5/4/1994Γράφει ο Averel
To θρησκευτικό σχολείο βασανιστηρίων «Απόστολος Παύλος» στην Πυλαία της Θεσσαλονίκης, στα μέσα του ’90 είχε τόση σχέση με την grunge μουσική σκηνή, όση και ο Μπους με την ειρήνη, ο Μπιν Λαντεν με τους Αμερικάνους, η Παπαρήγα με την υψηλή ραπτική, ο Ζιντάν με τον Ματεράτσι. Όχι ακριβώς καμία, αλλά σίγουρα όχι και την καλύτερη θέση.
Η Α.Κ., καλοκαθισμένη στο ράφι που της επιφύλασσε μια θρησκευτική ζωή και η θέση της ως φιλόλογος στο Γυμνάσιο του θρησκευτικού σχολείου, δεν είχε τέτοια προβλήματα. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να κάνει ένα ήρεμο μάθημα και έπειτα να προλάβει τον όρθρο στην εκκλησία.
Εκείνη την εποχή το net, μάλλον υπήρχε αλλά δεν βρισκόταν στην κορυφή των δραστηριοτήτων μου. Η ενημέρωση μου ήταν λιγότερο άμεση αλλά περισσότερο εντυπωσιακή. Ένα κομματάκι χαρτί έφτασε από το πίσω θρανίο, το άνοιξα προσεκτικά κάτω από τα μουστάκια (κυριολεκτικά) της καθηγήτριας και διάβασα το εξής: «Ο Καιρτ Κομπεϊν» πέθανε.
Η ενημέρωση ήταν στο αίμα του Γιώργου, όχι όμως και η ορθογραφία. Το διάβασα και το πάσαρα στον Γιάννη, τον διπλανό φίλο, πάντα υπερβολικό, πάντα εκδηλωτικό και λίγο ψώνιο. Το κοίταξε, έκανε πως δακρύζει, σηκώθηκε από την καρέκλα και πήγε προς την πόρτα. «Τι έπαθες Γιαννάκη;» ρώτησε ενοχλημένη η μυστακοφόρος καλλονή καθηγήτρια. «Ο Κερτ πέθανε. Πάω έξω» είπε. Οι στριγκλιές φωνές της ακούστηκαν σαν μοιρολόι. Δυο μέρες μετά, το σχολείο διοργάνωσε εκδήλωση για το πόσο σατανικό είναι το ροκ, αν γυρίσεις ανάποδα τους δίσκους. Ο Γιάννης δήλωσε ασθένεια…
[Averel @ Πτυελοδοχείο & ΑΣΥΔΟΣΙΑ & dribble&drink ]
Posts
14 comments:
Ήμασταν δευτέρα λυκείου. Η διπλανή μου φανατική Nirvana. Στο θρανίο γράφαμε με μαρκαδόρους στίχους. Εγώ είχα κολλήσει με το Lithium. Τη μέρα εκείνη, η Ρίτα ήλθε κλαμένη. Οι άλλες μεταλούδες συμμαθήτριες ήλθανε γύρω από το θρανιό μας να την παρηγορήσουν. Η Ρίτα έκλαιγε συνέχεια και κανείς από τους συμμαθητές δεν τόλμησε να γελάσει. Κάποιοι καθηγητές πήγαν να κάνουν παρατήρηση. Όλοι την υποστηρίξαμε, nirvanικοί και μη. Θυμάμαι ότι μας επηρέασε όλους αυτή η "ξαφνική" αυτοκτονία από τον άνθρωπο που εφερε το λέξη γκραντζ στο λεξιλόγιό μας. Από τότε δεν έχω ξαναδεί τόσο έντονη αντίδραση για το θάνατο ενός σταρ.
Η αδελφή μου κι εγώ είχαμε τις αφίσες του Κερτ σε περίοπτη θέση στα δωμάτιά μας... Τη μέρα που αυτοκτόνησε, η μεγάλη αφίσα για την οποία είχε γίνει καβγάς, βρέθηκε σκισμένη στα σκουπίδια, και οι θήκες των cd σπασμένες. Ποτέ μου δεν είχα θεωρήσει την αδελφή μου ικανή για τέτοια οργή. Δεν ξαναείδα κάτι τέτοιο εκ μέρους της...
Αυτή η φωτογραφία πάντως, ήταν χρόνια στο εσώφυλλο του τετραδίου μου με τους στίχους...
Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ ο ...στριμμένος του blog, θα σας αποκαλύψω πως ούτε ο θάνατος του Κερτ Κομπεϊν με άγγιξε ιδιαίτερα...Η αλήθεια είναι πως πάντα με εκνεύριζε όλο αυτό το στυλ του "επαναστατημένου-"καταραμένου"-ευαισθητου αντισυμβατικού νέου"...Τόσο προβλέψιμος!Τα τραγούδια του δεν μου έλεγαν τίποτε, γούστα είναι αυτά...Και επιπλέον θεωρώ πως εξαιτίας του Κομπεϊν ήμασταν η πιο κακοντυμένη γενιά που πέρασε στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά τους ανθρώπους των σπηλαίων...Όταν το άλουστο μαλλί, η απλυσιά και το κακούγουστο ντύσιμο, είχαν γίνει ιδεολογία...
:)
(cobden, se piano, alla den symfono)
To Boddah
Speaking from the tongue of an experienced simpleton who obviously would rather be an emasculated, infantile complain-ee. This note should be pretty easy to understand.
