Έντεκα της Δευτέρας [elegy for a lost summer]

ELEGY FOR A LOST SUMMER MP3


1) ΗΡΟΔΟΤΟΣ: Ιστορίαι (5ος π.Χ.)
«Στα συμπόσια των πλούσίων Αιγυπτίων, άμα τελειώσει το δείπνο, κάποιος υπηρέτης περιφέρει ένα ξύλινο ομοίωμα νεκρού μέσα στο φέρετρό του, σκαλισμένο και χρωματισμένο όσο το δυνατόν καλύτερα, ώστε να μοιάζει αληθινό, το οποίο έχει μήκος μία έως δύο πήχες. Το δείχνει στον καθένα από τους καλεσμένους λέγοντας: «Βλέπε τον αυτόν και τρώγε και γλέντα, γιατί έτσι θα είσαι όταν πεθάνεις». Αυτή τη συνήθεια έχουν στα συμπόσια». [μετ. Α. Σ. Βλάχος, εκδ. Ωκεανίδα]

2) Η κοπέλα αριστερά είναι η Ελένη Αγγελοπούλου, σκηνοθέτις (και κόρη του σκηνοθέτη Θόδωρου Αγγελόπουλου!) Απάντησε σε 11 ερωτήσεις του Θέματος. Είναι 22 χρονών, σπούδασε δημοσιογραφία και σκηνοθεσία στο Λονδίνο και τώρα επέστρεψε στην Ελλάδα με σκοπό να κάνει ταινίες. Το πρώτο της φιλμ (μικρού μήκους) η 'Μνήμη Ακίνητη' παίχτηκε στο Φεστιβάλ της Δράμας τον περασμένο μήνα. [Θυμάστε ίσως την 'κόντρα' Αγγελόπουλου - Βούλγαρη πριν λίγα χρόνια για την διεύθυνση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δεν θα ήταν τέλειο η Ε. Αγγελοπούλου να ερωτευόταν με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη, γιο του Παντελή, επίσης σκηνοθέτη (και μάλιστα πολύ καλό); Δεν θα ήταν ένα σύγχρονο, σκηνοθετικό "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", ένα intellectual "Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες";]

3) Από αθλητικό φόρουμ στο ίντερνετ:
stella έγραψε: Πρώτον, enteka, θα σε παρακαλούσα να μην αναφέρεσαι και τόσο συχνά στα γεννητικά σου όργανα, έλεος πια...!!!
enteka έγραψε: Δεν αναφέρομαι στα γεννητικά μου όργανα όταν μιλάω με σοβαρούς συνομιλητές -όπως ο orestis φερ' ειπείν. Αναφέρομαι σε αυτά όταν μιλώ με κολλημένους ή φαιδρούς ή κομπλεξικούς ή μονομανείς ή ανθρώπους που όταν μιλάω για αυτοκίνητα μου απαντούν για την εκτροφή στρουθοκαμήλων (σ' αυτή την τελευταία κατηγορία ανήκεις εσύ). Τι να κάνουμε τώρα; Μην πετάτε παπαριές κατά ριπάς (είναι αντικοινωνικό) να μην σας απαντώ σε αυτό το ύφος.
stella έγραψε: Κοίταξε, ΕΝΤΕΚΑ, για να το κλείσω εδώ… ...Τώρα εσύ μπορείς να μιλάς για τα γεννητικά σου όργανα και πάλι, μιας και δεν ανεβαίνεις στα "περιπλοκότερα" όργανα του ατόμου σου, ως φαίνεται...
[Τελικά δεν υπάρχει μόνο ένας Enteka. Πρόκειται φυσικά για συνωνυμία, όπως άλλωστε κι αυτό το blog (και ας μη μιλήσουμε καν για το συγκρότημα.)]

4)

5) Η περιβαλλοντική ΜΚΟ "Αρκτούρος" συγκεντρώνει υπογραφές για μια Ελλάδα χωρίς τσίρκο με ζώα, χωρίς κακομεταχείριση και άθλιες συνθήκες εκπαίδευσης και διαμονής των ζώων: τα παιδιά "δικαιούνται ψυχαγωγία στη φύση και περιβαλλοντική αγωγή και όχι ψευδείς εικόνες εγκλεισμού και άσκοπης επίδειξης της άγριας ζωής. Εκδρομές σε κοντινά και μακρινά δάση προσφέρουν βιωματική προσέγγιση για τη φύση και καλλιεργούν την αγάπη για το περιβάλλον." ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΕΔΩ

6) Διαβάζοντας τη βιογραφία της Σωτηρίας Μπέλλου εντόπισα μια πραγματικά συγκινητική αναφορά στο, ας πούμε, ξεκίνημα του ελληνικού ίντερνετ στα μέσα των ‘90ς. Η Μπέλλου ξεχασμένη, φτωχή στο νοσοκομείο διάβαζε ευτυχισμένη τα γράμματα που της έστελναν αυτοί που δεν την ξέχασαν. Μεγάλη χαρά της έδωσε και ο ‘Φάκελος Μπέλλου’, μια σελίδα «που άνοιξαν στο ίντερνετ ο δημοσιογράφος Ανδρέας Παναγόπουλος και ο Γιώργος Λιγεράκης, στέλεχος της εταιρίας Κομπιούτερς Α.Ε…. Δημιούργησαν ένα πρωτότυπο ηλεκτρονικό φαν κλαμπ με σκοπό να συγκεντρώσουν χρήματα για την Μπέλλου αλλά και να μεταδώσουν πληροφορίες για τη ζωή και το έργο της.»


