Wednesday, June 27, 2007

Έντεκα (Σαββόπουλοι)

lyra-savvop-perivol
(σχέδιο: Στέργιος Δελιαλής)

*γράφει ο gazakas

Για τον Σαββόπουλο πάντα γράφονταν και λέγονταν πολλά. Τα τελευταία χρόνια όμως τα περισσότερα από τα γραφόμενα ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με το δημόσιο πρόσωπο "Σαββόπουλος" -συνήθως με ύφος που είναι συνήθως ένα μείγμα αποδοκιμασίας και απογοήτευσης ξεχνώντας τη βασική ιδιότητά του, αυτή του δημιουργού, ή, στην καλύτερη περίπτωση αναφέρονται σε αυτήν παρεμπιπτόντως (εκτός ίσως από εδώ: 1, 2). Αναφέρουν δύο-τρία από τα γνωστότερα τραγούδια του, πετάνε και κανένα σχόλιο του τύπου “γενάρχης των τραγουδοποιών” και προχωρούν έπειτα σε σχόλια για τον "κοσμικό κύριο Σαββόπουλο" για να παραφράσω τον Καρυωτάκη. Ο Σαββόπουλος όμως ευτυχώς ή δυστυχώς είναι πρώτα-πρώτα τα τραγούδια του, οι μουσικές και οι στίχοι του...

Αν εξαιρέσουμε τις ζωντανές ηχογραφήσεις και τους δίσκους του που περιέχουν μουσική που έγραψε για ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές ή θεατρικές παραστάσεις, οι studio δίσκοι του Σαββόπουλου είναι μέχρι σήμερα ακριβώς έντεκα. Παρακολουθώντας λοιπόν το παρόν blog για καιρό, ήταν μεγάλη πρόκληση για έναν "πιστό" του έργου του σαν κι εμένα, να φτιάξω μια λίστα με ένα τραγούδι από κάθε studio δίσκο -τη στιγμή μάλιστα που μια σχετική ιδέα είχε πέσει ήδη στο τραπέζι από τον οικοδεσπότη. Οι φετινές παραστάσεις του Πυρήνα (Σαββόπουλος, Λάντσιας, Κιουρτσόγλου) μου έδωσαν άλλον έναν οδηγό για τη σύνταξη αυτής της ενδεκάδας: όπως σε αυτές, έτσι κι εδώ έχουν επιλεγεί από αυτούς τους έντεκα δίσκους (που καλύπτουν ένα χρονικό φάσμα τεσσάρων σχεδόν δεκαετιών) τραγούδια με τα οποία νιώθω ιδιαίτερα δεμένος, χωρίς απαραίτητα να είναι τα γνωστότερα ή ακόμα και τα "καλύτερα" του κάθε δίσκου. Έχουμε και τραγουδάμε λοιπόν...

10627_1lyra-savvop-perivollyra-savvop-balloslyra-savvop-vromikolyra-savvopoulos-10xr0080_NEWLARGElyra-savvop-trapezpol-savvop-kouremamer-savvop-tipotamer-savvop-hotelmer-savvop-xrono


