Έντεκα (πρωτοσέλιδα από προηγούμενο εθνικό θρίαμβο)

.
.



Δεν βλέπω το Μουντιάλ, αλλά είδα ελάχιστα απ’ τον αγώνα της Ελλάδας με την Αργεντινή. Οι Έλληνες παίκτες, μέσα σε λίγες μέρες, έγιναν από ήρωες άχρηστοι, μετά πάλι ήρωες, μετά κάτι στο ενδιάμεσο μετά πάλι ήρωες. Είναι φοβερή η ευκολία που γίνεται αυτό. Διάβαζα εδώ μερικές φράσεις εφημερίδων την επόμενη μέρα μετά την κατάκτηση του Euro 2004. Μάλλον υπερβολικές.



«Ένα νέο έθνος γεννιέται», «HELLAS!!!! Σε όλη την Ευρώπη αυτή η λέξη θα γράφεται και θα ακούγεται για μήνες. Αυτή τη φορά όχι για την ιστορία του έθνους μας, όχι για τον πολιτισμό που χάρισε στον κόσμο» (Αδέσμευτος). «Το εκτυφλωτικό φως που άναψαν 11 λεβέντες ντυμένοι στα γαλανόλευκα χθες, στο «Στάδιο του Φωτός» της Λισαβόνας, θα φαίνεται από τα άστρα. Από τον έβδομο ουρανό. Εκεί θα βρείτε τους ήρωες του EURO 2004 (...) εκεί θα βρείτε κι εμάς, εκεί θα συναντήσουμε κι εσάς. Την Ελλάδα ολάκερη. Μια χώρα στις φλόγες! Μια χώρα ταπεινή που γιορτάζει και θα γιορτάζει στον αιώνα τον άπαντα τον απόλυτο Αθλο» (Ελευθεροτυπία!!!).



Τα διάβαζα αυτά και έψαχνα και τα πρωτοσέλιδα μέσω του in.gr (οι δεξιές εφημερίδες χωρούσαν στα πρωτοσέλιδά τους την άσχετη μουτσούνα του πρωθυπουργού και της γυναίκας του) και προσπαθούσα να θυμηθώ πού ήμουν εγώ το βράδυ του τελικού. Και τι έκανα.

Το 2004 ήμουν στο στρατό. Απ’ το χειμώνα μέχρι και το καλοκαίρι ζούσα σ’ ένα στρατόπεδο της Κομοτηνής και ένιωθα πανίσχυρος. Τα πράγματα ήταν καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα, με σέβονταν όλοι επειδή ήμουν μεγαλύτερος (μεγαλύτερος κι απ’ τον 25χρονο υπολοχαγό μου), δούλευα σ’ ένα γραφείο και στα κρυφά κρατούσα σημειώσεις με την ελπίδα ότι θα γίνουν κάποτε βιβλία (δεν έγιναν) και άρθρα (έγιναν).



Επειδή ήξεραν πως είμαι απ’ τη Θεσνίκη με ρωτούσαν όλοι τι ομάδα ήμουν. Δεν ήμουν.

Παλιά ο μπαμπάς μου με είχε κάνει ΠΑΟΚ (σ’ όλη την παιδική μου ηλικία κόσμος εκπλησσόταν φωναχτά –ευχάριστα ή δυσάρεστα: «Καλά σε λένε Άρη και είσαι Πάοκ;», απίστευτα κουραστικό.) Κάποτε, προς το γυμνάσιο συνειδητοποίησα πως χωρίς λόγο ταραζόμουν με όλα αυτά τα παιχνίδια μπάσκετ που κρίνονταν στο τελευταίο δευτερόλεπτο και σταμάτησα να τα βλέπω, σταμάτησα να ασχολούμαι τελείως. Θεώρησα πως όλο αυτό είναι μάταιο, ακόμα και να σκίσει σήμερα η ομάδα μετά θα πάει χάλια, είναι σα τη ζωή, με τις μικρές δόσεις ευτυχίας της και τις μεγάλες δόσεις μη ευτυχίας.



Κάπως άσχετο: τα τελευταία χρόνια κάνω συνέχεια παρουσιάσεις σε σχολεία και γνωρίζω παιδιά δημοτικού. Είναι η πρώτη και πιο εκνευριστική ερώτηση που θα μου κάνουν. «Κύριε τι ομάδα είστε;»

Στην αρχή δεν έλεγα τίποτα, προς μεγάλη απογοήτευση των μαθητών. Μετά, σε επόμενα σχολεία έλεγα Πάοκ. Αυτό εξόργιζε τουλάχιστον τους μισούς και με γιουχάρανε, με βρισιές, κανονικά. (Τουλάχιστον όμως οι υπόλοιποι με αποθέωναν και, ίσως κι επειδή πίστευαν πως ήμουν Πάοκ, αγόραζαν τα βιβλία μου.) Όταν με κατέβαλλαν τα συνεχή γιουχαϊσματα, σε επόμενα σχολεία, έλεγα ότι δεν είμαι τίποτα. Αυτό ήταν χειρότερο όμως γιατί έμεναν όλοι δυσαρεστημένοι.



