Thursday, July 20, 2006

Έντεκα (αιφνίδιοι θάνατοι διασημοτήτων - #6 Αλίκη Βουγιουκλάκη)

23 Ιουλίου 1996
[Γράφουν η Ιφιμέδεια και ο Non Private Life]

(Ιφιμέδεια) Την ημέρα που έμαθα ότι πέθανε η Αλίκη Βουγιουκλάκη, 23 Ιουλίου 1996, καθόμουν σε μια καρέκλα δίπλα στον Non Private Life.
Σε αντίθεση με πολλά και σημαντικά γεγονότα της ζωής μου, αυτή τη μέρα, πιό σωστά τη στιγμή, την θυμάμαι πολύ έντονα. Φωτογραφικά και συναισθηματικά.
Κατακαλόκαιρο. Ζέστη πολύ. Στην Κύπρο. Μπροστά σε ένα τραπέζι, σε μια αυλή. Κι άλλοι παρόντες, πήγαιναν, έρχονταν δούλευαν. Χαζά αστεία. Ήμουν και αισθανόμουν τόσο πολύ νέα.
Ήταν θυμάμαι ανοικτό το ραδιόφωνο, δουλεύαμε αφηρημένοι, βαριεστημένοι κι ακούγαμε ασυναίσθητα. Κάποια στιγμή το έκτακτο δελτίο. Η ανακοίνωση του θανάτου.
Πέθανε σήμερα η ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Παρόλο που γνωρίζαμε ότι ήταν άρρωστη και φυσικά τα μέσα ασχολούνταν καθημερινά με την κατάσταση της υγείας της, μάλλον επειδή ήμουν στην Κύπρο και όλο αυτό δεν το βίωνα τηλεοπτικά, ή ίσως επειδή δεν πίστευα ότι η Αλίκη θα πέθαινε, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο θα γινόταν καλά, ξαφνιάστηκα.
Και αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Οι υπόλοιποι παρόντες ανεπηρέαστοι. Νομίζω μερικοί κάτι κορόιδεψαν. Εγώ αισθανόμουν μιαν έντονη διάθεση να κλάψω.
Θα μου πεις να κλάψεις ποιόν; Έναν άνθρωπο που δεν γνώρισες ποτέ; Είναι γελοίο, σωστά;
Να κλάψεις γιατί; Τι; Ήταν ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Κάποτε θα πέθαινε. 80 χρονών γυναίκα... όλοι τότε πίστευαν ότι η Αλίκη ήταν μια απίστευτη υπερήλιξ που ως άλλος Φάουστ είχε ανταλλάξει με την ψυχή της τα υπέροχα νιάτα που ακτινοβολούσε.
Έτσι γούσταρα και ήθελα να κλάψω. Έτσι.
Και δεν είχα τρόπο να πνίξω τον πόνο μου και αντιλαμβανόμουν το γελοίο του πράγματος καια ισθανόμουν αυτό το αίσθημα να φουντώνει, να καίνε τα μάγουλά μου. Κρατιέμαι. Κρατιέμαι. Σκυμμένο το κεφάλι, κοιτάω τα χαρτιά μου, δεν θα κοιτάξω γύρω, κανείς δεν θα με δει να κλαίω.
«Μες σ’αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή» ακούγεται η φωνή από το ραδιόφωνο.
Σηκώνω το κεφάλι. Κοιτάζω δίπλα. Τέσσερα μάτια δάκρυα. Ο φίλος μου από τότε. Μέσα από αυτά και άλλα δάκρυα.
Ο Non Private Life σηκώνεται να πάει στην τηλεόραση της κυρίας Χ. να δει τι γίνεται. Εγώ καρφωμένη στην καρέκλα. Δεν θέλω να δω τίποτα.
Γιατί κλαίς;
Έτσι.
Ήμουν μαζί της παιδί, τσαχπίνικο κορίτσι, με μακριά μαλλιά και πολλά νάζια, τρυφερή γυναίκα, πληγωμένη, διεκδικητική, ερωτική. Η Μανταλένα του άχρονου καλοκαιριού, η χαριτωμένη Μουσίτσα, η Αικατερίνη Πιερή του γραφείου, η Λίζα Πετροβασίλη του σχολείου. Αλλά και Μαρία της Σιωπής και Εβίτα, γενναία Υπολοχαγός Νατάσα, Ψεύτρα και Δόλωμα, Δικτάτωρ και Αρχόντισσα.
Όταν αγαπάμε είμαστε 20 χρονών. Πόσο δίκιο είχες Αλίκη.
Ο Non Private Life επιστρέφει.

