(Τώρα μαζί) Κάποιες φορές το ύφος, η γλώσσα και το θέμα του βιβλίου συμπυκνώνονται στις εισαγωγικές φράσεις ενώ άλλες φορές το κείμενο ξεκινά με μια παραπλανητική ηρεμία που δεν προδιαθέτει σε καμία περίπτωση για τη συνέχεια. Διάλεξα μερικά μυθιστορήματα απ’ τη βιβλιοθήκη μου και παραθέτω τις πρώτες τους φράσεις, διαβάζοντάς τες αποκομμένες απ’ το υπόλοιπο βιβλίο, σαν αυτόνομα ready-made έργα τέχνης.
Η ΑΡΧΗ!
(η αυτοαναφορική αρχή του Σεληνιακού Τοπίου)
1) Bret Easton Ellis - Σεληνιακό Τοπίο
«Είσαι ολόιδιος ο εαυτός σου». Αυτή είναι η πρώτη φράση του Σεληνιακού τοπίου και μέσα στη λακωνικότητα και απλότητά της επρόκειτο να είναι μια επιστροφή στη φόρμα, ένας απόηχος της αρχικής φράσης του πρώτου μου μυθιστορήματος, Λιγότερο απ’ το μηδέν.
2) Σου Τάουνσεντ - Το κρυφό ημερολόγιο του Άντριαν Μολ
Πέμπτη 1 Ιανουαρίου. Αυτές είναι οι αποφάσεις μου για την καινούργια χρονιά: 1. Θα βοηθάω τους τυφλούς να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο. 2. Θα κρεμάω τα παντελόνια μου. 3. Θα βάζω τους δίσκους μου στη θήκη τους. 4. Δε θ’ αρχίσω να καπνίζω. 5. Θα σταματήσω να ζουλάω τα μπιμπίκια μου. 6. Θα είμαι καλός με το σκυλί. 7. Θα βοηθάω τους φτωχούς και τους αγράμματους. 8. Αφότου άκουσα εκείνους τους απαίσιους θορύβους απ’ τον κάτω όροφο χτες βράδυ, ορκίστηκα, επίσης, να μη βάλω ποτέ στο στόμα μου αλκοόλ.
3) Hunter S. Thompson – Fear and Loathing in Las Vegas
We were somewhere around Barstow on the edge of the desert when the drugs began to take hold…
4) Αγκάθα Κρίστι – Αυλαία, Αθλος του Ηρακλή Πουαρό
Ποιος αλήθεια δεν ένοιωσε κάποτε έναν ξαφνικό πόνο, μια έντονη οδύνη, ξαναζώντας μια παληά εμπειρία ή νοιώθοντας ένα παληό, γνώριμο συναίσθημα: «Το έχω ξανακάνει αυτό…» Γιατί τα λόγια αυτά μας συγκινούν πάντα τόσο βαθειά; Αυτό το ερώτημα έκανα στον εαυτό μου, καθισμένος μπροστά στο παράθυρο του τραίνου και παρακολουθώντας το όμορφο τοπίο του Έσσεξ έξω απ’ το παράθυρο. Πριν πόσο καιρό είχα ξανακάνει αυτό το ταξίδι;
5) Guillaume Apollinaire – Τα Κατορθώματα ενός Μικρού Δον Ζουάν
Οι μέρες του καλοκαιριού είχαν ξανάρθει κι η μητέρα μου είχε επιστρέψει στην εξοχή σε μια ιδιοκτησία που μόλις είχαμε αγοράσει…
6) Γιάννης Ξανθούλης – Οικογένεια Μπες-Βγες
Τη μητέρα τη σκότωσαν. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Τη σκότωσαν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι με τα ίδια τους τα χέρια. Δεν έφταιγε ούτε η νευρασθένεια, ούτε η μανία της να καταπίνει χάπια σαν να ’τανε στραγάλια. Τη σκότωσαν γιατί ήξερε και για τους άλλους θανάτους…
7) Enid Blyton – Οι Μυστικοί Εφτά στα ίχνη του κλέφτη
Η ομάδα των Μυστικών Εφτά είχε τη συνηθισμένη της εβδομαδιαία συνεδρίαση. Οι συνεδριάσεις τους γίνονταν στην παλιά αποθηκούλα που ήταν στην άκρη του κήπου του Πέτρου και της Τζένης. Πάνω στην πόρτα ήταν ζωγραφισμένα με πράσινο χρώμα τα γράμματα Μ. Ε.
