Monday, November 20, 2006

Έντεκα (τρόποι για να ξεκινήσεις το μυθιστόρημά σου)

Δεν είμαι σίγουρος ποιο είναι το νόημα της ‘έρευνάς’ μου. Δεν ξέρω καν αν έχει νόημα. Άρχισε ως εξής: ήμουν στο λεωφορείο και κρυφάκουγα τους από πίσω που μιλώντας για ένα νέο βιβλίο έλεγαν: «Με το που διάβασα την πρώτη παράγραφο το άφησα. Ήταν το χειρότερο ξεκίνημα βιβλίου, και όπως ξέρεις η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.»
Είναι πραγματικά σημαντικές οι πρώτες λέξεις ενός βιβλίου και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι συγγραφείς προβληματίζονται αρκετά για την επιλογή τους. Κάποιες φορές το ύφος, η γλώσσα και το θέμα του βιβλίου συμπυκνώνονται στις εισαγωγικές φράσεις ενώ άλλες φορές το κείμενο ξεκινά με μια παραπλανητική ηρεμία που δεν προδιαθέτει σε καμία περίπτωση για τη συνέχεια. [Ο δε Bret Easton Ellis στο τελευταίο του βιβλίο, με το που γράφει την πρώτη φράση («Είσαι ολόιδιος ο εαυτός σου») αρχίζει να την αναλύει.]
Διάλεξα μερικά μυθιστορήματα απ’ τη βιβλιοθήκη μου και παραθέτω τις πρώτες τους φράσεις, διαβάζοντάς τες αποκομμένες απ’ το υπόλοιπο βιβλίο, σαν αυτόνομα ready-made έργα τέχνης.


