Thursday, September 07, 2006

Έντεκα (αναμνήσεις από ένα ταξίδι στο Λονδίνο – Μάρτιος 1997)

Το 1997, λίγους μήνες πριν πάω για σπουδές στο Λονδίνο, η φίλη μου η Κατ κι εγώ αποφασίσαμε να πάμε ένα διερευνητικό ταξίδι εκεί, κυρίως για να περάσουμε από interviews στα πανεπιστήμια που είχαμε δηλώσει. (Ήμασταν ενθουσιασμένοι γι’ αυτήν την εξερευνητική βόλτα στην πόλη που θα μας φιλοξενούσε την επόμενη επταετία.) Πριν φύγουμε ήρθαν οι απαντήσεις από Αγγλία και η πρώτη μου επιλογή με έπαιρνε κατευθείαν, άρα δεν χρειαζόταν να πάω για interview. Παγώσαμε για λίγο αλλά αποφασίσαμε πως αυτός δεν ήταν λόγος για να ακυρωθεί το ταξίδι - αρκεί οι γονείς μου να μην μάθαιναν ποτέ για την elegant ματαιότητά του.

1) Πολιτισμικό σοκ: κυριολεκτικά. Μετρό, κτίρια, κόσμος.
2) Δισκάδικα τεράααστια (το Tower στο Piccadilly ήταν το πρώτο που μπήκα κι ίσως γι’ αυτό –σκέφτομαι τώρα- παρέμεινε το αγαπημένο μου). Χιλιάδες cd παντού, όλα αυτά που δεν μπορούσα να βρω πουθενά. Special και Limited editions, δεκάδες μουσικά αξεσουάρ, βιβλία, βίντεο, κάρτες, αυτοκόλλητα, πάγκοι τεράστιοι με εκατοντάδες περιοδικά που δεν πίστευα ότι υπήρχαν.
3) Βιβλιοπωλείο Borders στην Shaftsbury Avenue. Είδαμε τυχαία την Kylie Minogue, αγόρασα το νέο βιβλίο του D. Coupland και αρκετά βιβλία ως δώρα για φίλους και συγγενείς στην Ελλάδα. (Ευτυχώς κανείς δεν είχε κάνει κάποια περίπλοκη παραγγελία τύπου Ρετιρέ, κι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι με τα δώρα τους.)
4) Από ένα Time Out βρήκα και πήγα σε μερικές εκθέσεις με έργα των τότε celebrities της Brit Art. Είδα S. Lucas, D. Hirst, Wilson Twins. Τη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η Sam Taylor Wood που είδαμε κάτι έργα της στο Σόχο (ή στο ICA;). Είχε βγάλει φωτογραφίες με μια μηχανή που περιστρεφόταν για πέντε δευτερόλεπτα. Kατέγραφε πανοραμικά όλο το δωμάτιο και στο άπλωνε στο χαρτί σαν να ήταν ενιαίος συνεχόμενος χώρος. [pics εδώ κι εδώ]
5) Ως άμαθοι τουρίστες πήγαμε στο Hippodrome, ένα επιφανειακό τουριστικό club στη Leicester Sq. Επίσης μια φίλη της Κατ μας πήγε σε μια παρακμιακή αλλά διασκεδαστική pub με drag show στο Σόχο, όπου η Κατ ανέβηκε στη σκηνή και τραγούδησε καραόκι. (To Raspberry Beret?)
6) Μας φιλοξενούσε ένας γνωστός. Το θλιβερό και αποπνικτικό δωματιάκι του ήταν για μας ξενοδοχείο 10 αστέρων.
7) Θυμάμαι μια μεθυσμένη επιστροφή το βράδυ μέσα σ’ ένα ταξί. Έμοιαζε (και ήταν) τόσο περίεργα ευρύχωρο, τόσο κωμικά τεράστιο και αποστειρωμένο που βάλαμε τα γέλια. [Αλλά μάλλον θα γελούσαμε με οτιδήποτε.]