8) Truman Capote – Εν Ψυχρώ
Μεσ’ στα σταχτοχώραφα του Κάνσας, στις ψηλές πεδιάδες, είναι το χωριό Χόλκομπ, σε μια ερημιά που οι άλλοι λένε «εκεί έξω»…
9) J.D. Salinger – Ο Φύλακας στη Σίκαλη
Αν θέλετε λοιπόν στ’ αλήθεια να τ’ ακούσετε, τότε πρώτο και κύριο μπορεί να περιμένετε πως θα σας πω πού γεννήθηκα και τι φρίκη ήταν τα παιδικά μου χρόνια, και τι φτιάχνανε οι δικοί μου και τα ρέστα πριν με κάνουνε, κι ένα σωρό αηδίες και ξεράσματα καταπώς στο Δαβίδ Κόπερφιλντ, όμως δεν έχω όρεξη να πιάνω τέτοιες ιστορίες.
10) Μαλβίνα Κάραλη – Αθώος σαν Αγαπημένος
Το γεγονός πως ένα πλάσμα παρορμητικό σαν τη Μαρία έφτασε στο σημείο να μηχανευτεί μια τόσο εγκεφαλική μέθοδο για να εξοντώσει κάποιον, ενισχύει ακόμα περισσότερο την απέχθεια που τρέφω προς τη φύση και τους νόμους της.
11) Σώτη Τριανταφύλλου – Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης
Μετακομίσαμε απ’ το Καναρσι στα Μπρούκλυν Χάιτς μια Κυριακή πριν να ξημερώσει – χρωστούσαμε τρία νοίκια στην κυρία Παλόνσκι. Η Μπίμπι καθόταν στο φορτηγάκι, ένα παλιό Φολξβάγκεν που είχαμε δανειστεί από ένα μουσικό συγκρότημα – ένα πανκ συγκρότημα που το λέγανε ‘Η μπάντα που την ξέχασε ο χρόνος’.
-------------------------------------------------------------
ΤΟ ΤΕΛΟΣ!
(Το αυτοαναφορικό τέλος του Σεληνιακού Τοπίου)
Η τελευταία παράγραφος ενός βιβλίου, λέει πολλά (αλλά όχι τα πάντα) για το ίδιο το βιβλίο. Άλλα βιβλία κλείνουν μελοδραματικά, άλλα με επίτηδες αφηρημένο τρόπο. Άλλα λύνουν όλα τα προβλήματα κι άλλα δημιουργούν περισσότερα. Μερικά δίνουν την αίσθηση ότι με την τελευταία τους λέξη όλα τελειώνουν κι άλλα ότι μόνο τότε όλα αρχίζουν - κι ας μην τα μάθουμε ποτέ...
1) Ντοστογέφσκι - Έγκλημα και Τιμωρία
Αλλά εδώ αρχίζει μια νέα ιστορία, η ιστορία της προοδευτικής ανανέωσης ενός ανθρώπου, η ιστορία της βαθμιαίας του αναγέννησης, της διάβασής του βήμα με βήμα από ένα κόσμο σε ένα άλλο, της μύησής του σε μια νέα, ως τότε απόλυτα άγνωστη πραγματικότητα. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει το θέμα ενός άλλου αφηγήματος∙ αυτό εδώ έχει τελειώσει.