7) Bits & Pieces: [εικόνα: ένα έργο της ζωγράφου Όπυ Ζούνη. Με συγκλόνισε χτες αυτή η συνέντευξη της] /// Η ταινία The Big Lebowski συμπυκνωμένη σε δύο λεπτά μόνο με τις φράσεις που περιέχουν τη λέξη fuck. Πραγματικά πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις. Big Lebowski - The Fucking Short Version /// Στο όνομα του μαύρου μικροπωλητή /// «Έχω στην κατοχή μου τα τριάκοντα αργύρια του Ιούδα. Τα βρήκα έπειτα από όραμα και παρακαλώ το υπουργείο Πολιτισμού να έρθει, να τα εξετάσει και να τα εκθέσει σε όποιο χώρο επιθυμεί. Δεν είμαι τρελή, ούτε γραφική.» /// Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς για Κούγια και Βατίδου? Μόνο πως ό,τι σπέρνεις θερίζεις. ///

8) Το νέο βίντεο κλιπ των Pet Shop Boys, Integral, αντιτίθεται στις νέες ταυτότητες που φακελώνουν τους Βρετανούς. Λέει ο Neil Tenant: «What we object to about ID cards is that they're intelligent cards with a data strip that can link to a central database containing personal information which may be shared with America. But I think we all have a right to privacy. I feel it's a move that suggests we have to justify ourselves to the state before the state will trust us, and I think it's for us to trust the state and not the other way round. I think the government has to win our trust, not us win their trust... and the music really reflects that. It's really catchy, though.» Το κλιπ είναι εδώ - η κανονική εκδοχή του τραγουδιού εδώ.

9) Η 'Α, μπα?' παρουσιάζει. Σήμερα: ΕΓΚΛΗΜΑ! [Στην φωτο, διαγωνιζομενη για το USA Ms Olympia 2007 στο Λας Βέγκας: έγκλημα κατά της αισθητικής] /// Ποιος (ή μάλλον ποια) σκότωσε τον Κομπέιν /// Κουίζ: How To Spot A Killer /// Eλπίζουμε να έχει καλή μνήμη /// Kάτι που δεν χρειαζόταν να δείτε /// ΑΥΤΑ παθαίνει όποιος μπλέκει με τους λάθος σαιεντολόγους... /// Missing girl probably raped...

10) Τέλεια ποστ: από τον Thas, την Κουρούνα, κι ένα ακόμη φανταστικό obscured by the clouds, του vj spyros. Επίσης, τι πλάκα όταν post-tributes στο Enteka είναι καλύτερα απ’ τα δικά μου, πχ αυτό και αυτό του Winter Academy, αλλά και αυτό του Gsus.

11) (ό,τι μπορεί να ανακοινωθεί για το) Πώς πέρασα το Σαββατοκύριακο – μέχρι 111 λέξεις.
Κοιμήθηκα άπειρες ώρες. Συνέντευξη Λούκου στην ΕΤ1. Διάβασα το (καλό!) νέο Free. Βγήκα για εφημερίδες, βόλτα στην πλαζ, πήρα κοσμογονικές αποφάσεις για το μέλλον μου. Έπαιξα Rollercoaster Tycoon και είδαμε αμερικάνικα ριάλιτι στον ΣΚΑΪ. Έγραψα. Κυριακή πρωί βόλτα με το αμάξι στην άδεια πόλη. Τυχαία άκουσα στο ραδιόφωνο έναν φίλο μου που (απ’ ότι αποδείχτηκε) κάνει εκπομπή στο Republic. Ο Γ. μαγείρεψε τέλεια τορτελίνια. Μετά ψάχναμε Τραγούδια-Ντουέτα για το ποστ της Τρίτης (αύριο!) και με κορόιδευε για πάνω απ' τα μισά που ήθελα να βάλω. Διάβασα. Έβαλα αλοιφή στο κριθαράκι στο μάτι μου. Φυτοζωούσα όλο το απόγευμα – επιτέλους χαλάρωση. Διασκέδασα. Κοιμήθηκα αργά.
----------------------------------------

ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ
Μια ιστορία με μέδουσες...

