Έντεκα (παιδικές αναμνήσεις απ' την καριέρα του Χάρρυ Κλυνν)

Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο Χάρρυ Κλυνν ζητάει την ψήφο μου! Δεν ξέρω αν θα του την δώσω, απ’ ό,τι ακούω όμως δεν έχει πολλές πιθανότητες να είναι ο επόμενος Δήμαρχος της περιοχής μου. Φυσικά είναι άλλο ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης και άλλο η περσόνα του - δεν μπορώ όμως να μην φαντασιώνομαι τις προεκλογικές του ομιλίες στον πεζόδρομο της Καλαμαριάς: γύρω του οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι του συνδυασμού και κομματικά στελέχη, στο κοινό Καλαμαριώτες που ανησυχούν για την τύχη της πλαζ, τις θέσεις πάρκινγκ και την ανεργία. Κι αυτός, ανεβαίνει σεμνά στην εξέδρα και χαιρετώντας το πλήθος αρχίζει: (με φωνή Αντρέα) «Θα, θα θα θα θα, θα θα, θα, θα!» (απ’ το ομώνυμο κομμάτι του) [εναλλακτικά με φωνή Κύρκου, «Καλοσυνάτες Καλαμαριώτισσες, καλοσυνάτοι Καλαμαριώτες»].

Ο Χάρρυ Κλυν σημάδεψε και περιέγραψε όσο κανείς τα πραγματικά ‘80ς (όπου ‘80ς = η παιδική μου ηλικία) με την outrageous σάτιρα του νεοέλληνα, που συχνά άγγιζε τα όρια της κακόγουστης υπερβολής, με τους δίσκους, τις μεταμφιέσεις, τα σλόγκαν, τις ταινίες, τις διαφημίσεις.
Όμως, πρέπει να το πούμε, οι δουλειές του δεν έχουν αντέξει ιδιαίτερα στο χρόνο – το ίδιο άλλωστε και η υποτιθέμενη παιδική αθωότητά μου. Παρ’ όλα αυτά η υποψηφιότητά του μου προκαλεί χίλιους δυο συνειρμούς - με στέλνει σ’ ένα χωροχρονικό ταξίδι γεμάτο περίεργες φωνές, πιασάρικα τραγούδια και άγνωστες (για τα παιδικά μου αυτιά) λέξεις.