2) Αγκάθα Κρίστι - Το Πέτρινο Φέρετρο
«Σας ευχαριστώ, μεσιέ Πουαρό, που μπήκατε στον κόπο να έρθετε να μου τα πείτε όλα αυτά. Μπορείτε, παρακαλώ, να φύγετε τώρα; Υπάρχουν μερικά πράγματα που πρέπει κανείς να τα αντιμετωπίζει μονάχος…»
3) Σώτη Τριανταφύλλου - Σάββατο Βράδυ στην Άκρη της Πόλης
Παραμέρισα να περάσει και, σαν να τον περίμενα, είπα, Δεν έχεις βαλίτσα – το είπα κάπως ερωτηματικά αλλά όχι εντελώς, κι εκείνος απάντησε, Μα, δεν ήρθα για να μείνω, ήρθα μόνο για να σε πάρω.
4) Μαρκ Τουέιν - Οι Περιπέτειες του Τομ Σόγερ
Τα περισσότερα από τα πρόσωπα που εμφανίζονται σ’ αυτό το βιβλίο, ζούνε ακόμα, ευημερούν και είναι ευτυχισμένα. Μπορεί και μια μέρα να φανεί ότι αξίζει τον κόπο να ξαναπιάσουμε την ιστορία των πιο μικρών απ’ αυτά και να δούμε τι είδους άντρες και γυναίκες κατέληξαν να γίνουν∙ θα είναι λοιπόν πολύ γνωστικό να μην αποκαλύψουμε τίποτα προς το παρόν, από εκείνο το κομμάτι της ζωής τους.
5) Βιρτζίνια Γουλφ - Στοιχειωμένο Σπίτι.
Εκείνη τη στιγμή, από κάποιο φτωχικό σοκάκι ή ταβερνείο, αντηχούσε η συνηθισμένη, ανυπόφορη , αρσενικοθήλυκη φωνή∙ ένα στρίγκλισμα, μια κραυγή. Και το εξωτικό πουλί τρόμαξε και πέταξε μακριά, διαγράφοντας όλο και μεγαλύτερους κύκλους, ώσπου (αυτό που το 'χει ονομάσει ψυχή) έγινε απόμακρο, σαν την κουρούνα που χιμάει στον αέρα τρομαγμένη από μια πετριά που της ρίξανε ξαφνικά.
6) Θάνος Αλεξανδρής - Αυτή η Νύχτα Μένει
Αγαπητοί πελάτες, γεια χαρά. Απόψε δε θα σας κάνω κονσομασιόν. Λέω να την κάνω μια φορά κι εγώ για πάρτη μου. Προς τα πού; Μυστικό… Ψάξτε με αμα γουστάρετε. Μπορεί στο τέλος κάπου να με βρείτε…
7) Τζόναθαν Κόου - Τι Ωραίο Πλιάτσικο!
Όνειρο είναι η ζωή μας και περνάει
Δεν φοβάμαι πια
Όνειρο είναι η ζωή μας και περνάει
…γιατί έρχεται μια στιγμή όπου απληστία και παραφροσύνη γίνονται ένα και το αυτό και δεν μπορείς πια να τις ξεχωρίσεις. Αυτή η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ λεπτή, σαν διάφανη μεμβράνη που περιβάλλει την υδρόγειο. Είναι αχνογάλαζη και η μετάβαση απ’ το γαλάζιο στο μαύρο είναι βαθμιαία και υπέροχη.
Ο κόσμος δεν μπορούσε να περιμένει πια...
8) Τόβε Γιάνσον - Τρελό Καλοκαίρι στη Χώρα των Μούμιν.
Ο βραδινός αέρας ήταν δροσερός και γλυκός, και τα λουλούδια , μουσκεμένα από δροσιά, είχαν πιο πλούσιο άρωμα από κάθε άλλη φορά. Η μητέρα του καθόταν στα σκαλοπάτια. Τον περίμενε. Κρατούσε κάτι στα μπροστινά της πόδια και χαμογελούσε.