lunar park

1) Bret Easton Ellis - Σεληνιακό Τοπίο: «Είσαι ολόιδιος ο εαυτός σου». Αυτή είναι η πρώτη φράση του Σεληνιακού τοπίου και μέσα στη λακωνικότητα και απλότητά της επρόκειτο να είναι μια επιστροφή στη φόρμα, ένας απόηχος της αρχικής φράσης του πρώτου μου μυθιστορήματος, Λιγότερο απ’ το μηδέν.
2) Σου Τάουνσεντ - Το κρυφό ημερολόγιο του Άντριαν Μολ: Πέμπτη 1 Ιανουαρίου. Αυτές είναι οι αποφάσεις μου για την καινούργια χρονιά: 1. Θα βοηθάω τους τυφλούς να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο. 2. Θα κρεμάω τα παντελόνια μου. 3. Θα βάζω τους δίσκους μου στη θήκη τους. 4. Δε θ’ αρχίσω να καπνίζω. 5. Θα σταματήσω να ζουλάω τα μπιμπίκια μου. 6. Θα είμαι καλός με το σκυλί. 7. Θα βοηθάω τους φτωχούς και τους αγράμματους. 8. Αφότου άκουσα εκείνους τους απαίσιους θορύβους απ’ τον κάτω όροφο χτες βράδυ, ορκίστηκα, επίσης, να μη βάλω ποτέ στο στόμα μου αλκοόλ.
3) Hunter S. Thompson – Fear and Loathing in Las Vegas: We were somewhere around Barstow on the edge of the desert when the drugs began to take hold…
4) Αγκάθα Κρίστι – Αυλαία, Αθλος του Ηρακλή Πουαρό: Ποιος αλήθεια δεν ένοιωσε κάποτε έναν ξαφνικό πόνο, μια έντονη οδύνη, ξαναζώντας μια παληά εμπειρία ή νοιώθοντας ένα παληό, γνώριμο συναίσθημα: «Το έχω ξανακάνει αυτό…» Γιατί τα λόγια αυτά μας συγκινούν πάντα τόσο βαθειά; Αυτό το ερώτημα έκανα στον εαυτό μου, καθισμένος μπροστά στο παράθυρο του τραίνου και παρακολουθώντας το όμορφο τοπίο του Έσσεξ έξω απ’ το παράθυρο. Πριν πόσο καιρό είχα ξανακάνει αυτό το ταξίδι;
5) Guillaume Apollinaire – Τα Κατορθώματα ενός Μικρού Δον Ζουάν: Οι μέρες του καλοκαιριού είχαν ξανάρθει κι η μητέρα μου είχε επιστρέψει στην εξοχή σε μια ιδιοκτησία που μόλις είχαμε αγοράσει…
6) Γιάννης Ξανθούλης – Οικογένεια Μπες-Βγες: Τη μητέρα τη σκότωσαν. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Τη σκότωσαν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι με τα ίδια τους τα χέρια. Δεν έφταιγε ούτε η νευρασθένεια, ούτε η μανία της να καταπίνει χάπια σαν να ’τανε στραγάλια. Τη σκότωσαν γιατί ήξερε και για τους άλλους θανάτους…
7) Enid Blyton – Οι Μυστικοί Εφτά στα ίχνη του κλέφτη: Η ομάδα των Μυστικών Εφτά είχε τη συνηθισμένη της εβδομαδιαία συνεδρίαση. Οι συνεδριάσεις τους γίνονταν στην παλιά αποθηκούλα που ήταν στην άκρη του κήπου του Πέτρου και της Τζένης. Πάνω στην πόρτα ήταν ζωγραφισμένα με πράσινο χρώμα τα γράμματα Μ. Ε.
8) Truman Capote – Εν Ψυχρώ: Μεσ’ στα σταχτοχώραφα του Κάνσας, στις ψηλές πεδιάδες, είναι το χωριό Χόλκομπ, σε μια ερημιά που οι άλλοι λένε «εκεί έξω»…
9) J.D. Salinger – Ο Φύλακας στη Σίκαλη: Αν θέλετε λοιπόν στ’ αλήθεια να τ’ ακούσετε, τότε πρώτο και κύριο μπορεί να περιμένετε πως θα σας πω πού γεννήθηκα και τι φρίκη ήταν τα παιδικά μου χρόνια, και τι φτιάχνανε οι δικοί μου και τα ρέστα πριν με κάνουνε, κι ένα σωρό αηδίες και ξεράσματα καταπώς στο Δαβίδ Κόπερφιλντ, όμως δεν έχω όρεξη να πιάνω τέτοιες ιστορίες.
10) Μαλβίνα Κάραλη – Αθώος σαν Αγαπημένος: Το γεγονός πως ένα πλάσμα παρορμητικό σαν τη Μαρία έφτασε στο σημείο να μηχανευτεί μια τόσο εγκεφαλική μέθοδο για να εξοντώσει κάποιον, ενισχύει ακόμα περισσότερο την απέχθεια που τρέφω προς τη φύση και τους νόμους της.
11) Σώτη Τριανταφύλλου – Σάββατο βράδυ στην άκρη της πόλης: Μετακομίσαμε απ’ το Καναρσι στα Μπρούκλυν Χάιτς μια Κυριακή πριν να ξημερώσει – χρωστούσαμε τρία νοίκια στην κυρία Παλόνσκι. Η Μπίμπι καθόταν στο φορτηγάκι, ένα παλιό Φολξβάγκεν που είχαμε δανειστεί από ένα μουσικό συγκρότημα – ένα πανκ συγκρότημα που το λέγανε ‘Η μπάντα που την ξέχασε ο χρόνος’.

*Δείτε επίσης: Έντεκα (ατάκες για τα βιβλία)

40 comments:

enteka said...

[homework: όποιος θέλει ας γράψει την αρχή του αγαπημένου του βιβλίου, ή όποιου έχει πρόχειρο στο σπίτι]

Anonymous said...

