Έντεκα της Δευτέρας [καλά νέα]

.

(ο νικητής της δημοσκόπησης)


1) Μια καλή φίλη με την οποία ψιλοχαθήκαμε τους τελευταίους μήνες (ζούμε και σε άλλες πόλεις) μου έστειλε ένα τέλειο email. Βρήκα, λέει, ένα τρόπο για να μη χάνουμε και τόσο πολύ την επαφή μας και γι’ αυτό θα σου γράψω στα γρήγορα τρία πράγματα που συμβαίνουν τώρα στη ζωή μου. Και καθώς με αποχαιρετούσε πρόσθεσε: «pes mou ki esy 3 pragmata pou exoun sumvei twra teleutaia stin zwi sou».

Τι έξυπνος, σύντομος και αποτελεσματικός τρόπος! Άλλωστε, όταν χάνεσαι με κάποιον, όσο πιο πολύς καιρός περνάει τόσο πιο άβολα νιώθεις να τον ξαναπροσεγγίσεις, κυρίως γιατί έχεις τόσα να πεις που στο τέλος βαριέσαι να τα πεις. Καμιά φορά σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να γράψω σε φίλους που αμέλησα, θα έγραφα ένα τεράστιο email με όλες τις λεπτομέρειες της τωρινής ζωής μου - και το ίδιο προφανώς θα απαιτούσα και απ’ αυτούς. Το αποτέλεσμα; Βαριόμουν και το ανέβαλλα, κι όσο πιο πολύ το ανέβαλλα τόσο πιο πολύ βαριόμουν ή/και ντρεπόμουν μετά.

Κι όμως η Γκρατσιέλλα μού έδειξε το δρόμο: κάλλιο συχνά και λίγα, παρά ποτέ. Ήδη έστειλα email σε φίλους με τα ‘τρία πράγματα’ και ήδη πήρα τις απαντήσεις τους - email περιεκτικά και γρήγορα. Και από καρδιάς.


2)
(Απολαυστικό κολάζ με σκηνές από θρίλερ και το υπέρτατό τους κλισέ:
Το πρόσωπο που είναι πίσω σου και που το βλέπεις ξαφνικά στον καθρέφτη…)


3) Media Trip.

Καμιά εικοσαριά άνθρωποι ταξιδεύουν τσουβαλιασμένοι σ' ένα άθλιο βαγόνι τρένου. Στο πάτωμα, χωρίς εμφανή λόγο, υπάρχουν κότες που κακαρίζουν δυνατά (ω, οι σημειολογικές λεπτομέρειες!), ένας Κρητικός με τεράστιο μουστάκι, ξανθές που γελάνε τρομαγμένες. Μια σχεδόν ανακριτική λάμπα πηγαινοέρχεται μανιασμένη στο ταβάνι του βαγονιού, φωτίζοντας διάσπαρτα σώματα. Θα μπορούσε να είναι μια avant garde παράσταση του Τρένου στο Ρουφ - στην πραγματικότητα όμως είναι το νέο ριάλιτι τύπου Survivor στο Mega…

[*η συνέχεια στο Media Trip – Στον κόσμο του Παταγονία.]

-





4) Κατερίνα Γιουβαρλάκη rules!
Η Κατερίνα Γιουλάκη (που το πραγματικό της όνομα είναι Αικατερίνη Γιουβαρλάκη) μιλάει στην Μαρία Κατσουνάκη της Καθημερινής. Δύο αποσπάσματα:

Ένα // Μιλάει με θαυμασμό για τη «Στρέλλα» του Πάνου Κούτρα και τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου. «Τις είδα και τρελάθηκα!», είναι το αφοπλιστικό σχόλιό της. Αλλά η ενημέρωση της Κατερίνας Γιουλάκη δεν σταματάει εδώ. Παρακολουθεί κάθε πρωτοποριακή προσπάθεια στο θέατρο, είναι παρούσα στις καλοκαιρινές εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Αθηνών. Ήταν μάλιστα ο θεατής που σηκώθηκε στην Επίδαυρο και φώναξε «ντροπή σας» προς το κοινό που εμπόδιζε την παράσταση των «Περσών» (σε σκηνοθεσία Ντίμιτερ Γκότσεφ) να συνεχιστεί ομαλά.

