Έντεκα (παρανοϊκά λεπτά στον κόσμο του David Lynch)

Έχει μια μανιέρα ο Lynch που μου ταιριάζει απόλυτα, καλλιτεχνικά μιλώντας.
Η ασάφεια, το όνειρο, η επανάληψη, η αίσθηση ότι το παζλ σιγά-σιγά ενώνεται αλλά πριν ολοκληρωθεί στο μυαλό σου, κι ενώ νιώθεις ότι θα το αγγίξεις, όλα διαλύονται κι απομακρύνονται με ιλλιγιώδη ταχύτητα. Είναι κάτι τελείως προσωπικό, ξέρω ότι οι περισσότεροι τον βαριούνται: εγώ απλά απορώ που υπάρχει κάποιος που λέει όσα ήθελα να πω ενώ ταυτόχρονα ξεκλειδώνει (και βιάζει, ίσως) τόσο πετυχημένα το υποσυνείδητό μου.

1) Eraserhead (1977). H ανάμνηση ενός φίλου από τότε (αρχές ’90) που το είδε σε μεταμεσονύχτια στο Μακεδονικόν: υπάρχει αυτή η σκηνή με μια ηλικιωμένη που κουνιέται με μια κουνιστή πολυθρόνα και το κάνει αυτό για κάποια ώρα χωρίς να γίνεται τίποτα. Θεατής σηκώνεται απηυδησμένος και φωνάζει μισοαυστηρά: «Να γυρίζει η γιαγιά!». (γέλια)
2) The Elephant Man (1980). Στο tv-room στην λονδρέζικη εστία του πανεπιστημίου. Οι υπόλοιποι ήθελαν να δουν κρίκετ στο BBC, αλλά είχα πάει πρώτος. Με κοιτούσαν με μίσος.
3) Dune (1984). Στην τηλεόραση σε διακοπές στη Χαλκιδική πριν από 15 χρόνια. Δεν είχα καταλάβει ότι ήταν Lynch και σκεφτόμουν «τι χαζομάρα». Δεν άλλαξα γνώμη.
4) Blue Velvet (1986). Με την πολυαγαπημένη μου Τατιάνα σε ειδική προβολή στο Ολύμπιον. Συνέβη το εξής αληθινό περιστατικό στην αίθουσα: επειδή είναι γεμάτη η Τατ. κάθεται μερικά καθίσματα πίσω μου. Μπορεί και να είναι ο μόνος άνθρωπος στην αίθουσα που βρίσκει το B.V. φοβερά τρομαχτικό. Καναδυό φορές έρχεται και μου λέει ότι φοβάται και την καθησυχάζω, αλλά στην πιο «τρομακτική» σκηνή, καθώς κάποιος επιτίθεται σε κάποιον ακούω μια στριγκλιά και νιώθω να πέφτει με δύναμη κάποιος πάνω μου ρίχνοντάς με και κάνοντάς μου σχεδόν κεφαλοκλείδωμα – τρόμαξα πολύ δεν ήξερα από πού μου ήρθε. (η αίθουσα σείεται, εξευτελιστικά γέλια του πλήθους)
5) Wild at Heart (1990). Αντιγράφω από προηγούμενο ποστ: Δεν το είδα στην εποχή του, τότε έβλεπα μόνο παιδικά και κωμωδίες. Θυμάμαι που το είχε δει στο σινεμά η αδερφή μου (το ίδιο άτομο με το Blue Velvet incident). Γύρισε πίσω εξοργισμένη και μου διηγήθηκε με κάθε σπλάτερ λεπτομέρεια το πόσο απαίσιο ήταν, λέγοντάς μου να μην το δω ποτέ! Ευτυχώς δεν την άκουσα.
6) Twin Peaks: Fire Walk with Me (1992). Την περίοδο που διάβαζα το Κρυφό Ημερολόγιο της Λόρα Πάλμερ. Η Κ.Β. το είχε σε βιντεοκασέτα σπίτι της και την παρακαλούσα να μείνει ξύπνια να το δούμε μαζί. Το είδα μόνος στο σκοτάδι και το καταχάρηκα. Ίσως η αγαπημένη μου ταινία του. [Και κάτι για το Twin Peaks, τη σειρά. Έβλεπα μικρός ένα επεισόδιο στην ΕΤ2 και συνέβαινε το εξής καταπληκτικό: ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ οι ομιλίες του επεισοδίου, αν και μπορούσες να διαβάσεις τι έλεγαν από τους υπότιτλους. Για κάποιο μεταφυσικό λόγο ακουγόταν ΜΟΝΟ το κανάλι των ηχητικών εφέ (πόρτες που κλείνουν, βήματα – καθώς και η μουσική). Σ’ ολόκληρο το επεισόδιο. Ήταν φανταστικό: έβλεπες κάποιον να ουρλιάζει στα βουβά, ακούγοντας μια μουσικούλα, μια καρέκλα που εκσφενδονίζεται στον τοίχο, ένα τηλέφωνο που χτυπάει, στόματα που ανοιγόκλειναν, υπότιτλοι που εξηγούσαν. Έκτοτε ρώτησα πολύ κόσμο και τους έδειξα το επεισόδιο που είχα γράψει στο βίντεο: όλοι μου είπαν πως αυτό δεν είχε γίνει επίτηδες από τον ιδιοφυή σκηνοθέτη -όπως νόμιζα- αλλά από κάποιο κωμικοτραγικό λάθος της ΕΤ2. Αυτό ενίσχυσε την πεποίθησή μου πως, μερικές φορές, τα μεγαλύτερα έργα τέχνης γίνονται κατά τύχη ή κατά λάθος.]
7) Lost Highway (1997). Στο Αλέξανδρος (που δεν υπάρχει πια –νιώθω 80 χρονών!), ήταν σαν όνειρο. Το ξαναείδα στο φτηνό Prince Charles του Λονδίνου αλλά και σ’ ένα μικρό σινεμά-κατάληψη στο Βερολίνο, όπου μοίραζαν στην αίθουσα δωρεάν ποτήρια με κρασί και φυσικά επιτρεπόταν και το κάπνισμα. Δεν πίνω σχεδόν ποτέ – τότε μέθυσα βλέποντας την ταινία (για τέταρτη φορά) και ήταν μια αξέχαστη εμπειρία γεμάτη εξωφρενικές Αποκαλύψεις. [Φυσικά και πάλι δεν κατάλαβα τι έγινε στο τέλος, και το προτιμώ έτσι.]
8) The Straight Story (1999). Δεν πήγα καν να το δω στο σινεμά. Τελικά το είδα σε μια βιντεοκασέτα-δώρο που έδινε το TV Zapping. Σίγουρα θα το έβρισκα καλό αν το είχε κάνει άλλος. Όμως βαρέθηκα φριχτά: λίγο πριν τελειώσει κάτι έγινε κι έπρεπε να φύγω απ’ το σπίτι. Δεν ενδιαφέρθηκα ποτέ να δω το τέλος.
9) Mulholland Dr. (2001). Το είχα δει τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα και γυρνώντας στο Λονδίνο πείστηκα (άλλο που δεν ήθελα) από μία gimmick διαφήμιση στο Time Out που υποστήριζε ότι ακόμα κι αν το είχαμε δει έπρεπε να το ξαναδούμε. Ο λόγος ήταν μια λίστα με (μπερδευτικές) ενδείξεις του τι συμβαίνει στην ταινία και τι πρέπει να προσέξουμε για να την καταλάβουμε. [Σχετικά: zpiderland]
10) Rammstein: Lichtspielhaus (2003). Το μόνο που δεν έχω δει ακόμη. [Οk, δεν είναι κανονική ταινία, είναι τα βίντεο κλιπ τους, ένα είναι σκηνοθετημένο απ' τον Λιντς – τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται (!)]