τ ε λ ε ι ο !
πάρε έναν Μικρό Νικόλα στα γρήγορα:

Sempe / Goscinny – Οι διακοπές του Μικρού Νικόλα: Όλα τα χρόνια, δηλαδή πέρσι και πρόπερσι – γιατί πιο παλιά έχει περάσει πολύς καιρός και δεν το θυμάμαι πια-, ο μπαμπάς κι η μαμά είχανε πολλούς καβγάδες μέχρι να αποφασίσουνε πού θα πάμε για διακοπές, κι ύστερα η μαμά βάζει τα κλάματα, λέει πως θα πάει στη μαμά της, κλαίω κι εγώ γιατί αγαπάω βέβαια τη γιαγιά, αλλά το σπίτι της δεν είναι κοντά στη θάλασσα, και στο τέλος πάμε εκεί που θέλει η μαμά κι όχι βέβαια στης γιαγιάς.

kotosalata said...

PANIC by Jeff Abbott
"The phone awoke Evan Casher, and he knew something was wrong. No one who knew him ever called this early. He opened his eyes. He reached across the bed for Carrie but she was gone, and her side of the bed was cool. A note, folded, on the pillow. He reached for it but the phone continued its insistent shrill, so he answered."

Το διαβάζω αυτές τις μέρες στο λεωφορείο για το γραφείο.

Anonymous said...

A screaming comes across the sky. It has happened before but there is nothing to compare it to now.

Gravity's Rainbow, Thomas Pynchon.

Επ ευκαιρία και της αυριανής έκδοσης του νέου Pynchon.

Χρήστος Φασούλας said...

Καλημέρα. Μέσα από το μόνιτορ ανακάλυψα το μπλογκ σου και χαίρομαι γι' αυτό. Είναι εξαιρετικά πρωτότυπο. Αν και έχω τις αντιρρήσεις μου στο τελευταίο σου ποστ. Στη λογοτεχνία, ειδικά, η αρχή δεν είναι (πάντα) το ήμισυ του παντός. Μπορεί μια "χαλαρή" ή "βαρετή" αρχή να είναι απαραίτητη για την αφηγηματική ροή ή την αφηγηματική προσέγγιση του συγγραφέα. Δεκάδες αριστουργήματα ξεκινούν αργά -ενδεχομένως και πληκτικά- αλλά σύντομα σε οδηγούν στη μαγεία. Όπως, άλλωστε, μπορεί να συμβεί και το ακριβώς αντίθετο: να ξεκινάει ένα μυθιστόρημα σφιχτά και δυνατά και εν συνεχεία να μην είναι τίποτ' άλλο παρά μια συνεχής "κοιλιά"!
Τίποτα δεν είναι απόλυτο στη λογοτεχνία. Ακριβώς επειδή η λογοτεχνία δεν διέπεται από (ορθολογικούς) κανόνες.
:)

enteka said...

θενκς για τις πρώτες φράσεις που γράφετε,
χ.φασούλα: το ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός το είπαν αυτοί που κρυφάκουσα στο λεωφορείο και εννοείται ΔΕΝ συμφωνώ. γι' αυτό και έκανα αυτό το ποστ-'πείραμα'. συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, με άλλα λόγια

:)

xryc agripnia said...

"Mε εκλασε ενας ρινοκερος.Βγηκε απο τη χαβουζα του,με πλησιασε,μου αρπαξε το μηλο και κανοντας μεταβολη,με περιποιηθηκε με μια εκκωφαντικη πορδη."

Ο Αγιος της Μοναξιας-Ιωαννα Καρυστιανη.

An-Lu said...

Νομίζω το πιο καλό είναι η πρώτη-πρώτη φράση:
π.χ."Call me Ismael" από το Μπόμπι Ντικ του Χ.Μέλβιλ...

oni said...

Exw alles 30 selides gia na to teleiwsw kai se olh th diarkeia de stamathsa na klaiw. Ena apo ta kalytera pou exw diabasei:

Pigtopia by Kitty Fitzgerald:

"Mam says that dad was pigflesh and pigmind, a huge mucky porker what nabbed her by force, then jogtrotted off beyond the farlands when he understood what had been hatched."

Anonymous said...