Δύο // (Λέει πως ζει σε πολυκατοικία και περιγράφει τα προβλήματα) “Αν μάλιστα καταλάβει και κανένας νεόπλουτος το ρετιρέ της πολυκατοικίας τότε... άστα να πάνε! (…) Ζω 35 χρόνια εδώ, έγινα και διαχειρίστρια μάλιστα, και για να αλλάξουμε την πόρτα της εισόδου ή το ασανσέρ ή για να αυξήσουμε το αποθεματικό, παίξαμε μπουνιές. Για όποια αλλαγή ήταν αναγκαία και στην οποία έπρεπε να συμμετάσχουν οικονομικά, έδινα μάχη.”

[Χίλια μπράβο για το πρώτο. Όσο για το δεύτερο; Πόσο Ρετιρέ! Πόσο Κατερίνα Σοφιανού!]


5) POWERPLAY



Μετά απ’ τα απαίσια Perfect Day και We Are The World να και ένα ενδιαφέρον (σχεδόν εναλλακτικό) τραγούδι για τα θύματα του σεισμού της Αϊτής.

[Vocals: Shane MacGowan / Nick Cave / Bobby Gillespie / Glen Matlock / Chrissie Hynde / Paloma Faith / Eliza Doolittle / Guitar: James Walbourne / Mick Jones / Johnny Depp]




6) ΚΑΥΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ (ανανεώνεται όλη την εβδομάδα με ό,τι προκύψει, ή με ό,τι θυμηθώ, μετά τη δημοσίευση του ποστ) /// Παιδιά λυκείου καίνε σπίτι μεταναστών από το Μπαγκλαντές, που βρίσκεται στα "προάστια" της Σπάρτης, και καταγράφουν την επίθεσή τους. Συγκλονιστικά απαίσιο.  /// Ενδιαφέρουσα συνέντευξη των Κόρε Ύδρο στο http://www.enfo.gr/ /// νέο ελληνικό ειδησεογραφικό σάιτ με αξιόλογους συνεργάτες: The Insider. /// H συλλογή έργων τέχνης του Τζεφ Κουνς /// Ο ακτιβισμός κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν πιο ευτυχισμένοι! ///

.
7) Ερώτηση Κρίσεως:

Σήμερα μας ενδιαφέρει η ηλικία των αναγνωστών. [οι δημοσκοπήσεις δεν φαίνονται μέσω του google reader, θα πρέπει να μπείτε στο blog] Βάζετε το νούμερο στην απάντηση 'other'.






------------


Τα αποτελέσματα της προηγούμενης Ερώτησης Κρίσεως:

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ήρωας κινουμένων σχεδίων;


(είχαμε πάνω από 260 ψήφους)

Ντόναλντ 21%
Τα Στρουμφ 10%
Γκάρφιλντ 9%
Νιλς Χόλγκερσον 9%
Σνούπι 8%
Χόμερ Σίμπσον 8%
Κάντυ Κάντυ 7%
Μπομπ Σφουγγαράκης 4%
Κάρτμαν 4%
Πόκεμον 0%

Καθαρός νικητής είναι βέβαια ο Ντόναλντ Ντακ. Υπάρχει όμως κι ένα υπολογίσιμο 15 % που πρόσθεσε άλλους ήρωες και ηρωίδες. Να ποιους:

Μαφάλντα (πέντε ψήφοι, κρίμα που δεν σκέφτηκα να την βάλω στις επίσημες απαντήσεις, θα είχε περισσότερους!)

Ροζ Πανθηρας / Σκρουτζ Μακ Ντακ (από τέσσερις ψήφους)

Γκουφι (τρεις ψήφοι)

Φάντομ Ντακ / Bugs Bunny / Sport Billy / droopy / Stewie Griffin (από δύο)

Και μία ψήφος για τους: Μικρή Λουλού / ντορα η μικρη εξερευνητρια / Τεν Τεν / Ταζ / Θάντερκατς / Winnie the Pooh / μικυ / Heidi / roadrunner / Ντάφυ Ντακ / Σεραφίνο / Kabamaru / Bart Simpson / Lisa Simpson / Ned Flanders / Λούντβιχ φον Ντρέηκ / Κύρος Γρανάζης / Tom and Jerry / Μπολεκ + Λόλεκ