-Ξέρεις τι έχω;
-Τη βαρκούλα! απάντησε ο Μούμιν-Τρολ και έβαλε τα γέλια. Όχι γιατί ήταν κάτι ιδιαίτερα αστείο παρά μονάχα γιατί αισθανόταν τόσο, τόσο ευτυχισμένος.
9) Μίλαν Κούντερα – Η Ζωή είναι Αλλού
Κοιτούσε το πρόσωπό του στην επιφάνεια του νερού. Και ξαφνικά είδε αυτό το πρόσωπο να το παραμορφώνει κάποιος μεγάλος τρόμος. Και αυτό ήταν το τελευταίο που είδε.
10) Σου Τάουνσεντ - Ο Άντριαν Μολ και τα Χρόνια του Καπουτσίνο
Πιστεύω ότι μέχρι αύριο θα έχω ωραιοποιήσει την ιστορία kai θα έχω προσδώσει στον εαυτό μου μια ηρωική ιδιότητα που δεν μου αξίζει, αλλά παρ’ όλα αυτά, αυτή τη νύχτα, αυτή τη στιγμή, χαίρομαι που καταγράφω ότι φέρθηκα σαν αληθινός άντρας...
11) Douglas Adams - Γυρίστε το Γαλαξία με Ωτοστόπ
Προτού προχωρήσει παρακάτω, άκουσε το σύστημα ενδοεπικοινωνίας του σκάφους. «Έι γήινε! Πεινάς;» είπε η φωνή του Ζάφοντ. «Ε, ναι, θα ήθελα να τσιμπήσω κάτι», είπε ο Άρθουρ. «Όκεϊ φίλε, κρατήσου», είπε ο Ζάφοντ. «Θα πάμε να τσιμπήσουμε κάτι στο Ρεστοράν στο Τέλος του Σύμπαντος...»
--------------------------------------------------
[*Σχεδόν Επιβάλλεται: αν τελειώσατε πρόσφατα κάποιο βιβλίο (ή αν έχετε κάποιο αγαπημένο) γράψτε στα σχόλια την αρχή ή το τέλος του.]
.
.
.
.
Posts
25 comments:
Ζοζέ Σαραμάγκου - Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ
Ο άντρας που τώρα μόλις μπαίνει στο κατάστημα για να νοικιάσει μια βιντεοκασέτα φέρει στην αστυνομική του ταυτότητα ένα όνομα ελάχιστα συνηθισμένο, με μια γεύση κλασική που τάγκιασε απ' το χρόνο, εν ολίγοις τον λένε Τερτουλιάνο Μάσιμο Αφόνσο....
...Ύστερα πήγε στο δωμάτιο, άνοιξε το συρτάρι όπου βρισκόταν το πιστόλι. Έβαλε το γεμιστήρα και μετέφερε μια σφαίρα στη θαλάμη. Άλλαξε ρούχα, πουκάμισο πλυμένο, γραβάτα, παντελόνι, σακάκι, τα καλύτερα παπούτσια. Ζώστηκε το πιστόλι και βγήκε έξω.