"everyone thought he was dead.When my book about his films was published in 1988,Hector Mann had not been heard from in almost sixty years.Except for a handful of historians and old-time movie buffs,few people seemed to know that he had ever existed."


Paul Auster "the book of illusions"


p.s:latrevw xanthouli kai oikogeneia mpes-vges!

Xilaren said...

Μου αρέσουν τα φρούτα της Αθήνας. Καθώς μάλιστα είμαι οιονεί βαδιζομανής, όλο και ανακαλύπτω διάφορα δένδρα.

Σωτ. Δημητρίου, Τα οπωροφόρα της Αθήνας

(αργότερα βέβαια αυτό το 'οιονεί βαδιζομανής' το αποδομεί με λύσσα, μπατ ένυγουεη)

Rodia said...

Στέλνω δυο αρχές και πες μου αν θα συνέχιζες, και ποιο από τα δυο, έτσι;

1. «Αυτοκτόνησα. Ευτυχώς, το πέτυχα με φυσικό τρόπο, με ασιτία. Αρχικά, είχα σκεφτεί το αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αργότερα, όταν σιγουρεύτηκα πως δεν παρέχει τη βεβαιότητα του «μπαμ και κάτω», και, επειδή τα δηλητήρια δεν είναι το φόρτε μου, κατέληξα στον απλούστερο τρόπο του θανάτου από ασιτία.»

2. «Θα την πω Λουκία. Ενα όνομα εξίσου γλυκό και τρυφερό με το δικό της. Τη γνώρισα ένα καυτό μεσημέρι του Ιουλίου έξω από ένα Αθηναϊκό χειμερινό σινεμά. Εκεί μου είχε δώσει ραντεβού για να μου επιστρέψει τα πολύτιμα για μένα έγγραφα που είχαν κλαπεί μέσα απ' την τσάντα μου στο μετρό. Εντύπωση μου έκανε η θερμή και ικετευτική της χειραψία μετά τη συνάντησή μας, χειραψία αποχαιρετισμού ή χειραψία οιωνός θερμής φιλίας, όπως θα εξελισσόταν η γνωριμία μας.»

Anonymous said...

Δεν είναι μυθιστόρημα, αλλά είναι εξαιρετικό:
Ραιημόν Κενώ – Ασκήσεις Ύφους:

Σ’ ένα λεωφορείο της γραμμής S. Συνωστισμός. Ένας τύπος γύρω στα 26, καπέλο μαλακό με μια πλεξούδα στη θέση της κορδέλας, πολύ μακρύς λαιμός σα να του τον είχανε τραβήξει. Κόσμος κατεβαίνει. Ο περί ου ο λόγος αρπάζεται μ’ ένα διπλανό του. Τον κατηγορεί πως τον σπρώχνει κάθε φορά που κάποιος θέλει να περάσει. Τόνος κλαψιάρικος με κακές διαθέσεις. Καθώς βλέπει να ελευθερώνεται ένα κάθισμα τρέχει και κάθεται. Δυο ώρες αργότερα τον ξαναβλέπω στην Κουρ ντε Ρομ. Είναι μαζί μ’ ένα φίλο του που του λέει: «Πρέπει να ράψεις άλλο ένα κουμπί στο παλτό σου». Του δείχνει πού (στο πέτο) και γιατί.

Klearchos said...

The night was moist...
(η πρώτη φράση από το βιβλίο που προσαπαθούσε να γράψει ο Billy Crystal στο "Throw Momma from the Train")

Klearchos said...

Έτσι ξεκίνησα και εγώ το blog μου...

enteka said...

τέλειες οι συνεισφορές όλων
(ροδιά, διαλέγω το 1, τι ήταν τελικά;)
[klearchos: τι πρωτότυπο!]

Rodia said...

enteka, δε σου λεω γιατί φοβάμαι μη σε απογοητέψω...
:-)

Misirlou Oubliez said...