-



8) Bits + Pieces: Φωτο πάνω απ’ την έκθεση στο βιβλιοπωλείο μυθιστορία με κοσμήματα της Ανθήλης Ρήγα. (Ως τις 20/3, Γ.Bαφόπουλου 20, Θεσνίκη) /// Κάποιος μπήκε στο μπλογκ μου μέσω του google ψάχνοντας «μαντονα ενα τραγουδι που λεει λα λα λα». Τι κουφή, γενικόλογη αναζήτηση! (Πάντως αν με διαβάζεις ακόμα να σου πω πως το τραγούδι που ψάχνεις είναι μάλλον αυτό.) /// Τι είναι η τυπορρύπανση; /// Top Ten Angry On-Camera Meltdowns /// Ένα χρωματιστό τεστ χαρακτήρα /// τρανσέξουαλ στη σειρά του Παπακαλιάτη: πολύ καλά τα λέει ο Κοσμάς Βίδος. [Επίσης: 1980, Η Μπέτυ ταράζει όντως το εκδοτικό κατεστημένο και το βιβλίο της καταδικάζεται ως άσεμνο. Την ίδια χρονιά δίνει μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον Δ. Γκιώνη της Ελευθεροτυπίας. Επιπλέον: ο Ζενέ για την Μπέτυ, το 1981 πάλι στην Ελευθεροτυπία.) /// 10 Surreal Animated Short Films (πολλά ευχαριστώ στον thoughtsofashy, γενικώς!) /// "Η κα. Μαρία Δαμανάκη ομολογεί μέσα στην βουλή των Ελλήνων ότι είναι Εβραία και ότι θίχτηκε από τον Καρατζφέρη που αποκάλεσε τον κ. Ροζάκη "κύριο Ροζενστάιν"... (για κάποιον εξωφρενικό λόγο αυτό παρουσιάζεται αρνητικά και εναντίον της Δαμανάκη απ’ το τρωκτικό. Τι άτομα!) /// Άντζελα, εμένα μ'αγαπάς; /// Θα έρθουν οι Rammstein στην Ελλάδα για συναυλία και στην ανακοίνωση της Ελευθεροτυπίας κάποιος σχολιάζει: Να μην πάει κανένας! (Λόγω του μίσους που έχουμε ξαφνικά για τη Γερμανία και τους Γερμανούς, λόγω της DiDi Music ή λόγω του απίστευτα άβολου συναυλιακού μέρους; Εγώ πάντως θέλω να πάω. Επίσης, νομίζω ότι τα περί Γερμανίας τα ανέλυσε εξαιρετικά ο Νίκος Φωτάκης εδώ.) /// O Douglas Coupland μιλάει στους New York Times για την πόλη του, το Βανκούβερ που είχε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς. /// Ο Gsus πήγε στην παραλίγο καλτ συναυλία του Ρακιντζή στο Gagarin και στέλνει απολαυστική ανταπόκριση. /// Η Λώρη Κέζα γράφει για τα νέα αιρετικά λογοτεχνικά περιοδικά της χώρας. ///

*επίσης: η πιο τέλεια ιπτάμενη τούρτα γενεθλίων, το γιγάντιο παγόβουνο, ένα φωτοαφιέρωμα στο Βανκούβερ, η αρχαιότερη κατοικία της Ευρώπης, ταξίδια στο χωροχρόνο και τα πιο τέλεια κουτάβια. ΕΔΩ!


9) OSCAR WILDE’S Quote-of-the-week




"There is no such thing as a moral or an immoral book. Books are well written or badly written"


10) Χαμός στις εκδόσεις ΑΓΡΑ: δεν έβγαλα άκρη για το ποιος έχει δίκιο. Ο απολυμένος εργαζόμενος ή ο εκδοτικός οίκος; Αν έχετε τεμπεραμέντο Ηρακλή Πουαρώ (ή Μις Μαρπλ) τα στοιχεία που μπορώ να σας δώσω είναι αυτά: ένα / δύο / τρία / τέσσερα.