11) Inland Empire (2006). Θα έβγαινε κατευθείαν σε dvd στη χώρα μας αλλά τελικά, για λόγους άσχετους με τη συνεχή μου γκρίνια σ’ αυτό το μπλογκ, ήρθε μέχρι (!) και στην Θεσνίκη. Απολαυστική mindfuck παράνοια, ο καλύτερος εφιάλτης που έχω δει. Περιμένω να περάσουν λίγες μέρες για να ξαναπάω. [ένα ποστ/επεξήγηση της ταινίας]

------------------------------------------------------

+ (κι άλλο!)


"I like darkness and confusion and absurdity, but I like to know that there could be a little door that you could go out into a safe life area of happiness."



1) Quiz: Ποια ταινία του Lynch είστε; [εγώ είμαι Mullholland Drive, όπως και το 16% των ανθρώπων που κάναν το τεστ]

2) Κάθε μέρα ο Lynch λέει τον καιρό όπως τον βλέπει απ’ το παράθυρο του σπιτιού του στην Καλιφόρνια. Δεν πρόκειται για πλάκα. [daily weather report]

3) Απ’ το ‘83 μέχρι το ’92 έφτιαχνε το δικό του κόμικ-στριπ με τίτλο: The Angriest Dog in the World, που δημοσιευόταν κάθε βδομάδα σε εναλλακτικά έντυπα. Χαρακτηριστικό του φοβερού κόμικ: οι εικόνες κάθε φορά ήταν ίδιες, το μόνο που άλλαζε ήταν τα λόγια.

4) Ένα απ’ τα αγαπημένα μου βίντεο-κλιπ όλων των εποχών: Nine Inch Nails – Perfect Drug (από το Lost Highway, σκηνοθεσία Μ. Romanek) Επίσης: Angelo Badalamenti & Julee Cruise - Falling

5) Unfinished / Unrealized Projects (γιατί μερικές φορές τα πιο σημαντικά είναι αυτά που δεν έγιναν)

6) Κι όμως υπάρχει, και πεθαίνω να το δω: Lost Highway - The Opera

7) Διαφημίσεις σκηνοθετημένες απ’ τον D.L. [σχεδόν όλες υπάρχουν και στο youtube, η αγαπημένη μου είναι για τα τσιγάρα Parisienne]

8) Τ-ε-λ-ε-ι-ο. Πραγματική ζωή: δυο τύποι τραβούν με την κάμερά τους τα αξιοθέατα του L.A. κάνοντας βόλτες με το αυτοκίνητο και δεν πιστεύουν όταν βλέπουν στο πεζοδρόμιο τον Lynch (και την αγελάδα του). Σταματούν το αυτοκίνητο, βγαίνουν έξω και… (συνέχεια)

9) Live στη σκηνή: ο Lynch μιλάει και οι Au Revoir Simone παίζουν μουσική.

10) Φοβερή παρωδία του Twin Peaks στο Saturday Night Live /// Twin Peaks cameo στους Simpsons.

11) David Lynch on Transcendental Meditation



τέλος