1. Οι παλιοί μας φίλοι (Φορτηγό - 1966): Το Φορτηγό, ο πρώτος δίσκος τριαντατριών στροφών του Σ., περιέχει κλασικά Νεοκυματικά κομμάτια, τα οποία μου ήταν γνωστά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πολύ πριν πέσει στα χέρια μου ο δίσκος αυτός. Τότε άλλα τραγούδια με πήραν απ' το χέρι, πιο δύσκολα και πιο σκοτεινά, όπως αυτό. Οι πρώτες νωχελικές νότες στην κιθάρα, που γίνεται όλο και πιο νευρική όσο προχωρά το τραγούδι, το πνιγμένο "Μη" του πρώτου στίχου, η φωνή που μοιάζει να κάνει ασκήσεις αναπνοής, όπως έγραψε ο ίδιος ο Σ., η αποτίμηση (στα 20 του, έτσι;) μιας ζωής που φεύγει ανεπιστρεπτί και φυσικά το εμβληματικό τετράστιχο για τη ζωή που αλλάζει και τις δύσκολες αποφάσεις, με καθήλωσαν και υπήρξαν το καταφύγιό μου κάθε φορά που άφηνα κάτι πίσω μου: φίλους, αγάπες, τραγούδια, ζωή... Θα είμαι κει να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές...
2. Είδα την Άννα κάποτε (Το Περιβόλι του Τρελλού - 1969): Η δική μου Άννα ήταν και παιδική φίλη αλλά και πρώτη ξαδέρφη. Έξι μήνες διαφορά, μαζί στο νηπιαγωγείο, μαζί στο Δημοτικό, στο φροντιστήριο Αγγλικών, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο... Και κάπου εκεί, χαθήκαμε. Όχι ότι δεν βλεπόμαστε ή δεν τα λέμε, αλλά χάσαμε σιγά-σιγά εκείνον τον μυστικό δεσμό που μας ένωνε. Αυτό το τραγούδι το αντιλαμβανόμουν πάντα σαν ένα γλυκόπικρο αποχαιρετισμό της παιδικότητάς μου και σαν ένα καλωσόρισμα της ενήλικης ζωής. Η ενορχήστρωση είναι εκπληκτική αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τους στίχους και το κοντραμπάσο πραγματικά μαγεύει... Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή/ τι να καταλάβουμε οι φτωχοί...
3. Κιλελέρ (Μπάλλος - 1970): Το Κιλελέρ ενώ σε πρώτο επίπεδο πρόκειται για μια ελλειπτική και περιεκτική περιγραφή των γεγονότων στο θεσσαλικό κάμπο το Μάρτιο του 1906, οι δυο κεντρικές στροφές μας αποκαλύπτουν ένα άλλο επίπεδο όπου το "εγώ" του μουσικού ψάχνει να βρει το ρόλο του και τη θέση του απέναντι στα γεγονότα. Μουσικά, το συγκεκριμένο τραγούδι δίνει την καλύτερη απάντηση σε όσους αδυνατούν να καταλάβουν γιατί θεωρείται τόσο σημαντική η συμβολή του Σ. στην ελληνική ροκ: κιθάρες, ντραμς, μπάσο, φωνή μας χαρίζουν ένα καθαρόαιμο ροκ κομμάτι που κλείνει με έναν πρωτοποριακό (ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα 1970) τρόπο για την ελληνική μουσική: ο Σ. κάνει στιχάκι (και δεύτερο ρεφρέν) μια ημερομηνία! Έξη Μαρτίου χίλια εννιακόσια δέκα... [Κιλελέρ << Η Καλύβα ψηλά στο βουνό]
4. Μαύρη Θάλασσα (Βρώμικο Ψωμί - 1972): Δωδεκάμιση λεπτά διονυσιασμού ξεκινούν με κάτι περίεργους ήχους που βγάζουν διάφορα κρουστά σαν να ετοιμάζεται ένας περίεργος τοκετός, μια μουσική κοσμογονία. Τη σκυτάλη παραλαμβάνουν ηλεκτρικά όργανα που ζεσταίνονται θαρρείς για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει και μέσα σε αυτή τη δημιουργική φασαρία ακούς διάσπαρτα κάποια πνευστά, ένα κλαρίνο, ένα φλάουτο, που σε λίγο θα μείνει μόνο του, στην απόλυτη ησυχία, μια μοναχική νεογέννητη ψυχή που ψάχνει να βρει τη θέση της στο χώρο και στο χρόνο. Και μόλις τη βρει: ΕΝΑ! ΔΥΟ! ΤΩΡΑ! Μπαίνουν σε λειτουργία όλα τα όργανα και πάλι, με τα "ουάουα" της ηλεκτρικής κιθάρας να θυμίζουν φωνές μωρού παιδιού που μεγαλώνει σε μια περίεργη θάλασσα στίχων όπου μπλέκονται και συμπλέκονται ο Καύκασος με τον Άι-Γιάννη, τοξότες της Σκυθίας με εικόνες της Παναγίας, οι Ακρίτες με τους Αργοναύτες, χτίζοντας έτσι έναν α-χρονικό, σουρεαλιστικό και άκρως προσωπικό ευξείνιο και παρευξείνιο, συνειδητό