Έντεκα (ενδέκατα τραγούδια)

Ξέρουμε πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η σειρά των τραγουδιών σ' ένα δίσκο. Στους ‘εμπορικούς’ δίσκους τα ‘καλά’ τραγούδια μπαίνουν συνήθως στην αρχή, άντε μέχρι το 7 ή το 8 – το attention span που έχει το ευρύ κοινό θεωρείται μικρό. Τα γεμίσματα μπαίνουν στο τέλος, όταν κανείς δεν προσέχει πια. Στους ‘μη εμπορικούς’ μπορεί να συμβεί το αντίθετο και αριστουργήματα να θαφτούν προς το τέλος, κλείνοντας πονηρά το μάτι στον Επίμονο Ακροατή. [Κάποτε το Q είχε γράψει ότι αφού ερεύνησε, ας πούμε, 1000 καλούς δίσκους κατέληξε ότι τα καλύτερα τραγούδια ήταν συνήθως τα έβδομα –ή τα τέταρτα, δεν θυμάμαι καλά.]
Υποθέτοντας όμως μια αυθαίρετη μυστικιστική σημασία του αριθμού 11, διάλεξα μερικά τυχαία cd απ’ το ράφι, ξανάκουσα το εντέκατο τραγούδι τους και προσπάθησα μάταια να βρω κάποιο νόημα.

*Πατώντας τα λινκ τους τα τραγούδια ακούγονται κατευθείαν. Για download σώστε με δεξί κλικ. Για το ίδιο θέμα: Flipside - Winter Academy

1) Clockwork Orange OST. Στο σάουντρακ του Κουρδιστού Πορτοκαλιού το Νο11 είναι ένα τέλειο και πολύ κουφό μονόλεπτο τραγουδάκι με τον τίτλο I want to marry a lighthouse keeper.
2) Daft Punk – Discovery. Εδώ τυχαίνει το 11 να είναι το αγαπημένο μου του δίσκου. Το όχι και τόσο αντιπροσωπευτικό τους Veridis Quo, με βάζει σε ένα τριπ στο οποίο α) ταξιδεύω σε ένα σκοτεινό τούνελ β) καταλήγω σε ένα βρετανικό '80ς σαλόνι με την τηλεόραση να παίζει κινούμενα σχέδια.
3) Madonna – Like a Prayer. Σήμερα διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι απ’ τους αγαπημένους μου '80ς δίσκους είχαν δέκα τραγούδια. Ευτυχώς το Like a Prayer τα κατάφερε στο τσακ. Τελευταίο και ενδέκατο είναι το Act of Contrition μια παραγωγή του Prince (ως The Powers that Be): ένας δίσκος που παίζει αντίστροφα samples του Like a Prayer, οι κιθάρες του Prince, κι η Madonna που απαγγέλλει μια αλλόκοτη προσευχή στη διάρκεια της οποίας φτάνει στον Παράδεισο, αλλά δεν την αφήνουν να μπει γιατί σύμφωνα με το κομπιούτερ δεν είναι στη λίστα. Τελειώνει ουρλιάζοντας “What you mean it’s not in the computer? I have a reservation”.
4) Cranberries – No Need to Argue. To Yeat’s Grave, για τον τάφο του συγγραφέα - ποιητή. [Άκουγα συνέχεια αυτό το δίσκο κι ήθελα να μάθω περισσότερα για τον W.B. Yeats. Τότε δεν υπήρχε το ίντερνετ και αναγκάστηκα να γραφτώ στη βιβλιοθήκη του Βρετανικού Συμβουλίου για να δανειστώ την βιογραφία του καθώς και κάτι ογκώδη βιβλία με ποιήματα (μια λιγότερο εύκολη από το σερφάρισμα διαδικασία που όμως μόνο καλό μου έκανε.)]
5) Portishead – Dummy. «Το τελευταίο του δίσκου είναι όλα τα λεφτά», μου είχε πει ο πωλητής, αλλά δεν είχε δίκιο. Μπορεί το ενδέκατο και τελευταίο Glory Box να είναι εξαιρετικό το ίδιο όμως συμβαίνει και με τα υπόλοιπα δέκα.
6) Eurythmics – Greatest Hits. Απ’ τα πρώτους δίσκους που πήρα σε compact disc, το αγόρασα κατά τη διάρκεια ενός ονειρεμένου παιδικού ταξιδιού στην Αθήνα. Το 11ο τραγούδι Miracle of Love μου φαινόταν τότε το πιο βαρετό. Έχω αλλάξει γνώμη.
7) K. Βήτα & Μ. Χατζιδάκις – Transformations. Love Her. Θυμάμαι στην έκθεση του Κ.Β. στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης είχε μια προβολή με κάτι σαν βίντεο κλιπ (με τέλεια σχέδια) του τραγουδιού. Κάθισα και το είδα γύρω στις 10 φορές.
8) Chumbawamba – Uneasy Listening. Κάποιου είδους best της πρώτης περιόδου των Chumbawamba. Το 11 είναι το Bigmouth Strikes Again (όχι το γνωστό).
9) Κlaus Nomi – The Collection. Εδώ χτύπησα διάνα. Το 11 είναι το τραγούδι για το οποίο αγόρασα το cd. To Ding Dong the Witch is Dead είναι εξαιρετικό, λες κι ακούς ποπ όπερα κινουμένων σχεδίων.
10) Lost Highway OST. Ανάμεσα στις περίεργες παραγωγές του Trent Raznor και στα τραγούδια των Rammstein και των Marilyn Manson υπάρχει κι αυτό το κομμάτι του Angelo Badalamenti (μόνιμου συνεργάτη του Ντ. Λιντς) με τον εύγλωττο και περιγραφικό τίτλο Fred & Renee Make Love.
11) Morcheeba – The Big Calm. Ένας τέλειος δίσκος τελειώνει με τον πιο τέλειο τρόπο. Στο ομώνυμο του δίσκου, το hop κερδίζει το trip – δεν έχω λόγια.
-------------------------------------------------------------------------

