Έντεκα (σκοτεινές εικόνες του Francis Bacon)

Το στούντιό του F. Bacon, όπως το άφησε.

Tate Gallery (νυν Tate Britain), 1997. Με μια φίλη (αυτήν από την Μ. Μάνσον ιστορία) είμαστε στα εγκαίνια της έκθεσης για το βραβείο Turner. Kοιτάμε μια τα έργα-υποψηφιότητες και μια τις διασημότητες, τους διάφορους καλλιτέχνες-σταρ της Brit Art. Η Μαρία μου λέει ξαφνικά "Ωχ δες εκεί, ο Francis Bacon!".
Κοιτάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου γιατί βλέπω όντως το ίνδαλμά μας, τον Francis Bacon να συζητάει με πολλούς ανθρώπους της Τέχνης μεταξύ των οποίων και ο John Maybury.

Εν τω μεταξύ ο Bacon ήταν νεκρός για πάνω από πέντε χρόνια.

Ξέραμε ότι αυτό δεν μπορούσε να συμβαίνει, κι όμως, αρχίσαμε να τον παρακολουθούμε από αίθουσα σε αίθουσα υπνωτισμένοι.
Έπινε λευκό κρασί, γελούσε και μιλούσε λίγο ασυνάρτητα, όπως σ’ ένα ντοκιμαντέρ που είχε παιχτεί με αφορμή την επετείου του θανάτου του και που είχαμε δει πριν μια βδομάδα.
Περισσότερο απ’ όλα τα εκθέματα φάνηκε να του αρέσει το βίντεο της Gillian Wearing που τελικά κέρδισε το βραβείο – αυτό με τους αστυνομικούς σε ακίνητη οικογενειακή βιντεο-φωτογραφία.

[Λίγους μήνες μετά λύθηκε η απορία μας. Στο Love is the Devil, την βιογραφική ταινία για τον Bacon που γύριζε τότε ο Maybury πρωταγωνιστούσε ο Derec Jacobi, ο άνδρας που είδαμε στην Tate και που έμοιαζε πραγματικά (μην πω ανατριχιαστικά) πολύ με τον νεκρό ζωγράφο.]


9.500 λέξεις για τον Bacon.

[Όταν σκέφτομαι τον Bacon, σκέφτομαι -φυσικά- τα τρίπτυχα και όλες τις σπουδές στα εφιαλτικά και αλλόκοτα φωτεινά δωμάτια-σκηνές που εξέφρασαν την τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης. Για αλλαγή αποφάσισα αυτή τη φορά να βγω έξω απ’ τα πορτοκαλί δωμάτια με τους κύκλους στο πάτωμα και να βρω τα -ακόμη πιο σκοτεινά- αριστουργήματά της υπόλοιπης δουλειάς του.]