και υποσυνείδητο, κόσμο. Σε κάποιους στίχους ο Σ. σπάζει τις λέξεις στα συστατικά τους (ήθρα - ου θανάσιμη τσουλήθρα, ε - ρε - όα σ’ όλα υπερέχω, Ου -ντι - α συντρίμμια το σαντούρι,Α - ρι - ό χρυσόμαλλο κριάρι κοκ.) σα να ψάχνει να βρει μέσα τους την εύγευστη ψίχα τους ή σα να θέλει να αποδείξει τη βεβαιότητα του ρεφρέν του: Δεν έχω ήχο, δεν έχω ήχο, δεν έχω υλικό. Κι όταν πια καταλάβει ότι δεν μπορεί να μιλήσει για όλα αυτά με τα δικά του όπλα στρέφεται μετά από ένα ακόμα ηλεκτρικό τζαμάρισμα σε μια πιο σίγουρη πηγή: στο δημοτικό τραγούδι, ένα είδος ταλαιπωρημένο από τη χρήση που του επιφυλάσσει την εποχή εκείνη η χούντα, αλλά αμόλυντο το ίδιο. Ο Σ. χρησιμοποιεί ένα από τα "χιτ" της θρακιώτικης παράδοσης, τα Λιανοχουρταρούδια, από τα οποία κρατάει τη μελωδία που τη ντύνει με στίχους που υμνούν “τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα” και την παράδοση που, ακριβώς σαν τη γεύση που έχει κανείς στο στόμα του μετά από ένα μεγάλο μεθύσι, λειώνει σαν μεγάλο πτώμα μέσα στο δικό μου στόμα. Για τα υπόλοιπα με καλύπτουν όσα γράφει ο Δημήτρης Παπανικολάου... Και στις φλέβες μου βαθιά μαύρη θάλασσα σαν αίμα λέει λόγια πικραμένα...
5. Η Θανάσιμη Μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη (Δέκα Χρόνια Κομμάτια - 1975): Ο χειμώνας του 1995-96 με βρίσκει πρωτοετή φοιτητή της Φιλολογίας στα Γιάννενα και οι συχνές νυχτερινές περιπλανήσεις μας συχνά-πυκνά κατέληγαν στο dada, ένα μικρό και γεμάτο καπνό μπαράκι όπου έπαιζε μουσική ένα μικρό φοιτητικό σχήμα, ο Γιάννης και ο Πάνος. Εκεί ένα βράδυ του Νοέμβρη πρωτοάκουσα τη Θανάσιμη Μοναξιά και τρελάθηκα. Μια κιθάρα ντύνει με κάτι περίεργα ακκόρντα και ένα ιδιότυπο παίξιμο σκόρπιους στίχους του Θεσσαλονικιού ποιητή Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου μπλέκοντάς τους με στίχους του Σ. σ' ένα "μοντάζ στίχων", όπως έχει πει ο ίδιος ο ποιητής. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό και το τραγούδι σε ταξιδεύει με δυνατές εικόνες και φράσεις που γαντζώνονται στα χείλη για μέρες... Το τραγούδι κλείνει με ένα γλυκόπικρο τετράστιχο που σε αποτελειώνει: Αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά,/δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να μου δώσεις/αλλά εσύ που μ' αγαπούσες μια φορά/όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις...
6. Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο (Ρεζέρβα - 1978): Για το τραγούδι αυτό έχω γράψει ήδη πολλά στη σελίδα του musicheaven.gr όπου παρεπέμπει το παρακάτω link. Εδώ θα προσθέσω μόνο ότι η φράση κρατούσε πλέον μιαν απόσταση απ' την τρέλα, όχι για να σωθεί,/αλλά για να την σώσει με έχει βοηθήσει να σταθώ στα πόδια κάποιες στιγμές που ένιωσα να κινδυνεύει σοβαρά η ψυχική μου ισορροπία...
7. Μυστικό Τοπίο (Τραπεζάκια Έξω - 1983): Πρόσφατα απαντώντας στην πρόσκληση του Πάνου να γράψω για πέντε τραγούδια που σημάδεψαν τη ζωή μου έγραψα τι σημαίνει για μένα αυτό το τραγούδι... Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δεν κρατούν τον ήχο/ της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο...