- Όλα καλά; - Όλα.


(Non Private Life) Το μεσημέρι της Παρασκευής μου τηλεφωνούν απ’ την Αθήνα. Μου ανακοινώνουν το «διαμελισμό» της ζωντανής τηλεοπτικής κάλυψης της διαδρομής. Μητρόπολη- Α’ Νεκροταφείο. Θυμάμαι πρώτη φορά εκεί τον εικονογραφημένο χρόνια πριν σε κόμικς θάνατο της Αγίας Αλίκης στα Πρόσωπα του Άρη Δαβαράκη. Νομίζω είμαι κουκίδα της αρρωστημένης γραφίδας του καλλιτέχνη.
Η Ζ. Λ. ζητάει απεγνωσμένα σπάτουλα να επιμεληθεί τελευταία την μάσκα του νεκρού κοριτσιού. Έχει παγώσει το πρόσωπο. Δεν πιάνει η βαφή. Ξανά σπάτουλα. Λερώνει τα μαλλιά. Τα φέρνει ύστερα μπροστά στο πρόσωπο. Μάσκα της Μέδουσας. Τηλεφωνούν απ’ το γραφείο του Ant1. Έχει στηθεί ο γερανός με την κάμερα πάνω απ’ το ανοικτό μνήμα. Ο Κ. τραβάει τις τελευταίες φωτογραφίες της μάσκας στο παρεκκλήσι. Ο Γ. δεν αντέχει την εικόνα. Βγαίνει έξω. Η Α. βγάζει ένα μικρό ψαλιδάκι και κόβει 3 τούφες βαμμένο ξανθό μαλλί. Τη μια θα τη στείλει στην ξαδέρφη της στην Καρδίτσα. Τις χώνει μέσα στη τσάντα στη θέση που φυλάει σταματημένο το χρυσό ρολόι. 10.15’. Έξω ζέστη. Κόσμος με τριαντάφυλλο στο χέρι και εμφιαλωμένο νερό. Μικρές ασήμαντες λιποθυμίες. Αφίξεις ινδαλμάτων που συνοδεύονται με ζωντανά λαϊκά χειροκροτήματα.
Κάθομαι στον καναπέ της κυρίας Χ. στη Λεμεσσό, παρατηρώ την εικόνα. Αρνούμαι να δεχτώ για άλλη μια φορά την πραγματικότητα. Η εικόνα της Μάσκας χαμογελάει πάνω απ’ το κλειστό φέρετρο. Ανεμιστήρες που σκορπούν μακριά τα τελευταία άνθη των ρόδων. «Ευλογητός ει Κύριε δίδαξόν με τα δικαιώματά σου». Κλείνω τα μάτια. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει συμβεί αληθινά. Κι ύστερα η φωνή της στα αυτιά μου «Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν μπορώ να το πιστέψω.» Σωληνάκια. Χαλκοπράσινο πρόσωπο. Αδύναμα πρώτη φορά χεράκια. Μια φέτα καρπούζι. Δίπλα μισοφαγωμένα σουβλάκια. Μια εικόνα της Παναγίας. Λαδάκι απ’ την Τήνο. Κομποσκοίνια. Γράμματα. Πολλά γράμματα με αφιερώσεις. Η μετάφραση πιο δίπλα για τις Μικρές Αλεπούδες. Κι ύστερα η μικρή παύση πριν από την οριστική Σιωπή. Μικρά ανοίγματα της πόρτας. Μικροί αποχαιρετισμοί. Αντίο Πίπη. Αντίο Μανταλένα. Αντίο κυρία Αλίκη. Αντίο Αλικάκι. Αντίο παιδί μου. Αντίο μαμά. Αντίο αγάπη μου…
Κι ύστερα ανοίγω τα μάτια. Το τελευταίο πλάνο. Όπως μου το έχουν περιγράψει στο τηλέφωνο. Δήθεν να τοποθετήσει ο Κ. στα νεκρά της χέρια την αγαπημένη της φωτογραφία που έχει τραβήξει. Η τελευταία της επιθυμία. Μάσκα της Ωραίας μου Κυρίας. Τελευταίο πλάνο από τον Ant1. Ακινητοποιημένο. Νεκρό. Φιλί στο στόμα. Σβήσιμο με την παλάμη του φιλιού- κραγιόν απ’ το στόμα.
Βγαίνω τρέχοντας απ΄ το σαλόνι της κυρίας Χ. σχεδόν χωρίς ευχαριστώ. Κι επιστρέφω στην Ιφιμέδεια μου. Δίπλα στα κιτρινισμένα μας χαρτιά.