Όταν ήμουν φαντάρος στην Κομοτηνή η μουσική με έσωσε. Ένας ντόπιος μου σύστησε το Ράδιο Παρατηρητή (καμία σχέση με τον ιστορικό ρ/σ της θεσνικης) στους 93.1 που όντως είχε τέλεια μουσική, κάτι ηλεκτρονικά, κάτι ψαγμένα ποπ, κάποιες καλές εκπομπές λόγου.
Ένα απόγευμα του Σαββάτου διάβαζα την αγαπημένη μου στήλη Σάββατο Βράδυ Κυριακή Πρωί και γέμιζα με αισιοδοξία της τελευταία στιγμής όταν, ξαφνικά, το ραδιόφωνο ψιλοτρελάθηκε. Στο μικρόφωνο ήταν οι Μέδουσες: κάτι απίθανα κοριτσάκια, με ψευτομάγκικο ύφος και τραγούδια από την ξεκαρδιστική ελληνική σκηνή του χιπ-χοπ. Ήταν ένας άγνωστος για μένα κόσμος – το απόλυτο ξενέρωμα. Το πρόβλημα είναι ότι σε τέτοιες περιπτώσεις κολλάω, και εθίζομαι άσχημα.

Όλο έλεγα να το αλλάξω κι όλο το ανέβαλλα. Οι απίθανοι στίχοι των τραγουδιών με αφόπλισαν, αλλά οι αφιερώσεις με αποτελείωσαν. Ακροατές από τα γύρω χωριά ψωνίζονταν ότι ήταν κάποιοι super hip-hoppers (ίσως και να ήταν, ας μην είμαι άδικος) κι οι Μέδουσες διάβαζαν τις αφιερώσεις με το μάγκικο ύφος τους στον αέρα: «Ο d-playa απ’ το χωριό Φέρρες δίνει ένα shout out σε όλα τα B-Boys του χωριού Σάππες» ή «Η Lil-Χαρούλα θέλει να πει YO! στους g-funk hommies της στο χωριό Σύμβολα και BOO! στην Big Momma Τασούλα και της εύχεται καλή επιτυχία για το αυριανό bitch fight».

Δεν ξαναέχασα εκπομπή. Σύντομα άρχισα να ξεχωρίζω τα είδη και τις τάσεις της ελληνικής χιπ-χοπ, να έχω συμπάθειες και αντιπάθειες [συμπαθώ την low bap] και να απολαμβάνω τα σχόλια των Μεδουσών.

Εκεί όμως που τις ερωτεύτηκα τις Μέδουσες ήταν όταν βάζαν το ντέμο ενός τραγουδιού τους (το έκαναν σαφές σε κάθε ευκαιρία – είχαν συγκρότημα!), ένα πιασάρικο ψιλοοργισμένο χιπ-χοπ τραγούδι, κατά τη διάρκεια του οποίου ανοίγαν τα μικρόφωνα και τραγουδούσαν με τέλειο συγχρονισμό πάνω στις ίδιες τους τις φωνές. Το έπαιζαν δυο τρεις φορές σε κάθε εκπομπή – το γεγονός ότι δεν μπορούσα να το έχω αλλά έπρεπε να περιμένω το επόμενο Σάββατο για να το ξανακούσω το έκανε ακόμα πιο ελκυστικό. Η αρχική δυσπιστία μου για τις Μέδουσες αντικαταστάθηκε με τυφλή υποταγή. Όπως θα ‘λεγε κι ο Big JoJo Μπάμπης απ’ τις Σάππες: «Man, you the bomb, girls!»

Ο καιρός πέρασε (σχεδόν 4 χρόνια) και είχα ξεχάσει το θέμα τελείως μέχρι που διάβασα αυτό το ποστ για τις Μέδουσες στο arxediamedia: «Άλλη φάση αυτή, αστεία αλλά όμορφη. 3 αδερφές από την Κομοτηνή -επίσης βαριά εφηβεία- τσαμπουκαλεμένες αλλά υποψιασμένες.» Με σχεδόν πατρικό ενδιαφέρον μπήκα στο σάιτ τους και αφού τις είδα για πρώτη φορά σε φωτογραφίες έπαιξα με αγωνία τα τρία τραγούδια που έχουν στο MySpace, ψάχνοντας αυτό που σημάδεψε εκείνη την άνοιξη στο στρατό.
Δεν το βρήκα. Δεν ξέρω καν τι απέγινε. Το ηχογράφησαν ποτέ επισήμως; Το ξεπέρασαν και τώρα σκονίζεται στο χρονοντούλαπο της εφηβικής ιστορίας τους; Έψαξα για το email τους, να τους γράψω σχετικά με το τραγούδι, επειδή όμως δε βρήκα αποφάσισα να γράψω αυτό το ποστ.
[Μέδουσες, αν ποτέ το διαβάσετε αυτό, στείλτε μου εκείνο το τραγούδι που παίζατε την άνοιξη του ‘04, δεν θυμάμαι τίτλο δυστυχώς (μόνο ένα «κύριε καθηγητά») . Ευχαριστώ προκαταβολικά.]
http://www.myspace.com/medouses