Έντεκα (ταινίες που είδα σε θερινό σινεμά)

Δεν υπάρχει ωραιότερο σινεμά από το θερινό. Τα καλοκαίρια των ‘80ς, όταν παραθερίζαμε σ’ ένα χωριό με δύο θερινά, η ξαδέλφη μου κι εγώ πηγαίναμε σχεδόν κάθε βράδυ. Κάναμε τα πρώτα μας βήματα ως σινεφίλ, υπομένοντας στωικά τον αυγοπόλεμο απ’ τα γύρω σπίτια και τις θείες που μας ρεζίλευαν φέρνοντάς μας ζακετούλες για να μην κρυώσουμε. Με τα χρόνια τα σινεμά του χωριού έκλεισαν, ο εθισμός όμως είχε μείνει. Σήμερα στην πόλη υπάρχουν δυο-τρία ωραία θερινά (και το ομορφότερο είναι στην πλαζ κάτω απ’ το σπίτι μου).

1. ΕΤ, Ο Εξωγήινος (καλοκαίρι 1983): Το πρώτο θερινό αλλά και η πρώτη ταινία γενικώς που θυμάμαι. Έκπληξη, συγκίνηση, γέλιο, αγωνία: το ET τα είχε όλα και σημάδεψε για πάντα τον πεντάχρονο θεατή.
2. Ο Κροκοδειλάκιας (καλοκαίρι 1986): Όλη την μέρα, περιμέναμε με αγωνία την προβολή του Καράτε Κιντ Nο2. Όταν πήγαμε ήταν γεμάτο, με όρθιους. Το διπλανό σινεμά έπαιζε τον Κροκοδειλάκια και αυτό είδαμε. Θυμάμαι μόνο μια σκηνή που ο ήρωας (έκπληκτος όσο κι εγώ) συναντούσε κάτι τραβεστί σε ένα πάρτι.
3. Ο Πρίγκιπας της Παλίρροιας (καλοκαίρι 1991): Διάβαζα το ογκώδες βιβλίο (Bell μάλλον) χωρίς να ξέρω καν ότι έχει γυριστεί σε ταινία. Την ημέρα που το τελείωσα, είδα την αφίσα: «Σήμερα το βράδυ στο πάνω σινεμά». Δεν έχει υπάρξει καλύτερο timing.
4. Κίνηση του Ιππότη (καλοκαίρι 1992): Με φιλοξενούσε ένας φίλος στην Αθήνα. Το σινεμά ήταν σε ταράτσα πολυκατοικίας. Δεν θυμάμαι τίποτα απ’ την ταινία, μόνο την τεράστια πανσέληνο πάνω απ’ τον Λυκαβηττό.
5. Sliver (καλοκαίρι 1993): Μου έχει μείνει έντονα γιατί ήταν από τις πιο σέξι ταινίες που είχα δει ποτέ.
6. Manhattan Mystery Murder (καλοκαίρι 1994): Σε θερινό στο Μαρούσι με μια καλή φίλη: άπειρο γέλιο, μια απ’ τις αγαπημένες μου ταινίες.
7. Clerks (καλοκαίρι 1995): Σε έναν πολύ ωραίο χώρο, στην ταράτσα του Δημαρχείου της Νεάπολης (ή της Σταυρούπολης). Για να πάμε στο Clerks είχα πει ψέματα ότι δεν το ’χα ξαναδεί, και υποκρινόμουν σ’ όλη την ταινία. Άξιζε όμως, είναι τέλεια ταινία (με φρίκη διάβασα ότι φέτος το καλοκαίρι κυκλοφορεί το Clerks No2!).
8. Armageddon (καλοκαίρι 1998): Ούτε η βασανιστική διάρκεια της ταινίας (με το που λυνόταν ένα πρόβλημα έβγαινε άλλο μεγαλύτερο - επί τρεις ώρες!) ούτε εκείνος ο εκνευριστικός κύριος που μας φλέρταρε άκομψα - έως επικίνδυνα, δεν χάλασε το κέφι του ΧΘ ή το δικό μου. Νομίζω ότι δεν έχω ξαναγελάσει έτσι σε μη κωμική ταινία.
9. Chicken Run και ο Δρόμος για το Ελ Ντοράντο (Καλοκαίρι 2001): Με ένα εισιτήριο (στο πλαίσιο ενός μπε-μπε φεστιβάλ). Στο ταμείο ήταν μια παλιά φίλη απ’ το φροντιστήριο. Και οι δύο ταινίες μου άρεσαν (κυρίως το Chicken Run).
10. Star Wars Episode III (πέρσι το καλοκαίρι): Υπάρχουν άνθρωποι που ντρέπονται να πάνε σινεμά μόνοι. Ο κολλητός μου είναι ένας απ’ αυτούς. Αν και ήταν ο μεγαλύτερος φαν των Star Wars (τα οποία εγώ δεν αντέχω) δεν είχε κατορθώσει να δει το Episode III όλο το καλοκαίρι γιατί δεν έβρισκε παρέα. Θυσιάστηκα τελικά, αλλά δεν νομίζω ότι εκτίμησε τις συνεχείς ερωτήσεις μου («αυτός ποιος είναι; ποιανού μητέρα; με ποιους είναι αυτή; τι είχε γίνει στα πέντε προηγούμενα; γιατί μιλάει έτσι ασύντακτα το τερατάκι;») και σε κάποια στιγμή έπαψε να απαντάει κι εγώ έπαψα να προσέχω.
11. Shrek 2 (πέρσι το καλοκαίρι): Πήγαμε την πεντάχρονη Α. για πρώτη φορά σινεμά (και μάλιστα θερινό) και όλοι ήμασταν ενθουσιασμένοι. Μέχρι που αρχίζει η ταινία και η Α. λέει: «Ααα, τώρα θα βγει από μια κορνίζα και θα φιλήσει την άλλη κλπ». Οι προφητείες της επαληθεύονταν με μαθηματική ακρίβεια: το είχε δει σε dvd «πάνω από δέκα φορές». Οπότε, από κάποια στιγμή και μετά την αφήσαμε να κοιμηθεί και διασκεδάσαμε με την (πραγματικά διασκεδαστική) ταινία.