(Ο Ροΐδης, όπως τον είδε ο Χρόνης Μπότσογλου)


11) Πώς πέρασα το Π/Σ/Κ: Πήγαμε στο cosmos για δώρα, αλλά και βόλτα με το αυτοκίνητο. Φάγαμε στο ντερλικατέσεν, πολύ ωραίο, μπορούν να το ανοίξουν και σε μια άλλη έκδοση που δεν θα έχει εξυπναδίστικα σλόγκαν και μπερδευτικά ονόματα φαγητών; Είδαμε ένα ντοκιμαντέρ για τους Abba με την ιστορία των οποίων έπαθα εμμονή, παρ’ ό,τι δεν τρελαίνομαι για την μουσική τους. Μετά κατέβασα (ή μήπως εννοώ αγόρασα;) την δισκογραφία της Agnetha Faltskog, όχι δεν έχει τρελαθεί τελικά, να ένα τέλειο τραγούδι της απ’ το 2004.
Είδα το tv weekend, το μεσημεριανάδικο του άλτερ για να το κάνω media trip την επόμενη εβδομάδα. Αλληλογραφία, email από φίλους και γνωστούς που είχαν μαζευτεί και δεν μπορούσα να τα απαντήσω. Διόρθωνα ένα μυθιστόρημα και ξαναβρέθηκα στην εποχή που περιγράφει, στα '80ς, (αν δηλαδή είχα φύγει ποτέ από κει). To blogger.com μου διέγραψε το ποστ για τους Αόρατους Ρεπόρτερ γιατί είχα λινκ σε τραγούδια, καλά έκανε, θα το διορθώσω και θα το ξανανεβάσω όταν θυμηθώ.
Με αφορμή το ντοκιμαντέρ των Abba είδαμε και το Muriel’s Wedding, την αυστραλέζικη γλυκόπικρη (ή πικρόγλυκη;) ταινία του 1994.
Την Κυριακή το πρωί στα γενέθλια της μαμάς μου, που με μεγάλο κουράγιο συνεχίζει, παρά τα μεγάλα προβλήματα - όλη η οικογένεια εκεί, και τα μωρά και οι φίλες της, περάσαμε καταπληκτικά, πραγματική αβίαστη διασκέδαση, να ‘ταν κι άλλο. Χρόνια πολλά μαμά!




---------------------------------------------------


*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ


Πού πήγαν οι γονείς των Ντακ;

Δεν υπάρχουν γονείς στη Λιμνούπολη. Τα παιδιά μένουν με τον θείο τους, ο θείος έχει έναν άλλο θείο, η Νταίζη έχει τρία ανιψάκια και πάει λέγοντας. Άσε που δεν υπάρχουν ζευγάρια και η Νταίζη το παίζει πάντα σε διπλό ταμπλώ. Συνομωσία εναντίον του προτύπου της οικογένειας; Όχι ακριβώς.

Άλλοι λένε πως είναι η σεμνοτυφία που αποκλείει το ζευγάρωμα των παπιών, άλλοι πως ένα κόμικ δεν χρειάζεται να διαπαιδαγωγεί τους αναγνώστες σε θέματα σχέσεων και να γίνεται χρωματιστή σαπουνόπερα.

Το σίγουρο όμως είναι πως η έλλειψη γονιών λύνει τα χέρια των σεναριογράφων και επιτρέπει στα παιδιά της Λιμνούπολής (αλλά και γενικότερα σε όλους τους χαρακτήρες) να εκφράσουν εχθρικά συναισθήματα προς τους κηδεμόνες τους, να τους κάνουν φάρσες κλπ, πράγματα που δεν θα μπορούσαν να κάνουν στους γονείς τους – ή καλύτερα πράγμα δεν θα ήταν επιτρεπτό να παρουσιάζεται σε παιδικά κόμικς. Φανταστείτε τους Χιούι Λιούι και Ντιούι να παγιδεύουν και να εξευτελίζουν τον πατέρα τους ή τη μητέρα τους. Αντίθετα, είναι κάπως οκ όταν το κάνουν στον Ντόναλντ γιατί, υποτίθεται ότι, δεν δίνεται κάποιο κακό μήνυμα για τις σχέσεις γονιών και παιδιών.

