Έντεκα της Δευτέρας [αφιέρωμα: KITSCH]

my no.1

1) Φάκελος Kitsch σήμερα: Στο γραφείο του εργοδότη μου, πέρα από μια τεράστια συλλογή κιτς αντικειμένων, αποκομμάτων κλπ, υπάρχει πλαστικοποιημένη μια επιγραφή που αναγράφει μια δήλωση του καλλιτέχνη και αρχιτέκτονα Hundertwasser: «Χωρίς το κιτς η ζωή θα ήταν αβάσταχτη». Αυτή η πινακίδα (σε συνδυασμό με το ότι δε μας φωνάζει, τις λίγες φορές που τον βλέπουμε) νομίζω ότι κάνει τον εργοδότη μου και επισήμως τον Καλύτερο Εργοδότη του Κόσμου.

2) [Συνειδητοποίησα ότι η λέξη όταν την γράφεις στα ελληνικά μοιάζει ακόμα πιο κιτς απ’ ό,τι όταν την γράφεις kitsch.]

3) Δυστυχώς το άφησα κι αυτό για την τελευταία στιγμή. Δυο μέρες πριν τελειώσει η έκθεση The Greatest Kitsch για την οποία διάβαζα συνέχεια στην Παράλλαξη (που τη διοργάνωσε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο Λιμάνι) πήγα μια γρήγορη επίσκεψη. Ήταν τόσο απίθανη η εμπειρία (100 φωτογραφίες που διαγωνίζονταν για την μεγαλύτερη κιτς απεικόνιση, δεκάδες συλλεκτικά κιτς αντικείμενα, τέχνη βίντεο αρτ κλπ) που μια επίσκεψη δεν ήταν αρκετή και επέστρεψα το ίδιο απόγευμα με ενισχύσεις…



Τώρα η έκθεση έχει κλείσει, οπότε δεν έχει νόημα να λέω συνέχεια πόσο καταπληκτική ήταν (και πόσο τελικά μου αρέσει το κιτς – αλλά και πόσα κιτς αντικείμενα συνειδητοποίησα ότι έχουμε σπίτι, συλλέκτες κανονικοί). Στην Παράλλαξη του περασμένου μήνα είχε ένα πολύ καλό αφιέρωμα (ο winter academy είχε γράψει εκεί ένα κείμενο γεμάτο δεκάδες σχετικά, χρηστικά λινκς), θα περιμένω όμως και το επόμενο τεύχος της Παράλλαξης για να δω ποιος τελικά κέρδισε στο διαγωνισμό φωτογραφίας.

Είδα τις (εκατό) φωτογραφίες του διαγωνισμού στην κάτω αίθουσα της Αποθήκης του Λιμανιού. Υπερβολικά υπερβολικές, εξωφρενικές, συναρπαστικές, ή απλά απίθανα αστείες, με σκηνές, αντικείμενα και μέρη της Θεσσαλονίκης ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα (ακόμα και τους κιτς κίονες στα συγκρουόμενα του λούνα-παρκ που είναι κάτω απ’ το σπίτι μου είχε). Όμως τελικά αυτή που ψήφισα στην πολύχρωμη κάλπη ήταν αυτή με τα μαξιλάρια ΝΔ ("για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο) που έβαλα στην αρχή του ποστ…

(*το σάιτ της Παράλλαξης)


(από την έκθεση)

4) Kitsch Alert: πάνω δεξιά στην οθόνη της Δημοτικής Τηλεόρασης TV100 είχα προσέξει εδώ και καιρό ένα περίεργο λογότυπο με το Λευκό Πύργο και τον αριθμό 996. Λίγες μέρες μετά ο αριθμός είχε μειωθεί σε 992. Την επόμενη φορά που το είχα προσέξει ήταν στο 984. «Τι στο καλό μετράει η TV100;» ρώτησα τον Argos. «Μήπως μετράει τις μέρες μέχρι να τελειώσει το ημερολόγιο των Μάγια και το επερχόμενο τέλος του κόσμου το 2012;». «Όχι» μου είπε ο Argos που είχε μετρήσει τις μέρες και είχε βγάλει ένα συμπέρασμα. «Είναι η αντίστροφη μέτρηση για τον εορτασμό των 100 χρόνων της απελευθέρωσης της πόλης. Συζητιέται να μπει και γιγαντοοθόνη στην πλ. Αριστοτέλους που θα μετράει αντίστροφα.»
Οι φιέστες που θα γίνουν στην πόλη τότε, νομίζω, δεν θα έχουν προηγούμενο…! (Εκτός αν μας προλάβει το τέλος του ημερολογίου των Μάγια)


5) Το ήξερα μόνο από τη διασκευή του Jay Jay Johanson. Δεν ήξερα ότι τέτοιο κιτς αριστούργημα υπήρχε στα '70ς και μάλιστα σε τέτοιο βίντεο-κλιπ… (μέσω του σάιτ των AmateurBoyz)