8) Στο δρόμο με φώναξε κάποιος skunk, σαν να με έβριζε. Ρώτησα μετά την Κατ τι σήμαινε και προς τι το verbal abuse. Απ’ ότι ήξερε η λέξη σήμαινε ασβός, κουνάβι, βρωμιάρης. Προσβλήθηκα κάπως – κάποιο καιρό μετά κατάλαβα τι είχε παιχτεί και μου ’φυγε το κόμπλεξ.
9) Σινεμά στη Leicester Sq. σ’ έναν πολυκινηματογράφο της Warner. Πρώτη επαφή με πολυτελές υπερσινεμά (λίγο πριν ανοίξουν village εδώ και κλείσουν όλα τα μικρά αγαπημένα μου), τόσο υπερβολικά μεγαλοπρεπές λες και πήγαινες σε καμιά όπερα. (Την Εβίτα είδαμε οπότε ταίριαζε λιγάκι.) Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ο ηλεκτρονικός πίνακας με τις ταινίες και το ποσοστό πληρότητας της αίθουσας. Η Εβίτα είχε red alert και νιώσαμε σχεδόν τυχεροί που βρήκαμε εισιτήριο, σαν να μας το 'χαν χαρίσει κι όχι να το 'χαμε πληρώσει 8.5 λίρες, τότε. (4.250 δρχ, όταν στην ελλάδα ήταν λιγότερο από 1.5 χιλιάρικο –η ακρίβεια του Λονδίνου με πανικόβαλλε και γυρνώντας πανικόβαλλα λίγο και τους γονείς μου.) Επίσης είδαμε το Bound.
10) Θυμάμαι μια φωτογραφία που με έβγαλε η Κατ σε μια στάση λεωφορείου. Στριφογύριζα ένα καλώδιο (;) και η Κατ πέτυχε την τέλεια στιγμή – το βλέπεις να περιστρέφεται σαν φάντασμα καλύπτοντας σχεδόν όλη την εικόνα. (Η Sam Taylor Wood θα χαμογελούσε νευρικά.)
11) Καταβρόχθιζα τις εικόνες, κρατούσα κυριολεκτικές και μεταφορικές σημειώσεις, προσπαθούσα να εντυπώσω τα μέρη ώστε την επόμενη φορά μετά από λίγους μήνες να θυμάμαι τα πάντα και να πηγαίνω σ’ αυτά που μ’ άρεσαν (στα πάντα δηλαδή). Δεν ήταν ένα ταξίδι αναψυχής, με τίποτα. Θα μας περιέγραφα σαν τους νέους αγοραστές ενός πολυτελούς σπιτιού που πηγαίνουν χαρούμενοι για να το καμαρώσουν και να το εξερευνήσουν. Και, επιθεωρώντας το νεοαποκτηθέν property τους, αποφασίζουν πού θα μπει η πισίνα, τι χρώμα θα γίνουν οι τοίχοι και πώς θα τοποθετηθούν τα έπιπλα - ώστε να είναι όλα τέλεια για τη μεγάλη μετακόμιση.

[*πρωτοδημοσιεύτηκε στα Ταξίδια στις 14/8]
[** Χτες είδα στην τηλεόραση ζωντανά το mercury prize. Τραγούδησαν οι περισσότεροι απ' τους ετερόκλητους υποψήφιους και μετά πήραν όλοι βραβεία (just for being nominated). Το μεγάλο βραβείο πάντως πήραν οι Arctic Monkeys. Oι έντεκα αγαπημένοι μου υποψήφιοι για το Mercury Prize που δεν κέρδισαν ποτέ εδώ.]

13 comments:

enteka said...

και o urbane71 είχε σχολιάσει:


"Λοιπόν, νομίζω είμαστε η τελευταία γενιά Ελλήνων που στα πρώτα μας ταξίδια έξω παθαίναμε αυτό που λες πολιτισμικό σοκ.