- Όλα καλά;
- Όλα.


[ Ιφιμέδεια@ Ιφιμέδεια & Fantastic ’80s
NPL@ Non Private Life ]

24 comments:

Anonymous said...

Πολύ συγκινητικό. Η Αλίκη πάντα ζει...

Provato said...

στις 13 Ιουλίου εκείνου του χρόνου έφυγα για το πρώτο μου ever ταξίδι στο εξωτερικό. Ενάμισης μήνας στην Μόσχα για να κάνω μαθήματα και εξάσκηση στα Ρώσικα. Η Αλίκη ήταν Πια πολύ άρρωστη την ήμέρα της αναχώρησης μου, όλοι είχαμε καταλάβει ότι θα πέθαινε...

Έφτασα στη Ρωσία. ΖΟύσα σε μία φοιτητική εστία στο νότια προάστια της Μόσχας - για τηλεόραση ούτε λόγος... είχα να γραφτώ στα μαθήματα που θα έκανα, είχα να τακτοποιηθώ... για αρκετές μέρες είχε βγει εντελώς από το μυαλό μου η πραγματικότητα της Ελλάδας. (ειδήσεις δεν παρακολουθούσα, ακόμα το Net δεν είχε φτάσει στους απλούς ανθρώπους... τα τηλεφωνήματα ήταν πανάκριβα, πήρα μόνο μία φορά στην Ελλάδα να πω ότι έφτασα, όπου μίλησα μισό λεπτό όλο κι όλο...)

Και θα έμενε εκτός για πολύ καιρό... αν κατά τα τέλη του Ιουλίου δεν ερχόταν ένα group παιδιών από της Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσουν και εκείνα μερικών εβδομάδες μαθημάτων στα Ρώσικα.

Για αυτά τα παιδιά, ο θάνατος της Αλίκης ήταν παλιό νέο, αφού έφτασαν στη Ρωσία περίπου μία βδομάδα από τον θάνατό της. Έτσι δεν μου είπαν τίποτα τις πρώτες μέρες της γωνριμίας μας.

Κάποια στιγμή γύρω στις 8 με 10 Αυγούστου τρώω φλασιά και ρωτάω το Χρήστο: Ρε συ, του λέω, τι έγινε με τη Βουγιουκλάκη;

Και μου σκάει το νέο... δεν θυμάμαι πως ένιωσα - για να πω την αλήθεια μάλλον δεν πρέπει να εντυπωσιάστηκα πολύ γιατί το περίμενα... αυτό που θυμάμαι ήταν την έκπληξη του Χρήστου που περίπου 20 μέρες μετά το γεγονός δεν το είχα μάθει...

κοντολογίς ήμουν ο τελευτάιος Έλληνας που έμαθε ότι τελικά η Αλίκη κατέληξε...
(συγγνώμη που "χώθηκα" έτσι, αλλά μου έκανε κέφι να πω και την δική μου εκδοχή... άμα θέλετε διαγράψτε το comment, δεν θα παρεξηγήσω...είναι και τεράστιο - φιλί μπεεεεγάλο).

Idάκι said...

Η ξαδέρφη της μαμάς μου, ηλικιακά πολύ κοντά μας, ερχόταν συχνά να μας κρατήσει για να βγουν οι γονείς μας έξω. Κάθε μα κάθε φορά είχε ταινία με τη Βουγιουκλάκη, κατά τη διάρκεια της οποίας κατανάλωνε τόνους χαρτομάντηλα. Κάπως έτσι έμαθα από πολύ μικρή την Αλίκη, και είδα όλες σχεδόν τις ταινίες που γύρισε.

