Έντεκα της Δευτέρας [cross off item #1]

η φοβερή λίστα ενός τεμπέλη ανεργου

1) Για τον σκύλο, τον φοιτητή με το καυτό λάδι και όλα αυτά, ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό: ο Μάρκος της Λένας Πλάτωνος, για μένα ίσως το καλύτερο ελληνικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ (1985).

2) To εξαιρετικό λογοτεχνικό περιοδικό της Θεσσαλονίκης, το Εντευκτήριο γιορτάζει τα 20 χρόνια του. Στο εορταστικό τεύχος εκτός από τον διευθυντή του Γιώργο Κορδομενίδη συνεισφέρουν οι: Κική Δημουλά, Πάνος Θεοδωρίδης, Τίτος Πατρίκιος, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Σάκης Σερέφας, Μισέλ Φάις, Έρση Σωτηροπούλου κ.α.

3) Η συνέντευξη με τον Νταλάρα [απ’ τον Θησαυρό του ‘70], που μου έστειλε με μέιλ ο Γιάννης είναι φοβερή: μιλά για την «διαμάχη» του με τον Μπιθικώτση – ο Νταλάρας μιλάει σεμνά αλλά πετάει και κάτι ταβανόπροκες. [επίσης! Ο Γιάννης ψάχνει κάποιον για να ανταλλάσσει scans παλιών περιοδικών, όποιος ενδιαφέρεται ας του γράψει: ripley7@otenet.gr]

4) Ρητορικό κουίζ: Τι κοινό έχουν οι παρακάτω; Spike Lee, Jamie Lee Curtis, Bill Cosby, Jay Leno, Duchess Sarah Ferguson, John Travolta, Madonna, Steve Martin, Emma Thompson, Frank Sinatra, Julie Andrews [το λέω «ρητορικό» κουίζ γιατί δε χρειάζεται να απαντήσετε, η απάντηση είναι ήδη στα comments.]

5) Πολύ ζηλεύω τον φίλο μου τον Πάνο που πήγε στην έκθεση true romance στη Βιέννη. (έστειλε όμως φωτογραφίες, όπως η παρακάτω με το έργο του Richard Prince)

6) Bits & Pieces! (Ουφ! Πάει ο ένας πολωνός δίδυμος) /// ένα trailer με σκηνές της πιο τρομακτικής ταινίας όλων των εποχών, που όμως την κάνει να φαίνεται σαν μια οικογενειακή feel good κομεντί! /// «Όταν φτιάχνεις στρατιώτες, κάποιoν πρέπει να πολεμήσουν» /// Fernandel, o Don Camillo σε 11 σκιτσα του Giovanni Guareschi /// θα κάνατε κλικ σ’ ένα ελληνικό σάιτ που λέγεται Help The Monk? http://www.helpthemonk.gr/

7) Σε ένα νέο της (τρέντι) τραγούδι η Πρωτοψάλτη τραγουδά: «Σε κάποια τσίχλα που κολλάει στο χαλί διεστραμμένα (...) Στου Ροναλντίνιο τις ανάποδες στροφές. Γυρεύω εσένα»! Κι η Ε γράφει: «Στην παρουσίαση [η Πρωτοψάλτη] μίλησε και για την έλλειψη της οικολογικής μας συνείδησης, την ανάγκη δημιουργίας ενός υπουργείου Περιβάλλοντος και την ανάγκη να αγαπήσουμε τον τόπο μας - ίσως και να μην κολλάμε διεστραμμένες τσίχλες όπου βρούμε;» [Εδώ η ανταπόκριση του πρόβατου]

8) Σήμερα η Α, μπα? γράφει για: ΤΕΜΠΕΛΙΑ (στη φωτο ο συνδεδεμένος με την τεμπελιά δαίμονας Belphegor) pop τεμπελιά - οι suede στο κομμάτι Lazy ///η τεμπελιά ώς μια απο τις 7 θανάσιμες αμαρτίες ///να πως θα κάνετε την αδυναμία σας προτέρημα: LazyMillionaire /// Γιατί δεν πρέπει να είμαστε τεμπέληδες ///Δεν είναι τεμπελιά, είναι ψυχαναγκασμός /// Πες τα χρυσόστομε!

9) Εκτός από όλα τα άλλα τέλεια κομμάτια στο Π [ένα απρόσμενο, πολύ καλό περιοδικό της Θεσσαλονίκης] έπαθα πλάκα με ένα διήγημα που υπογράφει ο Γιάννης Παλαβός. Μια πλάγια ερωτική ιστορία που καταλήγει στο Berlin, το ιστορικό μπαρ της πόλης κάτω από μια αφίσα που όποιος έχει πάει έστω και μια φορά στο Berlin θυμάται. Ψάχνοντας για τον Γιάννη Παλαβό θυμήθηκα αυτό, διάβασα αυτό και ξεκοκάλισα όοολο αυτό. Αν ήμουν απ’ τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τη λέξη Respect, τώρα, αναφερόμενος στο Π αλλά και στον Γ. Π. θα το έλεγα: respect!