Τώρα τελευταία βρήκα ένα έξυπνο κόλπο και λέω πως «Είμαι Απόλλων Καλαμαριάς, επειδή ζω στην Καλαμαριά!» Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν ο Απόλλων ζει ή αν πέθανε και σε ποια κατηγορία γκρεμοτσακίστηκε φέτος, αλλά το κόλπο πιάνει μια και τα περισσότερα παιδιά σέβονται την εκκεντρική επιλογή μου. (Όσα δεν την σέβονται επιμένουν: «Οκ, Απόλλων Καλαμαριάς. Από τις μεγάλες όμως;»)



Εκείνο τον Ιούνιο λοιπόν. Όλοι στο στρατόπεδο καίγονταν για το Euro, εγώ, όσο ανθελληνικό και να ήταν αυτό, αδιαφορούσα. Και σύντομα άρχισα να κάνω διευκολύνσεις σε όσους ήθελαν να δουν τα ματς. Δε ζητούσα ανταλλάγματα, είχε έρθει η βυσματική μετάθεσή μου για Θεσσαλονίκη, σε λίγες εβδομάδες πήγαινα σ’ ένα υπέροχο στρατόπεδο κοντά στο σπίτι μου. Κι έτσι από μονόχνωτος και ηδονικά απομονωμένος ξαφνικά νοιαζόμουν για όλους. Έκανα φιλίες, άκουσα προβλήματα, έδωσα συμβουλές. Και κάλυψα θέσεις καθώς οι φαντάροι το έσκαγαν στα κρυφά για να δουν τα ματς. Κάποτε οι ανώτεροι στρατιωτικοί κατάλαβαν τον παράνομο ρόλο που έπαιζα. Και, διστακτικά στην αρχή, μου ζήτησαν να βοηθήσω και αυτούς.



Έγινα λοχίας υπηρεσίας, υποδεκανέας αλλαγής ή αλφαμίτης ή οτιδήποτε χρειάστηκε. Έμπαινα στη θέση λοχαγών, εγώ, ένας γιωτάς με περιφρόνηση για τα στρατιωτικά, και περνούσα την ώρα μου διαβάζοντας βιβλία και περιοδικά, την ώρα που από μακριά, είτε απ’ το καψιμί είτε απ’ την πόλη, ακούγονταν κάθε τόσο πανηγυρισμοί. Καθώς οι μέρες περνούσαν οι πανηγυρισμοί ήταν όλο και πιο συχνοί. Και όλοι μου ζητούσαν όλο και περισσότερες χάρες. Το στρατόπεδο άδειαζε, όλοι έβγαιναν έξω ή κλείνονταν στο κψμ και ένιωθα τελείως μόνος, ευχαριστημένος που όλα μου ανήκαν, τα σιωπηλά κτίρια, τα τανκς, η περιφραγμένη φύση.



Σύντομα αναλάμβανα βάρδιες και μετά τους αγώνες, για να βγουν έξω να πανηγυρίσουν. Το πράγμα πήγαινε για θαύμα και το θαύμα όντως έγινε σε κάποια στιγμή αλλά δε θυμάμαι περισσότερα, από ένα σημείο και μετά όλες οι νίκες μού φαίνονταν ίδιες. Όταν το Euro τελείωσε όλοι με αντάμειψαν, τιμητική άδεια, κάθε μέρα είχα έξοδο, διανυκτερεύσεις, κλπ. Λίγες μέρες μετά έφυγα από εκεί και, καλώς ή κακώς, πήγα σπίτι μου.



Κάθε χρόνο το σκέφτομαι (και συχνά το κάνω). Κάθε ταξίδι στην Κομοτηνή με γεμίζει με αναμνήσεις ενός ανθρώπου σχετικά φοβισμένου, αρκετά νευρωτικού, περιέργως καταφερτζή, ηθελημένα μοναχικού, με άφθονο ελεύθερο χρόνο για γράψιμο, διάβασμα και ονειροπόληση. Που ενδιαφερόταν περισσότερο για τυχόν δικούς του, προσωπικούς θριάμβους παρά για τους υποχρεωτικά Εθνικούς...


.
.
.
+ Bits and Pieces.

.
..

Έντεκα (ιστορίες σε μια πρόταση)

Δεν είμαι απ’ αυτούς που μπορούν να τα πουν όλα σε μία πρόταση. Το να γράφω όμως είναι το επάγγελμά μου και όταν χρειάζεται γίνομαι σύντομος, κόβω λέξεις, συμπυκνώνω μέχρι θανάτου. Όταν όμως δεν κάνω δουλειά (και εδώ δεν κάνω δουλειά) αφήνομαι ελεύθερος - χαρούμενος που δεν υπάρχει ούτε αντικειμενικός αλλά ούτε και ψυχαναγκαστικός λόγος για συντομία.

Ενθουσιάστηκα όμως όταν είδα το σάιτ ONE SENTENCE και τις μικροσκοπικές αληθινές ιστορίες του. Κόλλησα με την χαϊκού απλότητα των λιλιπούτειων διηγημάτων του σάιτ, διάβασα όλα τα αρχεία και σκεφτόμουν πόσα μυθιστορήματα, πόσα θεατρικά, πόσα κινηματογραφικά σενάρια δεν γράφτηκαν ποτέ μιας και προτιμήθηκε η σύντομη αφήγηση αυτών των ιστοριών.

Ιστορίες που υποοούν, που αποκαλύπτουν ή που κρύβουν, που παρουσιάζουν κομμένα αποσπάσματα του υποσυνειδήτου: διάλεξα έντεκα που μ’ άρεσαν, αλλά στο τέλος βάζω και το λινκ για να διαλέξετε τις δικές σας. Στο ενδιάμεσο η μόνη εικονογράφηση που μπορούσα να σκεφτώ, στερεοσκοπικές εικόνες, ασαφείς, χλωμές και αλλόκοτες, για να ταιριάζουν με τα μισόλογα των συμπυκνωμένων ζωών.

Χωρίς μετάφραση προφανώς, όπως ανέβηκαν στο OneSentence.


-------------------------------------------------------------


I couldn't stop thinking about how that picture board had been made for a graduation party, not a funeral.

 


I took ecstasy for the first time and saw Scruff Mcgruff, the anti drug dog that wears a trench coat, eight feet tall in my friends’ kitchen shaking his head at me.