(Άνετα το τέλος θα μπορούσε να είναι η αρχή)
Μια Αρχή
"Εγώ, ο Τιβέριος Κλαύδιος Δρούσος Νέρων Γερμανικός, και τούτο και κείνο και τ'άλλο (γιατί δε θα σας ζαλίζω τώρα με όλους τους τίτλους μου), που κάποτε, και μάλιστα όχι εδώ και πολύ παλιά, ήμουν γνωστός στους συγγενείς και φίλους μου καθώς και στους συναδέλφους μου σαν "Κλαύδιος ο ηλίθιος", ή "εκείνος ο Κλαύδιος", ή "Κλαύδιος ο τσεβδός", ή "Κλα-Κλα-Κλαύδιος", ή, στην καλύτερη περίπτωση, σαν "ο καημένος ο θείος Κλαύδιος", καταπιάνομαι τώρα να γράψω την παράξενη ιστορία της ζωής μου, αρχινώντας από την πρώτη παιδική μου ηλικία και συνεχίζοντας χρόνο με το χρόνο ωσότου φτάσω στο μοιραίο εκείνο σημείο αλλαγής όπου, εδώ και οχτώ περίπου χρόνια, στα πενήντα ένα μου, βρέθηκα άξαφνα πιασμένος σε ό,τι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το "χρυσό αδιέξοδο" απ'όπου και δεν κατάφερα να ξεμπλέξω από τότε"
Ρόμπερτ Γκρέηβς, Εγώ ο Κλαύδιος (μτφ. Αλέξανδρος Κοτζιάς),εκδ. Κέδρος
Ένα Τέλος
"Η μοιρασιά μου φαίνεται μάλλον άδικη¨, παρατήρησα. "Εσείς κάνατε όλη τη δουλειά σ'αυτή την υπόθεση. Εγώ βρήκα μιά σύζυγο, στον Τζόουνς ανήκουν οι τιμές, τι μένει για σας παρακαλώ;"
"Γιά μένα;" επανέλαβε ο Σέρλοκ Χολμς. "Μα μου μένει πάντα η κοκαΐνη", και άπλωσε το μακρύ άσπρο χέρι του στο φιαλίδιο.
Sir Arthur Conan Doyle, Το Σήμα των Τεσσάρων, (μτφ. Άννα Αντωνίου), εκδ. Άγρα
[ευχαριστώ!]
Η Μαμά κι ο Μπαμπάς ήταν ακόμα παιδιά όταν παντρευτήκανε. Αυτός ήταν δεκαοχτώ χρονών, εκείνη δεκάξι κι εγώ τριών...
Η αρχή από την αυτοβιογραφία της Μπίλι Χολιντει
Look at it carefully so that you will be sure to recognise it in case you travel some day to the African desert. And, if you should come upon this spot, please do not hurry on. Wait for a time, exactly under the star. Then, if a little man appears who laughs, who has golden hair and who refuses to answer questions, you will know who he is. If this should happen, please comfort me. Send me word that he has come back.
Από τον Μικρό Πρίγκηπα. Δεν ξέρω πόσο πιστή είναι η μετάφραση. Το διάβασα πολύ πρόσφατα... το παρέτεινα για χρόνια γιατί ήθελα να το διαβάσω στα Γαλλικά που τελικά όμως ποτέ δεν έμαθα.
Καλημέρα,
Το "τώρα μαζί" (με τους μικρότερους χαρακτήρες) δεν παραπέμπει σε κάποιο link.
Αρχή: Οίκος του Ναού
8:33 μμ
Το ΜΥΣΤΙΚΟ είναι πώς να πεθάνεις.
Από τις απαρχές του χρόνου, το μυστικό ανέκαθεν ήταν πώς να πεθάνεις.
Τέλος: Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, καθώς στεκόταν στην κορυφή του Καπιτωλίου, με τη ζεστασιά του ήλιου να απλώνεται ολόγυρά του, ο Ρόμπερτ Λάνγκντον ένιωσε ένα ακαταμάχητο συναίσθημα να φουσκώνει βαθιά μέσα του. Ήταν ένα συναίσθημα που πρώτη φορά βίωνε με τόση ένταση σε ολόκληρη τη ζωή του.
Ελπίδα
(Dan Brown, Το Χαμένο Σύμβολο, Λιβάνης)
Χθες τελείωσα το συγκεκριμένο βιβλίο. ΟΚ, ξέρω ότι δεν είναι λογοτεχνία, βέβαια, αλλά έχει την πλάκα του ως ανάγνωσμα....:-)
[συνεχίζω να ευχαριστώ! το "τώρα μαζί" δεν ήθελε λινκ, το ίδιο το ποστ ήταν - η αρχή και το τέλος "τώρα μαζί", ένα medley δηλαδή παλιότερων ξεχωριστών ποστ]
"Last night I dreamt I went to Manderley again. It seemed to me I stood by the iron gate leading to the drive, and for a while I could not enter, for the way was barred to me. There was a padlock and a chain upon the gate. I called in my dream to the lodge-keeper, and had no answer, and peering closer through the rusted spokes of the gate I saw that the lodge was uninhabited."