10) Για μένα είναι η φωτογραφία της χρονιάς: η Ντόρις Λέσινγκ έχει μόλις γυρίσει ανυποψίαστη απ' τα ψώνια του σούπερ-μάρκετ και ο διεθνής τύπος την περιμένει στο κατώφλι της, πληροφορώντας την ότι μόλις κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

11) Μερικά πράγματα που έκανα την περασμένη βδομάδα – μέχρι 111 λέξεις. Πήγα σ’ ένα βιβλιοπωλείο και πήρα κάτι πολύ σημαντικό επί 25 (more later). Πήγα σινεμά, τη μια μέρα στο Hairspray, την πιο αισιόδοξη φετινή ταινία και στο Control την πιο απαισιόδοξη: μου άρεσαν και τα δύο. Είδα το Θησαυρό της Βαγίας μετά από 20 χρόνια. Χάρηκα το θεσσαλονικώτικο ρεπό της Παρασκευής (και το ότι βγήκαν νωρίτερα οι εφημερίδες - επιτέλους πρόλαβα να διαβάσω ότι πήρα μέσα στο Π/Σ/Κ). Η Βάγια μου είπε πώς γιάτρεψε κάποιον μέσω του myspace [ακολούθησα τις συμβουλές της]. Πήγα βόλτα στην πλαζ. Κολλήσαμε με το Rock Legend, το music management παιχνίδι.
---------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ
Ένα υποτιθέμενο όνειρο με την Jane Fonda.
Όταν μου έδωσαν θέμα για την Jane Fonda, δεν ήξερα τι να γράψω. Βαριέμαι τα συμβατικά πορτρέτα και άρθρα, αν δεν βρω ένα κόνσεπτ που να με εμπνέει μπλοκάρω – ή απλά γράφω κάτι συνηθισμένα βαρετό. Διάβασα τα πάντα για τη ζωή της ψάχνοντας κάποιο τρόπο για να τα ενσωματώσω δημιουργικά στο άρθρο. Τίποτα. Το βράδυ είδα ένα όνειρο: ήμουν με την J. Fonda σ’ ένα αυτοκίνητο. «Γιατί δεν γράφεις» μου λέει «το άρθρο με μορφή ονείρου, ενσωματώνοντας πλαγίως ό,τι ξέρεις για μένα;» Γύρισα και την κοίταξα ενθουσιασμένος. Και τράκαρα σ’ ένα βράχο. Ξύπνησα αμέσως. Για άλλη μια φορά το υποσυνείδητό μου μού είχε δώσει τη λύση...


I dream of Jane
(δημοσιεύτηκε στο τότε COOL, στις αρχές του 2005)

Το κτήμα της Λίμνης ξεχώριζε από μακριά λουσμένο απ’ την εκτυφλωτική πανσέληνο, στην άκρη μιας μαγευτικής χερσονήσου. Την απρόσμενη λυρική μου διάθεση διέκοψε το γεγονός πως είχαμε τρακάρει σε έναν βράχο καθώς και η σοκαριστική συνειδητοποίηση πως ο οδηγός ήμουν εγώ. “Μα δε ξέρω να οδηγώ”, πρότεινα. “Έλα τώρα, μια χαρά μάς έφερες ως εδώ” αντιπρότεινε η Τζέιν Φόντα από το πίσω κάθισμα.

Φτάσαμε στο κτήμα με τα πόδια, η Τζέιν ελαφρώς κουτσαίνοντας ('και μόλις είχα κάνει εγχείρηση στο πόδι!', μονολόγησε εκνευρισμένη). Ο κήπος ήταν στολισμένος διακριτικά. Όλη η καλή κοινωνία λικνίζονταν νωχελικά στους ρυθμούς επιτυχιών της Ντόλι Πάρτον παιγμένων από ένα κουαρτέτο εγχόρδων. Η Τζέιν είπε: “Όταν πήγαινα σχολείο, στις τελετές, έπρεπε να φοράμε κάτι πανάκριβα άσπρα γάντια καθώς και μαργαριτάρια. Μια φορά που αρνήθηκα να τα φορέσω με έδιωξαν από την τελετή. Επέστρεψα στο σχολείο 10 λεπτά αργότερα, φορώντας μόνο τα άσπρα γάντια και τα μαργαριτάρια”. Δε μπορεσα να μην προσέξω το μαργαριταρένιο κολιέ που φορούσε σήμερα.