Ίσως εκτιμούσα περισσότερο σαν ηθοποιό την Καρέζη (στα παιδικά μου μάτια αυτές οι δυο ήταν τρομερές αντίζηλες) αλλά στο emotional value η Αλίκη κέρδιζε κατά πολύ...

Ήμασταν διακοπές όταν μάθαμε από τη φουρνάρισσα ότι πέθανε - η οικογένεια στις διακοπές αποκοβόταν από τηλεόραση και ειδήσεις εκούσια. Λυπήθηκα, αλλά δεν το συνειδητοποίησα μέχρι που είδα την εν λόγω ξαδέρφη να δακρύζει, ένα μήνα και μετά...

averel said...

Εγω το μονο που εχω να πω ειναι πως στο φυλακιο του Αγιου Ευστρατιου στη μεση του Αιγαιου, όποτε η τηλεοραση έβαζε το 2003 ταινια με τη Βουγιουκλακη, 12 φανταροι βαρούσαν προσοχες, παρακολουθούσαν σιωπηλοί και όποιος μιλούσε έτρωγε καμπάνα.

cobden said...

Πολύ όμορφα και συγκινητικά κείμενα!Μπράβο!:)

m.hulot said...

την θυμάμαι σε ένα παραλιακό club της θεσσαλονίκης αρχές των 90s να χορεύει σαν μικρό κοριτσάκι το i got you under my skin στη διασκευή της neneh cherry, κορίτσι πέντε δεκαετιών [ή και παραπάνω, καμία σημασία] κι είχα κάνει μια ευχή. να μπορώ ν' απολαμβάνω έτσι τη ζωή όταν μεγαλώσω.

Ιφιμέδεια said...

Παιδιά τα σχόλια όλων σας είναι πολύ συγκινητικά. Ειδικά όσοι αναφέρετε εμπειρίες δικές σας, όπως αυτή του averel και του hulot.

Ομολογώ είχαμε ένα φόβο με τον Npl ότι πολύς κόσμος θα αντιδρούσε περίεργα με την Αλίκη γιατί είχαμε (λανθασμένα;) την εντύπωση ότι ήταν ένα πρόσωπο που πολλοί αγαπούσαν να μισούν.

Έντεκα θέλω και από τη θέση αυτή να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ για την φιλοξενία, την πρόσκληση και όλα!

enteka said...

κι εγώ ευχαριστώ όλους για τα σχόλια και (εννοείται) εσάς ιφι και npl. (νομίζω ότι είχατε δίκιο που θέλατε να το βάλω σήμερα, που θα ήταν τα γενέθλιά της)
:)

m.hulot said...

πρέπει να μισείς τον εαυτό σου για να μισείς την αλίκη. εντάξει, δεν είναι και ρητό, αλλά κάπως έτσι το βλέπω, δεν έχει μεγαλώσει μόνο όσους είναι εδώ μέσα, αλλά και τους γονείς μας και θα μεγαλώσει και τα παιδιά μας. νομίζω ότι ακόμα κι όσοι την έβριζαν την συμπαθούσαν κρυφά.

silly redhead* said...

Θυμάμαι τα πρώτα παιδικά πάρτυ που πήγα.Ντυνόμασταν με αέρινα φορέματα,φοράγαμε ξανθιές περούκες και τραγουδούσαμε τα τραγούδια της Αλίκης.Τη μέρα που έφυγε ήμουν με μια φίλη,καθισμένες στο αλόνι του σπιτιού της.Συζητούσαμε και γελάγαμε.Χτύπησε το τηλέφωνο και ανοίξαμε την τηλεόραση...
Ο θάνατος της Αλίκης σε όλα τα κανάλια.Δεν έχω ξεχάσει εκείνη τη στιγμή και τα δακρυσμένα μάτια της Φ.Την είχε γνωρίσει,ήταν μικρή και τη λάτρευε.Όπως και ο περισσότερος κόσμος.Ακόμα ντύνεται με αέρινα φορέματα,ακόμα φοράει περίεργα καπέλα,ακόμα τραγουδάει τα τραγούδια της.Κάποιοι έλεγαν ότι παίζει θέατρο,έτσι για να ξεχωρίζει από το πλήθος.Ομως ακόμα της πηγαίνει λουλούδια,ανάβει κερί και κλαίει...

mauve said...

