31-8-97O θάνατος της Diana ήταν για μένα ο πιο αιφνίδιος από την εντεκάδα (που επιτέλους τελειώνει σήμερα!). Όλο το καλοκαίρι του '97 η Diana ήταν στα πρώτα θέματα των ειδήσεων, και στην Ελλάδα. Οι 'προκλητικές' ασκήσεις της στο γυμναστήριο που τράβηξαν oι παπαράτσι, η Diana και ο Dodi κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά με άφθονο οπτικό υλικό, κουτσομπολιά για το αν θα παντρευτεί με τον Ντόντι.
Εκείνο το πρωί έπρεπε να ξυπνήσω απ' τα άγρια χαράματα για να πάω στο νεκροταφείο (!) με την οικογένειά μου, για το μνημόσυνο του παππού μου. Άνοιξα την τηλεόραση και είδα ότι είδα. Μπορεί και να ήταν η μεγαλύτερη δημοσιογραφική είδηση των τελευταίων χρόνων. Θυμάμαι πόσο μίσησα τους παπαράτσι (σκέφτηκα επίσης, πάνω στη ώρα μετακομίζω στο Λονδίνο).
Στο νεκροταφείο κυκλοφόρησα την είδηση σε ανυποψίαστους συγγενείς (είμαι ο μόνος που ανοίγει τηλεόραση όταν ξυπνήσει;) και θεωρήθηκε ένα μακάβριο αστείο μου - ένας συγκεκριμένος θείος μου με δούλευε τόσο πολύ που θα μαλώναμε. Δεν μπορώ να μην πω ότι ένιωσα δικαιωμένος όταν στο τραπέζι αργότερα είδαν όλοι τα γεγονότα στην τηλεόραση, θα προτιμούσα όμως τελικά να ήταν μια δική μου ανώριμη πλάκα.
Posts
16 comments:
Ίσως να μην ήταν μια διασημότητα, αλλά επίτρεψέ μου σε ένα υποθετικό #11+1 όμως να βάλω τον Τάσο Μιχαηλίδη του Εξώστη...
Σχετικά με την ημέρα τον θάνατο της Diana ήμουν σε ένα στρατόπεδο του Έβρου και αυτή την ημέρα -Κυριακή δεν ήταν;- την περίμενα πώς και πώς! Ήταν η τελευταία ημέρα του Αυγούστου και επίσης η τελευταία μου μέρα ως υπεύθυνος του ΚΨΜ. Το οποίο σήμαινε αμέσως μετά μια πολυπόθητη άδεια. Θυμάμαι ακόμη το παιδί που είχε μάθει το νέο και μας το έλεγε.
Ήταν μια αρκετά παράξενη μέρα για μένα την οποία την θυμάμαι πολύ καλά λόγω αυτών των ανάμεικτων συναισθημάτων.
Η Diana είναι ιδιότυπη περίπτωση διασήμου για μένα. Χωρίς να την ξέρω ή να την έχω δει, την αγαπούσα τόσο που έκλαιγα με λυγμούς όταν πέθανε. Σκεφτόμουν πόσο την είχαν κουράσει όλες οι κιτρινοφυλλάδες τον ίδιο χρόνο. Ίσως βέβαια φταίει και η -φαντασιόπληκτη- θεία μου, που μου έλεγε κάθε φορά που γυρνούσε από Λονδίνο, τι είπε με τη Diana ενώ έπιναν τσάι στο Kensington και πόσο εκείνη ανυπομονούσε να με γνωρίσει... Εννοείται πως μόλις βγήκε το CD single στη μνήμη της έσπευσα να το αγοράσω!
oni :) σίγουρα την είχαν κουράσει πολύ... κι εγώ είχα πάρει το single, lol
tertuliano, ο τάσος μιχαηλίδης ήταν όντως σοκ για μένα, το διάβασα εκείνη την εβδομάδα στο πρωτοσέλιδο του εξώστη (που είναι από τα σημαντικότερα έντυπα της ελλάδας ever)
Εντάξει: γράψτε και τρίτον στη λίστα του cd-single...
Έλεγα να το φυλάξω για τις 31 Αυγούστου καλέ μου Έντεκα, αλλά για χάρη σου θα το γράψω εδώ.
Την ημέρα που πέθανε η Νταϊάνα ήμουν για Σαββατοκύριακο στις Σπέτσες με την κολλητή μου φίλη. Ακούσαμε το νέο από το ραδιόφωνο μέσα σε ένα μαγαζί με τουριστικά είδη. Είχα διαλέξει και τελικά αγόρασα ένα λευκό t-shirt που έγραφε Spetses και είχε ένα πολύχρωμο καϊκι πάνω. Ακόμη το έχω κάπου στο χωριό νομίζω. Παγώσαμε. Στενοχωρηθήκαμε. Η κοπέλα στο κατάστημα, που είχε ακούσει την είδηση από το πρωί και την είχε ήδη χωνέψει, μας είπε ότι η Νταϊάνα είχε περάσει από το μαγαζί της και από τις Σπέτσες νωρίτερα το καλοκαίρι εκείνο.