 
Faced with answering the phone or going to lunch I chose the phone with no way of knowing that the wrong number on the other end would someday be my husband.


 
When I was 5 or so my mom would tell me to lie down before she tied my tie and I just now realized at the age of 19 that she did this because she's a funeral director.


 
After sighing and telling her how much I missed my Grandmother, my mom laughed and said, “She hated you.”


 
My aunt taught me to drive in the cemetery because "I couldn't hurt anyone in there."


 
After surfing dozens of porn sites and downloading thousands of songs illegally, I finally got a virus on my laptop from a website containing quotes from the Bible.


 
The day after the first fistful of my hair fell out, my son and his red pit bull showed up for breakfast, both of them with shaved bald heads.



When I paused in between songs, I could hear my husband applauding on the other side of the shower door.


  

I just realized that since my mom died, I have ranked the rest of my immediate family on who I fear to lose most.


 
As you were breaking up with me, all I could think about were those mornings when you compared the Pop-Tarts and gave me the one with more frosting.



My 8-year-old sister proudly declared that she knows that "WTF" means "Wow, That's Funny" and has been using it all over the internet!

.
----------------------------------------------------
.
.
*ONE SENTENCE


** Άλλα μικροσάιτ:

• Four Word Film Review

• Six Fics - Ιστορίες με έξι λέξεις

• ADDreviews - κριτικές δίσκων κάτω από 20 λέξεις

• ADDmovies - κριτικές ταινιών κάτω από 20 λέξεις

• Reviews in Haiku - κριτικές με 17 συλλαβές 

• Seventeen Syllables - μπλογκ γραμμένο σε μορφή χαϊκού

• 50 Word Stories - αυτό

• In Other News - ειδήσεις εν συντομία

• Ommatidia - ιστορίες με 101 λέξεις

• five.sentenc.es  - το γράψιμο των email με 5 ή λιγότερες προτάσεις

• 400 Words - ένα μικροπεριοδικό

• Quick Fiction - λογοτεχνία κάτω από 500 λέξεις

• Microhorror - ιστορίες τρόμου με 666 λέξεις




.
.
.+++

Έντεκα (για το Tambourin του Rameau)

.


*bits and pieces κάθε μέρα




(Εικόνες: Joseph Wright of Derby, 1734 – 1797. Ζωγράφιζε -με καταπληκτικούς φωτισμούς και απίστευτες σκιές- την ίδια περίπου περίοδο που ο Rameau συνέθετε τα κομμάτια του.)


Όταν πρωτανακάλυψα το Τρίτο Πρόγραμμα στο ραδιόφωνο, γύρω στο 1986, εκστασιάστηκα. Τότε άκουγα κυρίως ποπ, έβλεπα τα τσαρτς στη δορυφορική και έπρηζα τους γονείς μου να μου αγοράσουν το Ποπ Κορν, το Discomoda In και το Τοπ + Στίχοι. [Ήταν πολύ δύσκολο να τους πείσω. Όταν δεν έπιαναν τα επιχειρήματα «Έχει αφίσα Μάικλ Τζάκσον, συνέντευξη Μαντόνα, και τους στίχους των Duran Duran» -και ποτέ δεν έπιαναν- απλά επαναλάμβανα την επιθυμία μου κάθε διαθέσιμο δευτερόλεπτο και τη συνόδευα απ’ την παράκληση: «Σε ικετεύω, είναι το τελευταίο ποπ περιοδικό που σου ζητάω να μου αγοράσεις, το ορκίζομαι, το τελευταίο”.]

Mε είχαν όμως γράψει από μικρό στο ωδείο κλασικής μουσικής – και η ποπ ίσως έμοιαζε παράταιρη.

Πήγαινα απ’ τα έξι μου στο κέντρο. Στο ωδείο που ήταν στην Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας, μόνος, με το λεωφορείο, πράγμα που o Paul Weston θα έλεγε πως με έκανε ανεξάρτητο άνθρωπο, μου άνοιξε τους ορίζοντες και μου δίδαξε ένα σωρό συναρπαστικά πράγματα. (Όχι τόσο το ωδείο αλλά το ότι κυκλοφορούσα μόνος όλη τη βδομάδα τη στιγμή που οι συμμαθητές μου στα νήπια δεν επιτρεπόταν να περάσουν απ’ το νηπιαγωγείο στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου ήταν το σπίτι τους.)

Θυμάμαι την πρώτη φορά.

Μετά από κάποιες συνοδευμένες δοκιμές στις οποίες η μαμά μου μού είχε δείξει όλα τα σημάδια που πρέπει να ακολουθώ για να βρεθώ στη στάση της επιστροφής, βρέθηκα ένα φθινοπωρινό βράδυ μόνος, μετά το μάθημα, στην Τσιμισκή. Επανέλαβα στον εαυτό μου τις κινήσεις που έπρεπε να κάνω. Περίμενα το φανάρι, πέρασα απέναντι και περπάτησα την Αγίας Σοφίας προς τα πάνω - τότε το 6 δεν σε πήγαινε προς Καλαμαριά απ’ την Μητροπόλεως αλλά απ’ την Μακένζι Κινγκ, μέσω Παύλου Μελά.