Daphne du Maurier- Rebecca
Δεν ξέρω αν μου ήρθε αυτό στο μυαλό και λόγω της ταινίας. Συγνώμη για το αγγλικό, αλλά δυστυχώς έχω χάσει το δικό μου ελληνικό αντίγραφο(μαζί με σχεδόν όλα τα βιβλία μου) όταν πλημμύρισε το υπόγειο από το πατρικό μου, όπου τα είχα αφήσει για κάποιο διάστημα που έλειπα. Η μαμά αντί να τα στεγνώσει ένα-ένα, τα πέταξε με τις κούτες :(
Αυτό το βρήκα στο νετ.
Καλησπέρα. Καταρχήν να σας πω ότι είμαι ιδιαίτερα συγκινημένη που αναφέρετε αρχή και τέλος από βιβλια με τον αγαπημένο μου Αντριανάκο! Λατρεύω όλη τη σειρά με τα ημερολόγια του Άντριαν Μολ της Σου Τάουσεντ και περιττό να πω ότι τα έχω διαβάσει άπειρες φορές!
Τώρα , στο θέμα μας. Ο Ζωρζ Σιμενόν πάντα με συνάρπαζε με την αρχή των βιβλίων του, γι'αυτό αποφάσισα να σας γράψω την αρχή και το τέλος από το τελευταίο βιβλίο του που διάβασα ''Ο τρελός του Μπερζεράκ'' (πάντα εκδ. Άγρα).
Αρχή: Τυχαία ήρθαν όλα! Την παραμονή ο Μαιγκρέ δεν ήξερε καν ότι θα έκανε αυτό το ταξίδι. Κι όμως ήταν η εποχή που το Παρίσι άρχιζε να τον βαραίνει: Μάρτιος μήνας με έντονη δόση πρώιμης άνοιξης , κι έναν λαμπερό ήλιο, που η ζέστη του σε διαπερνούσε.
Τέλος: Βγήκε πίσω από τον υπηρέτη με το ριγωτό γιλέκο, βρέθηκε στην πλατεία που ψηνόταν από τον ήλιο κι έφτασε με κάποιον κόπο στο ''Ξενοδοχείο της Αγγλίας'' , όπου είπε στον ξενοδόχο:
-Για σήμερα , επιτέλους, τρούφες μέσα σε σφολιάτα, φουαγκρά... Και το λογαριασμό!... Ώρα να φεύγουμε!
(Σημείωση δική μου: Μην ξεχνάτε ότι ο Μαιγκρέ ήταν γκουρμέ!)
η αρχή και το τέλος από ένα βιβλίο που τελείωσα πριν λίγες μέρες...και έγινε από τα αγαπημένα μου
I still get nightmares. In fact I get them so often I should be used to them by now.I'm not. No one ever really gets used to nightmares.
Navidson does not close with the caramel covered face of a Casper the friendly ghost. He ends instead on what he knows is true and always will be true. Letting the parade pass from sight., he focuses on the empty road beyond, a pale curve vanishing into the woods where nothing moves and a street lamp flickers on and off until at last it flickers out and darkness sweeps like a hand.
-December 25, 1996
Mark z. Danielewski - House of leaves
να σαι καλά!
η αρχή του invisible man του h.g.wells (το τελευταίο βιβλίο που διάβασα)
"The stranger came early in February, one wintry day, through a biting wind and a driving snow, the last snowfall of the year, over the down, walking as it seemed from Bramblehurst railway station, and carrying a little black portmanteau in his thickly gloved hand"
@Nikos M.
Είναι το "Σπίτι από Φύλλα", στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις. Το βλέπω και μού τραβά την περιέργεια να το αγοράσω
Διόρθωση
@Nikos M.