*****
Λϊγες ώρες αργότερα... πάνω στο καράβι της επιστροφής συναντώ τυχαία έναν παλιό μου συμφοιτητή -τρελλό ανεκπλήρωτο έρωτα. 9 χρόνια μετά, αχώριστοι, ετοιμαζόμαστε να προβούμε στο απονενοημένο διάβημα.
Περίεργη που είναι η ζωή. Θα συνδέω το θάνατο της Νταϊάνας με μια από τις πιό σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Και περιέργως πως νομίζω ότι η ιστορία μας θα της άρεσε. Θα ταίριαζε στον ρομαντικό χαρακτήρα που νομίζω ότι είχε.
Εμαθα για τον θάνατο της Νταϊάνα στα Κουφονήσια που εν έτει 1997 ήταν όντως Κουφονήσια, δηλαδή λίγο εκτός τόπου και χρόνου, άγονη γραμμή με το Α κεφαλαίο. Τρώγαμε και το νέο κυκλοφόρησε αστραπιαία ανάμεσα στα τραπέζια. Κατά ένα περίεργο τρόπο και τις δύο φορές που έχω πάει στο συγκεκριμένο νησί συμβαίνουν τραγωδίες για την Αγγλία. Πέρυσι ήμουν εκεί, όταν έγιναν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο...
Πάντως την ημέρα της κηδείας (είχαμε μεταφερθεί στη Νάξο) δεν ήμουν ιδιαίτερα φορτισμένος γιατί συνέπεσε, νομίζω, με την επιλογή της πόλης που θα φιλοξενούσε τους Ολυμπιακούς του 2004. Μαζί με τον φίλο μου είχαμε κατασκηνώσει μπροστά από μία τηλεόραση του ξενοδοχείου και περιμέναμε την ανακοίνωση με αγωνία. Κάποια στιγμή έσκασαν κάτι Δανέζες με κατακόκκινα μάτια (από το κλάμα)που εννοειται δεν έδιναν δεκάρα για τον πόνο μας. Τελικά συνυπήρξαμε για κάποια λεπτά και τελικά μας άφησαν λίγο πριν το "Athens" του Σάμαρανκ.
ιφιμέδεια, σ' ευχαριστώ πραγματικά. είναι δυνατόν; τι υπέροχη ιστορία, σαν ψεύτικη... (πόσο χαίρομαι για το διάβημα!)
urbane71: άλλο και τούτο! μετά το συγχρονισμό Ρ. Φοίνιξ με Φελίνι, και της Diana με την Ιφιμέδεια, αποκαλύπτεις (και σ'ευχαριστώ) κάτι που είχα ξεχάσει τελείως... [δεν είναι ντροπή που ενώ θυμόμουν που ήμουν με ακρίβεια σ'όλους τους θανάτους δεν έχω ιδέα τι έκανα στην ανακοίνωση της ολυμπιάδας;]
:)
Κυριακή πρωί, ξυπνάω από ξενύχτι με ελαφρύ πονοκέφαλο και τρομερή δίψα. Στον δρόμο για την κουζίνα, τρέχει η μητέρα μου και μου αρχίζει "Πάει! πάει η κοπέλα, έφυγε!!! Πάει! Όλο το πρωί γι'αυτό λένε στην τηλεόραση, πάει!" Τρελαίνομαι. Της έχω πει τόσες φορές ότι αυτή η συνήθειά της να μου λέει για τα δράματα του κόσμου με το που ανοίγει το μάτι μου μου διαλύει την διάθεση. Αυτή την φορά δεν της το λέω, της το φωνάζω έξαλλη. Στο τέλος ρωτάω "και ποια έφυγε τέλος πάντων;" "Η Νταϊάνα πέθανε. Στο Παρίσι", μου λέει. Παγωμάρα. Μούδιασμα. Τύψεις για τις φωνές. Και απορία για την λύπη που ένοιωσα και τα βουρκωμένα μου μάτια.
Τη θυμάμαι έντονα εκείνη την είδηση για το αυτοκινητιστικό ατύχημα στην υπόγεια διάβαση του Παρισιού, με την Νταϊάνα τραυματισμένη. Έτσι την είχαν μεταδώσει στην αρχή, ότι τραυματίστηκε σοβαρά.
