Έντεκα (καλοκαιρινά βίντεο-κλιπ: #2 La Isla Bonita)

Πολλά έχω να θυμηθώ απ’ το καλοκαίρι του La Isla Bonita. Προτιμώ όμως να μιλήσω για το τώρα.

Την Παρασκευή βγήκαν τα εισιτήρια για τη συναυλία της Μαντόνα. Και πήγα να στηθώ στην ουρά του Ολύμπιον πιο πολύ για διασκέδαση, εισιτήρια θα ’βρισκα και με άλλους τρόπους. Θα την έβλεπα επιτέλους στη χώρα μου. Και πλέον δε θα αγόραζα εισιτήρια από ένα κιόσκι στο κέντρο του Βερολίνου ή χάρη σ’ ένα φίλο στο Άμστερνταμ – θα πήγαινα με το λεωφορείο στο κέντρο της ίδιας μου της πόλης.

Θα ήταν ένα ευχάριστο γεγονός: εγώ και καμιά δεκαριά γραφικοί σαν κι εμένα θα πηγαίναμε νωρίς. Τα μεγάφωνα θα έπαιζαν τραγούδια απ’ την καριέρα των 25 χρόνων της, θα γελούσα χαρούμενος που ένα όνειρο που είχα απ’ τα 5 μου χρόνια (και έμοιαζε άπιαστο και απραγματοποίητο) γινόταν πραγματικότητα.

Δεν έγινε ακριβώς έτσι. Στρίβοντας στην Πλατεία Αριστοτέλους (κι ενώ πήγα πολύ πριν την έναρξη της προπώλησης) είδα το πλήθος. Χάρηκα αρχικά. Πουλάει, σκέφτηκα, ακόμα. Ίσως και περισσότερο από ποτέ. Και μπήκα στην ουρά. Και έμεινα εκεί για έξι περίπου ώρες. Και δεν βρήκα καν το συγκεκριμένο είδος εισιτηρίων που ήθελα.

Η ουρά: ένας εφιάλτης. Ήμασταν απλώς ένα τεράστιο μπούγιο που απλώς ψηνόταν στη ζέστη. Ως επί το πλείστον δεν προχωρούσαμε καθόλου. Ξέσπασαν καβγάδες, κόσμος ήρθε στα χέρια, χάσαμε τις δύο πρώτες ώρες γιατί κάποιοι είχαν κάτι αμφιλεγόμενα χαρτάκια, όπως στην τράπεζα. Δίνονταν περισσότερα από έξι εισιτήρια τη φορά και η εξυπηρέτηση αργούσε αδικαιολόγητα. Κάποτε έφτασα πολύ κοντά, και σκέφτηκα ότι ίσως σε λίγο θα έπαιρνα εισιτήρια. Πέρασαν άλλες τεσσεράμισι ώρες από εκείνη τη στιγμή. Ήθελα να πάω στην τουαλέτα, διψούσα τρομερά, πεινούσα, κόντευα να λιποθυμήσω από τη ζέστη και την ορθοστασία. Αν δεν είχαν ήδη περάσει πέντε ώρες θα έφευγα. Ένιωθα πως ήταν απ’ τις πιο εκνευριστικές στιγμές της ζωής μου.

Δεν ήταν το homecoming πανηγύρι για τη Μαντόνα που φανταζόμουνα αλλά μια (ελληνικής προχειρότητας) πατέντα του ενός ταμείου και της έλλειψης οριοθετημένης ουράς. Αντί για γιορτή καταλήξαμε να μισήσουμε τη Μαντόνα.

Όταν κάποτε πήρα τα εισιτήρια που δεν ήθελα (αυτά που ήθελα φυσικά τελείωσαν λίγο πριν έρθει η σειρά μου) και ήμουν σα ζόμπι, ήρθε και μια κάμερα που ήθελε να μας πάρει δηλώσεις. Με ρώτησαν πόσην ώρα περίμενα στην ουρά. Μου ήρθε να γίνω λίγο σαν τους παππούδες που βρίζουν στο ΙΚΑ.
Να πω για τις έξι στριμωγμένες ώρες στον καύσωνα, τη δίψα, την προχειρότητα κλπκλπ. Αποφάσισα να ξεγλιστρήσω και η κάμερα έψαξε για πιο πρόθυμο ομιλητή. Πήγαν σε μια μισολιπόθυμη φαν δίπλα μου.

«Πόσο περιμένατε;» την ρώτησε ο δημοσιογράφος.

Η κοπέλα εξαντλημένη αλλά χαρούμενη, έδειξε το εισιτήριο στην κάμερα και ψέλλισε ξέπνοα: «Πολύ καιρό, σχεδόν 25 χρόνια!»

Και εκείνο το δευτερόλεπτο συνειδητοποίησα πως, όσο με αφορούσε, είχε απόλυτο δίκιο. Και, ως εκ θαύματος, όλα συγχωρέθηκαν.

--------------------------------------------------

# 2: Madonna La Isla Bonita, 1987