1) Τα τραγούδια. Κάπως καρναβαλίστικα κι επιθεωρησιακά, με παραγωγή «ποπ» αλά Δάκης (ή και Stock Aitken Waterman), πάντα πιασάρικα. [Στίχοι Χ. Κλυνν, Kακουλίδης, Καλαμίτσης, Τριπολίτης - μουσική Γ. Κριμιζάκης, Ν. Στρατηγός] Πχ.: Τελεβιζιόν (‘79 – Αχ, και να είχαμε κανάλια πολλά - ό,τι καλύτερο έχει κάνει ποτέ), Μαλακά πιο μαλακά (’84) και Χαχαχα (‘92).
2) Ένας συμμαθητής στο Δημοτικό είχε ένα κασετοφωνάκι και κασέτες του Χάρυ Κλυν και στα διαλείμματα το έβαζε δυνατά για όλους. Δεν καταλαβαίναμε ούτε τα μισά, γελούσαμε όμως με τη φωνή του Τραμπάκουλα, ή τραγουδούσαμε το Ελλάδα η Χώρα του Πράσινου Ήλιου. Μια φορά η δασκάλα άρπαξε την κασέτα και την κλείδωσε στο συρτάρι. Όταν την επομένη ήρθαν οι γονείς του παιδιού για να πάρουν την κασέτα, το συρτάρι ήταν άδειο, κι αυτή παραδέχτηκε ότι την είχε πάει σπίτι στην οικογένειά της.
3) Κούλα Χαράλαμπε. Πώς να γεμίσετε τρεισήμισι λεπτά με δύο μόνο λέξεις. (Εντωμεταξύ τώρα συνειδητοποιώ πως μικρός δεν είχα καταλάβει ότι επρόκειτο για σεξουαλική πράξη). Ακόμα πιο πετυχημένο ήταν το παρόμοιο (σχεδόν sequel) κομμάτι σε επόμενο δίσκο («Πες μου τι μου κάνεις») στο οποίο ένα ζευγάρι ανάβει απαριθμώντας λεπτομερειακά τις αυξημένες τιμές διαφόρων προϊόντων.
4) Made in Greece. Ταινία που είδα στο σινεμά το 1987 με τον μπαμπά μου. Μου είχε φανεί αρκετά extreme και κατά τόπους σοκαριστική. Εκτός απ' τους Χρ. Βαλαβανίδη, Δ. Πουλικάκο και K. Tζούμα που έπαιζαν κανονικά, έκαναν γκεστ ο Σαββόπουλος, ο Περάκης και η Χ. Αλεξίου, και , νομίζω, η Λ. Κανέλλη.
5) Αλαλούμ (1982): Σπονδυλωτή ταινία που είδα στην TV. Μ’ αρέσουν τα δύο πρώτα μέρη, αυτό με τον αστυνόμο Μπέκα στο γηροκομείο, και η παρωδία κουλτουριάρικης ταινίας (που λειτουργεί πετυχημένα και ως κουλτουριάρικη ταινία από μόνη της), σχετικά με τα υπαρξιακά ενός τύπου που επαναλάμβανε σ’ ένα μαγνητόφωνο ότι τον λένε Αρτέμη.
6) Διαφημίσεις: Τη δεκαετία του ’80 ο Χάρρυ Κλυνν ήταν στην μαύρη λίστα της κρατικής τηλεόρασης. Και μιας και μόνο αυτή υπήρχε δεν του δόθηκε ποτέ εκπομπή ή σόου, παρ’ όλη τη δημοφιλία του. Άλωσε όμως την TV με τις διαφημίσεις του (που η ΕΡΤ ήταν αναγκασμένη να μεταδίδει). Θυμάμαι: Fiori, Fountounia, και το jingle της Σερενάτας (και πάσης Ελλάδος).
7) Η μοναδική του εμφάνιση στην ΤV σε ολόκληρα τα ‘80ς ήταν στο ‘Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι’ του Σαββόπουλου. Αν θυμάμαι καλά ήταν ντυμένος ροκάς κι είπε μια heavy εκτέλεση ενός ποντιακού τραγουδιού. Η εκπομπή του Σαββόπουλου ήταν η μόνη που η ΕΡΤ δεν μπορούσε να λογοκρίνει [έτσι κι αλλιώς η κασέτα δινόταν στο κανάλι μια ώρα πριν την προβολή της], γι’ αυτό και η πανσπάνια εμφάνιση του Κλυνν ήταν μεγάλο τηλεοπτικό γεγονός για την εποχή. (Μια άλλη φορά πήρε τηλέφωνο τον Σαββόπουλο – ηχητικό απόσπασμα.)
8) Στα ‘80ς κάθε νέος του δίσκος ήταν (για μένα) ένα ‘καλλιτεχνικό’ γεγονός. Ήταν όμως κι ένα δυνατό πολιτικό statement. Το 1989 λίγο πριν τις εκλογές, είχε βγει ο νέος του δίσκος (ο σχετικός με το σκάνδαλο Κοσκωτά, «Ραντεβού με την Εισαγγελία»). Δεν ήξερα ότι είχε ήδη κυκλοφορήσει και περνώντας από μια καφετέρια άκουσα ότι τον έπαιζαν ολόκληρο -κι είχε μαζευτεί κόσμος. Δεν είχα λεφτά για να πάρω καφέ κι έτσι έμεινα καμιά ώρα κρυμμένος σε κάτι σκαλάκια και, με ενθουσιασμό, τον άκουσα ολόκληρο. Ήμουν έντεκα.
9) Κυριακές πρωί (το φθινόπωρο του ‘88) στον FM100.
10) Τρελαινόμουν για τα λογοκριμένα "ραπ" τραγούδια του που παρωδούσαν τη λογοκρισία στο κρατικό ραδιόφωνο. Στη θέση της κάθε ‘βρισιάς’ έβαζε περίεργους ήχους (και χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Μαίρη και το Andreas Rap).
11) Πρώτη ή Δευτέρα δημοτικού και το σχολείο μου έκανε ένα μεσημεριανό αποκριάτικο πάρτι στο Ζουμ, όπου εμφανιζόταν ο Χ.Κ. Θα με πήγαιναν οι γονείς μου, μαθεύτηκε όμως και ήθελε να ‘ρθει κι η αδερφή μου, ήθελε κι η ξαδέρφη μου, ήθελε και μια γειτόνισσα κι η μαμά της (γιατί τραγουδούσε και ο Πασχάλης που τους άρεσε). Πήγαμε δέκα άτομα μαζί –και μάλλον περάσαμε φοβερά. Το περίεργο είναι ότι δεν θυμάμαι τίποτα από το πάρτι ή τον Κλυνν. Τίποτα. [Υπάρχει μόνο μια φωτογραφία που είμαστε όλο το σόι στα ντραμς, μετά το τέλος του προγράμματος, κι εγώ ντυμένος Σαρλό βαράω το τύμπανο.]

*Harry Klynn: To site και το blog (κι ένα ποστ του Herco)

[+Bonus Post]

Έντεκα (επιπλέον ηχητικά ντοκουμέντα)

Μη τα κανάλια Νικολάκη! (1)
Γλώσσα, ο εθνικός μας πλούτος (2)
Τι χρειάζεται ο Έλληνας (3)
Σκάστεεε… ευχαριστώ. (4)
Είστε στον Αέρα (5)
Νταμ Ντιλιντάμ (6)
Δελτίο ειδήσεων Ιδιωτικής Τηλεόρασης (7)
Λάθος Νούμερο (8)
Κλάμα η κυρία (9)
Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα (10)
Δηλώνω Εθνικόφρων (11)