Έντεκα (της Δευτέρας)

Cindy Sherman, untitled #50, 1979


1) Συγκλονιστικό το ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ για την αρχή και το τέλος της ελληνικής υπηρεσίας του BBC. Όλη η σύγχρονη ελληνική ιστορία σε 28 λεπτά. [Δούλεψα, για λίγο, στην ελληνική υπηρεσία. Το highlight ήταν όταν πρωτοπήγα στο ραδιοφωνικό στούντιο κι άκουσα τον εκφωνητή να λέει το θρυλικό «Εδώ Λονδίνο». Πιο «εδώ», σκεφτόμουν, δε γίνεται.] Είναι πολύ κρίμα που έκλεισε η υπηρεσία: ταυτόχρονα όμως είναι, ευτυχώς, ένδειξη πολιτικής υγείας. Ξεκίνησε λόγω πολέμου, πληροφόρησε αντικειμενικά κατά τη διάρκεια της χούντας – δεν είναι πια απαραίτητη, απ’ αυτή την άποψη.
2) Ο Νίκος Μουρατίδης είναι (;) ο νέος Warhol! Το ημερολόγιό του Μουρατίδη δημοσιεύτηκε στο Look (όχι εκείνο το Look, στο μηνιαίο free-mag της Α.V) και μου θυμίζει λίγο τα Diaries του καλλιτέχνη. Να γιατί: «Απόψε [στο club που παίζει μουσική] δεν ήρθαν πολλοί επώνυμοι, ρε γαμώτο! Μόνο ο Γιάννης Δραγούνης με την Τζούλια Φουστάνου που βγαίνουν τους τελευταίους μήνες και μάλιστα, απ’ ό,τι διαβάζω, το πάνε και για γάμο το θέμα…» ΕΠΙΣΗΣ: «Πηγαίνοντας προς το πάρκινγκ είδα σε ένα απ’ τα διερχόμενα αυτοκίνητα τη Βάνα Μπάρμπα με τον Χρήστο Βασιλόπουλο… Φυσικά και οι δύο έκαναν ότι δεν με είδαν, παρ’ όλο που σαν ηλίθιος σήκωσα το χέρι και τους χαιρέτησα»!
3) Bits and pieces: /// απίστευτο ποστ για το τέλος του παρα5 /// Τα μίντια στην Κύπρο: αυτό το ποστ μου θύμισε λίγο συζητήσεις στα ελληνικά μπλογκ /// Έντεκα περιπτώσεις απάθειας του Καραμανλή απ' την Ελευθεροτυπία. (Μη μιλήσουμε για το θράσος της αθώας παναγίτσας Τσιτουρίδη). /// Καλοί συμπλόγκερς μου ζήτησαν τις 7 αγαπημένες μου ταινίες, τα 10 βιβλία κλπ και τους ευχαριστώ. Υπάρχουν πάντως (πάνω-κάτω) στο προφίλ μου. /// neutrino eating pop corn: Έντεκα πράγματα που αγαπώ στη Θεσσαλονίκη την περίοδο των κινηματογραφικών Φεστιβαλ /// Στου Mhulot: το συγκλονιστικό κομμάτι της πρόωρα χαμένης Β. Βανίτα για το γάτο της και τη μοναξιά.

