Έντεκα (ταξίδια σε μια μέρα - summer edition)

Μιας και είμαι υπέροχα εγκλωβισμένος σ' ένα άδειο σχεδόν γραφείο [η άδειά μου αργεί ακόμα] έκαναν ένα γύρο στις ψηφιακές παραλίες του πλανήτη, σε καλοκαιρινούς παραδείσους που θα ήθελα να είμαι. Να τα αποτελέσματα:

1) Χαβάη

2) Ήλιος

3) Niagara Falls

4) Σαντορίνη

5) Σεϋχέλλες

6) Fanny Bay, Αυστραλία

7) Νίκαια, Γαλλία

8) Canary Islands

9) Venice Beach

10) Bora Bora - Polynesia

11) Epcot Disney, Florida

[δείτε επίσης Έντεκα ταξίδια σε μια μέρα - ανοιξιάτικη εκδοχή]

-----------------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Epcot vs. Celebration

[φωτο: η "πόλη" Celebration στην Φλόριντα των Η.Π.Α.]

Η Epcot [Experimental Prototype Community of Tomorrow ] ήταν το όνειρο του Walt Disney: ήθελε να φτιάξει μια πόλη φουτουριστική, με απίθανα μοντέρνα κτίρια, πλήρη δικτύωση, state-of-the-art τεχνολογία, υπολογιστές παντού (δεκαετίες πριν το ίντερνετ). Θα ήταν αφιερωμένη στις κουλτούρες όλου του κόσμου [καταπολεμώντας το ρατσισμό] και θα ήταν το εργαστήρι των νέων τεχνολογιών [καταπολεμώντας την τεχνοφοβία]. Κάποτε όμως ο Disney πέθανε και οι διάδοχοί του δεν θέλησαν να φτιάξουν μια κατοικίσιμη πόλη σ’ αυτά τα πρότυπα. Έφτιαξαν μεν το θεματικό πάρκο EPCOT που είναι πολύ μοντέρνο κτλ, όμως η κατοικίσιμη πόλη που κατασκεύασαν ήταν τελικά το ακριβώς αντίθετο του οράματος του Disney.

Η Celebration, Florida είναι ένα πρότυπο πόλης. Μια Λιμνούπολη κολλημένη στα αμερικάνικα ‘50ς: πανέμορφη, ειδυλλιακή, ασφαλής, νοσταλγική. Επίσης είναι, εξαιρετικά οπισθοδρομική. «Ξαναζήστε τη μαγεία που χάθηκε, την Αμερική της τάξης και ασφάλειας» είναι το μότο της και στα πανάκριβα σπιτάκια της καλωσόρισε κατοίκους απ’ όλο τον κόσμο που ήθελαν να ζήσουν στην απόλυτη suburbia. Αρκεί βέβαια οι κάτοικοι να ήταν λευκοί, οικογενειάρχες και εύποροι. Τα συμβόλαια που υπογράφουν είναι εξαιρετικά δεσμευτικά: δεν επιτρέπεται να βάψεις τίποτα, να αλλάξεις τίποτα, δεν επιτρέπειται να παρεκλίνεις απ’ την προαποφασιμένη και προκατασκευασμένη εικόνα αμερικάνικης ευδαιμονίας. Στο αποστειρωμένο περιβάλλον της όλοι είναι χαμογελαστοί. Από τους υπονόμους ακούγεται muzak, τα πυροτεχνήματα πέφτουν σχεδόν κάθε βράδι και οι νοικοκυρές φτιάχνουν πίτες που τις αφήνουν στο παράθυρο.

Αν δε σταματήσω τώρα θα γράψω χιλιάδες λέξεις. Το ‘χω κάνει άλλωστε στο παρελθόν μιας και είχα κάνει εκτενείς έρευνες για την πόλη [για το essay του μεταπτυχιακού μου που πασπαλίστηκε με έννοιες όπως hyperreality και simulacra, ενώ, χρόνια μετά, ανέλυσα το θέμα σε σχετικό άρθρο σ’ ελληνικό περιοδικό].

Ας βάλω μόνο ένα απ’ τα αγαπημένα μου τραγούδια, μια πανέμορφη mock-country μπαλάντα των Chumbawamba που περιγράφει την νοσταλγία για το «αληθινό», το «πιο αληθινό κι απ’ το αληθινό», που, τελικά, είναι το Απόλυτο Fake.

Chumbawamba – Celebration, Florida

The good folks pull together, It's July 4th forever
Down in Celebration, Florida
The neighbors bring you coffee, And everyone's always happy
Down in Celebration, Florida
There's a bake sell at the schoolhouse, And they're selling innocence
They're keeping out the deviants, To protect the residents
Of Celebration, Celebration, Florida
They're buying up nostalgia, For a time they can't remember
Down in Celebration, Florida
They're sharing homemade corn chips, Even the dogs get facelifts
Down in Celebration, Florida
There's nation fighting nation, There's kids with malnutrition
But not in Celebration, Florida
Social engineering, It gives you that fuzzy feeling
Down in Celebration, Florida
There's a bake sell at the schoolhouse, And they're selling innocence
They're keeping out the deviants, To protect the residents οf Celebration, Celebration, Florida