All the warnings from the punk rock 101 courses over the years, since my first introduction to the, shall we say, ethics involved with independence and the embracement of your community has proven to be very true. I haven't felt the excitement of listening to as well as creating music along with reading and writing for too many years now. I feel guity beyond words about these things.
For example when we're back stage and the lights go out and the manic roar of the crowds begins., it doesn't affect me the way in which it did for Freddie Mercury, who seemed to love, relish in the the love and adoration from the crowd which is something I totally admire and envy. The fact is, I can't fool you, any one of you. It simply isn't fair to you or me. The worst crime I can think of would be to rip people off by faking it and pretending as if I'm having 100% fun. Sometimes I feel as if I should have a punch-in time clock before I walk out on stage. I've tried everything within my power to appreciate it (and I do,God, believe me I do, but it's not enough). I appreciate the fact that I and we have affected and entertained a lot of people. It must be one of those narcissists who only appreciate things when they're gone. I'm too sensitive. I need to be slightly numb in order to regain the enthusiasms I once had as a child.
On our last 3 tours, I've had a much better appreciation for all the people I've known personally, and as fans of our music, but I still can't get over the frustration, the guilt and empathy I have for everyone. There's good in all of us and I think I simply love people too much, so much that it makes me feel too fucking sad. The sad little, sensitive, unappreciative, Pisces, Jesus man. Why don't you just enjoy it? I don't know!
I have a goddess of a wife who sweats ambition and empathy and a daughter who reminds me too much of what i used to be, full of love and joy, kissing every person she meets because everyone is good and will do her no harm. And that terrifies me to the point to where I can barely function. I can't stand the thought of Frances becoming the miserable, self-destructive, death rocker that I've become.
I have it good, very good, and I'm grateful, but since the age of seven, I've become hateful towards all humans in general. Only because it seems so easy for people to get along that have empathy. Only because I love and feel sorry for people too much I guess.
Thank you all from the pit of my burning, nauseous stomach for your letters and concern during the past years. I'm too much of an erratic, moody baby! I don't have the passion anymore, and so remember, it's better to burn out than to fade away.
Peace, love, empathy.
Kurt Cobain
Frances and Courtney, I'll be at your alter.
Please keep going Courtney, for Frances.
For her life, which will be so much happier without me.
I LOVE YOU, I LOVE YOU!
Το αποχαιρετιστήριο σημείωμα του Κ.C.
:)
"Δυο μέρες μετά, το σχολείο διοργάνωσε εκδήλωση για το πόσο σατανικό είναι το ροκ, αν γυρίσεις ανάποδα τους δίσκους. Ο Γιάννης δήλωσε ασθένεια…" Με δύο προτάσεις λες ό,τι συνέβαινε τότε, περιγράφεις τις αντιλήψεις των ανθρώπων που ούτε από περιέργεια δεν έκαναν τον κόπο ν' ακούσουν ένα τραγούδι και παρ' όλα αυτά είχαν κ έχουν άποψη. Διαχρονικά στοιχεία...
Πολύ drama queen ο Γιαννάκης, αν και αυτό είναι μάλλον το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της εφηβείας.
Τότε έκλαψα για τον Cobain, τώρα θεωρώ σπατάλη ενέργειας το να στενοχωριέσαι για έναν ουσιαστικά άγνωστο...
Νομίζω....
Όταν αγαπάς τόσο πολύ την μουσική και την κουβαλάς μέσα σου σ'όλες τις πλευρές της ζωής σου, μια πλευρά των ανθρώπων που την δημιουργούνε δεν σου είναι καθόλου άγνωστη. Είναι η έκφραση και η έκθεσή τους σε όποιον ενδιαφέρεται ν'ακούσει.
To gegonos pws o giannhs, poy synanthsa meta apo polla xronia, eixe exelixthei se ena ratsisto-fasistiko gourouni, allazei thn istoria?
Έμαθα για το θάνατο του Kurt απο τον αδερφό μου κ θυμάμαι ότι ήθελα να τον πλακώσω στις μπουνιές, λες κι έφταιγε αυτός για το γεγονός! Για τα επόμενα 3-4 χρόνια, κάθε 5η Απρ. κυκλοφορούσα ντυμένη στα κατάμαυρα, τι φρικιό θεέ μου!
@averel, το ρωτάς;!!! Ε, να μην την αλλάζει;
Άσχετο, αλλά καλό είναι να βάλεις το σωστό πλέον url του dribblendrink. Κρίμα είναι...
pascal, done. ήμουν διακοπές και δεν είχα ιδέα σχετικά με το σκάνδαλο dribbledrink.
averel και πάλι ευχαριστώ
:)
Μακάρι να εχω δικιο και ο kurt να μην αυτοκτονησε....Αυτο ομως δεν αλλαζει τα πραγματα!!!Λοιπον μετα απο μια μικρη ερευνα που εκανα στο γνωστο site nndb ανκαλυψα πως το ετος θανατου του kurt η σύζυγός του cortney love βρεθηκε να εχει στην κατοχη της απαγορευμενες ουσιες!!!Ο kurt ηταν ναρκομανης.Ισως ο θανατος του να οφειλεται απο υπερβολικη δοση που του προσφερε απλοχερα η αγαπιμενη του courtney για να του φαει ταλεφτα
Post a Comment