4) Πρωτοβουλία ενάντια στην απαξίωση απ’ το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Έχω βάλει ένα εικονίδιο στα δεξιά της σελίδας με τη φάτσα του Πολύδωρα και την επιγραφή ΣΑΣ ΕΧΩ ΟΛΟΥΣ ΓΡΑΜΜΕΝΟΥΣ. Σιγά το λιθαράκι, θα μου πείτε, αλλά από τότε που πρόσθεσα αυτό το εικονίδιο νιώθω πραγματικά καλύτερα! [φωτο από Μανταλένα]
5) Σχόλιό μου στου Πασκάλ: Πρώτη φορά στην Αθήνα, 1991, σε κεντρικό δρόμο βλέπω από μακριά τον Βύρωνα Πολύδωρα (ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος του Μητσοτάκη ή κάτι τέτοιο). Κάθομαι και τον χαζεύω για λίγο, ήταν η πρώτη διασημότητα που έβλεπα από κοντά. O οδηγός - σωματοφύλακας του προφανώς με βλέπει, έρχεται και με αρπάζει σπρώχνοντάς με μαλακά προς τον Πολύδωρα. “Κύριε Υπουργέ” του λέει όλο περηφάνια, “ένας μικρός θαυμαστής σας”(!!!) Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω και τον κοιτάζω με απάθεια (και λίγο τρόμο). Ο Πολύδωρας ‘ενθουσιασμένος’ μου σφίγγει το χέρι με υπερβολική δύναμη, μου λέει “τι κάνεις αγόρι μου;” Και αφού μου μπερδεύει τα μαλλιά, φεύγει μ’ ένα χαμόγελο ικανοποίησης…
6) Εξελίξεις στην υπόθεση Blog.gr. Κουράγιο σ’ όλους τους εμπλεκόμενους (πλην Λιακόπουλου). [Η σελίδα του FunEl είναι εδώ και καιρό στα λινκς μου. Sue me too!]
7) Οι Dread Astaire ήταν παντού την περασμένη εβδομάδα. Είπε ο Δ. Καραθάνος (στη lifo): «Όταν μια πόλη [η Θεσσαλονίκη] παραμένει επί εικοσαετία πανελληνίως πρωτότυπη για την εσωστρέφεια, την αφόρητη δεξιίλα και τα εθνικιστικά της σύνδρομα, τότε υποχρεώνει τους νέους της να βρουν διεξόδους: frustration brings creation. Η αισθητική καταστροφή των Λαδάδικων και η άνευ όρων παράδοσή τους στους διάκονους του σκυλάδικου, αυτή τη στιγμή συντελεί στην εκκόλαψη δεκάδων γκρουπ που δουλεύουν σκληρά στα ποντικοφαγωμένα ερείπια της περιοχής: δουλεύουμε κάτω από τη μύτη τους, κυριολεκτικά.» [φωτο Κατερίνα Κουτσαλη]

♪ new bass in hell.mp3 ♪
8) Κυρία Ρεπούση, τι παιδεύεστε με το βιβλίο ιστορίας; Στείλτε όλες τις έκτες δημοτικού στο Jesus Camp, να ησυχάσουν οι Ζουράριδες και οι Λιακόπουλοι. [Blast from the Past με αφορμή το κάψιμο του βιβλίου από χρυσαβγίτες: Ο Ψωμιάδης καίει βιβλία στην πλατεία Αριστοτέλους]
9) Τη στιγμή που η Μαρία Αντουανέτα της Σοφία Κόπολα βγαίνει στη χώρα μας κατευθείαν σε dvd (με δύο αβάν πρεμιέρ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη) εμένα κάτι άλλο με καίει: τι θα γίνει με τη νέα ταινία του Ντέιβιντ Λιντς; Γενικά ΔΕΝ βλέπω ταινίες σε dvd, πόσο μάλλον καινούργιες, πόσο μάλλον τον Lynch που για να χωθείς στο σύμπαν του χρειάζεσαι οπωσδήποτε μια τεράστια οθόνη και μια σκοτεινή αίθουσα. Ρωτάω όποιον κριτικό κινηματογράφου ξέρω για το τι θα γίνει με το Inland Empire. Να τι μου είπαν: Ηλίας Φραγκούλης: «Η ταινία του Λιντς προορίζονταν για το ΑΣΤΥ, μάλλον σε αποκλειστική προβολή. Αλλά το σινεμά της Κοραή έχει «στοιχειώσει» με τις «Ζωές των Άλλων», με αποτέλεσμα να στέλνουν το «Inland» στο ασαφές άγνωστο της διανομής. Από την εταιρεία, πάντως, ορκίζονται πως θα βγει. Με μια κόπια.» Νίκος Κουρμουλής: «Είδα ότι την έχει βάλει στο πρόγραμμά της η Audiovisual άρα υπάρχει ελπίδα. Ποιος ξέρει όμως;» [To trailer εδώ] UPDATE! Γράφει ο vague tourist: Ημερομηνία εξόδου (έως αυτή τη στιγμή) ορίσθηκε: 10 Μαΐου στην Αθήνα.
10) Πέρσι που είδαμε τον Μάρκ Άλμοντ στο Φιξ ένας απ’ την παρέα, λίγο μεθυσμένος, τού φώναζε στα ελληνικά διάφορα, με κορυφαίο το «Μάρκο ζημιάρη!» και την επομένη με έκπληξη είδα ότι η ιαχή του είχε γίνει τίτλος πόστ (έτσι πρωτόπεσα στο blog ΣτέρεοΝόβα). Marc Almond αυτήν την Παρασκευή στη Θεσνίκη (+Σάββατο Αθήνα).
♪Marc Almond -So Long The Path.mp3♪
11)