8. Καλοκαίρι (Το Κούρεμα -1989): Δεν είχα ιδέα για το σοκ και το μούδιασμα που είχε προκαλέσει στο κοινό η κυκλοφορία αυτού του δίσκου όταν, μαθητής στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου και στις πρώτες του Λυκείου, είχα αρχίσει να ψάχνομαι μουσικά ακούγοντας πολύ ραδιόφωνο και ψάχνοντας εκπομπές που συνδύαζαν το καλό τραγούδι (ρεμπέτικο, λαϊκό, έντεχνο λαϊκό, τραγουδοποιούς, ροκ) με σχόλια και πληροφορίες του ραδιοφωνικού παραγωγού για το κάθε τραγούδι. Μια από αυτές τις εκπομπές ήταν και η εκπομπή του Γιώργου Μητράκη στο κρατικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης -τα απογευματομεσήμερα των καθημερινών, αν θυμάμαι καλά. Το Καλοκαίρι το άκουσα εκεί πρώτη φορά με τον Μητράκη να λέει πριν το παίξει ότι, παρά την κριτική που έχει ασκηθεί στο Κούρεμα, υπάρχει στο δίσκο αυτό ένα τραγούδι αληθινό ποίημα, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Νομίζω ότι είχε απόλυτο δίκιο: η μουσική του νωχελική, καλοκαιρινή και ταξιδιάρικη σε βάζει αμέσως στο κλίμα (ή μάλλον στην εποχή), ενώ οι ευρηματικότατοι στίχοι του, γεμάτοι εικόνες γνώριμες και νοσταλγικές, αποτελούν κατ' εμέ την καλύτερη περιγραφή των καλοκαιριών της δεκαετίας του '80 -έτσι όπως τα θυμάμαι κι εγώ που ήμουν τότε πιτσιρικάς... Καλοκαίρι/με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι/καλοκαίρι/ καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει/στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι...
9. Ο Μικρός Μονομάχος (Μη Πετάξεις Τίποτα - 1994): Πενήντα χρονών πια ο Σ. αφουγκράζεται την περίεργη ηλικία των δεκαπεντάχρονων της εποχής του, και σε αυτό το τραγούδι, που υιοθετεί εν πολλοίς όχι μόνο τη γλώσσα της ηλικίας αυτής αλλά και μια από τις μουσικές της επιλογές, τη ραπ, μιλά για όλα. Για τους εφήβους που νιώθουν πνιγμένοι σε έναν κόσμο στον οποίο δεν ταιριάζουν με τίποτα (ή πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι για όλα), για μια Ελλάδα του φαίνεσθαι και της ευκολίας (δεκατρία χρόνια μετά, πόσα από αυτά έχουν αλλάξει άραγε;), για το παρελθόν που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, και φυσικά για τον δικό του δεκαπεντάχρονο που κρύβει ακόμα μέσα του... Δεκαπέντε χρονών τι είναι αυτό το κενό που μου κρύβετε;
10. Μια Φορά σ' Αυτή τη Ζήση (Το Ξενοδοχείο - 1997): Στο Μια Φορά σ' Αυτή τη Ζήση ο Σ. παίρνει το Once in a Lifetime των Talking Heads και πετυχαίνει κάτι που δείχνει πόσο ευφυής -αν μη τι άλλο- δημιουργός είναι: οι στίχοι δεν αποτελούν ακριβώς μετάφραση των αρχικών στίχων, αλλά είναι οπωσδήποτε "μετάφραση" του αρχικού τραγουδιού (π.χ. Και ξαφνικά ξυπνάς - κι ανάβει ο καραγκιόζ- μπερντές!) Η χρησιμοποίηση μάλιστα εκκλησιαστικών ή αρχαϊζουσών λέξεων και φράσεων, που θα μπορούσε να ξενίσει, είναι απόλυτα επιτυχημένη, όσο για την ενορχήστρωση, στα δικά μου τα αυτιά είναι καλύτερη και από το πρωτότυπο. Η φωνή του Αλκίνοου, που συνοδεύει έναν από τους πιο αγαπημένους του δημιουργούς, βοηθά πολύ στο δέσιμο στίχων, μουσικής και ερμηνείας. Μπορεί κάποιοι να είπαν ότι δε χρειαζόταν ο Σ. αυτόν τον δίσκο, αλλά τραγούδια σαν κι αυτό συνηγορούν στο αντίθετο... Και εξίστασαι, ειπείν σεαυτόν: - Μα πως βρέθηκα εδώ;
11. Αηδόνι στην κερασιά (Ο Χρονοποιός - 1999): Η αγαπημένη κοιμάται και εκείνος μιλά με ένα αηδόνι. Η μουσική ακολουθεί κι αυτή νωχελικά τη μυστική συνομιλία, μέχρι που, μέσα από μια σειρά συνειρμούς, απογειώνεται μαζί με τους στίχους σε ένα ερωτικό-αισθησιακό ξέσπασμα μιας νύχτας μαγικής. "Οργασμικό" διάβασα να περιγράφεται κάπου το τραγούδι αυτό και πράγματι έτσι είναι. Ο Σ. μας δίνει άλλο ένα αριστούργημα που ξαφνιάζει τόσο με τη φρεσκάδα των στίχων του όσο και με το σμίξιμο τους με τη μουσική που τους ντύνει. Ίσως η ωραιότερη περιγραφή της ερωτικής πράξης στο ελληνικό τραγούδι... Αηδόνι πες μου απ’ του δικού σου μπλουζ τα ύψη/πριν διαλυθείς εκεί στον φθόγγο τον οξύ/ ποιες κερασιές του ουρανού/των δυο χειλιών της η πορφύρα/μου ‘χει κρύψει;