Η ανάμνησή μου περιλαμβάνει κυρίως έναν οπτικό, καλειδοσκοπικό πολτό. Φώτα παντού, μαγαζιά με νέον, βιτρίνες, κόσμος – καμία σχέση με τη γειτονιά μας που είχε άδεια πάρκα, ένα φούρνο κι έναν μπακάλη που τον λέγαμε παππού. Ανεβαίνοντας την Αγίας Σοφίας είδα ένα δρομάκι-πεζόδρομο (υποθέτω την Αγ. Θεοδώρας). Αν και ήξερα πως δεν έπρεπε με τιποτα να βγω απ’ την πορεία μου ο πειρασμός ήταν μεγάλος,  Έπρεπε να συνεχίσω, ίσια πάνω, αλλά έστριψα. Ήταν ένα μαγαζί που λεγόταν Ντο Ρε Μι που με τράβηξε. Περπάτησα τον πεζόδρομο και στάθηκα μπροστά στη βιτρίνα. Πουλούσε μουσικά όργανα και δίσκους – δίσκους! πόσο αγαπούσα τους δίσκους, νομίζω ότι τους ήθελα όλους. Υπήρχε κι ένα αναλόγιο στην βιτρίνα, και είχε την παρτιτούρα του Tambourin του Rameau. Ένα κομμάτι που μου άρεσε, που το είχα μόλις διδαχτεί στην μουσική προπαιδεία την ίδια ημέρα.

Δεν ξέρω πώς βρήκα το θάρρος, αλλά μπήκα μέσα και ρώτησα αν το είχαν σε δίσκο. Το είχαν.

«Δεν έχεις 280 δραχμές;» είπε ο πωλητής. «Τότε άκου το Τρίτο Πρόγραμμα, στο ραδιόφωνο. Θα σ’ αρέσει πολύ και παίζει και συχνά το Tambourin!»

Το επόμενο πρωί γύρισα τη βελόνα του ραδιοφώνου ψάχνοντας. Ράδιο Σίτυ, αφιερώσεις στα πιο γλυκά ματάκια του 13ου Συκεών, Πανόραμα 86, το τελευταίο τραγούδι των Wham, Μουσικός Δίαυλος.

Και, το Τρίτο Πρόγραμμα. Με κομμένη την ανάσα το άκουσα όλη την ημέρα: εκτός από τη μουσική οι παρουσιαστές (που μιλούσαν σαν παρωδία ποιοτικού σταθμού, όπως θα την έκανε ο Χάρυ Κλυν) έδιναν ένα σωρό πληροφορίες, για τα έργα, για τους συνθέτες, για την κλασική μουσική γενικότερα. Ο συνθέτης της ημέρας, πεντάλεπτα μίνι αφιερώματα, σαν σήμερα στους αιώνες, συγκρίσεις έργων παιγμένων από διαφορετικές ορχήστρες, νέες κυκλοφορίες, βιογραφικά μαέστρων, τα πάντα.



Εθίστηκα ακαριαία. Σήμερα καταλαβαίνω πως εκτός απ’ την (όποια) αγάπη μου για την κλασική μουσική, ήταν η αγάπη μου για την Πληροφορία που με τράβηξε στο Τρίτο.

Οι γονείς πάντα γκρίνιαζαν πως ασχολιόμασταν με το «πότε κατούρησε ο Μάικλ Τζάκσον, με ποιον τα έφτιαξε η Μαντόνα, τι έφαγε για πρωινό ο Πρινς». Τώρα, εκτός απ’ αυτά, μάθαινα καθημερινά με ποιον τσακώθηκε ο Βάγκνερ, αν κοιμόταν με την ξαδέρφη του ο Σούμπερτ και από τι πέθανε ο Μότσαρτ.

Όσο και να άκουσα όμως το Τρίτο πότε δεν έπαιξε το Tambourin. Περίπου ένα χρόνο μετά, στα γενέθλιά μου, οι γονείς μου μου έκαναν ένα τριπλό, υπέροχα αξέχαστο δώρο. Το τρέχον τεύχος του Τοπ + Στίχοι, το True Blue της Μαντόνα σε κασέτα (με τους τίτλους στα ελληνικά, Πάπα Ντοντ Πριτς, Ουερς Δε Πάρτι κλπ), και, έναν μαγικό διπλό δίσκο βινυλίου με τις μεγαλύτερες επιτυχίες συνθετών κλασικής μουσικής. Το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν το πρώτο της δεύτερης πλευράς του δεύτερου βινυλίου.

Ήταν μπαρόκ, κρατούσε λίγο πάνω από ένα λεπτό, είχε γραφτεί πριν από 300 χρόνια, δεν επαναλάμβανε επαρκώς το ρεφρέν. Στ’ αυτιά μου όμως ακουγόταν πολύ πιο ποπ και πιο catchy απ' όλες τις υπέροχες ποπ επιτυχίες του ’86 μαζί.

25 χρόνια μετά, το αγαπώ ακόμα.


---


(mid-tempo)



(chill out)



(uptempo)


-----------------------------------------

+ 11
[διάφορες εκπλήξεις, το tambourin παιγμένο από ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και με διαφορετικά όργανα: 1 / 2 / 3 / 4 / 5 / 6 / 7 / 8 / 9 / 10 / 11 ]
.
.
.

Έντεκα για το Trent Park (και κάποιες, όχι πια ξεθωριασμένες, αναμνήσεις)

Το πανεπιστήμιο στο οποίο σπούδασα media στο Λονδίνο απ’ το ’97 ως το ’00 είναι ξαφνικά στις ειδήσεις, μετά την απόφασή του να κλείσει το τμήμα Φιλοσοφίας του. Ακαδημαϊκοί διαμαρτύρονται, ελληνικά μπλογκς γράφουν γι’ αυτό, σελίδες ανοίγονται γι’ αυτή την αδικία στο ίντερνετ.

Και βλέπω το επίσημο σάιτ ενάντια στην κατάργηση της φιλοσοφίας απ’ το Middlesex University του Λονδίνου, θέλω να διαβάσω τις εξελίξεις αλλά το μυαλό μου κολλάει.
 