"Απεκτησα νωρις φαλακρα. Το οτι δεν θ'αργουσε ηταν παντα ενα σοβαρο ενδεχομενο, το οτι συνεβει τοσο νωρις ηταν ωστοσο εκπληξη."

Η ιστορια της φαλακρας μου
Μαρεκ Βαν Ντερ Γιαχτ
Εκδοσεις Καστανιωτη

Misirlou Oubliez said...

"Ο ανεμος, καθως ερχεται στην πολη απο μακρια, της φερνει απροσμενα δωρα που μονο λιγες ευαισθητες ψυχες τ'αντιλαμβανονται, οπως αυτοι που πασχουν απο τον πυρετο του αχυρου και φταρνιζονται εξαιτιας της γυρης αλλων τοπων."

Μαρκοβαλντο ή οι εποχες στην πολη
Ιταλο Καλβινο
Εκδοσεις Καστανιωτη

Misirlou Oubliez said...

Δεν μπορει να ειναι συμπτωματικο το γεγονος οτι καμια γλωσσα πανω στη Γη δε γεννησε ποτε την εκφραση "ωραιο σαν αεροδρομιο".

ΑΡΡΓΚ!
Douglas Adams
Εκδοσεις Παρα Πεντε

Misirlou Oubliez said...

"Ολα αρχισαν μ'ενα τηλεφωνημα. Ή μαλλον ολα τελειωσαν μ'ενα τηλεφωνημα."

Γκας ο Γκανγκστερ
Αντωνης Σουρουνης
Εκδοσεις Καστανιωτη

Αλέξης Ν. said...

"Να τι συνέβη."

Από το βιβλίο του Stephen King, "Η Ομίχλη". Όπως αναφέρει και ο ίδιος, η ατάκα είναι κλεμμένη από το βιβλίο του Douglas Fairbairn, "Shoot". Και μιας και το θέμα είναι οι πρώτες λέξεις ενός βιβλίου, λέει ο King για αυτήν την ατάκα: The real key to this rythm {της ιστορίας, εννοεί...} lay in the deliberate use of the story's first line [...].The line is, for me, the essence of all story, a kind of Zen incantation.

enteka said...

(για άλλη μια φορά τα comments είναι πιο ενδιαφέροντα από το ποστ)

:)

Μαρία Μήτσορα - Καλός Καιρός / Μετακίνηση:
Σ' αυτό το παιχνίδι εξ ορισμού μερικοί θα σκύψουν πάνω από την ψυχή τους. Αν το αιτούμενο είναι να αποκαλυφθεί το πραγματικό σου πρόσωπο, πρέπει να είσαι έτοιμος να παίξεις οτιδήποτε.

Anonymous said...

Μου επιτρέπετε να αναφέρω και γω την δική μου αγαπημένη αρχή;

«…Σπάω τούτο το αυγό και γεννιέται η γυναικά και γεννιέται ο άντρας. Θα ζήσουνε και θα πεθάνουνε μαζί. Αλλά θα γεννηθούνε ξανά. Θα γεννηθούνε και θα πεθάνουνε ξανά και πάλι θα γεννηθούν. Και ποτέ δε θα πάψουν να γεννιούνται γιατί ο θάνατος είναι ψέμα.

Στη Νόρα Αστόργα που θα εξακολουθεί να γεννιέται.

Αναδύθηκα την ώρα της χαραυγής. Παράξενα όλα αυτά που γίνανε από κείνη την ημέρα στο νερό, την τελευταία φορά που είδα τον Γιάρινσε. Οι γέροντες στην τελετή λέγανε ότι θα ταξίδευα κατά το Τλαλοκάν, τους θαλπερούς κήπους στ΄ ανατολικά –χώρα της πρασινάδας και των λουλουδιών που χαϊδεύει το ψιλοβρόχι-μα εγώ βρέθηκα ολομόναχη για αιώνες πολλούς σε μια κατοικία από χώμα και ρίζες, παρατηρώντας το σώμα μου ν΄ αναλύεται σε χούμο και βλάστηση…»

Η γυναίκα φωλιά-Γιοκόντα Μπέλι, Εκδόσεις σύγχρονη εποχή.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η συνέχεια……………..

