίστευτη, ειδικά όταν είπε το Rid of me.

Queens of the Stone Age πέρσι. Καταπληκτικοί. Σούπερ ενέργεια, απίστευτος ο Josh Homme.

Thievery Corporation στο Λυκαβηττό. Ένα μεγάλο καλοκαιρινό πάρτι.

Τέλος, αυτή που θυμάμαι πάντα με αγάπη: Wim Mertens στο θέατρο Βράχων. Θυμάμαι ότι ήταν εν μέσω πανελληνίων.

lkrory21 said...

Η καλύτερη συναυλία που έχω δει προσωπικά: Joe Strummer & The Mescaleros - Γήπεδο Σπόρτινγκ 2001. Όνειρο ζωής ο Strummer επι σκηνής...

lkrory21 said...

Α! Και φυσικά (αναφέρθηκε και πιο πάνω) Kraftwerk πέρυσι στο Φάληρο! Θεοί!

MoSeS said...

Οι PSB ήρθαν στο Λυκαβηττό το 2000 (υπάρχει και πολυφορεμένο t-shirt):P
David Bowie δεν πρόλαβες να δεις UK? Τον είχα δει σε μια λαμπερή καλοκαιρινή μέρα στο Milton Keynes και κατελήφθην από μια απόκοσμη ζάλη!

ralou said...

Pink Floyd το 1987.

Δεν το συζητώ!
Δείχνουμε και την κλαση μας!

Ιφιμέδεια said...

Εντάξει, επειδή έβγαλαν ήδη το φίδι ο Cobden και ο Patsouxas ορμάω κι εγώ:

Η συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας στην Αθήνα (Ολυμπιακό Στάδιο, νομίζω το 1988) με Sting, Peter Gabriel, Tracy Chapman μέχρι και ο Νταλάρας Μαϊντανός!

Εννοείται ότι δεν πήγα για κανένας από όλους αυτούς, αλλά γιατί είδα τον ίδιο το Θεό να τραγουδάει: Bruce Springsteen.

Ήταν καλύτερος απ'ότι περιμέναμε και περιμέναμε πολύ! 12 ώρες από τις 12 το μεσημέρι!

Είχαμε κάνει κοπάνα από το Γυμνάσιο με την κολλητή μου τη Ρ. , τα σακίδια στον ώμο, τρένο και τσουπ στο ολυμπιακό στάδιο. Ούτε πεινάγαμε, ούτε διψάγαμε (κι ας μας βάραγε ο ήλιος αλύπητα στην αρένα), ούτε κατουριόμασταν: περιμέναμε τον Bruse Springsteen και η αδρεναλίνη μούσκευε τις κόκκινες μπαντάνες μας!

enteka said...

PSB καλοκαίρι του 2000, σωστά.
η συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας νομίζω άφησε εποχή...
καλησπέρα σε όλους
:)

Katerina said...

Πάαααπα Μαντονάκι και ξερό παντεσπάνι, φίλε μου!
Χμμμμμμμμμμμ δεν είμαι πολύ της συναυλίας αλλά θυμάμαι πάντα με Schadenfreude (εγώ το λέω ως χαρμολύπη, μη με παρεξηγήσετε) τη συναυλία των REM στην Αθήνα. Γαμάτη!
Και μερικά Rockwave βεβαίως βεβαίως. Όπως τότε που είχα δει τους Garbage. Και τους Placebo. Την Patty Smith. Έτσι που λες, Φώντα μου.
Ααααα και κάποτε στο Μάντσεστερ είχα δει τους Björn Again! :D Μετράει;;

Katerina said...

Α και επίσης θυμήθηκα Polly Jean Harvey και Cranberries. Τις εποχές του gatecrashing.

enteka said...

katerina θενκς: τους cranberries που ήταν από τα αγαπημένα μου γκρουπ, τους είδα κι εγώ (κάπου στον Πειραιά;) και ένιωσα φανταστικα!

Katerina said...

Ναι ναι!
Και πολύ γκρουπάκι, όμως. Αλλά γιατί χάθηκαν;; Εδώ πουλάνε άλλα κι άλλα αίσχη και αυτοί αποσύρονται;; Ντροπή!

Anonymous said...

Where did you find it? Interesting read toy tops pictures hooters hotel & casino las vegas nv casio db 30 watch Financial planning toronto Free lesbain big boobs Toy story aliens in pink

Yannis said...

25 Σεπτεμβρίου 2008
Πωλούνται 2 εισητήρια για Madonna pitch A μπροστά στη σκηνή !
1,200 ευρώ το ένα.
όποιος θέλει… bandproductions@gmail.com