Πάνω-πάνω έχει ένα μπάνερ, με το κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου, την έπαυλη στο μεγάλο πάρκο που ήταν η φοιτητική εστία και τα κτίρια των μαθημάτων, μια φωτογραφία του Trent Park με πανό που γράφουν “justice” και διαμαρτύρονται για τις εξελίξεις. Για λίγο δεν με νοιάζει η δικαιοσύνη ούτε η φιλοσοφία: και μόνο που βλέπω το κτίριο το μόνο που με νοιάζει είναι αυτή η περίεργη αίσθηση, πως όλα εκείνα τα άγουρα, αλλά τόσο συναρπαστικά χρόνια περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου...

Το τεράστιο, πανέμορφο πάρκο, η πρώτη φορά μόνος σε ξένη χώρα μακριά απ’ την οικογένεια, τα παιχνίδια στη λίμνη, το κρυφτό στο δάσος, το δωματιάκι μου, η ανοιχτή πισίνα, τα σκοτεινά κτίρια, η πρώτη (πρώτη!) επαφή μου με το ίντερνετ και τα οκτάωρα που περνούσα στη βιβλιοθήκη για να διαβάζω δωρεάν ιστοσελίδες.



Οι πρώτες παρέες, η Γκρατσιέλλα, ο Μιχάλης, η Μαρία, οι βραδιές ντίσκο στη student union κάτω απ’ το παράθυρο μου, ένα hamburger που πουλούσαν στην κουζίνα της εστίας και ήταν το πιο νόστιμο πράγμα που είχα φάει ποτέ (αλλά το έβρισκα ακριβό, 2 λίρες, και το έτρωγα σπάνια, σε εορταστικές περιπτώσεις), ένας φόνος και μια κλαμμένη μητέρα που ρωτούσε τους φοιτητές αν ήξεραν κάτι για το παιδί της. Έριξε κάτω απ' τις πόρτες των δωματίων μας μια επιστολή: είχε τη φωτογραφία του αγοριού και έγραφε ότι αυτός είναι ο γιος μου, 19 χρονών, του αρέσει το ένα, έχει εκείνα τα ταλέντα κλπ, θα είμαι για 3 μέρες στο ξενοδοχείο τάδε, τηλεφωνήστε μου αν ξέρετε κάτι, τελείως εμπιστευτικά. Την είδα πολλές φορές στο campus εκείνο το πσκ: έκλαιγε και ρωτούσε, παρακαλούσε, ένα στοιχείο, οτιδήποτε, και οι άλλοι ήξεραν, τα ήξεραν όλα, αλλά κανείς δεν της είπε τίποτα.





Βλέπω τις εικόνες του Trent Park και το θυμάμαι ακόμα περισσότερο καθώς πληκτρογραφώ αυτά, τα μαθήματα, τα βιβλία που διάβασα, το λεωφορειάκι που μας έπαιρνε απ’ την είσοδο του πάρκου και μας πήγαινε στο σπίτι και στα κτίρια μέσα στο πάρκο, τις ταινίες που γυρίσαμε με φτηνές βιντεοκάμερες, το ταχυδρομείο μέσα στο campus και τη χαρά μου όταν έπαιρνα γράμμα απ’ την πατρίδα από φίλους και συγγενείς που όταν γυρνούσα για διακοπές μου έκαναν πάρτι-έκπληξη στο σπίτι.



Ένα μιούζικαλ με τον Σνούπι, το πρώτο φιλί της ζωής μου, το δωμάτιο μιας φίλης που είχε καλυμμένους τοίχους από αλουμινόχαρτο αλά Warhol, ένα Time Out που είχα «δανειστεί» απ’ τη βιβλιοθήκη για να αποφασίσω σε ποια μουσεία θα πάω εκείνη τη βδομάδα (και με έπιασαν), κουφά μεθύσια με κουφές παρέες, το πρωί που έτρεξα στην πόλη τη μέρα που βγήκε ο δίσκος Ray of Light της Μαντόνα για να τον αγοράσω και γύρισα στην εστία, άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί (9 το πρωί) και τον έβαλα να παίζει.



Θυμήθηκα το cd player που είχα και που μερικές φορές το άφηνα να παίζει όταν έφευγα και μια φορά λίγο πριν τελείωσει το τραγούδι κόλλησε, δυνατά, και το βράδυ όταν γύρισα όλοι είχαν πονοκέφαλο και με μισούσαν. Θυμάμαι το τηλέφωνο στον όροφο με το χαρτί που κρατούσαμε μηνύματα για όσους δεν ήταν μέσα όταν πήραν οι δικοί τους. 223, αυτό ήταν το νούμερο του δωματίου μου. «223 – your mom called» έγραφε μερικά βράδια όταν γύριζα απ’ τη μαγεία του κέντρου, ή «223 – please call Tatiana, she’s worried about you».



Και το common room, με την τηλεόραση, που κάθε φορά που πήγαινα τα τέσσερα κανάλια που έπιανε έπαιζαν western, ιπποδρομίες ή χάλια αγγλικές σειρές – ευτυχώς στα λιβάδια έβαζαν μερικές φορές μια τηλεόραση που έπαιζε το MTV. Μέσα στο κτίριο της εστίας ζούσαμε κυρίως Έλληνες και Ασιάτες, έξω όμως, στα κτίρια του πανεπιστημίου, στη λίμνη, στα απέραντα πάρκα, στο κλαμπ, στη λιακάδα του Trent Park εκατοντάδες άγνωστοι και γνωστοί απ’ όλο τον πλανήτη, μουσικές διαφορετικές, ρούχα πρωτόγνωρα, ήχοι, χαμόγελα, βιβλία, εικόνες.