[*http://gazakas.wordpress.com]

13 comments:

enteka said...

Αρχικά να πω ότι ζήλεψα, ήθελα να είχα γράψει κι εγώ για τα τραγούδια του Σαββόπουλου… Αντώνη σ’ ευχαριστώ πολύ, το ποστ το διάβασα –και το άκουσα- με τρομερό ενδιαφέρον, οι περιγραφές και οι πληροφορίες (μπλεγμένες με αναμνήσεις) είναι εξαιρετικές.
Επειδή όπως είπα ζηλεύω, δεν μπορώ να μην κάνω και το flipside.
Τα δικά μου:
1)Φορτηγό: Η Ζωζώ
2)Το Περιβόλι του Τρελλού: Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη
3)Μπάλλος: το ομότιτλο
4)Βρώμικο Ψωμί: Τραγούδι [η καλύτερη παραγωγή τραγουδιού ever!]
5)Δέκα Χρόνια Κομμάτια: Στη Συγκέντρωση της Εφεε
6)Ρεζέρβα: Γεννήθηκα στη Σαλονίκη
7)Τραπεζάκια Έξω: Πρωτομαγιά [& Νέο Κύμα & Τσάμικο]
8)Το Κούρεμα: ---
9)Μη Πετάξεις Τίποτα: Ο Μικρός Μονομάχος
10)Το Ξενοδοχείο: ---
11)Ο Χρονοποιός: Πρωτοχρονιές του Ραδιοφώνου [μπορεί να μην μου άρεσε ΚΑΝΕΝΑ άλλο απ’ το δίσκο, αυτό το secret track όμως με αποζημίωσε πλήρως]

[και πάλι ευχαριστώ!]

αθεόφοβος said...

Ρούφηξα το κείμενο αυτό όπως για χρόνια τώρα ρουφάω και την μουσική του Σαββόπουλου.
Τα τραγούδια του κάθε φορά που πρωτοακούς κάποιο,σου δημιουργούν ένα περίεργο συναίσθημα.Δεν μπορείς να καταλάβεις άν σου αρέσουν η όχι.
Σιγά σιγά όμως ακουγοντάς τα μπαίνουν μέσα σου σαν ευχάριστο δηλητήριο και εγκαθίστανται μόνιμα στην καρδιά σου.
Μπορεί κανείς να φανταστεί το συναίσθημα που αισθάνθηκα όταν τον άκουσα για πρώτη φορά όρθιος και στριμωγμένος σε μια συναυλία της ΕΦΕΕ στο γκρεμισμένο σήμερα ΚΕΝΤΡΙΚΟ 2-3 μέρες πριν την δικτατορία το 67 να παίζει Την θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη;

Anonymous said...

πολύ καλό. πραγματικά θα βαριόμουν να ξαναδιάβαζα για το μητσοτάκ, την τούρτα και την καλομοίρα. μερικές φορές το ταλέντο μιλά δυνατότερα κι απ' τις πράξεις

:)

Anonymous said...