Έχω τσακωθεί για την Αλίκη με Βουγιουκλακικούς, ως γνήσιος Καρεζικός. Ολόκληρο debate είχαμε στήσει για το ποιά είναι καλύτερη ηθοποιός και υποστήριζα το ταλέντο της Τζένης, παραδεχόμουν όμως την εικόνα της Αλίκης. Η Καρέζη μπορεί να ήταν ηθοποιός, αλλά η Αλίκη ήταν star. Εκείνοι οι "καυγάδες" ήταν κατ'ουσία ψεύτικοι. Απλά γινόντουσαν για την κόντρα της στιγμής και κατέληγαν σε μιμήσεις και κυρίως σ'έναν καταπληκτικό διάλογο μεταξύ τους - φανταστικό, εμείς τον είχαμε επινοήσει - όπου η μια λέει στην άλλη ότι ο γιός της άλλης, είναι gay! Στο τέλος είτε ξεμαλλιάζονταν, είτε έκλαιγαν αγκαλιασμένες κι αγαπημένες γιατί οι γιοί τους είχαν τελικά δεσμό!!!
Κι οι 2 ήταν σύμβολα της νεότητας μας και της ομοφυλοφιλίας μας, μαζί με την Mairilyn, την Marlene και την Μελίνα για να αναφέρω τις πιο σημαντικές από τις γυναίκες gay icons στην Ελλάδα της δεκαετίας του '80.
Στο θάνατο και των 2 αλλά κυρίως στης Αλίκης εν μέσω βαρύτατων απωλειών συνοδοιπόρων και φίλων θρηνήσαμε την απώλεια της παιδικότητας μας.
Στιγμή προσωπική με την Αλίκη, τα εγκαίνια του Εργοστασίου. Πιο όμορφη δε γινόταν και φορούσε το απόλυτο γοβάκι. Τη μάτιασα να την κυττάζω και περνώντας από μπροστά μου γλύστρισε ελαφρά και την έπιασα. Όλο το βράδυ με είχε στα πόδια της... ή μάλλον τόσο φάνηκε να κράτησε ;-)

enteka πρόσθεσε ακόμα έναν στη λίστα των blogοθαυμαστών σου.

Anonymous said...

Δεν μου άρεσε ποτέ η Βουγιουκλάκη ως ηθοποιός. Δεν είμαι κανένας ειδικός, αλλά την εύρισκα περιορισμένη και τα σενάρια πολλών από τις ταινίες της βαρετά.

Ωστόσο...

Ωστόσο, όταν έφυγε ένιωσα πολύ πολύ πολύ θνητός. Ένιωσα ότι αφού κι η Αλίκη μπορεί να πεθάνει, μπορούμε όλοι. Με είχε στεναχωρήσει πολύ βαθειά το γεγονός και ακόμα με στεναχωρεί.

(αλλά οι ταινίες της εξακολουθούν να μην μου αρέσουν)

Anonymous said...

"...Το Αλικάκι μας έφυγε". Ήταν ένα μήνυμα της φίλης μου στην δουλειά. Πήγα σε μια γωνιά και έκλαψα. Ακόμη θυμάμαι πόσο είχα κλάψει εκείνες τις μέρες. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι δεν έχουμε πολλά αστέρια του ουρανοιύ για να ατενίσουμε και να κλάψουμε, αν χρειαστεί.... Όλοι έχουν αποκαθηλωθεί. Εκτός από κείνη.
Καληνύχτα....Αλίκη.
γ

Anonymous said...