Η πρόχειρη σύνδεσή τους:

Ο Yeats [4], γνωστός στους σατανιστικούς κύκλους ως Bigmouth [8] σύμφωνα με τον R.A. Wilson, πεθαίνει και φαινομενικά θάβεται στον τάφο του. Στην πραγματικότητα ανταλλάσσει το σώμα του με αυτό ενός φαροφύλακα [1] που ζει στον ψηλότερο φάρο του κόσμου. Από κει λαμβάνει υπεριώδεις Βριλ ακτίνες που του λένε τι να κάνει. Του λένε και κάνει έρωτα [10] με την ανυποψίαστη γυναίκα τού φαροφύλακα, (η οποία καταλαβαίνει όμως τη διαφορά) και αφού τελειώνει αρπάζει μία υπεριώδη ακτίνα και την ακολουθεί. Περνάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα ένα σκοτεινό τούνελ και προσγειώνεται σ’ ένα βρετανικό σαλόνι εργατικής τάξης [2]. Η τηλεόραση παίζει το Μάγο του Οζ σε κινούμενα σχέδια – τη σκηνή που η Wicked Witch [9] λιώνει και είναι επιτέλους νεκρή.
Και τότε αυτός ο μέγας μυστικιστής, ο Yeats, κοιτάζοντας μαγνητισμένος την οθόνη, υπνωτίζεται για πρώτη φορά στη ζωή του. Βλέπει αλλά δε βλέπει. Οι μαγικές παραισθήσεις έχουν αρχίσει, αυτές που δεν κατάφερε να τις ζήσει ούτε με τα πιο εξωτικά ναρκωτικά - ο ποιητής δεν έχει λόγια [11]. Εικόνες πέφτουν σαν ντόμινο στο μυαλό του, φωνές αρχίζουν να στριφογυρίζουν περίτεχνα και το Glory Box [5] ακούγεται από κάποιον ξεχασμένο νευρώνα του εγκεφάλου του. Ξαναβλέπει την γυναίκα του φάρου. Αναμνήσεις που δεν ήξερε ότι είχε τον βγάζουν απ’ το σώμα του (μια ασημένια κλωστή τον τράβηξε ξανά στην άλλη άκρη της γης) και βρίσκεται πάνω από το φάρο.
Μπορούσε να δει τη γυναίκα, μόνη πια, στο μισοφωτισμένο δωμάτιο. Αγάπησέ την [7] ακούστηκε μια αόρατη φωνή και το ολόγραμμα του Keats άρχισε να τρεμοσβήνει. Στη θέση του σιγά-σιγά εμφανίστηκε ο φαροφύλακας, που είχε πια αρχίσει να τρελαίνεται μέσα στον λάθος τάφο. Και καθώς το Θαύμα της Αγάπης [6] είχε ξαναενώσει το αγαπημένο ζευγάρι που κοιτούσε αγκαλιασμένο το ηλιοβασίλεμα ο Yeats είχε επιστρέψει στον τάφο του.
Έπαιξε το τελευταίο του χαρτί. Οραματίστηκε τις Πύλες της Κολάσεως κι αμέσως βρέθηκε εμπρός τους. «Έχω κάνει κράτηση» [3], μούγκρισε καθώς αγνάντευε για τελευταία φορά το σύμπαν που αποχαιρετούσε. «Κοιτάξτε το στο κομπιούτερ…William Butler Yeats.»