Την καλησπέρα μου.

Storyteller said...

"Ο Θεός ήταν κουρασμένος. Είχε ξαπλώσει σ ένα βράχο ψηλ΄αστον ουρανό και είχε γυρίσει την πλάτη του στη γή. Για πρώτη φορά αισθάνθηκε θλίψη και μια μεγάλη ανία. Έβλεπε τους ανθρώπους μικρούς, γελοίους - αυτούς που στη δική του γλώσσα ονόμαζε όντα- και τον έπιασε ένα τρομερός θυμός, γιατί τους είχε πλάσει με τόση αγάπη. Αλλά αυτό είχε συμβεί τόσο παλιά που δεν θυμόταν τίποτα. Και τώρα ήταν γέρος. Η αγάπη του του φανότανε κι αυτή παλιά και τον έπιασε νοσταλγία για το πάθος που είχε όταν ονειρεύτηκε τον κόσμο."

"Ο Υπνοβάτης" της Μαργαρίτας Καραπάνου.

Η επιλογή των βιβλίων που έκανες αγαπητέ έντεκα είανι τρομερή ....για πολλούς λόγους και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο!

unapatatras said...

Προοίμιον
Ο κώλος είναι ιδέα. Γι' αυτό και, ως ιδέα, διασχίζει τον χρόνο και το χώρο χωρίς να υφίσταται την παραμικρή αλλοίωση. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι όλες οι άλλες ιδέες -πολιτικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές, φιλοσοφικές και πάει λέγοντας- έρχονται και παρέρχονται, αυτός δε μένει εις τον αιώνα, τότε δικαίως θα μπορούσε να θεωρηθεί, ως ιδέα, η απασών υπερτέρα.
Θόδωρος Ιωαννίδης
Το βιβλιδάριο των οπισθίων
Σύγχρονοι ορίζοντες

unapatatras said...

και ένα ακόμα, ισπανόφωνο

"Το όνομά μου δεν πρέπει να σας λέει τίποτα. Λέγομαι Μπράντο".
"Μάρλον;"
"Δεν είναι πρώτη φορά που μου κάνουν αυτό το αστείο. Λουίς. Λουίς Μπράντο. Το όνομά μου δεν σας λέει τίποτα. Έτσι δεν είναι;"

Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν
Ο ελληνικός λαβύρινθος
Μεταίχμιο

Chris said...

"ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΜΩΒ, ΠΑΓΩΜΕΝΑ, ΜΑΤΙΑ ΨΑΡΙΟΥ. ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΕΚΘΑΜΒΩΤΙΚΑ ΩΡΑΙΟΣ, ΠΟΥ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΑΥΤΗ ΚΑΛΥΨΕ ΑΜΕΣΩΣ ΤΗ ΦΡΙΚΗ ΠΟΥ ΔΙΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑ ΝΑ ΞΕΤΥΛΙΓΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΟΛΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΠΑΡΟΛΟ ΟΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ, ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΠΩΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΥΠΗΡΧΕ ΚΙ ΕΝΑ ΕΡΠΕΤΟ ΜΕ ΜΩΒ ΜΑΤΙΑ, ΤΕΛΕΙΑ ΜΥΤΗ, ΩΡΑΙΟ ΣΤΟΜΑ, ΜΙΑ ΕΞΟΧΗ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΕΠΙΤΗΔΕΥΣΗ"

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ - "RIEN NE VAS PLUS"

ΣΟΡΡΥ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ :(

greekgaylolita said...