οταν εφυγε η αλικη ημουν 10 ετων.γνωριζα οτι ηταν αρρωστη και καθε βραδυ προσευχομουν γιαυτην.το τελευταιο βραδυ πριν φυγει απο τη ζωη επεσα για υπνο χωρισ να προσευχηθω.....την επομενη ημερα ειδα απο τα μμε τα δυσαρεστα νεα.τοτε αρχισα να κλαιω και να νιωθω τυψεισ.βλεπετε με το μικρο μυαλο μου πιστευα πωσ ειχα μεγαλο μεριδιο ευθυνησ που εκεινη δεν ηταν αναμεσα μασ πια.περιμενα πωσ και πωσ να μεγαλωσω για να τη δω απο κοντα.σιωπηλο ονειρο μου ηταν να παιξω ενα απο τα παιδια στη μελωδια τησ ευτυχιασ μαζι τησ.σιωπηλο και απραγματοποιητο.ευχομαι εκει που ειναι να ειναι καλα.εγω δεν θα τη ξεχασω ποτε.

Anonymous said...

οταν χασαμε τη μοναδικη αυτη γυναικα ημουν μολις 6 χρονων ,ειναι περιττο να πω πως μιλαμε για εναν υπερανθρωπο ετσι τουλαχιστον την ονομαζα εγω μικρη για να δειξω το μεγαλειο της, της ειχα στειλει τοσα πολλα γραμματα στο νοσοκομειο που ηταν ηλπιζα πως θα της εδινα δυναμη να γινει καλα με το αθωο μου μυαλο!την ειχα δει απο κοντα με εχει παρει αγκαλια !!!ολα αυτα ειχαν χαρακτει στη μνημη μου ως η υπερτατη τιμη για εναν ανθρωπο! Μολις εμαθα οτι ηταν αρρωστη αμεσως σκεφτηκα οτι μπορει να πεθανει ετρεξα λοιπον να εξωτερικευσω τις σκεψεις μου στουσ γυρω μου.με κοροιδεψαν! κανεις δεν το πιστευε ολοι πιστευαμε σενα απιστευτο θαυμα... περασαν μερες. και κεινο το πρωι ηταν η μονη μερα που δεν ξυπνησα πολυ πρωι για να της γραψω γραμμα οπως εκανα καθε μερα! στις 10.14 οταν εμαθα το θανατο της μου ¨ρθε ο ουρανος κατακεφαλα! εγω εφταιγα ναι! ετσι πιστευα! δεν της ειχα στειλει γραμμα εκεινη την ημερα!! ετσι πιστευα πως αυτη ηταν η αιτια θανατου της δεν της ειχα δωσει την απαραιτητη δυναμη για να κρατηθει στη ζωη!!! γεμισα απο τυψεις ,αναγκασα τους γονεις μου να φυγουμε με το πρωτο αεροπλανο να παμε αθηνα για να παρευρεθουμε στην κηδεια της!!!πηγαμε!!! μα δε μπορεσα ποτε να τη δω απο κοντα και να της ζητησω συγγνωμη.................

Anonymous said...

aliki bougiouklaki ena koritsi me 100% THYLIKOTHTA !!!! KATI POY SPANIZEI STIN EPOXI MAS POY EINAI SIMERA TA POU MILOUN GIA AGAPI?

Anonymous said...

ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΥΧΑΙΑ ΠΕΤΥΧΑ ΑΥΤΟ ΤΟ BLOG. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ.
ΘΥΜΑΜΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ Η ΑΛΙΚΗ. ΚΟΚΚΑΛΩΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΑΚΟΥΓΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΟΤΙ Η ΑΛΙΚΗ ΕΧΑΣΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ.....ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΟΥ ΦΑΝΙΚΑΝ ΟΛΑ ΣΑΝ ΨΕΜΑ.ΟΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΥΝΑΤΟΝ Η ΑΛΙΚΗ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ.ΔΕΝ ΤΟ ΧΩΡΑΓΕΟ ΝΟΥΣ ΜΟΥ.ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΗΡΘΕ Η ΚΗΔΕΙΑ...ΕΒΛΕΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ ΤΗΣ ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΣΑ ΤΟΥ...ΝΟΜΙΖΩΝΤΑΣ ΟΤΙ ΘΑ ΣΗΚΩΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ....ΝΟΜΙΖΩΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΑΣΤΕΙΟ....
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ...ΓΙΑΤΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ....ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ....
ΑΛΙΚΗ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ..

Elementstv said...

