Έντεκα (σκόρπιες σκέψεις για τον Άλεξ Μεχισβίλι)

1) Ήταν άραγε οι πέντε πιθανοί δράστες στο ‘χάπενινγκ’ των μαθητών με τα πλακάτ «Άλεξ δεν σε ξεχνάμε, σε περιμένουμε» που έγινε πριν από δέκα μέρες;
2) Μήπως είναι πλάκα; Μακάρι. Αν όχι, ελπίζω ότι ήταν περίπτωση bullying gone bad. Θέλω να πιστεύω ότι σε καμία περίπτωση δεν έγινε επίτηδες.
3) Εγκληματική, απ’ ότι φαίνεται, η αμέλεια κάποιων δασκάλων. Όπως και πολλών κατοίκων της Βέροιας που με νύχια και με δόντια προσπαθούσαν να κρύψουν πράγματα, μην τυχόν κακολογηθεί ο τόπος τους.
4) Υπάρχει όντως στη Βόρεια Ελλάδα και ρατσιστικό και τσαμπουκαλίδικο κλίμα. Δεν είμαστε όμως όλοι έτσι. Δεν έχω πάει στη Βέροια, αλλά είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά αυτά είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας.
5) Σίγουρα είναι μέσα στο παιχνίδι ο πετροπόλεμος, τα πειράγματα και η πάλη, αλλά μόνο όταν το θέλουν όλες οι πλευρές. Όταν, δηλαδή, χωρίζονται σε δυο ομάδες και παλεύουν μεταξύ τους - όχι όταν «παίζουν» όλοι εναντίον ενός.
6) Τέλειο κείμενο στο Sleeper in Metropolis: Τέσσερις Πινέζες Λιγότερες
7) Πόσες και πόσες ανάλογες υποθέσεις που δεν θα μάθουμε επειδή δεν κατέληξαν σε θάνατο ή γιατί ο παθών φοβήθηκε να μιλήσει μήπως οι συμμαθητές τον πουν ρουφιάνο...
8) Ήταν διαφόρων εθνικοτήτων. Πολύ σωστά όμως σημειώνει η Marilina ότι «ρατσισμός υπάρχει και μεταξύ των μειονοτήτων - είναι ένας τρόπος που βρίσκουν ώστε να νιώσουν ότι εντάσσονται στην πλειονότητα». Και η mantalena συμπληρώνει: «Ratsismos simainei oti mporei opoiosdipote na einai enantion opoioudipote tyxainei na einai apla diaforetikos...»
9) Αμάν αυτή η Νικολούλη!
10) Γι’ αυτήν την αίσθηση της διαφορετικότητας στο σχολικό (αλλά και μη) περιβάλλον, για το να μην «ταιριάζεις», είχε γράψει ο iblog στο καλύτερο κείμενό του ever (Ανθρωποφοβία), το κείμενο που αυτόματα θυμήθηκα βλέποντας τις ειδήσεις.
11) Έπαιζε πιάνο ή ζωγράφιζε την ώρα που τα υπόλοιπα αγόρια κλωτσούσαν, όλα μαζί, μια μπάλα (ή έναν συμμαθητή τους) κάνοντας δηλαδή τα αυτονόητα αγορίστικα πράγματα. Πείραζαν τον μοναχικό, τον (χαμηλών τόνων) γυαλάκια. Ίσως γι’ αυτό σοκαρίστηκα περισσότερο: απ’ την αρχή είχα προσέξει μια αμυδρή ομοιότητα του εντεκάχρονου εαυτού μου με την φωτογραφία του εντεκάχρονου Άλεξ: έβλεπα σ’ αυτόν εμένα, γυαλάκια, ήσυχο, με κλίση στις τέχνες, αντιδημοφιλή. Ας γινόταν, χωροχρονικά, να ήμουν στην ίδια τάξη με τον Άλεξ και να του έκανα παρέα - κι αυτός σε μένα. Κι αν αυτός φοβόταν να μιλήσει για το bullying που του έκαναν, απ’ το φόβο μην τον πουν καρφί, θα γινόμουν εγώ ο ρουφιάνος - πολύ ευχαρίστως.