Έντεκα (all-time αγαπημένες συναυλίες)

«Οι καλύτερες συναυλίες είναι αυτές που δεν έχουμε δει ακόμα»
-λαϊκή σοφία

Αυτό που συμβαίνει φέτος το καλοκαίρι στην Αθήνα με τις συναυλίες, συμβαίνει στο Λονδίνο κάθε τυχαίο μήνα. Έβλεπα κάθε μέρα παντού δεκάδες αφίσες με αγαπημένους μου καλλιτέχνες -τα λαμπερά πρόσωπά τους ήταν σαν να προσπαθούσαν να με υπνωτίσουν, και μου φώναζαν: «Έλα! έλα σε μας. Βγάλε εισιτήριο, μη χάνεις την ευκαιρία. Θα γυρίσεις κάποτε στην Θεσνίκη και θα μας αναζητάς μετανιωμένος».
Είμαι επιρρεπής σε παραισθησιογόνες αφίσες που μιλούν κι έτσι έφαγα μια περιουσία σε συναυλίες στο Λονδίνο (και, λιγότερο, στο Βερολίνο και την Ελλάδα). Να μερικές απ’ αυτές:

1) Massive Attack (Βερολίνο, 1999). Ξέχασα το εισιτήριο, χάθηκα, γύρισα, ξαναπήγα: έχασα σχεδόν όλη τη συναυλία. Όταν μπήκα μέσα είχαν μόλις βγει για τα ανκόρ. Για να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο έζησα τόσο έντονα τα τρία τραγούδια που άκουσα (βοήθησε κι ο απίστευτος φωτισμός) που, ενώ τους έχω δει άλλες δύο (καταπληκτικές) φορές, αυτά τα ανκόρ στο Βερολίνο μου έχουν μείνει.

2) Madonna (Βερολίνο, 2003). […]

3) Νίνα Σιμόν (κάπου στην Καλαμαριά, τέλη ’90ς). Ένιωσα δέος, καταπληκτική φωνή, φοβερή παρουσία. Ήταν επίσης και κάπως διασκεδαστική γιατί επιβεβαίωσε την ‘δύστροπη’ φήμη της: τα ‘χε πάρει με τους διοργανωτές κι ανάμεσα σε κάθε τραγούδι πετούσε σπόντες («τι σόι φεστιβάλ είν’ αυτό // ζήτησα ένα νερό κουφοί είστε; // θα με πεθάνετε...»). Έπαιξε πολύ λίγο και αποχώρησε με το My Baby Just Cares For Me σε υπεργρήγορη έκδοση, ίσως για να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα. Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα την φρενήρη εκδοχή του κομματιού – ήταν καλύτερη κι απ’ την αυθεντική.

4) Spice Girls: Όχι ακριβώς απ’ τις αγαπημένες μου, αλλά όταν είδα τις Spice Girls στο Wembley Arena (2000) ρουφήχτηκα άνευ όρων σ’ ένα εξωφρενικό ποπ σύμπαν γεμάτο 8χρονα κοριτσάκια, πανάκριβα σκηνικά, διαστημόπλοια που πετούσαν και πυροτεχνήματα που με άφησαν άφωνο.

5) Morrissey: Τρεις φορές τον είδα στο Λονδίνο (’97, ’99, ’02) αλλά διαλέγω το live του ’99 γιατί μετά την συναυλία, σε ένα after-Morrissey πάρτι, γνώρισα την καλύτερή μου φίλη.

6) Marilyn Manson: (στο Rockwave). Μ’ αρέσει φοβερά και κυρίως η ‘ηλεκτρονική’ του περίοδος. Η συναυλία, αν και μικρή, ήταν πολύ ατμοσφαιρική: απ’ το ξεκίνημα με το σκοτάδι, τους ψαλμούς και τα φωτεινά θυμιατά μέχρι το τέλος που ο Μ. σαν άλλος δικτάτορας γαβγίζει τις οργουελικές οδηγίες του και μετά σωριάζεται σαν μαριονέτα, το live τους ήταν, για μένα, μια Αποκάλυψη.

7) Pet Shop Boys: (Λυκαβηττός, 1999) All-greatest-hits συναυλία, τρελό κέφι. Η γνωριμία μαζί τους στα παρασκήνια ήταν ανέλπιστη. [Δέκα χρόνια κάποιος που είχε βγάλει και μια φωτο μου την έδωσε. Πολύ κουφή αίσθηση.]

8) Portishead (Brixton Academy, 1997) Θυμάμαι την φοβερή (και κλιμακωτά μανιασμένη) ροκ εκτέλεση του Sour Times, με την Beth Gibbons να τελειώνει ουρλιάζοντας NOBODY LOVES ME. [Την θυμάμαι επίσης να τα χώνει στο περιοδικό Q (που είχε γράψει ότι είναι λεσβία)]

9) Hole (Brixton Academy, 2000) Courtney Love: Κρεμάστηκε απ’ το ταβάνι, ανέβασε κόσμο στη σκηνή, έριξε χρυσόσκονη στον αέρα, είπε τις πιο κουτσομπολίστικες ατάκες, ξεντύθηκε, απείλησε να συλληφθεί (!) και γενικά είχε το κέφι ενός πεντάχρονου. Και τα τραγούδια τέλεια.

10) Beautiful South (Βερολίνο, 1999). Από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, τέλεια υπερμελωδική συναυλία.

11) Μoby (και στο πρώτο Rockwave, αλλά κυρίως στο Astoria, Λονδίνο 2000). Συνδυάζει τα πάντα, κάνει απρόσμενες διασκευές και στο live στο Astoria τελείωσε συγκλονιστικά, πάτησε στην κορυφή του συνθεσάιζέρ του με τα χέρια ανοιχτά σαν Μεσσίας κι έπαιξε το Thousand, το πιο γρήγορο κομμάτι του κόσμου (ξεκινάει αργά, γίνεται σταδιακά όλο και πιο γρήγορο και καταλήγει στην οργασμική βαβούρα των 1000 beats/per minute – εξ ου κι ο τίτλος).
.
.