Και άρχιζε αμέσως. Από το αεροδρόμιο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα αβάσταχτης ντροπής που με κατέκλυζε περιμένοντας κάποιον ξένο φίλο/φίλη στο Ελληνικό. Εχοντας μία μικρή εμπειρία από τα πρώτα μου ξένα αεροδρόμια (Ρώμη, Λονδίνο) έκανα απλά το σταυρό μου να μην έρχονται με Ολυμπιακή και υποχρεωθώ να τους υποδεχθώ στο αεροδρόμιο-κοτέτσι. Το Ανατολικλό ήταν πιο "ευρωπαϊκό" και πάλι όμως αδιανόητα μικρό και επαρχιακό.

Και το αμέσως επόμενο σοκ, βέβαια, ήταν τα δισκάδικα και τα βιβλιοπωλεία. Που με εντυπωσιάζαν πολύ περισσότερο από τα Μουσεία, εννοείται! Επίσης στο Λονδίνο μου είχαν κάνει ΤΡΟΜΕΡΗ εντύπωση οι ηλεκτρονικοί πίνακες με τον χρόνο αναμονή για το επόμενο λεωφορείο ή τρένο (στο μετρό)."

Valm said...

Το 2 και το 3 ήταν αυτά που με έκαναν να χαζεύω και να δίνω και την τελευταία μου λίρα.

Το 1ο το έπαθα την πρώτη φορά αλλά η βροχή με έκανε να γυρίσω πίσω σαν τρελός.

Πολύ ωραίο blog σήμερα. :)

Trilian said...

:)

ralou said...

Αυγουστος 1996
Οι μυρωδιές.
Μολις βγηκα την πρώτη φορά στην Ρασσελ με πήρε η μυρωδιά των πλατανιών από την πλατεία.
Μέσα στο εμπορικό κέντρο!

Αλλά και ο κόσμος.
Η δικιά μου εμπειρία με τους ανθρώπους στο Λονδίνο ήταν καταπληκτική.
Ντράπηκα που θεωρούμε τους εαυτούς μας σαν τον πιο φιλοξενο λαό.

cobden said...

enteka, καλώς ήρθες :)
Κάτι τέτοια γράφεις, και θέλω να γυρίσω πάλι πίσω στο Λονδίνο!
ralou, πολύ σωστή η παρατήρηση σου για τη δήθεν ελληνική φιλοξενιά!Τό ότι είμαστε ένας λαός, φιλικός , εξωστρεφής,εξω καρδιά , φιλόξενος. είναι ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που υπάρχει!!!Την περίοδο που ήμουν στη Μ.Βρετανία, διαπίστωσα πόσο φιλικοί, ευγενικοί, cool, χώρις ίχνος από τα κόμπλεξ των Νεοελληνων είναι οι Άγγλοι (και γενικά όλοι οι Αγγλοσάξωνες,ιδιαίτερα οι Αμερικάνοι)...Οι 'Ελληνες φοιτητές εκει??Οι περισσότεροι, έκαναν συνέχεια παρέα με άλλους Έλληνες, κουτσομπόλευαν τους πάντες, καχύποπτοι και επιφυλακτικοί, συνέχεια κουμπωμένοι απέναντι στην ανεπιτήδευτη άνεση παιδιών από άλλες χώρες...

Sadie said...

Epitides to kaneis??? Molis gyrisa kai den mporw na prosarmostw ksana me tipota.

Eyxaristoume gia to omorfo post! :)

Ιφιμέδεια said...

Λατρεύω το Λονδίνο. Μεγάλος έρωτας. Είμαι σίγουρη ότι έχω ζήσει εκεί σε άλλη ζωή (αλλά μην ασχολείστε με τα μεταφυσικά μου...).

Όταν περπατούσα στους δρόμους του αισθανόμουν ότι έχω ξαναπεράσει από πολλά μέρη. Κι ακόμη σε ανύποπτες στιγμές μου έρχονται μυρωδιές του από το πουθενά και μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια.