Αν η Λιμνούπολη ήταν μια απόλυτα ρεαλιστική πόλη και παρουσιάζονταν τόσο διαταραγμένες οι συγγενικές σχέσεις (που θα αφορούσαν όχι οποιουσδήποτε συγγενείς, αλλά γονείς και παιδιά) οι αντιδράσεις που θα υπήρχαν όταν ο Καρλ Μπαρκς ξεκίνησε τη σειρά θα ήταν μεγάλες –και ίσως θα οδηγούσαν σε έμμεσο μποϊκοτάζ των γονιών που με τα δικά τους λεφτά αγόραζαν το περιοδικό στα παιδιά τους.

Οι Simpsons είχαν κατηγορηθεί στα ’90s απ’ τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Νταν Κουέιλ επειδή τα ο Bart και η Lisa δεν φέρονταν με σεβασμό στους γονείς τους. Τα Μίκυ Μάους, παρ’ ό,τι ξεκίνησαν μισό αιώνα πριν και σε συνθήκες πολύ πιο συντηρητικές δεν κατακρίθηκαν ποτέ για λανθασμένα πρότυπα σχέσεων - μιας και αυτές οι σχέσεις δεν υπήρχαν. Και έτσι έγιναν αποδεκτά ως τα απόλυτα οικογενειακά κόμικς. Σατανικό;

Έτσι τα παιδιά μπορούν να εξουσιάζουν τους κηδεμόνες τους ή να συγκρούονται χοντρά μ’ αυτούς χωρίς να δημιουργούνται στις παιδικές ψυχές περίεργα συναισθήματα ή Οιδιπόδεια ταμπού. Οι μικροί αναγνώστες θα μπορούσαν να ταυτιστούν με τα παιδιά που είναι πιο έξυπνα και πιο ικανά απ’ τους μεγάλους, χωρίς όμως να επεκτείνουν αυτή τη σκέψη και στην πραγματική τους ζωή, χωρίς να χάνουν κάθε ιδέα για τους δικούς τους γονείς (έστω και αν, όπως έχει πει ο Μπαρκς που ως παιδί ταλαιπωρήθηκε πολύ απ’ τους γονείς του, στο μυαλό του όλες οι σχέσεις αφορούσαν γονείς και παιδιά και απλώς άλλαζε τους βαθμούς συγγενείας). Οι μεγάλοι γενικώς είναι γελοίοι και ανεύθυνοι και θύματα - οι μεγάλοι, αλλά όχι οι γονείς μας. Έτσι, όχι μόνο δεν αμαυρώνεται ο θεσμός της οικογένειας, αλλά περίτεχνα προστατεύεται.

Οι δημιουργοί του Ντισνεϊκού σύμπαντος ήθελαν απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Δεν ήθελαν να σκέφτονται το κάθε καρέ μη τυχόν και αυτό εξαγριώσει τους γονείς, δεν ήθελαν να είναι υπεύθυνοι για ασέβεια παιδιών προς γονείς (τα παιδιά θα έλεγαν «το διάβασα στο Μίκυ Μάους και το έκανα»). Επίσης αν ο Ντόναλντ ήταν γονιός θα έπρεπε να είναι πιο υπεύθυνος, αλλιώς οι γονείς πάλι θα προσβάλλονταν με την ανεύθυνη παρουσίαση και γελοιοποίησή τους.

Ταυτόχρονα όμως με τη δημιουργική ελευθερία ήθελαν να αποφύγουν το διδακτισμό. Οι ήρωες είναι φιλάργυροι ή τεμπέληδες, ή παμπόνηροι – παρ’όλα αυτά είναι συμπαθητικοί. Με την ντρίπλα που έκαναν αφήνοντας έξω τους γονείς οι δημιουργοί της Ντίσνεϊ μπορούν να γράψουν ό,τι θέλουν και κανένας εξαγριωμένος γονιός δεν μπορεί να τους πει τίποτα. Κι έτσι κατάφεραν να φτιάξουν έναν υπέροχο πλανήτη που είναι ταυτόχρονα και απόλυτα ρεαλιστικός αλλά και απόλυτα φανταστικός.

------------------------------------------------------------

(νομίζω ότι και σήμερα έγραψα τρία –και παραπάνω- πράγματα που συνέβησαν πρόσφατα στη ζωή μου. Ο λόγος τώρα σε όσους αναγνώστες θέλουν να γράψουν στα σχόλια τα δικά τους τρία πράγματα… Καλό μήνα!)

.
.
.
.