Ανατρίχιασα.
Ακολουθεί σεντόνι.(Sorry κιόλας)
Είναι παράξενο το τι κάνει η κλεισούρα στο μυαλό του ανθρώπου. Εδώ και πάνω από δέκα μέρες είμαι λόγω ζέστης κλεισμένος σπίτι και ακούω όλη μέρα μουσική. Καινούργια μουσική, ότι σκατά βγάζει σήμερα η μουσική βιομηχανία. Μιλάμε για πολύ πράμα 10 – 15 δίσκους την μέρα. Κάποιοι καλοί, κάποιοι μάπα, γενικώς αδιάφοροι. Και ξαφνικά ακούω το ‘Οι Παλιοί Μας Φίλοι’. Είχα να το ακούσω από το 1983. Και έβαλα τα κλάματα. Και με ρωτούν οι κόρες μου γιατί ; και τι να τους πεις; Ότι δυό μέρες πριν να μπεις στα 42 οι Παλιοί σου Φίλοι που για πάντα φύγαν είναι πολλοί και ότι άρχισαν να ‘φεύγουν’ πιο πολλοί από όσο αντέχεις; Ότι η στιγμή που θα αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις έφτασε τόσα χρόνια πριν, που πλέον δεν θυμάσαι ποιους και γιατί τους άφησες και δεν ξέρεις καν αν είχες πάρει την σωστή απόφαση;
Τέλος πάντων. Τον Σαββόπουλο τον αγάπησα, σημάδεψε την εφηβεία μου και με την μουσική του και με τους στίχους του, χώρια που εξαιτίας του τελείωσα το λύκειο μιας που κάθε χρόνο έκανα μια συναυλία στο σχολείο με 90% Σαββόπουλο, οι καθηγητές νόμιζαν ότι είμαι καλλιτέχνης ή κάτι τέτοιο και με περνούσαν τις τάξεις.(ευτυχώς γιατί…)
Όλα αυτά μέχρι το 1983 όταν ο Νιόνιος αποφάσισε ότι είναι η εθνική συνείδηση του Έλληνα. Προσπάθησε μέσα στην αναμπουμπούλα της Αλλαγής να κάνει τον καραγκιοζ-μπερντέ meinstream, μπορεί να το ήθελε από πάντα και να μην το είχα καταλάβει βέβαια. Δεν τον ξανάκουσα ποτέ. (Εκτός από το ΑΧΑΡΝΗΣ). Με τον καιρό τον αντιπάθησα. Τώρα μου είναι αδιάφορος. Και έρχεται το σημερινό ποστ και…

Chaca-Khan said...

Το βρώμικο ψωμί είναι απο τους πιο ροκ πειραματικούς δίσκους ever, ο στίχος "σ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπάνε τρώνε βρώμικο ψωμί" ο ορισμός της ανατριχίλας και ο σαββόπουλος ένας από τους πιο exceptional καλλιτέχνες που έχουν περάσει. Το απόλυτο respect μου θα έχει πάντα ότι κι αν κάνει τώρα που γερνάει. Άσε που έχω την αίσθηση ότι είναι σοφός.

Anonymous said...

Αυτά είναι τα ποστ που μ' αρέσουν...

:-)

Για το "μια φορά σ' αυτή τη ζήση" - οι στίχοι και ολίγα σχολιάκια - εδώ: http://tamystikatoukolpou.blogspot.com/2005/09/blog-post_15.html

enteka said...

(γεια σου πάνο! το λινκ που δίνεις το έχει βάλει ο gazakas στο ποστ)

Anonymous said...

Το ρούφηξα αυτό το ποστ! Και πραγματικά, μόνο κάποιος που έχει αγαπήσει και σκάψει μέσα στο έργο του Νιόνιου θα μπορούσε να το γράψει.

Είναι μεγάλος ο πειρασμός να διαλέξω την αντίστοιχη δική μου ενδεκάδα από τους δίσκους, αλλά δεν θα το κάνω. Μόνο και μόνο για τα εξαιρετικά κείμενα που μας χάρισες, με αποκορύφωμα την περιγραφή της "Μαύρης θάλασσας". :^)

Να κλείσω απλώς λέγοντας (εντελώς α-ντι-κει-με-νι-κά) ότι ο 11 έχει σπουδαία ικανότητα να προσελκύει τους σωστούς guest star... ;^)

Anonymous said...