Είναι το "Σπίτι από Φύλλα", στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις; Το βλέπω και μού τραβά την περιέργεια να το αγοράσω
Το τέλος του αγαπημένου μου βιβλίου:
"Το καλάμι έπεσε από τα δάχτυλα του κι έγυρε το πρόσωπό του στα διπλωμένα του χέρια.
Μα δάκρυα δεν ήλθαν να δροσίσουν τα θερμιασμένα του ματόκλαδα.
Είχαν στερέψει, καμένα στη λάβρα του καημού του."
Αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς να καταλάβει από που είναι!
Και δυο αγαπημένες (και κάπως ετερόκλητες!)αρχές.
Η Μεταμόρφωση του Κάφκα:
"Όταν ο Γκρέγκορ Σάμσα ξύπνησε ένα πρωί από ταραγμένα όνειρα, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σ' ένα πελώριο ζωύφιο".
Και το Όσα παίρνει ο άνεμος της Μίτσελ:
"Η Σκάρλετ Ο' Χάρα δεν ήταν καλλονή, αυτό όμως σπάνια το καταλάβαιναν οι άντρες που τύχαινε να πέσουν στα δίχτυα της - όπως τώρα οι δίδυμοι Τάρλετον".
(συνεχίζω να ευχαριστώ όλους. πολύ ενδιαφέρον πείραμα... ΥΓ. crispy, πολύ χαίρομαι για τον Adrian Mole! Τα διάβασες όλα; ΥΓ2. anonymous, είναι πηνελόπη δέλτα?)
Ο Σίσυφος στο μπαλκόνι
Του Πέτρου Τατσόπουλου
Η αρχή:
Λένε πολλά ψέματα για μας τους γάτους. Παρέα με τα κουνούπια και τα ποντίκια, είμαστε οι πιο συκοφαντημένες ψυχούλες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πάλι καλά που δε μας ζουλάνε στον τοίχο ή δε μας γραπώνουν σε καμιά φάκα. Η Κυβέλη έχει δίκιο: «ό,τι κακό και αν σου συμβεί, ποτέ μην ξεχνάς: υπάρχουν και χειρότερα».
Και το τέλος:
Πόσα από όλα αυτά κατάλαβε η Κυβέλη; Δε γνωρίζω. Το βέβαιο είναι πως δεν κατάφερε –όπως κλαιγόταν και στη Μολδαβή- να μεταπείσει τον Πάτροκλο να ξαναπατήσει στο διαμέρισμα μας. Μπορούσε, φυσικά, αν ήθελε –και φυσικά ήθελε-, να πηγαίνει εκείνη στο δικό του σπίτι, ένα σπίτι πλήρως προστατευμένο από σκυλιά και γατιά, ένα σπίτι αλλεργικό –υποπτευόμουν βάσιμα πλέον- με τη ζωή την ίδια. Εγώ πάλι δεν σκοπεύω να ξαναβγώ στο μπαλκόνι, παρά μόνο για να ρίξω καμιά σφαλιάρα στα αναρριχητικά φυτά και να αναπολήσω τις τριάντα μέρες της κράτησης μου. Η Κυβέλη έρχεται κιόλας προς το μέρος μου. Όπου να ‘ναι, δεν μπορεί: θα μου ανοίξει.
το προτελευταίο βιβλίο που διάβασα και αγάπησα. το τελευταίο ήταν μια συλλογή διηγημάτων και μου είναι αδύνατον να διαλέξω μόνο ένα.
