Έντεκα (πρόχειρα σχόλια για τις εκλογές)

[αν κρίνουμε απ' τα χέρια στα πρωτοσέλιδα της επόμενης ημέρας, όλοι νίκησαν - ακόμη και το κοριτσάκι που άλλαξε τη ζωή του Αλιάγα]


1) Ο Χάρρυ Κλυνν δεν βγήκε. Επανεκλογή Οικονομίδη με 16.880 ψήφους (45%) – Χάρρυ Κλυνν 14.302 (38%).
2) Δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε ότι η μη υποστήριξη του (σπουδαίου) Μπουτάρη (και η καθυστερημένη υποψηφιότητα Αράπογλου) ήταν ασυγχώρητη. Επίσης: Αμάν αυτή η αντιπολίτευση στην Θεσσαλονίκη, όλοι ξεχωριστά ήθελαν να κατέβουν! Και τώρα, απ’ ό,τι ακούγεται θα πάει σύννεφο το λευκό και το άκυρο στο β’ γύρο, κυρίως απ’ αυτούς που έλεγαν ότι ήθελαν να διώξουν τον Παπαγεωργόπουλο.
3) Είναι αλήθεια ότι η Τριφύλλη έσκισε σε σταυρούς; Διαβάζω ότι πρώτη στο ψηφοδέλτιο του Κακλαμάνη βγήκε η κόρη του Έβερτ (Αλεξία), ενώ στου Φασούλα πρώτη η Βαρόνη Βίκυ!
4) Για τον Ψωμιάδη και τον σκύλο της Πλατείας Αριστοτέλους [αντιγράφω απ’ τον Σ. Τσιτσόπουλο – athens voice]: Το πλάνο ήταν αμείλικτο. Ο νομάρχης Παναγιώτης ξέροντας πως η κάμερα γράφει και προφανώς για να κερδίσει και καμία φιλοζωική ψήφο επιχείρησε να τον χαϊδέψει. Ο κοπριτάκος αγριεύτηκε και τινάχτηκε γαβγίζοντας. Γέλασα με την ψυχή μου. Μπορείς να ξεγελάσεις τους ανθρώπους, όχι όμως και τα ζώα.
5) Τα πιο γρήγορα αντανακλαστικά: αυτό ήταν το πιο γρήγορο ποστ στο Μόνιτορ αμέσως μετά την ανακοίνωση των exit-polls. [από το Σκέφτομαι, … άρα υπάρχω]
6) Ένας φίλος πήγε στην Κατερίνη για να ψηφίσει. Ξυπνάει με χανγκόβερ λόγω κραιπάλης, και στο παραβάν ξεχνάει τα ονόματα που έπρεπε να ψηφίσει. (Του τα είχαν πει οι γονείς του ώστε να ψηφίσει τους υποψήφιους του Πασόκ). Βλέπει τα ονόματα υποψηφίων Νομαρχών και Δημάρχων και δεν του θυμίζουν τίποτα, πόσο μάλλον τα ονόματα των συμβούλων τους οποίους έπρεπε να σταυρώσει. Σταυρώνει έναν συνονόματό του (θεωρώντας ότι είναι συγγενής) για το δήμο ρίχνοντας το αντίστοιχο (άγνωστό του) ψηφοδέλτιο. Στην Νομαρχία είναι πιο προσεκτικός, για να είναι σίγουρος ότι δεν θα ψηφίσει Ν.Δ. κατά λάθος, ρίχνει λευκό. Βγαίνοντας τον ρωτάει τηλεφωνικώς ο μπαμπάς του τι ψήφισε. Απ’ ό,τι φαίνεται ο υποψήφιος σύμβουλος με το ίδιο επίθετο με τον φίλο μου δεν είναι συγγενής του, αλλά γνωστός ακροδεξιός της περιοχής που κατέβαινε με την ΝΔ. «Και στην Νομαρχία;» «Λευκό». Μου τα διηγήθηκε τηλεφωνικά ο Χ. καταλήγοντας, «τρελάθηκε που ψήφισα τον δεξιό δήμαρχο αλλά με το που του είπα 'στη Νομαρχία λευκό' μου έκλεισε το τηλέφωνο!»