6) Δεν υπάρχει κάτι πιο κιτς απ’ το Ρετιρέ. Τα ποστ που του έχω αφιερώσει (ένα, δύο) δείχνουν πως είμαι μεγάλος φαν. Όταν άκουσα πως για τα 20 χρόνια του το Mega σκέφτεται να κάνει νέα επεισόδια παλιών σειρών του (Τρεις Χάριτες κλπ) ήξερα πως έπρεπε να ξεκινήσω μια ιντερνετική σταυροφορία. Και να ζητήσω απ’ όλους τους φανς του Ρετιρέ να βροντοφωνάξουν: ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΡΕΤΙΡΕ REUNION!
Τελικά αποφάσισα να μην οργανώσω μαζική αποστολή email στο Mega (αν και ελπίζω ότι κάποιος θα το κάνει) και να μην ευαισθητοποιήσω τους αναγνώστες γι’ αυτό το τρίβιαλ αλλά συναρπαστικό ζήτημα. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε την σημερινή καθημερινότητα των ηρώων της πιο καλτ σειράς του καναλιού...
20 χρόνια μετά -και από τη στιγμή που ζει και ο Δαλιανίδης και οι περισσότεροι πρωταγωνιστές- το Ρετιρέ πρέπει να επιστρέψει. Κι ακόμα κι αν δεν ξεκινάω τη σταυροφορία που σκεφτόμουν (κι η λογική έχει τα όριά της στο κάτω-κάτω) ελπίζω ότι Α) το Mega θα το σκεφτεί και θα το κάνει από μόνο του ή ότι Β) κάποιος απ’ το Mega με διαβάζει και θα κάνει την ευχή μου πραγματικότητα.

7) Αν μιλήσουμε για σύγχρονους έλληνες trash τραγουδοποιούς (και γιατί να μη μιλήσουμε;) θα πρέπει να πω πως ξεχωρίζω την Εύη Κρανιδέλη. Γράφει μόνη της τα τραγούδια της, κάνει και τις παραγωγές, αλλά ταυτόχρονα δίνει και έτοιμα σουξέ σε άλλους (όπως το δικό της «Μ’ αρέσει το Σεξ, πειράζει;» που έγραψε για την Έλενα Βέντη.) Τα κομμάτια της, pop και πιασάρικα, σουρεαλιστικά και ανάλαφρα ακούγονται καλύτερα όταν τα ερμηνεύει η ίδια.


Έχει ένα χαμογελαστό, γλαρωμένο βλέμμα, έναν αβίαστο τρόπο τραγουδιού που αν δε μιλούσαμε για το χειρότερο trash της χώρας θα το συνέκρινα με την αέρινη τραγουδιστική ευκολία της Αρλέτας. Ειδικά όταν τραγουδάει, με χαρακτηριστικό μπλαζέ και συγκαταβατικά καλοσυνάτο ύφος το (παραπάνω) υπέροχα κιτς τραγούδι της «Yes baby Σοκολάτα Φυσικά».

8) Η πιο πετυχημένη περιγραφή της 'Κυριακής στο Χωριό', της εκπομπής της ΕΤ3 με τα κατασκευασμένα γλέντια, τις τοπικές φορεσιές και τους τόνους «παραδοσιακού φαγητού» ανήκει στον Στ. Τσιτσόπουλο: «Λες και το μόνο που έχει να δώσει η ελληνική ύπαιθρος είναι γεύσεις και νιοι με νιες ζωσμένοι με φουστανέλες και καραγκούνικα dress code και δήμαρχοι ή πρόεδροι πολιτιστικών συλλόγων και τιμημένοι ακρίτες. Oύτε ένας στο χωριό που να ακούει ροκ ή ηλεκτρόνικα. Oύτε ένας που να γράφει κάτι ή να ζωγραφίζει κάτι άλλο πέρα από ναΐφ ποταμάκια, κάμπους, βουνά, ραχούλες. Mόνο πίτες και κλαρίνα. Σχεδόν σαν γκεμπελική προπαγάνδα για τα κάλλη της περιφέρειας, ναΐφ πίξελ προγραμματισμένα να επουλώσουν τις πληγές από το βιασμό της μαθήτριας στο σχολείο της Aμαρύνθου, το ξεκλήρισμα των πέντε κυνηγών από τον κτηνοτρόφο στο Aγρίνιο, το μαύρο πέπλο που καλύπτει την εξαφάνιση του μικρού Άλεξ. Σαν τα landscapes που διαλέγει η Mάρνη Xατζηεμμανουήλ να είναι αγνοί, άσπιλοι και αμόλυντοι [σχεδόν κιτς!] παράδεισοι».


(από την έκθεση) Σταθμός ΟΣΕ Θεσνίκης

9) BITS & PIECES (Τελικά πιο πολύ με βολεύει εδώ, παρά στο twitter!)

ΣΗΜΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Kitsch! /// Το καλύτερο φετινό αμερικάνικο ριάλιτι με drag queens, δια στόματος ‘Α,Μπα?’ /// η Πολυξένη και ο παπαγάλος που δε λέει να το βουλώσει ποτέ /// O Μητροπολίτης Καλαβρύτων τσατίστηκε με χιουμοριστικό κείμενο της Έλενας Ακρίτα. Και μάλλον το πήρε λίγο στα σοβαρά! /// Abba duo Benny Andersson and Bjorn Ulvaeus have unveiled their first new pop songs for more than 15 years. /// trash flashback: 3,2,1 Αντέννα! /// Το δελτίο τύπου για τη συναυλία Πλιάτσικα –Sinead O’ Connor σχολιασμένο απ’ τον Gsus. /// this is [not] the end. Ένα εξαιρετικό κείμενο του M.Hulot για την Έφη Θώδη. /// Yποψηφιότητα για χειρότερο φότοσοπ (που δεν είναι εξώφυλλο) /// www.paintmyalbum.net /// TO ΠΙΟ ΚΙΤΣ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (μέρος ένα και δύο)

10) Γράφει η Λώρη Κέζα: «Oι ιπποπόταμοι είναι χαριτωμένα ζώα, οπότε δεν είμαστε σίγουροι αν το ΚΚΕ ήθελε να προσβάλει τον κ. Θόδωρο Πάγκαλο όταν τον προέτρεπε να αναζητήσει πρότυπο στα παχύδερμα. Είμαστε όμως σίγουροι ότι υπήρχε μεγάλος θυμός όταν καλούσε διασημότητες να τον καταδικάσουν σε αφιέρωμα με τίτλο «Κουρελαρία Πάγκαλου», με κείμενα από καλλιτέχνες όπως η τραγουδίστρια Σούλα Βαζούρα και ο ηθοποιός Σπύρος Μπιμπίλας.»
Αυτό είναι όντως κιτς αλλά κυρίως είναι συγκινητικό.
[το λινκ στο όνομα του Μπιμπίλα ανοίγει μια -μάλλον ακραία- τρας έκπληξη]

11) Όπως κάθε χρόνο είδαμε με τον Γιώργο στο YouTube όλα τα βίντεοκλιπ της Eurovision (με τη σωστή σειρά εμφάνισής τους στους ημιτελικούς που ξεκινούν αύριο). Ανοίξαμε ένα μπουκάλι κρασί και τα βαθμολογήσαμε. Το Νο1 μας ήταν της Τουρκίας, μετά ο Σάκης, η Εσθονία, η Σουηδία, η Νορβηγία. Το πιο πολύ ενδιαφέρον όμως είχαν τα χειρότερα βίντεο κλιπ. Θα ήθελα να παρουσιάσω δύο απ’ αυτά.


Σας ικετεύω να δείτε αυτό της Μολδαβίας. Η Μολδαβία μέχρι και πριν λίγο καιρό δεν έβαζε καθόλου χρήματα στο διαγωνισμό, νομίζω μια αντιπρόσωπός της (που κουβαλούσε τη βαλίτσα της στη σκηνή) είχε βάλει απ’ την τσέπη της για να πάει στον διαγωνισμό. Δεν μοιάζουν να έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Το βίντεοκλιπ της φετινής συμμετοχής δεν είναι μόνο τριάντα χρόνια πίσω από κάθε άποψη, δεν είναι μόνο απίστευτα φολκλόρ και κιτς, είναι ταυτόχρονα και μια εξωφρενική ένοχη κακόγουστη απόλαυση. [Αν δεν είχα τόσα σημαντικότερα πράγματα να κάνω (αν βέβαια υποθέσουμε ότι έχω!), εκτός απ' την καμπάνια για τα νέα εορταστικά επεισόδια του Ρετιρέ, θα ξεκινούσα και καμπάνια υπέρ της Μολδαβίας...]

*Κι ένα μπόνους

Κι αυτό της Αλβανίας αξίζει πολύ. Ξεκινάει συμβατικά, με την μικρομέγαλη τραγουδίστρια να περπατάει στο χιόνι, στο ρεφρέν όμως (και καθώς το τραγούδι εξελίσσεται σε ξεδιάντροπο ‘80ς ιταλοντίσκο!) ο σκηνοθέτης τα δίνει όλα. Οπτικά εφέ της δεκάρας, σκηνικά τύπου New Channel, ποτ πουρί από αταίριαστες μεταξύ τους εικόνες, και αρκετές αλλαγές ρούχων. Και όπως σχολίασε ο Γ. για τα ρούχα της: «Όλα είναι πολύ χάλια… Και φοράει και τόσα πολλά!...»

*και φέτος, το αντίδοτο της Eurovision, είναι η εναλλακτική eurovision που διοργανώνει στο blog του ο Winter Academy. Ακούστε και ψηφίστε εδώ: alt.eurovision 2009!


ΥΓ. Οι Ladytron στην Θεσνίκη, την Παρασκευή στο Principal! (Και την προηγούμενη μέρα στο Fuzz της Αθήνας)
Ένα απ’ τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια τους (απ’ τον πρώτο τους δίσκο 604), σε ένα απίθανο βίντεοκλιπ με εικόνες ενός φιλμ προπαγάνδας που σκοπό είχε να τρομάξει τους νέους για να μην ψωνίζουν (!)
Paco!

---------------------------------------------------------------------

!οταββάσ οτ ηκίν ητ εμ

.

.