Φίλτατε μου Έντεκα,
ταξίδεψα εκεί το 1995. Κι ακόμη έχω τις πιό έντονες αναμνήσεις. Τι σοκ το μετρό και όπως λέει κι ο urbane71 οι ηλεκτρονικοί πίνακες που έλεγαν τι ώρα θα έρθει το επόμενο δρομολόγιο. Θυμάμαι την ευγένεια των ανθρώπων στις καθημερινές συναναστροφές. Το γεγονός ότι τα αυτοκίνητα σταματούσαν όταν ένας πεζός κατέβαινε στο οδόστρωμα! Τη Rusell Square που θυμάται και η Ραλού. Τις υπέροχες τεράστιες κόκκινες τουλίπες έξω από τον Άγιο Παύλο. Τις ζαρντινιέρες με τις πολύχρωμες πετούνιες. Τα σκιουράκια και τις πάπιες. Το Victoria & Albert: Χριστέ μου τι μουσείο -το λάτρεψα περισσότερο κι απ'το Βρετανικό. Την 221b Baker Str. -προσκήνυμα στην εφηβεία μου. Στο Μultiplex της Leicester Sq. είδα τους 12 Πίθηκους. Πώς την έλεγαν εκείνη την αλύσιδα βιβλιοπωλείων που είχε έξω από κάθε σταθμό μετρό; Και τι ελευθερία στην εμφάνιση: όλοι πολύχρωμοι!
Θα μπορούσα να συνεχίζω για ώρες.

Δεν ήταν το μόνον της ζωής μου ταξίδιον, αλλά ήταν σίγουρα το πιό υπέροχο.

Έντεκα, σ'ευχαριστώ για την αφορμή να ξανακάνω το ταξίδι μέσα μου.

enteka said...

θενκς για τα comments. Sadie sorry ;)

μου συνέβη το πιο σχιζοφρενικό (και βρετανικά ειρωνικό) πράγμα όσο ήμουν στο Άμστερνταμ την περασμένη βδομάδα. Το, στενότατο after all, σπίτι στο οποίο μέναμε είχε «δορυφορική» τηλεόραση, αλλά έπιανε μόνο 5-6 κανάλια και μάλιστα μόνο Αγγλικά. Ούτε Ολλανδικά, ούτε MTV (που ήθελα να δω και live τα Βραβεία), ούτε τίποτα άλλο. Μόνο BBC1, BBC2, BBC3, BBC4, 24-BBC, CbbC και Cbeebies (μ-ΚΚΕ-λ, λ-ΚΚΕ-μ που έλεγε ο Χ. Κλυν).

Ήταν πολύ μπερδεμένη κατάσταση: εξαιτίας της, σχετικά λιγοστής αλλά τελείως αγγλικής, τηλεόρασης που είδα, με όλα τα νέα και τις θερμοκρασίες της Αγγλίας και παρουσιαστές ή εκπομπές που είχα ξεχάσει τελείως, κάποιες φορές ξεχνούσα πού ήμουν. (Και κυρίως μπερδευόμουν με την ώρα - πάντα χάναμε τα ελάχιστα που θέλαμε να δούμε λόγω της διαφοράς ώρας.)

Πάντως τις περισσότερες φορές που άνοιξα την τηλεόραση στη διάρκεια του ταξιδιού, ένιωσα σαν να ήμουν στο δωμάτιό μου στην Αγγλία, τη χρονιά που περιγράφεται και στο ποστ, Κυριακές μεσημέρια κάνοντας ζάπινγκ: κάποιο περίεργο σπορ, μια βρετανική ταινία του '40, κάποιο άλλο περίεργο σπορ, επανάληψη ενός ντοκιμαντέρ για την κηπουρική, κι άλλο σπορ.

[Να πω την αμαρτία μου πάντως, είδα μερικά ριαλιτοντοκιμαντέρ για αυτούς που πουλάνε σπίτια και μετά αγοράζουν άλλα για να τα ξαναπουλήσουν, ή που πουλάνε ή αγοράζουν αντίκες, ή που κάνουν makeover στον εαυτό τους, στο σπίτι τους.

