Έντεκα (όνειρα με τη φιλική συμμετοχή διασημοτήτων)

Συνήθως βλέπω εμένα και τους γνωστούς μου. Μερικές φορές όμως, κάποιο δημόσιο πρόσωπο εισέρχεται απρόσμενα στον ύπνο μου –προφανώς με την υποσυνείδητη άδειά μου. Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο με τα όνειρά μου (τα οποία όπως έχω ξαναγράψει ξεκίνησα να καταγράφω -περιστασιακά- απ’ τα 10 μου) βρήκα και μερικά με διάσημους που, είτε για καλό είτε για κακό, έκαναν ένα πέρασμα ή έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν υπάρχει πάντα εξήγηση για την παρουσία τους, δεν ξέρω γιατί ο εγκέφαλός μου χρησιμοποίησε τους συγκεκριμένους κι όχι άλλους στη ροή του προγράμματος και τι ήθελε να μου πει. Είμαι όμως σίγουρος ότι οι ερασιτέχνες (και μη) ψυχαναλυτές αναγνώστες θα βρουν μιαν απάντηση (που κατά πάσα πιθανότητα θα περιέχει τις λέξεις ‘ψωνάρα’ και ‘ήμαρτον’).

1) (1989) Έχει πεθάνει η Μαντόνα! Είναι παντού στις ειδήσεις κι εγώ μαζί με πολύ κόσμο (σαν προσυγκέντρωση) περπατάω θλιμμένος σ’ ένα κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης. Κατευθυνόμαστε προς την Πλατεία Αριστοτέλους. Φτάνοντας εκεί βλέπω εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να κλαίνε κρατώντας φωτογραφίες της στα χέρια. Ξαφνικά ένα ελικόπτερο προσγειώνεται στη μέση της Πλατείας – είναι τελικά ζωντανή και δίνει δωρεάν συναυλία για όλους εμάς.
2) (1991) [Την περίοδο που ακυρώθηκε η συναυλία του Μ. Τζάκσον στο Ολυμπιακό Στάδιο]. Είμαι στο σπίτι κι ετοιμάζομαι να κοιμηθώ και χτυπάει η πόρτα. Είναι ο Μ. Τζάκσον ντυμένος Άραβας και ζητάει λίγο νερό. Του λέω τσατισμένος, ας μην ακύρωνες τη συναυλία σου και θα σου έδινα, και του κλείνω την πόρτα στα μούτρα.
3) (1994) Σε ένα θερινό μπαρ βλέπω μια παλιά συμμαθήτριά μου που μου γνωρίζει τη μαμά της που για κάποιο λόγο ήταν η Μίρκα Παπακωσταντίνου. Της λέω: «Δείχνει σε επανάληψη το 'Ελίζα και οι Άλλοι' και το γράφω στο βίντεο» κι αυτή λέει βαριεστημένα «Στ’ αρχίδια μου κι αν το γράφεις. Δε βγάζω λεφτά απ’ αυτό εγώ!»
4) (1997) Στο πανεπιστήμιο μας έκανε μάθημα (Art Landscapes) η Nan Goldin και σημείωνα όσα έλεγε. Ξαφνικά λέει: «Βγάλτε μια κόλλα χαρτί και αναλύστε γιατί σας αρέσουν οι φωτογραφίες μου.» Είχα πολλά να γράψω αλλά δεν έβρισκα στυλό και μου λέει αυτή, «πέρνα το βράδυ απ’ το σπίτι, θα σε εξετάσω προφορικά».
5) (1998) Μ' έστειλε ένας φίλος να κοιτάξω ένα διαμέρισμα που ήθελε να νοικιάσει για να του πω τη γνώμη μου. Σπιτονοικοκυρά ήταν η Σώτη Τριανταφύλλου. Πατάει ένα κουμπί και το διαμέρισμα, σαν τεράστιο ασανσέρ, κατεβαίνει σιγά-σιγά προς τον πάτο της θάλασσας, γιατί (όπως μου είπε) εκεί το θέλουν συνήθως οι νοικάρηδες. Όταν φτάνουμε βγαίνουμε έξω και μου κάνει εντύπωση που αναπνέω και που δεν έχει νερά. Και μου λέει τότε η Σ.Τ.: "μόλις μετρήσεις μέχρι το 16 (ή μόλις περάσουν 16 δευτερόλεπτα) τότε το νερό σε καλύπτει ξαφνικά και πεθαίνεις".
