Έντεκα (αγαπημένες μου παιδικές σειρές – όχι cartoons)

Για να κινούμενα σχέδια έχω ήδη γράψει, τώρα ήρθε η ώρα των εκπομπών -ελληνικών και ξένων- που χάραξαν τα παιδικά μου χρόνια (’80ς). Μακάρι να τις ξαναέβαζε η ΕΡΤ κλπ κλπ.



1) Σούπερ Γιαγιά. Ίσως η αγαπημένη μου ξένη σειρά. Υπήρχε αυτή η γιαγιά, που, με λίγα λόγια, ήταν σούπερ! Έτρωγε κάτι και γινόταν πολύ δυνατή, πετούσε μ’ ένα περίεργο ποδήλατο, πλάκωνε κάτι κακούς κλπ. Τη θυμάμαι πολύ αμυδρά, πολύ θα ’θελα να την ξαναδώ. [η Σούπερ Γιαγιά εν δράση - video]
2) Ο Θησαυρός της Βαγίας. Βασισμένο στο συγκλονιστικό βιβλίο της Ζωρζ Σαρή (ήταν το πρώτο παιδικό που έγραψε και κυκλοφόρησε το ’69). Ίσως η αγαπημένη μου σειρά ever, τη θυμάμαι απέξω -λες και τη βλέπω μπροστά μου. Τα παιδιά που πηγαίνουν στην Αίγινα με το καράβι, οι έρευνες στα αρχαία ευρήματα, μια γιορτή-τραπέζι στο χωριό (και μια γυναίκα τη λέγαν Ιουλία), το ψάξιμο για τις λίρες, κάποιος που πέφτει σε μια τρύπα, σασπένς, σασπένς, σασπένς. Με στοιχειώνει ακόμα η μουσική των τίτλων, κάτι ηλεκτρονικό-αγωνιώδες – κι οι σκηνές των τίτλων: ο Γερμανός που κλέβει το σεντούκι, μια έκρηξη, τα αρχαία…
3) Ο Παραμυθάς. Δε χρειάζονται λόγια, χρειάζεται μόνο ένα λινκ.
4) Ο Κήπος με τα Αγάλματα. Κάτι παιδιά, κάτι αγάλματα, ένας κήπος. Προσπαθούσαν να τα προστατέψουν από κάτι κακούς (ή καλούς;) που ήθελαν να τα πάρουν για να τα βάλουν σε μουσείο. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο πέρα απ’ το ότι ήταν συναρπαστική σειρά. (Βασισμένη στο βιβλίο της Ελένης Σαραντίτη)
5) Χιλιοποδαρούσα: Εκπληκτικό μαγκαζίνο με τη Ροζαλία και τον Τιμολέων (και το Μετεωρολόγο Φώντα Λαδοπρακόπουλο). Ξέρετε τι τραυματικό μπορεί να είναι για τα παιδιά στη Ντίσνεϊλαντ να δουν τον υπάλληλο που κάνει τον Μίκυ Μάους να βγάζει τη μάσκα του... Περίπου το ίδιο είχε γίνει με μένα όταν βλέποντας την αγαπημένη μου Χιλιοποδαρούσα, είπαν οι παρουσιαστές (που ήταν κούκλες άρα υπαρκτά και αληθινά πλάσματα για μένα): "Μας ζητούν να σηκωθούμε από το τραπέζι και μια φορά για να μας δείτε". Και σηκώνονται και φαίνονται ανθρώπινα παντελόνια και πόδια! Μεγάλο σοκ. (εδώ σε βιντεάκι οι τίτλοι της εκπομπής)
6) Του Κουτιού τα Παραμύθια. Κι εγώ ήθελα να είχα κάτω απ’ το κρεβάτι μου τέτοιο κουτί. [ένα επεισόδιο εδώ]
7) Dr. Who. Εννοείται ότι ΔΕΝ είναι παιδική εκπομπή, την αντιμετώπιζα όμως έτσι γιατί την έδειχναν γύρω στις 5.30-6.00, time-slot που αξιωματικά ανήκε στα παιδιά. Έχω τραυματικές εμπερίες, φοβόμουν τρομερά αυτά τα απαίσια τέρατα και ταραζόμουν όταν το μισό επεισόδιο διαδραματίζονταν στο σκοτάδι. Βλέπω σήμερα τα Daleks (κάτι παλιοσίδερα ήταν τελικά) και γελάω. [τίτλοι αρχής]
8) Με το άλφα με το βήτα με το νι και με το σίγμα. [Ψάχνω μανιωδώς το τραγουδάκι των τίτλων.] Κάθε εκπομπή άλλο γράμμα. Ας πούμε στο γράμμα Κάπα πήγαιναν σε μια πόλη από Κ (πχ Καβάλα) και ομάδες παιδιών παίζαν το κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού, ψάχνοντας στην περιοχή αντικείμενα που άρχιζαν από Κ (πχ. κιθάρα, κολιέ, κλαδί κλπ). Το έβρισκα ιδιοφυές (αλλά ήμουν 7 χρονών – όλα μου φαίνονταν ιδιοφυή!)
9) Adrian Mole. Τέλη των ’80ς στην ΕΤ2. Υπέροχη μεταφορά των βιβλίων της Σου Τάουνσεντ, κάτι παραπάνω από παιδική σειρά. [μια σκηνή απ’ τη σειρά - κι ένα απόλυτα σχετικό βίντεο-κλιπ: Ian Dury – Profoundly in Love with Pandora]
10) Μάπετ Σόου. Σχεδόν όλες τις υπόλοιπες σειρές έχω να τις δω 20 χρόνια κι η νοσταλγία μπλέκεται γλυκά με την υποκειμενικότητα - το πρόβλημά μου με το Μάπετ Σόου είναι ότι έχω δει τόσο πολύ που το ’χω σχεδόν βαρεθεί. Δεν παύει να είναι εκπληκτικό. [video: Mahnahmuhnah! και the muppets show intro]
11) Φρουτοπία. Α Ξ Ε Π Ε Ρ Α Σ Τ Η! Δεν έχει παλιώσει καθόλου. Είδα πριν μέρες το πρώτο επεισόδιο μετά από δεκαετίες και έπαθα πλάκα. Το τραγούδι των τίτλων, εκείνη η βαθιά φωνή που έθετε τα ερωτήματα στο τέλος και μας προέτρεπε να δούμε το επόμενο επεισόδιο, οι χαρακτήρες, η αγωνία, το γέλιο… [δείτε το πρώτο επεισόδιο εδώ]

*Δείτε επίσης: Έντεκα (αγαπημένες μου παιδικές σειρές κινουμένων σχεδίων)