@ enteka
Δυσκολεύτηκα αρκετά να καταστρώσω τη λίστα αφού υπήρχαν αρκετά κομμάτια σε κάποιους δίσκους που μου αρέσουν πολύ. Ευτυχώς, βλέπω ότι σε αρκετά(Ζωζώ, Ωδή, Τραγούδι, Γεννήθηκα στη Σαλονίκη)συμπίπτουμε.
Σ' ευχαριστώ και πάλι που ανέβασες την ενδεκάδα μου και πρέπει να σου πω, για να νιώσεις καλύτερα δηλαδή, ότι έχω ζηλέψει πολλά από τα ποστ που έχεις ανεβάσει ;-)

@ αθεόφοβος
Όπως τα λες είναι. Έχω δει ακριβώς αυτό που περιγράφεις σε άτομα που τους έχω βάλει να ακούσουν για πρώτη φορά στη ζωή τους κάποια τραγούδια του και νιώθαν πολύ αμήχανα. Όταν τα έπαιρναν όμως σπίτι τους και τα άκουγαν σιγά-σιγά καταστάλαζαν μέσα τους...Περιττό να σου πω ότι ζήλεψα με αυτό που είπες για τη συναυλία της ΕΦΕΕ...

@ Anonymous
Αυτό είχα ακριβώς κατά νου όταν ξεκίνησα να γράφω το κείμενο!

@ indictos
Τι να πω; Χαίρομαι που σου μίλησε τόσο βαθιά το τραγούδι αυτό...
Όσο για τη φράση σου "Προσπάθησε μέσα στην αναμπουμπούλα της Αλλαγής να κάνει τον καραγκιοζ-μπερντέ mainstream"την θεωρώ απίστευτα ακριβή και ταυτόχρονα κολακευτική για το Σαββόπουλο...

@chaca-khan
Συμφωνώ απόλυτα για το "Βρώμικο ψωμί" -κατ' εμέ είναι και ο καλύτερος δίσκος του...

@ Πάνος
Αποτελείτε πηγή έμπνευσης για τέτοια ποστ, ω Καλυβάρχα!

@ mpampakis
Θα συμφωνήσω απόλυτα (και τελείως α-ντι-κει-με-νι-κά) με την τελευταία σας αυτονόητη διαπίστωση και θα πω κάτι τελευταίο: χαίρομαι που άρεσε το κείμενο σε Σαββοπουλικούς (νυν και πρώην), αφού ο Σαββόπουλος για μένα πάντα ήταν ένας τρόπος να βρίσκω "αδελφές ψυχές" (δεν έχω γνωρίσει ακόμα Σαββοπουλικό που να μην τον συμπάθησα και γενικότερα), αλλά εύχομαι να γίνει αυτό το ποστ αφορμή για κάποιους που δεν πολυξέρουν τη μουσική του ώστε να τη μάθουν...

NinaC said...

Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" από κάποια που πρωτοάκουσε Νιόνιο live στα 5,5 χρόνια της, το 1966 (http://ninac.wordpress.com/2006/08/03), που στην εφηβεία της οι φίλοι της έλεγαν "έχεις ένα Σαβββόπουλο μέσα στο κεφάλι σου", και που στα 47 της εξακολουθεί να τον λατρεύει με την ίδια ένταση, παρέχοντάς του άσυλο για ό,τι λέει, για ό,τι κάνει, για ό,τι γράφει!

Anonymous said...

Επιμύθιο: Ο Σαββόπουλος έχει γράψει για πράγματα τόσο προσωπικά που, τελικά, μας αφορούν όλους.

Η Μαύρη Χείρ said...

Κάποτε ζήτησα τη βοήθειά του, για μια έρευνα που έκανα. Δεν τον ήξερα, δε με ήξερε και όμως μου αφιέρωσε πολλές ώρες από τη μέρα του -εν μέσω ενορχηστρώσεων κλπ- και μου φέρθηκε με ευγένια, και προς το τέλος, όταν πια είχε σπάσει πο πάγος, και με τρυφερότητα του 'μπαμπά'. Έχω εισπράξει τα καλύτερα. Είναι σπουδαίος μουσικός, σκεπτόμενος και πληθωρικός άνθρωπος -και αυτό συνεπάγεται και παραπατήματα- και σημείο αναφοράς στη μουσική της Ελλάδας. Κάποιες στραβοτιμονιές τύπου Καλομοίρα ας συγχωρεθούνε πια!!! Λες και αυτό μας μάρανε...

Anonymous said...

H thanasimi monaxia tou alexi aslani... ti kommati thee mou! to akouga efivos kai eklaiga. to akouo tora sta 40 kai pali klaio. to ferno sti mnimi mou, to sigotragoudao. an kapoioi filoi me akousoun me koroidevoun, de katalavainoun "pou ta vrisko". ki omos, afta ta tragoudia einai grammena apo to savvopoulo. to talento paei opoudipote, de symvadizei me tin prosopikotita. dystyxos.