Έντεκα (της Δευτέρας)

[there’s a schism in the time mechanism… ]
--------------------------------------------
1) Είπε η Bjork για τα γούστα της στο Δ. Δανίκα [Ταχυδρόμος]: «Τη μια στιγμή ένα τραγούδι του Μάικλ Τζάκσον και μετά ένα κομμάτι Σένμπεργκ. Το ίδιο και στο σινεμά. Από τα Μίκυ Μάους στον Ταρκόφσκι.» «Από τη Μαντόνα στους Sigur Ros;», την ρωτά ο Δανίκας κι η Bjork απαντά: «Από παντού. Άνοιξε τ’ αφτιά σου, άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου. Η έμπνευση δεν είναι αποκλειστικότητα κανενός».

2) Απ’ τις ιστορίες μου με ξετρελαίνουν! Βρήκα δακτυλογραφημένα όνειρα. [μου θύμισε λίγο τη δική μου για την Arbus, αλλά τα δακτυλογραφημένα όνειρα είναι πολύ καλύτερα]

3) Τα ίδια και τα ίδια απ' τον Morrissey. Ένα νέο, υπέροχο τραγούδι του παρουσιάστηκε στο σόου του Λέτερμαν. Μαζί του είναι η Kristeen Young, που τον συνοδεύει και στην περιοδεία (την είδαμε και στην Ελλάδα πέρσι) – ο Morrissey έχει δηλώσει ότι το τραγούδι της Kill The Father είναι "the best song I've heard for 50 years". Όμως δε με νοιάζει το τραγούδι της, αλλά το νέο του Morrissey: That’s How People Grow Up. [τ έ λ ε ι ο]

4) H Zelda [Ocarina of Time] είναι το καλύτερο ηλεκτρονικό παιχνίδι σύμφωνα με τους αναγνώστες του Edge, κι εδώ είναι το Τοπ-10. *Επίσης: τα δικά μου Έντεκα (αγαπημένα Tycoon ή Tycoon-style παιχνίδια), αλλά κι ένα [κάπως] σχετικό τραγούδι που βρήκα στο arxediamedia: LOCOMONDO - Πίνω μπάφους και παίζω pro

5) Μενέλαος Καραμαγγιώλης: Δεν κάνει πια εκπομπές στο Τρίτο, λόγω χρημάτων, όπως διάβασα εδώ, αλλά η εξαιρετική σειρά εκπομπών του «Πού Πάει η Μουσική Όταν Δεν Την Ακούμε» παίζεται σε επανάληψη κάθε Κυριακή στις 6. Την ηχογραφώ με το τύπου i-pod μηχάνημά μου και την περνάω σε mp3 – δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, αλλά μου είναι πραγματικά πολύτιμη.

6) Μια ακόμη εικόνα της Nan Goldin

7) -Είναι αληθινό το μαλλί του Σπύρου Ρέβη; κι αν ναι, είναι το τέλος της λογικής όπως την ξέραμε; [schottkey, 29/9/05]

8) Κάτι για την Κατερίνα Γώγου (φοβερά και τα 2 βίντεο, ιδίως όμως το δεύτερο)

9) Ο (εξαιρετικός) Κραουνάκης έλεγε κάπου πρόσφατα (με αφορμή τη Μαρία Άσχημη) ότι, όχι, δεν δίνει τη μουσική του όπου του ζητήσουνε. Όμως… Τι ντροπή η τηλεοπτική διαφήμιση με «Τα πιο ωραία λαϊκά»! Ένα τραγούδι με στίχους εμβληματικούς, συγκινητικούς και βαθιά πολιτικούς τώρα διαφημίζει τα γεμιστά μπισκότα Παπαδοπούλου και πάει κάπως έτσι: «Τα πιο ω-ραι-α Γεμιστά, με σοκολάτα κλπ». Η Πρωτοψάλτη με την τράπεζα, ο Κραουνάκης με τα γεμιστά… Αναρωτιέμαι τι ετοιμάζει η Νικολακοπούλου.

10) θέλω αυτό το βιβλίο.

11) Δεκαεννέα μέρες μέχρι να βγει η ταινία των Simpsons κι η Fox έχει κάνει την πιο αλλοπρόσαλλη-μίνιμαλ διαφημιστική καμπάνια. Το αγαπημένο μου είναι που μετέτρεψαν 12 μίνι μάρκετ [7-eleven] σε Kwik-E-Marts, με πρότυπο το ανύπαρκτο μαγαζί του Apu, και πουλάνε ένα σωρό προϊόντα που υπάρχουν στη σειρά (αλλά όχι πραγματικότητα, μέχρι τώρα) όπως τεύχη του κόμικ Radioactive Man, Buzz Cola, δημητριακά KrustyO’s κ.α.
-------------------------------------
ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ*


Σ’ ένα ποστ είδα ένα σημείωμα (όχι δικό μου) με τον γραφικό μου χαρακτήρα. Για λίγο ταράχτηκα, δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει.
Αυτό μου θύμισε όταν με πιάσαν για αντιγραφή στις εξετάσεις της Β’ Λυκείου. Με φώναξαν στο γραφείο και μου έδειξαν τα πειστήρια που είχαν βρεθεί πίσω απ’ το θρανίο μου. Όλοι οι καθηγητές είχαν μάθει τι είχε συμβεί και καθώς πήγαινα στο Διευθυντή με κοιτούσαν κάπως θλιμμένοι, εκτός από τον Χημικό [που πάντα υποψιαζόταν ότι αντέγραφα αλλά δεν μπορούσε να το αποδείξει] που φώναζε χαιρέκακα «Σουπιάαα! Σε πιάσαμεεε».
Στο γραφείο μου έδειξαν τα σκονάκια, και αφού τα κοίταξα προσεκτικά παραδέχτηκα ότι ήταν δικά μου. Ναι, αυτά ήταν τα γράμματά μου. Μου μηδένιζαν το γραπτό, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τα δικά μου σκονάκια δεν τα είχα χρησιμοποιήσει. Έψαξα στις τσέπες μου και ήταν εκεί, άθικτα. Τα έδειξα στο διευθυντή και μείναμε απορημένοι για λίγο.
Μετά αυτός συνέκρινε το σκονάκι που βρέθηκε με τον γραφικό χαρακτήρα του παιδιού που καθόταν στο πίσω θρανίο ο οποίος τελικά έκανε ΟΛΟΪΔΙΑ γράμματα με μένα. Ο ένοχος βρέθηκε, και, για μια φορά, δεν ήμουν εγώ. Βγαίνοντας απ’ το γραφείο ο χημικός ξανάρχισε να λέει «Σουπιά σε πιάσαμε» μπροστά σ’ όλους. «Όχι ακόμη» είπα χαρούμενος.