Eιμαι 29 χρονων
Τον Οκτωβριο του '65
ενα βραδυ αποφασισα να πεθανω
Τοτε εγινε ησυχια
Ακουμπησα το κεφαλι στο κορμο της φυστικιας
κι εγειρα το κεφαλι αναπαυμενος
Οι φανταχτερες καλοκαιριατικες προκυμαιες
Στις στενες ανηφορες απο χαμηλα με κοιταζαν ακινητα και σκοτεινα παιδια
Σε λιγη ωρα θα κλειστω για να κοιμηθω
Θα πω να μην ερθουν το πρωι να με ξυπνησουν
Ειχα υποφερει πολυ το τελευταιο καιρο.

Γιωργος Χειμωνας "Μυθιστορημα"

hotel iris said...

Το τρένο διασχίζει ένα δάσος βελανιδιές γερμένες από τον αέρα. Η σιδηροδρομική γραμμή είναι κατασκευασμένη πάνω σε μια λουρίδα άμμου, δίπλα στη θάλασσα.Ανοίγω το παράθυρο και ο δυνατός αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο. Μυρίζω το ιώδιο και νίωθω τις βελόνες των πεύκων να με τρυπούν.Ο ήλιος ανεβαίνει στον ορίζοντα. Η ενήλικη ζωή μου αρχίζει εδώ.

Γκυγιώμ Λε Τουζ
Ξάφνιασέ με

Καλημέρα Έντεκα

Attalanti said...

Προτείνω τις 5 πρώτες γραμμές του Lolita. Δεν έχεις ιδέα πόσο μαγικά ξεκινά...

Anonymous said...

John Irving- The world according to Garp

"Garp's mother, Jenny Fields, was arrested in Boston in 1942 for wounding a man in a movie theater."

Anonymous said...

- Κι έκλασε ο ρινόκερος.

Σουέλ Ιωάννα Καρυστιάνη.

mauve said...

"Ο κόσμος να γίνει εικόνα. Αυτή θα είναι η τελευταία ζωή των ανθρώπων να τους σκεπάσει μια εικόνα."
το ξεκίνημα από τους "Χτίστες" του Χειμωνά

καθώς κι εκείνες οι αρχές, σήμα κατατεθέν του Φρέντυ Γερμανού
όπου 2 ασύνδετα θέματα, βρίσκονται μαζί με στόχο μια ενημέρωση για το χρόνο της αφήγησης ίσως... δεν έχω πρόχειρο παράδειγμα

αλλά και το: "Every work of art is the child of its age and, in many cases, the mother of our emotions."
από το CONCERNING THE SPIRITUAL IN ART by WASSILY KANDINSKY [TRANSLATED BY MICHAEL T. H. SADLER]

fieryfairy said...

sumfwnw me atalanti gia to Lolita, einai ekpliktiko ksekinhma ki exw na prosthesw: 'It was inevitable: the smell of bitter almonds always reminded him of the fate of unrequited' apo ton Erwta sta xronia tis xoleras, pou to diavasa sta agglika kai to thumamai etsi

fieryfairy said...

...of unrequited love' ...ksexasa mia leksi

azrael said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

Εγώ ένα που είχα αρχίσει να γράφω κάποτε και μου το έσβησε ένας ηλίθι0ς κομπιουτεράς άρχιζε: "Μία κυρία ΄νρθε και τους πήρε τα βαριά σακίδια. Αυτοί με κόπο κατευθύνθηκαν στο καταφύγιο με τους λιγοστούς ορειβάτες. Τα είχαν καταφέρει..." ή κάτι τέτοιο

πάτα μία www.eimai-eleos.blogspot.com και άσε κομμεντ αν θες.

Anonymous said...

"Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα κρουασάν", Pablo Tusset

Γράφω μόνο την πρώτη πρόταση που θυμάμαι από έξω, γιατί το βιβλίο σε κάποιον πρέπει να το έχω δώσει:

Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα κρουασάν είναι να το αλείψουν με βούτυρο.

Anonymous said...

"Ο ουρανός πάνω από το λιμάνι θύμιζε τηλεόραση, συντονισμένη σε κανάλι χωρίς εκπομπή."

William Gibson, Νευρομάντης