H Αλίκη ήταν ο μύθος που ήρθε να γίνει πραγματικότητα....και ξαναγύρισε στους μύθους...

adr3as said...

pragmatika h alikh htan ena palikari ,ena antraki opws eixe pei.
suginh8hka afantasta me to gegonos oti parolo pou gnwrize pws siga siga
pe8aine dn ekla4e pote dn katereuse pote , panta edine kouragio ston eauto ths kai elege pws 'egw tha zhsw'.kai ontws to katafere afou oi giatroi tis edwsan 15 meres zwhs -kati to opoio h idia dn to ema8e pote-kai ekeinh katafere na zhsei sxedon to 4plasio . mexri kai thn teleytaia stigmh otan oi palmoi ths epesan sto 0 katafere na krath8ei en zwh panw apo 3 wres mono me thn anapnoh ths.
sygnwmh an ayta pou eipa fanhkan kapws aniara h liga, alla to na afhsw ena mnm gia to poio labro asteri tou kosmou isws na einai kai to ligotero pou mporw na kanw.
alikh...8a zeis gia panta mes tis kardies mas

Anonymous said...

xtes to vradi eida ena periergo oneiro sta ksafnika...eida tin aliki na mas didaski agglika mesa sto frodistirio opou pigaina agglika...itan melaxrini me sgoura makria mallia....kai mas didaske me enan periergo tropo...tragoudodas...mesa loipon sto oneiro mou arxisa na leo ston eafto mou: prepei na tis peis oti ti thavmazeis,oti apo mikro koritsaki ti latreveis...ti stigmi loion pou sikosa to xeri mou kai eipa kiria,girise me kitakse me ekeina ta matia...tis alikis ta matia...oloi ta kseroume...ta kounise kapos dinodas mou na katalavo pos mou dinei to logo...kai etsi opos imoun etoimi na tis miliso xtipise to tilefono...den prolava....oute ston ypno mou den prolava....exei karfothei i eikona tis simera sto mialo mou simera oli mera.....imoun kai ego 6 eton otan efige i aliki....thimamai ti stigmi pou to edeikse i tileorasi..thimamai pou i mama mou san trelei prospathouse na me parigorisei klaigontas kai afti mazi mou.....ekeino to kalokairi mou eixan yposxethei oti tha pigainame athina na tin doume..omos den prolava......gia akoma mia fora den prolava....krima...thelo loipon kapou na to po..tin thavmazo afti ti gunaika..tin agapao...san mama mou,san fili mou,san aderfi mou,san thia mou,san emena..enai san na agapao ton eafto mou...i aliki mas....i sinagrida liza petrovasili...i madalena...i arxodisa....i aliki pou meta apo tosa xronia erxetai ston ypno mou....kapoia stigmi tha prolavo kai tha tis to po...pou tha paei...tha prolavo....alikaki se agapame poli....eisai pada stis kardies mas....... marita.....

Anonymous said...

εγώ όταν η αλίκη πέθανε ημουν 9 χρονών και θυμάμαι είχα στενοχωρθεί αφάνταστα. θυμάμαι είχα κλειστεί μόνη μου σε ένα δωμάτιο με μια μικρη τηλεόραση για να μπορέσω να κλάψω για την αλίκη Μου με τν ησυχία μου παρακολουθώντας ένα αφιέρωμα για εκείνη που είχαν στν τηλεόραση. νομίζω πως δεν ηξερα ότι ηταν άρρωστη και ηταν κεραυνός εν αιθρία η είδηση του θανάτου της. Επίσης είχα όνειρο να πάω να τη δω από κοντά στο θέατρο όπου έπαιζε και, και να της μιλησω από κοντά στο καμαρίνι της, είχα θυμώσει τόσο πολύ με τη μαμά μου που δε με είχε πάει. Θυμάμαι της είχα πει χαρακτηριστικά εσυ φταις.θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για εκείνη τη μέρα και δεν ξέρω πόσο για την ίδια την αλίκη.που εγώ δεν ηξερα...την αγάπησα όμως πολυ.κι ας μην την ηξερα...και δεν ντρέπομαι γι αυτό... η αλίκη δεν πεθάινει ... ζει ακόμη στις καρδιές όσων την αγάπησαν...

Anonymous said...