Το πρώτο βιβλίο που διάβασα σε εκείνους τους ηλιόλουστους κήπους την πρώτη εβδομάδα μου ήταν το Microserfs του Coupland, η μαμά μου με ρώτησε τι θέλω ως δώρο αποχαιρετισμού και είπα αυτό, και στην πρώτη σελίδα είχε γράψει: «Δεν πρέπει να ονειρεύομαι για σένα. Μόνο να σου δίνω την ευκαιρία να ονειρεύεσαι εσύ - και να κάνω ότι μπορώ για να σε βοηθήσω να βγουν αληθινά τα όνειρά σου».



Τέρμα η φιλοσοφία απ’ το Middlesex λοιπόν, αλλά τώρα πια αυτό είναι το τελευταίο που μ’ ενδιαφέρει. Εγωιστικά θα μιλήσω:

Ήμουν 18 χρονών, είχα μόλις πάει στην πιο τέλεια πόλη της Ευρώπης, ήμουν μόνος, θα ανακάλυπτα τα πάντα, θα μάθαινα όσα με ενδιέφεραν, θα ερωτευόμουν, θα γνώριζα τη ζωή και θα γινόμουν κάποιος…
Αναμνήσεις που για λίγο, βλέποντας τις εικόνες, δεν ήταν πια ξεθωριασμένες.



Αχρείαστη αλλά ηδονική νοσταλγία μπροστά απ’ τα πίξελ των παλιών λουλουδιών, εκνευριστικά αλλά ασυγκράτητα δάκρυα, εκεί, στην άκρη της νοητής, ξεχασμένης λίμνης.

Σε κάποιες στιγμές η φιλοσοφία μοιάζει τελείως περιττή.
.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [conspiracy]

1) Στις Πύλες του Ανεξήγητου, την συνομωσιολογική εκπομπή του Χαρδαβέλα που είδα λίγο το Σάββατο, μιλούσαν για το Πείραμα της Φιλαδέλφειας. Για το πλοίο που εξαφανίστηκε, για το πλήρωμα που βρέθηκε σε άλλο μέρος, για τους ανθρώπους που πέθαναν κατά τη χωροχρονική μεταφορά ή που αρρώστησαν βαριά. Όπως ήταν αναμενόμενο σύντομα μάθαμε ότι η τεχνολογία ήταν Ελληνική – όπως όλα τα πράγματα στον πλανήτη άλλωστε. Όλα αυτά, είπε το βίντεο, ήταν βασισμένα σε αρχαιοελληνικές τεχνολογίες. Και επίσης ο Τέσλα ήταν μυημένος στα Ελευσίνια Μυστήρια. Και ακόμα κι αν δεν ίσχυαν αυτά τότε οι θεωρίες του Αϊνστάιν που χρησιμοποιήθηκαν ήταν έτσι κι αλλιώς κλεμμένες από τον Καραθεοδωρή, τον Έλληνα. Και στο κάτω-κάτω το πλοίο το έφεραν μετά στην Ελλάδα!

Είναι συναρπαστική η ιστορία του Πειράματος. Είναι όμως και τελείως ψεύτικη. Όσο κι αν έχει περάσει πως υπάρχουν μάρτυρες, εξαφανισμένοι ή τραυματισμένοι ναύτες κλπ, τίποτα απ’ αυτά δεν είναι αλήθεια. Κι έτσι προτίμησα να διαβάσω το καταπληκτικό λήμμα στη wikipedia, μιας και, για μένα, η κατάρριψη των θεωριών συνομωσίας είναι πιο συναρπαστική από τις ίδιες τις θεωρίες…

*Στην Καβάλα την Τετάρτη: Ο πολιτιστικός σύλλογος Διαδρομές διοργανώνει εκδήλωση με θέμα «Επιστημονική φαντασία: Οι πολλαπλές εκφάνσεις του μέλλοντος» με ομιλήτρια την Δόμνα Παστουρματζή, καθηγήτρια ΑΠΘ. Η εκδήλωση θα γίνει στην αίθουσα εκδηλώσεων της νέας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας την Τετάρτη 19 Μαΐου στις 20:30 και θα μεταδοθεί ζωντανά μέσω ιντερνετ από την σελίδα του συλλόγου www.diadromes.net  





**Ας πω και κάτι σχεδόν σκανδαλιστικό: στις αρχές της συγγραφικής μου καριέρας εμφανίστηκα κι εγώ στις Πύλες του Ανεξήγητου στον Χαρδαβέλα. Δεν μίλησα για τις ιπτάμενες πυραμίδες (που τις έφτιαξαν Έλληνες), ούτε τσακώθηκα με παπάδες, ένα βίντεο ήταν για τον Άγιο Βασίλη και τα παιδικά βιβλία. Το τέλειο όμως ήταν πως με παραπλάνησαν: όταν υποψιάστηκα ότι μπορεί να θέλαν τη συνέντευξη για τις Πύλες του Ανεξήγητού αρνήθηκα (παρ’ ό,τι ήταν καλτ ως ιδέα) και με διαβεβαίωσαν με χίλιους τρόπους ότι δεν είχαν καμία σχέση μ’ αυτή την εκπομπή - για να παίξουν το απόσπασμα στις Πύλες λίγες μέρες μετά. Ζήτω η δεοντολογική δημοσιογραφία!


2) POWERPLAY


υπέροχο νέο τραγούδι απ’ το δίσκο της Monika.


3) Μια ιστορία (μου) για την ταινία Gummo του Harmony Korine και το X-Factor, όπως την έστειλα στον M.Hulot. Με μπόνους Ρούλα Βροχοπούλου.


4) ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΕΡΩΤΗΣΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Τα αγαπημένα κανάλια των αναγνωστών:

11. ALPHA
10. ANT1
9. STAR
8. MTV
7. MAD
6. ALTER
5. ΕΤ1
4. ΝΕΤ
3. ΚΑΝΕΝΑ (67 ψήφοι)
2. MEGA (71 ψήφοι)

1. ΣΚΑΪ (81 ψήφοι)

Είναι προφανές ότι οι αναγνώστες έχουν γούστο. Άλλα κανάλια που ψηφίστηκαν: cine / VH1 / Animal Planet / National Geographic / MTV (όχι το ελληνικό) / BBC world / ΒΑΛΚΑΝΙΑ TV (απο 2002 εως 2002) / 4E / Torrents [!] / TV100 / Extra3 / βουλή / ET3 / radio arvila web tv / Chasse / 902 / fashion tv / TV Μακεδονία


5) ΠΟΠ ΦΛΑΣΜΠΑΚ



H Μαρία Χούκλη στα Νέα του Μέγκα. Μάρτιος 1992.


6) Από γνωστό μου μου ήρθε αυτό το μέιλ.

Hello,


How are you doing! I hope you are fine? I'm sorry i didn't inform you about my trip to United Kingdom for a program, I'm presently in United Kingdom having some difficulties because i misplaced my bag on my way to the hotel where my money and other valuable things were kept. I will like you to assist me with a loan of 2,000 Pounds to sort-out my hotel bills and to get myself back home. I have spoken to the embassy here but they are not responding to the matter effectively, I will appreciate whatever you can afford to assist me, I'll refund the money back to you as soon as i return, let me know if you can be of any help. I don't have a phone where i can be reached.
Please let me know immediately.

Ο γνωστός μου είναι Έλληνας, είναι προφανές ότι δεν θα έγραφε στα αγγλικά για μια τόσο απίθανη ιστορία. Καταλαβαίνοντας ότι το email του είχε κάποιον ιό και έστελνε σπαμ του έγραψα για να του το πω. Η απάντησή του μου ήρθε μετά από 10 λεπτά.

I am glad you received my email, not a hoax mail neither someone hack my mail, is really from me, i do count on you, please help me asap. I'm not safe here in the hotel, i want to get out of this place because that's my priority for now, i will explain better and return your money as soon as i get back home. You can send the money through western union money transfer, i will get a temporary document in replacement of my stolen passport from the Embassy, here is the information below to send the money. [διεύθυνση].

Κάποτε μου απάντησε και ο αληθινός γνωστός μου, στα ελληνικά, αλλά όλα αυτά θα μπορούσαν να ήταν και η αρχή μιας ταινίας με τίτλο “I'm not safe here in the hotel”. Προσπάθησα να τον φανταστώ σε ένα μέρος όπως το Hostel της ομώνυμης ταινίας και αποφάσισα να γράψω ένα διήγημα…


7) OSCAR WILDE’S Quote-of-the-week



If you want to tell people the truth, make them laugh, otherwise they'll kill you.


8) ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ



(σήμερα είδε τον Πρωθυπουργό ο Ντροπαλός)

Περπατώ πάνω στο οδόστρωμα, όπου βλέπω συντεταγμένες ομάδες ανδρών. Με την ροή της κίνησης μπαίνω σε μία και φωνάζουν πώς με λένε και ποιά είναι η ομάδα μου. Δεν καταλαβαίνω, τί συμβαίνει μέχρι που συνειδητοποιώ ότι έχει γίνει μια γενική επανάκληση στο στρατό, χωρίς, όμως, να φαίνεται να υπάρχει μια επείγουσα ανάγκη για αυτό.

Βγαίνω από την σειρά και κατευθύνομαι σε κάποιο δημόσιο κατάστημα, όπου γίνονται οι υποχρεωτικές εγγραφές για την (επανά)κληση. Στον πάγκο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και ελέγχει, συμπληρώνει κλπ τις φόρμες εγγραφής. Επίσης σημειώνει και σε ένα προσωπικό σημειωματάριο και σκέφτομαι ότι δεν έχει ευκολοδιάβαστο γραφικό χαρακτήρα. Μού λέει κάτι περί "βυσμάτων", στρατού, ναυτικού, αεροπορίας κλπ και μού δίνει το χαρτί της παρουσίασης. Δεν καταλαβαίνω, πού βρίσκεται και επίσης έχω μπερδευθεί με τις ημερομηνίες. Πότε πρέπει να πάω;

Πίσω από εμένα εμφανίζεται ο spikon, ο οποίος μαζί με τα σχετικά έντυπα παραδίδει στον Γιώργο Παπανδρέου κάτι σαν ημερολόγιο-ατζέντα, activity-book από ένα death metal συγκρότημα. Σ' αυτό ο spikon έχει συμπληρώσει κάποια πράγματα σε κάποιες μισοτυπωμένες σελίδες. Ο Γiώργος Παπανδρέου το παίρνει και το υπογράφει.


Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δίπλα του ένα τεράστιο σάντουιτς energy-bar. Το πλαίσιο του μοιάζει με αυτό που βλέπουμε στις συριανές χαλβαδόπιττες και είναι γεμάτο με ξηρούς καρπούς κλπ. Μάς προσφέρει να δοκιμάσουμε, είναι πολύ χορταστικό και σκεφτόμαστε ότι κάτι τέτοια θα τρώει και θα τού κόβεται η λαιμαργία και θα διατηρείται αδύνατος.