Όταν ανακοινώθηκε ότι πιστοποιήθηκε ο θάνατός της είχα πραγματικά σοκαριστεί, πιο πολύ γιατί ήταν μια είδηση απίθανη, αδιανόητη, η Νταϊάνα νεκρή. Το περίεργο είναι πως παρόλο που η ζωή της και τα δημοσιεύματα για τις ερωτικές τις περιπέτειες με εκνεύριζαν, ο θάνατός της με είχε αιφνιδιάσει, είχα συγκλονιστεί και δεν ήξερα και γιατί.
Την Νταϊάνα τη συμπάθησα μετά θάνατον, πιο πολύ για τον τρόπο που πέθανε, παρά για τον ίδιο το χαμό της, όσο ζούσε με άφηνε εντελώς αδιάφορο. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αν ήξερε ότι θα γινόταν σχεδόν οσία στα μάτια του κόσμου [και είχε δικαίωμα να επιλέξει αν θα ζήσει ή θα πεθάνει], εκείνο το πρωί θα διάλεγε το θάνατο. Αν δεν είχε σκοτωθεί, σήμερα ίσως να ήταν απλά η σύζυγος ενός πάμπλουτου που θα είχε σιχαθεί να βλέπει ο κόσμος. Στην καλύτερη περίπτωση θα είχε έρθει για άλλη μια κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά και θα έπαιζε πρώτη είδηση στο δελτίο του star, στη χειρότερη θα είχε γίνει πρωτοσέλιδο στο Hello και στο Λοιπόν –άντε και καμιά αποκλειστική συνέντευξη σε μηνιαίο έντυπο.
Τώρα πια, που έχει ξεθωριάσει και η συμπάθεια που προκάλεσε ο άδικος χαμός της και η λάμψη του άστρου της, μένει μόνο μια ανάμνηση από τη μοναδική φορά που την είδα από κοντά, στο κέντρο του Λονδίνου, στην πρεμιέρα μιας ταινίας για φιλανθρωπικό σκοπό [νομίζω ότι ήταν το Abyss], λαμπερή και γελαστή, να χαιρετάει τα πλήθη, βιαστική και με ντροπαλό βλέμμα, μου θύμισε τη κομμώτρια της γειτονιάς μου με ακριβό φόρεμα, τότε δεν είχε εμφανιστεί ακόμα η Νατάσσα Παζαΐτη…
asterw, !!
m.hulot, δίκιο έχεις πάντως, η ζωή της θα κατέληγε σε κανα πρωτοσέλιδο του hello, κι ο θάνατός της πάλι για κάποιο scoop του hello έγινε
:)
Αυτή η γυναίκα απο τη μέρα που παντρεύτηκε τον Κάρολο, ήταν σε όλα τα glossy περιοδικά. Και τελικά ειναι ΑΥΤΑ τα περιοδικά που την σκότωσαν. ΚΑι φυσικα μετα καπάκι την αποθέωσαν. Δεν είναι παράδοξο;
Σκηνικό στο σπίτι φίλης (η οποία έλειπε σε διακοπές-σημαντική λεπτομέρεια) την ημέρα του θανάτου της Lady D: Μπουκάρει φορτωμένη η μάνα απο το super market και βρίσκει τη γιαγιά στο σαλόνι να βλέπει έκτακτο δελτίο ειδήσεων. Μάνα. Ακολουθεί ο εξής διάλογος: Μάνα: "Τί συνέβη;" Γιαγιά: "Άσε! Η Νταϊάνα σκοτώθηκε σε τροχαίο!".
Το clue που σκοτώνει: Η φίλη λεγόταν Νταϊάνα!!!
Απο τύχη το γλίτωσε το εγκεφαλικό η δόλια μάνα...
urban tulip, συμφωνώ
effie, απίστευτο!!
:)
Την ημέρα του θανάτου της Diana είδα πρώτη φορά στη ζωή μου τον πατέρα μου να κλαίει...
Μέχρι τότε νόμιζα ότι ήταν ένας απίστευτα σκληρός άνθρωπος...
Επειδή εικείνη την εποχή πηγαινοερχόμουν Αγγλία-Ελλάδα, θυμάμαι ότι ήταν το πιο θλιβερό αγγλικό καλοκαίρι από άποψη καιρού. Εκ τον υστέρων έμαθα ότι ειδικά εκείνο το καλοκαίρι η πώληση των πρόζακ είχε εκτιναχθεί στα ύψη. Την ημέρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός της ήμουν Ελλάδα και μου πήρε κάποια λεπτά να καταλάβω ότι ήταν πραγματικότητα...φαινόταν τόσο αφύσικο...
Post a Comment