Θυμάμαι, ήμουν μόλις έξι ετών όταν πέθανε η Αλίκη. Ξέραμε από λίγες μέρες ότι δεν ήταν καλά, εγώ και η κατα τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου και παρακολουθούσαμε μαζί τις ειδήσεις για να μάθουμε νέα της. Και θυμάμαι λοιπόν ένα ωραιό ηλιόλουστο πρωί, καθίσαμε μπροστά απο την τηλεόραση και την ανοίξαμε, πάνω στην ώρα που το δελτίο ανακοινωνε τον θάνατο της. Ο ρεπόρτερ έιπε μια λέξη που το παιδικό μου μυαλουδάκι δεν γνώριζε, και θυμάμαι γύρισα και ρωτησα την αδερφή μου με απορία τι σημαίνει, ελπίζοντας ακόμα σε ένα θαύμα. Καιη αδερφή μου μου είπε {Πέθανε} και αυτομάτως εγώ έβαλα τα κλάμματα.

Anonymous said...

Εγώ όταν πέθανε η Αλίκη ήμουν 7!! Την αγαπούσα και τη ζήλευα μαζί. Πίστευα και ότι της έμοιαζα λιγάκι, ότι κάτι με συνέδεε μαζί της. Σε όλους τους ρόλους της έβλεπα εμένα. Οι ταινίες της ήταν ανακούφιση. Θυμάμαι πολλές φορές μετά την κούραση του σχολείου και του διαβάσματος τύχαινε να έχει ταινία της και τότε πάγωνε ο χρόνος και ταξίδευα μαζί της. Πάντα μου άρεσε να κάνω παραμυθένια όνειρα και εκείνη μου έδινε υλικό. Ήταν υπέροχη συντροφιά στην παιδική μου ηλικία. Μάλιστα την είδα και στη Μελωδία της Ευτυχίας, τι πόνος που δεν με πήγε η μητέρα μου στο τέλος να της δώσω ένα φιλί. Είναι χαζό αλλά ακόμα και τώρα με πειράζει. Στα 7 μου με έκανε και έκλαψα πολύ, δεν ήξερα ότι την αγαπούσα περισσότερο απ'όσο τη ζήλευα. Μπορεί τώρα που μεγάλωσα το παραμύθι να φαντάζει μακρινό και ψεύτικο όμως πάντα θα θέλω να χαμογελάω βλέποντας ότι απέμεινε από αυτό.

Χριστίνα Κ. said...

Τυχαία βρήκα αυτο το blog σήμερα ήθελα να βιαάβασω κάτι δικο της , χθες το βραδυ την ειδα στον ύπνο μου.. τι ωραίες οι ιστορίες όλων, όλοι μας την αγαπάμε πριν καν αγαπήσουμε τον εαυτό μας και οι περισσότεροι δεν την γνωρίσαμε καν... ποτε δεν την είδα απο κοντά και το παράπονο μου είναι οτι ενω ταξιδεύαμε κάθε μηνα στην Αθήνα (σαν μικρό παιδάκι 6-7 χρονων μαζευα χρήματα κρυφά για τα εισητήρια να την δω στο θέατρο και έπαιρνα πάντα μαζι μου το καλό μου φουστάνι ) δεν με πήγε κανεις , ουτε μαμα ουτε γιαγια ουτε κανεις ποτε... δεν την είδα ποτε και ηταν παντα το ονειρο της ζωης μου, παντα η λάμψη και το φως .. σημερα το κοριτσακι μου το λένε Αλίκη και καταλαβαίνετε γιατι , και τα δυο μου παιδακια μεγαλώνουν με τις ταινίες και τα τραγούδια της, πηγαίνουμε στο Α νεκροταφείο και ο μικρός μου λέει ''θέλω να την δω , οχι εδω, στ αληθεια'' . Οταν εφυγε κατι αλλαξε στη ζωη μου , δεν θυμαμαι ποσο καιρο εκλαιγα αλλα δεν με εχει σοκαρει τιποτα περισσοτερο μεχρι στιγμης .
Την βλεπω στα ονειρα μου να μου μιλάει και εχω τόσο αναγκη να την ζήσω που δεν ξερω πως να απαλυνω αυτο τον πονο ..
Θα την αγαπώ για πάντα και χαίρομαι που η Αλίκη της καρδιάς μας είναι ακόμα εκεί.. στις καρδιές μας