Ξεχώρισε σε (αποστομωτική) γελοιότητα το Temper your Temper, ένα δραματικό αλλά ταυτόχρονα και ξεκαρδιστικό αυτοτελές ριάλιτι: η οικογένεια κάποιου οξύθυμου ή οξύθυμης τον/την καταγράφει με βιντεοκάμερα και μετά βλέπουμε μονταρισμένα στιγμιότυπα της οργής τους, την ίδια ώρα που τα βλέπουν κι αυτοί μαζί με τον παρουσιαστή. Οι 'ήρωες της αγγλικής καθημερινότητας' ωρύονται εξαντλητικά σε διαφορετικές, αλλά πανομοιότυπες, σκηνές, που πετάνε μαξιλάρια, που τσατίζονται όταν δεν μπορούν να συναρμολογήσουν ένα φουτόν -σαν να βλέπεις τους Simpsons σε drama.
Μια ψυχολόγος βοηθάει το άτομο να μην ξεσπάει στους άλλους και του βάζει κάποια τέστ στο τέλος της θεραπείας.

Κι ένα άλλο που πέτυχα: Τάλεντ ριάλιτι του Andrew Lloyd Weber που ψάχνει την πρωταγωνίστρια για το ρόλο της Μαρία Φον Τραπ στο μιούζικαλ Sound Of Music που θα ανέβει στο West End. Παρουσιάζει ο G. Norton, και κάθε βδομάδα φεύγει μία υποψήφια. Λέγεται How Do You Solve a Problem Like Maria, και οι κριτές λένε όλη την ώρα στις κοπέλες "you could be my Maria", "you are not good enough for Maria" "you were the worst out of all Marias" και "you are every inch of Maria!".

Ολλανδική τηλεόραση (που είναι και η Μητέρα των ριάλιτι) δεν είχα την ευκαιρία να δω, αλλά είδα την ίδια την Ολλανδία που είναι χίλιες φορές καλύτερη-ευτυχώς δεν είχε και τον χειρότερο καιρό κι έτσι γυρίσαμε όλη την πόλη.]

:)

enteka said...

μ'αρέσει που βαριόμουν να γράψω ποστ κι έγραψα για comment ένα σεντόνι. Anyway, καλό Σεπτέμβρη :) (στο blog του ο urbane71 εξηγεί γιατί ο Σεπτέμβριος είναι ο καλύτερος μήνας του χρόνου.)

UrbanTulip said...

Καλωσόρισες enteka! Αχ τι μας κανεις με αυτό το post. Το Λονδινο το έζησα ως φοιτήτρια. Τις εικονες που περιγραφεις εσυ και τα παιδια, ειναι σαν να τις βλεπουν μπροστά μου. Θυμάμαι πολύ έντονα το μετρό. Μ αρεσε η διαδικασία του να τρέχω να πάρω καφέ ( τότε δεν είχαν έλθει τα Starbucks- επαιρνα από το cafe nero) και να κατεβαινω με το walkman τα σκαλια του μετρό. Και μετά θυμάμαι και το Market Bar, στο Portobello, που έπαιζει live jazz τα απογεύματα της Κυριακής :)
Σε λίγες μέρες, θα περάσω για λίγες ωρες απο Λονδίνο. Θα πάω κλασικά για "προσκύνημα" στο soho και στο cafe nero (το πιο τέλειο σημείο να παρακολουθείς την κίνηση στην old crompton street)

enteka said...

urbantulip: να' σαι καλά :) σε ζηλέυω, καλά να περάσεις!

Anonymous said...

Χαχα, στο Hippodrome είχαμε πάει κι εμείς!!! :^)

Από δισκάδικα πάντως, κατέθεσα σοβαρά ποσά ξανά και ξανά και ξανά στο SelectADisk, που είναι κάπου στο μέσο της Oxford Str, βόρεια σε έναν παράδρομο. Σούπερ!

Sleeper in Metropolis said...

Φεύγω για Λονδίνο σε 8 +σήμερα μέρες.
Μεταπτυχιακό. Ο Chandler Bing θα διερωτάτο κάπου εδώ "Could it beeee more common?"
Το post σου ήταν ότι έπρεπε! Μ' έφτιαξε! Για το μεγάλο, ακριβό σπίτι στο οποίο πάω να εγκατασταθώ.
;))))))))