7) Αποτελέσματα στα κανάλια: τι φριχτός πονοκέφαλος! Τι βαβούρα, τι πλήθος μαζεμένο. [Επίσης: εγραψε ο Άνεμος: Μετράει κανείς τα "λουλούδια" που κάνουν παρέλαση από τα κανάλια απόψε; Τι Ρεγκούζας, τι Τσιτουρίδης, τι Κεχαγιόγλου, τι Μαντούβαλος! Μόνο ο Γιοσάκης, ο Πανάγος και ο Βαβύλης δεν πέρασαν (ακόμη!)]
8) Δεν έχει ξαναγίνει! Το Star είχε lifestyle αποτελέσματα. Παράθυρα με: Λαμπίρη, Λιβανίου, Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, Λιάγκα, Πυριόχο. Την παράσταση κατά τη γνώμη μου έκλεψε αυτή η περίεργη του Gala, η Μαρία Σταματέρη που την είχαν φέρει και σαν ειδικό να μιλήσει για τις εκλογές. «Εσύ Μαρία Σταματέρη, ψήφισες;» ρωτάει ο Λιάτσος. «Εεε…» λέει αυτή ναζιάρικα. «Εεε, όχι.» «Όχι;! Γιατί;» «Εεε, να.. δεν πρόλαβα… έλειπα κι ήρθα κατ’ ευθείαν στο στούντιο»!
9) Την βουλευτική έδρα του Κακλαμάνη παίρνει η πρώτη επιλαχούσα Μάρω Κοντού[!]
10) Μετά την ψηφοφορία, καθώς απολαμβάναμε τον ήλιο τρώγοντας έξω, σκέφτηκα ότι δεν θα 'ταν κι άσχημο να υπάρξει και β’ γύρος για να ξαναβρεθούμε την επόμενη Κυριακή και πάλι στην Καλαμαριά –τέτοιες καλές ευκαιρίες για οικογενειακές εξόδους σπανίζουν.
11) Σχολεία – εκλογικά κέντρα. Πηγαίνοντας να ψηφίσω σε ένα άγνωστό μου σχολείο, πέρασα κι απ’ το παλιό μου δημοτικό. Μιας και ήταν ανοιχτό και γεμάτο κόσμο, υποκρίθηκα τον ψηφοφόρο και μπήκα μέσα. Πρέπει να ‘χουν περάσει πάνω από 15 χρόνια.
Διάφορες σκηνές απ’ το παρελθόν με χτυπούσαν κατακέφαλα κι ένιωσα 80 χρονών: εδώ ήταν η κούνια, εδώ οι βρύσες που όποιος καθυστερούσε να πιει τον φωνάζαμε νεροφίδα, εκεί το εγκαταλελειμμένο τρομαχτικό σπίτι που πήρε φωτιά. Μπήκα στην εποχή, μόνο οι παραισθήσεις μου έλειπαν!
Όμως, πόσο μικρότερα μου φάνηκαν όλα αυτή τη φορά. Αυτή ήταν η τεράστια αυλή; Πώς συρρικνώθηκε έτσι το υπέροχο κυλικείο που έπαιρνα τα σάντουιτς με λουκάνικο; Τι χαμηλά ταβάνια, τι μικροσκοπικές αίθουσες! Κάθισα πολύ ώρα εισπνέοντας αλλόκοτα πανοραμικές εικόνες της παιδικής ηλικίας, κι έγινα ξανά αυτός που υπήρξα.
Θυμήθηκα, -καλύτερα ένιωσα-, όλη την καθημερινότητα, ό,τι έκανα κι ό,τι αισθανόμουν τότε, τις μουσικές εκπομπές στην τηλεόραση, τα τρεχάματα, το Εμείς κι ο Κόσμος, τις σειρές, τα παιχνίδια, τα περιοδικά, τις γεύσεις, το ‘προσοχή-ανάπαυση’, την προσευχή, το συγκρότημα με την ξαδέλφη μου, τους φίλους, την μαθητική εφημερίδα, τις εκδρομές στις αμυγδαλιές. (…) Ήταν μια τέλεια εποχή. Και για πρώτη φορά ένιωσα αυτήν τη ‘συνέχεια’ στη ζωή μου: δεν μου ήταν πια τόσο άγνωστος ή τόσο μακρινός ο μικρός Α., αυτός ο μικροσκοπικός πρόγονός μου. Βγαίνοντας απ’ το σχολείο ένιωσα μια ακατανίκητη ευφορία. Δεν προσπάθησα να την αναλύσω, ήξερα πάνω-κάτω το λόγο της. Τέλεια εποχή τότε – τέλεια εποχή τώρα.