9) Πώς πέρασα το Π/Σ/Κ:

Ένα ταξίδι, πολύς ύπνος (κάποιου είδους ψυχική υπερκόπωση;), ένα ντοκιμαντέρ για τους Simpsons, κι άλλος ύπνος, προβλήματα, λύσεις προβλημάτων, βόλτες στη θάλασσα, κι άλλος ύπνος…


10) Totally looks like




11) Ενώ το enteka ξεκίνησε ως ένα μπλογκ με θεματικές εντεκάδες, παιδικές εμμονές, νοσταλγικές στιγμές της ποπ κουλτούρας, αυτοβιογραφικές αναμνήσεις και ξεχωριστά ποστ για συγκεκριμένα θέματα, εδώ και καιρό ανανεώνεται σχεδόν πάντα μόνο με το Έντεκα της Δευτέρας. Όταν έψαχνα ποστ για το εορταστικό αφιέρωμα κατάλαβα πως αυτό πρέπει να αλλάξει. Η τρέχουσα, διάσπαρτη, τρικυμιώδης «επικαιρότητα» καλύπτεται έτσι κι αλλιώς απ’ το Bits and Pieces και αν είναι να πάθω υπεροκόπωση ας την πάθω διασκεδάζοντας! Οπότε το Έντεκα της Δευτέρας θα ξαναγίνει μια στο τόσο ένας περιστασιακός guest star του μπλογκ. Τις υπόλοιπες εβδομάδες θα έχουμε και πάλι μονοθεματική έρευνα και πιο προσωπικά, συγκεκριμένα ποστ. :)


--------------------------------------------------



Bits and Pieces [αριστερά]
.
.
.

Τέσσερα χρόνια

[Σαν σήμερα, 3 Μαίου 2006, πριν από τέσσερα χρόνια. Η φωτογραφία του ήλιου, τη στιγμή που ξεκινούσα το μπλογκ, μπήκε στο προφίλ μου, μόνιμα.]

Ήταν τα 28α γενέθλιά μου, και αφού πήγαμε στο λούνα παρκ για να τα γιορτάσουμε το πήρα απόφαση και άνοιξα αυτό το μπλογκ. Στα επόμενα τέσσερα χρόνια ανέβασα εκατοντάδες ποστ, έγραψα κι άλλα πράγματα -άρθρα και βιβλία, άνοιξα και έκλεισα κι άλλα μπλογκ και βρέθηκα και με μια καθημερινή ηλεκτρονική στήλη (με αποτέλεσμα όσοι δεν βρίσκουν τόσο φρικιαστικό ή κουραστικό το να βλέπουν και τα bits and pieces, να διαβάζουν όχι πια με ένα ποστ την εβδομάδα αλλά έξι ή και επτά).

Πολλά και διάφορα ήταν η περιγραφή του προφίλ μου στις 3 Μαϊου 2006. Ήδη έγραφα σε πολλά και διαφορετικά μέρη ως δημοσιογράφος και έτσι θα συνεχίσω. Αυτά από γραψίματα, γιατί από άλλα πράγματα στη ζωή μου να φάνε κι οι κότες.

Σήμερα, που κλείνω τα 32 και το μπλογκ κλείνει τα 4 του αποφάσισα να ψάξω στα αρχεία και να βρω τα 11 ποστ και τις 11 εικόνες που μου έμειναν πιο πολύ απ’ αυτή τη διαδρομή. Μια διαδρομή που συνεχίζεται (και του μπλογκ και της ζωής μου - ελπίζω!).

---------


Έντεκα (κλισέ που είναι -κυριολεκτικά- καταθέσεις ψυχής).
26/10/2006. [«Κείμενο» που περιέχει 43 κλισέ που χρησιμοποιούν οι καλλιτέχνες στις τηλεοπτικές τους συνεντεύξεις.] ΄



Έντεκα (όχι πια σπάνια βίντεο του Andy Warhol)
22/1/2009 [Κυρίως για την αληθινή ιστορία που μου συνέβη με τη μπανάνα...]



Έντεκα (για το θάνατο της Μαλβίνας Κάραλη)
1/7/2006 [Επειδή ήταν πολύ προσωπικό και γραμμένο τελείως ελεύθερα. Και για άλλους λόγους.]



Έντεκα (θέματα από ένα παλιό 01 του 1995)
20/3/2008 [Επειδή είναι αντιπροσωπευτικό πολλών ποστ στα οποία ξεκοκάλιζα παλιά περιοδικά.]



Έντεκα (όνειρα με τη φιλική συμμετοχή διασημοτήτων)
13/10/2006 [Αντιπροσωπευτικό των πολλών ποστ με όνειρα που κατέγραφα από 7 χρονών στο ημερολόγιο ονείρων μου.]



Έντεκα ("εκφυλισμένοι" καλλιτέχνες)
29/2/2008 [Απίστευτη ιστορία]



Έντεκα (τρόποι για να ξεκινήσεις και να τελειώσεις το μυθιστόρημά σου)
10/11/2009 [Η αρχή και το τέλος αγαπημένων μου βιβλίων.]



Έντεκα (αγαπημένες μου σειρές κινουμένων σχεδίων)
14/10/2007 [Μια περίεργη, παιδική νοσταλγία για τα '80ς είναι το σήμα κατατεθέν του μπλογκ.]



Έντεκα (παιδικές διαφημίσεις από Μίκυ Μάους των '80ς)
4/2/2009 [Same Here]



Έντεκα (από τα πιο προβλέψιμα κλισέ του Ρετιρέ)
20/5/2006 [Έργο ζωής. Περίπου.]



Έντεκα (ομιχλώδεις εικόνες του Gerhard Richter)
19/2/2009 [Ίσως παίζουν ρόλο και αυτά που συνέβαιναν τότε στη ζωή μου, αν κρατούσα όμως μόνο ένα ποστ θα ήταν αυτό.]







---------------------------------------
 
[ΥΓ. Το bits and pieces δέχεται πλέον και σχόλια.]
.
.
.