@thoughtsofashy ναι αυτό είναι! και γω το χα καιρό στη wishlist του amazon και δε το αποφάσιζα... διαβασέ το χωρίς δεύτερη σκέψη... είναι πραγματικά εμπειρία!
enteka καλησπέρα. Έχω διαβάσει και τα 6. Τα 4 πρώτα στην ελληνική (το 3ο αν θυμάστε έχει εκείνο το εξωφρενικά αστείο ημερολόγιο της νεαρής Μάργκαρετ Ρόμπερτς μετέπειτα Θάτσερ). Τα 2 τελευταία (the cappuccino years & A.M and the weapons of mass destruction) τα αγόρασα σε paperback αγγλικές εκδόσεις που ήταν πολύ πιο φθηνές από τις αντίστοιχες ελληνικές μεταφράσεις! Βλέπατε παλιά τη σειρά; Από εκεί ξεκίνησε ο έρωτας μου για τον Αντριανάκο! Δεν ξέρω αν θα υπάρξει συνέχεια γιατί κάπου είχα διαβάσει ότι η συγγραφέας Σου Τάουνσεντ είχε σοβαρά προβλήματα υγείας. Πάντως στο τελευταίο βιβλίο , τα πράγματα τελειώνουν όμορφα για τον Άντριαν. Οφείλω να ομολογήσω ότι πολλές φορές επιστρέφω στα βιβλία αυτά , τα δύο πρώτα σίγουρα τα έχω διαβάσει πάνω από 10 φορές!
Με συγχωρείτε για το μεγάλο σχόλιο αλλά ενθουσιάζομαι όταν μιλάω για τον Άντριαν και τη γλυκόπικρη ζωή του.
@ anonymous:
Ναι είναι Π.Σ.Δέλτα, "Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου". Παιδικός έρωτας!:)
Υπέροχο post 11!!
Ένα τέλος:
...και κανείς, κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί στον καθένα, πέρα από τα άθλια κουρέλια της ηλικίας μας που μεγαλώνει, σκέφτομαι τον Ντην Μοριαρτι, σκέφτομαι ακόμα τον γέρο-Ντην Μόριαρτι, τον πατέρα που δεν βρήκαμε ποτέ, σκέφτομαι τον Ντην Μόριαρτι" ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ - JACK KEROUAC.
Μια αρχή:
"Υποτίθεται ότι θα ήταν ένα καταφύγιο συγγραφέων.
Υποτίθεται ότι θα ήταν ασφαλές.
Ότι θα ήταν ένας απομονωμένος ξενώνας συγγραφέων, όπου θα δουλεύαμε απερίσπαστοι, με ιδιοκτήτη έναν γέρο, πολύ γέρο, ετοιμοθάνατο άντρα ονόματι Γουίτιερ"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟΙ - CHUCK PALAHNIUK
Ω, ναι, Πηνελόπη Δέλτα "Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου"!
ίσως η πιο αξέχαστη αρχή μυθιστορήματος (το είχα διαβάσει στα αγγλικά για να δώσω proficiency το 92 αν θυμάμαι καλά...)
"Eunice Parchman killed the Coverdale family because she could not read or write."
Ruth Rendell
A judgment in stone
κι ένα τέλος:
"Τώρα τελευταία κλίνω προς την καλοσύνη."
Αιχμηρά αντικείμενα
Τζίλιαν Φλιν
Μτφ. Γωγώ Αρβανίτη
Εκδ. Μεταίχμιο
crispy, τέλεια, σύντομα θα γράψω κάτι ακόμα στο μπλογκ για τον Μολ - και το νέο του βιβλίο
hal9000 θενκς!
unapatatras, σ' ευχαριστώ πολύ για τη συνεισφορά σου!
"Mrs Dalloway said she would buy the flowers herself"
(αρχή από το Mrs Dalloway της Virgina Woolf, καμια αλλη αρχη δεν το εχει ξεπερασει κατα τη γνωμη μου!)
Βρήκε τη σφαιρα την καθάρισε από το αίμα και την εβαλε στη τσέπη του. Μετά έβγαλε από το φυλακτό της εκδίκησης μια άλλη ολόιδια άθικτη ολοκαίνουργη σφαίρα και την άφησε δίπλα στο πτώμα .
Όταν έφθασαν οι μπάτσοι μια ακτίνα φωτός έπεφτε πάνω της κάνοντας την να γυαλίζει περισσότερο.
"θα σκοτώσει κι άλλον"
Post a Comment