-------------------------------------------------------------

*ποστ μέσα στο ποστ

Με αφορμή την γνωστή μπλογκοαλυσίδα η Ιφιμέδεια μου έδωσε πέντε συγκεκριμένες λέξεις για να παρουσιάσω μια ιστορία που θα τις περιλαμβάνει. Να τη:

Ερωτοδικείο, Μάρτιος 1997.

Βίκυ Μιχαλονάκου (aka Κυρία Πρόεδρος, μεγάλη φαν των Franz Ferdinand): Επουσιώδες το σημερινό μας θέμα. Θα μαλώσει ο Εθνικός μας Σταρ με τον Μίστερ Μπούτια.
Μίστερ Μπούτια: [κουνώντας ειρωνικά το χέρι του προς τον Εθν. Σταρ] καλέ έχεις το γνώθι σ’ αυτόν;… [τραγουδιστά] γαρίφαλλααα, καποτάκια… και τέτοια… (υστερικό γέλιο) χαχαχα!
Βίκυ Μιχαλονάκου: Θα αποβληθείτε της αιθούσης.
Μίστερ Μπούτια: Τραγωδία θα παίξω… (θεατρικά) Ωιμέεε… χα χα χα. Μου θυμίζει το Μάνα Κουράγιο με την αείμνηστη Καίτη Παξινού… (κρύβει το πρόσωπό του για να μπει on character) Ωιμέεε… Γιέ μου… (δείχνοντας τον Εθνικό Στάρ που κοιτά συνοφρυωμένος, γεμάτος πικρία). Γιέ μου, άκου γιέ μου;! Τι είπα για σένα; (υστερικό γέλιο).
Εθνικός Σταρ (εξοργισμένος) Κάνω δουλειά εδώ που βρίσκομαι… Δεν είμαι άνυδρος σαν τον κύριο…
Μίστερ Μπούτια: Δουλειά κάνετε; Θα την κάνω κι εγώ…
Εθνικός Σταρ: Θέλω να δηλώσω σήμερα ότι αυτό το εκκεντρικό στιλ που ακολούθησα, βλέπω τελικά ότι είναι καιρός να το αποβάλλω, γιατί αν πρόκειται να υπάρχουν τέτοια άτομα… και όλα αυτά τα πράγματα (κομπιάζει), και θα βάλω και τα κλάματα στην κάμερα (λυγμός) κι ας γελάνε όλοι, γιατί πραγματικά ένιωσα πάρα πολύ άσχημα, μ’ όλη αυτή την κωμωδία… (λυγμός) και ντρέπομαι πάρα πολύ, πραγματικά, δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο ντρέπομαι.
Βίκυ Μιχαλονάκου: Μια ανθρώπινη στιγμή, κυρίες και κύριοι, για τον εθνικό μας σταρ (το κοινό χειροκροτά). Μια άκρως συγκινητική στιγμή, μια ευαίσθητη στιγμή… οι καλλιτέχνες κυρίες και κύριοι κλαίνε…

[ιφιμέδεια, θα ‘χεις καταλάβει ότι αντέγραψα τον πραγματικό διάλογο απ’ τη συγκεκριμένη εκπομπή του ’97 λέξη προς λέξη – σχεδόν μόνο οι 5 λέξεις που παρρήγειλες προστέθηκαν εμβόλιμα: Franz Ferdinand, επουσιώδες, πικρία, γαρύφαλλο (που όμως υπήρχε και στην πραγματική εκπομπή), άνυδρος. Ακουλουθούν τα πρόχειρα πειστήρια.]


[καλή βδομάδα!]