6) (2000) Έχει έρθει ο Bill Viola στο δωμάτιό μου και μου αφήνει την κόρη του για να την προσέχω όσο αυτός θα δουλεύει. Ήταν περίπου τέσσερα χρονών. Κάτι γίνεται και καθώς ψάχνω ένα Χρυσό Οδηγό, συνειδητοποιώ ότι το παιδί έχει βγει μόνο του στο μπαλκόνι. Τρέχω να την ψάξω αλλά είναι αργά – την βλέπω νεκρή στο πεζοδρόμιο τρεις ορόφους πιο κάτω. Την ίδια στιγμή επιστρέφει ο Viola και προσπαθώ με κωμικοτραγικό τρόπο να τον καθυστερήσω μέχρι να καταφέρω να ξυπνήσω. Τελικά κάνω το όνειρο lucid και πετάω κάτω, παίρνω το παιδί, με κάποιο τρόπο το ανασταίνω και του το παραδίδω. Γενική ανακούφιση.
7) (2001) Οδηγάω και μου κάνει ωτοστόπ ο Λένος Χρηστίδης. Μου λέει, «να ξέρεις, ό,τι αστείο συμβεί ή όποιο λάθος κάνεις στην οδήγηση θα το ενσωματώσω στο επόμενο βιβλίο μου». «Κι αν τρακάρω;» τον ρωτάω; «Κυρίως αυτό» απαντά.
8) (2003) Παίζω Trivial Pursuit με μεγάλη παρέα. Στη δική μας ομάδα είναι και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Οι περισσότερες ερωτήσεις αφορούν τρίβια για τις ταινίες του Αγγελόπουλου. Αυτός τις απαντάει όλες και κερδίζουμε.
9) (2004) Πρέπει να επιστρέψω στο στρατόπεδο μετά τη διανυκτέρευση κι έχω χάσει τη στρατιωτική μου ταυτότητα. Την ψάχνω σε όλο το σπίτι και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η Στέλλα Μπεζεντάκου που μου λέει "ψάξε στη βιβλιοθήκη, κάτω από το βιβλίο με τους στίχους των Smiths". Ψάχνω και είναι όντως εκεί. Παραξενεύτηκα που το ήξερε, αλλά κυρίως που ήξερε τους Smiths.
10) (2005) Ξαφνικά βρίσκομαι στα παρασκήνια των Αϋπνιών και η Α. Πάνια μου δίνει ένα χαρτί με ατάκες και λέει ότι πρέπει να παίξω στο θεατρικό, ζωντανά στην τηλεόραση. Πανικόβλητος έκανα έρανο (μαζεύοντας από τους υπόλοιπους γύρω στα 40 ευρώ) και της τα έδωσα ώστε να με αφήσει να φύγω.
11) (2006) Συναντάω στο σούπερ μάρκετ την Marge Simpson και τρέχω να της ζητήσω αυτόγραφο. Μου λέει: "Θες να 'ρθεις το μεσημέρι σπίτι για φαΐ;" Χάνομαι στους δρόμους και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι το σπίτι τους δεν υπάρχει γιατί είναι καρτούν. Όμως την τελευταία στιγμή βλέπω μια πινακίδα που έγραφε Evergreen Terrace και οδηγούσε σ’ ένα σωλήνα. Στροβιλίζομαι εντυπωσιακά καθώς γύρω μου αλλάζουν χίλια χρώματα και προσγειώνομαι στην καρέκλα της τραπεζαρίας που με περίμεναν οι υπόλοιποι Simpsons. Φάγαμε πίτσα με ανανά.