Προχωρήσαμε προς τους τεχνητόυς καταρράκτες. Ζαλισμένος, την κοιτουσα να μου μιλάει, χωρίς να μπορώ να την ακούσω. Καθώς ανοιγόκλεινε το στόμα της έβγαιναν χαρτονένια γράμματα με τυχαία σειρά. Προσπάθησα να βάλω κάποια από τα αιωρούμενα γράμματα στη σειρά και διάβασα: 'Ένας πρώην άντρας μου με έβαζε και έπαιρνα τηλέφωνο πόρνες, έρχονταν σπίτι και κάναμε όργια'. Την κοίταξα. “Ήταν τα ’60ς, καταλαβαίνεις. Νάτος, εδώ είναι”, είπε και χαιρέτισε από μακριά τον Roger Vadim. “Μου πρότεινε να γυρίσουμε το Barbarella 2 - του είπα δεν κάνω πια τέτοια, είμαι ξαναγεννημένη Χριστιανή”. Με κοίταξε δήθεν ταπεινά. “Δεν έχω χιτώνιο να σου δώσω. Θέλεις ένα απ' τα δύο Όσκαρ μου;” Και βλέποντας με να κοιτάζω κάπως περίεργα το ποτήρι της: “Για να τελειώνει αυτή η ιστορία. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα αλκοολισμού.” Παύση, δύσπιστα βλέμματα. “Απλά διψούσα πολύ.”

Μας πλησίασε ηλικιωμένη μητέρα της. “Σ’ αρέσει το πάρτι Τζέιν; Όταν ήσουν μικρή όλο έφευγες απ’ τα πάρτι που έκανα, με ντρόπιαζες στην καλή κοινωνία της Νέας Υόρκης. Βέβαια το μόνο που κάνεις τώρα είναι να διοργανώνεις κι εσύ φιλανθρωπικές δεξιώσεις”. “Η μητέρα μου”, είπε αδιάφορα η Τζέιν “αυτοκτόνησε στο ψυχιατρείο όταν ήμουν 12, την τρέλανε η κοσμική ζωή. Ήταν πάντα η οικοδεσπότης και ειναι γνωστό οτι ο οικοδεσπότης έχει απίστευτο άγχος για τα πάντα και δε το ευχαριστιέται καθόλου”.

Περιπλανήθηκα στον κήπο, κρυφακούγωντας συζητήσεις. “Αυτή εκεί είναι η Φόντα”, έδειξε πικρόχολα με το δάχτυλο μία κύρια, προσδίδοντας μία πρωτότυπη, υβριστική έννοια στη λέξη Φόντα. “Όταν υποστήριξε το Βιετνάμ στον ομώνυμο πόλεμο, πέταξα από το σαλόνι μου το πορτρέτο που της είχε κάνει ο Warhol. Και είπα και στον άντρα μου και πέταξε και τα έξι τέυχη του Playboy που την είχαν στο εξώφυλλο”. “Χαζομάρα σου”, της είπε μια σέξι φεμινίστρια που εμφανίστηκε από το πουθενά. “Αν ποτέ η Φόντα επιστρέψει στον κινηματογράφο παίζοντας, ας πούμε, την κακιά πεθερά της Τζένιφερ Λόπεζ, ή αν βγάλει βιβλίο και ξαναγίνει όνομα, όλα αυτά τα memorabilia θα είναι ανεκτίμητα”.

Ηλεκτρονική μουσική, όπως στα βιντεοπαιχνίδια των '80ς, αρχισε να ακουγεται από κρυφά ηχεία. Η μηχανή του χιονιού μπήκε σε λειτουργία και άσπρες νιφάδες προσγειώθηκαν παντού. Ήταν θέμα χρόνου μέχρι κάποιος να αντιληφθεί την παράνομη, εκκεντρική χημική σύσταση του χιονιού και αυτό να γίνει ανάρπαστο. Άρχισα να ακούω μια απαλή μουσική τύπου σουπερμάρκετ, και να βλέπω τις σκηνές σε αργή κίνηση. Οι Μαύροι Πάνθηρες άρχισαν να συγκρούονται με τους Πατριώτες. “Για χάρη μου” είπε η Τζέιν. Μπουνιές και κλωτσιές, αίματα με κάθε πιστότητα. Χρυσά νέον φώτισαν από διάφορες κατευθύνσεις. Ανεβηκα λίγο ψηλότερα.

Ένα αόρατο pause πάγωσε τη σκηνή. Προσγειώθηκα απαλά στο χιόνι και περιπλανήθηκα στη σκηνή αδειάζοντας κάποιες τσέπες. Αυτό που έψαχνα ήταν τελικά στην κρυφή τσέπη του παλτό της σέξι φεμινίστριας. Πήρα τις πειραγμένες φωτογραφίες της Φόντα με τον Τζον Κέρι και απομακρύνθηκα με κινήσεις πρόσθιου οι οποίες με απογειωσαν εντυπωσιακά στον αέρα. Κάποιος (ίσως εγώ) πάτησε το play και ο καυγάς ξανασυνεχίστηκε. “Αυτές οι ασυναρτησίες που μας συμβαίνουν έχουν κάποια σχέση με τον Σκοπό, ή χάνουμε απλά τον καιρό μας;” ρώτησε η Τζέιν, όταν επέστρεψα στο πάρτι και της έδωσα τις πλαστές φωτογραφίες. “Χάνουμε τον καιρό μας” αποφάνθηκα ντροπαλά. Έμεινα για λίγο σιωπηλός. Με κοιτούσαν όλοι όμως ερωτηματικά και δέχτηκα να τους εξηγήσω φτιάχνοντας προτάσεις από λέξεις που δε ταίριαζαν, ελπίζοντας για το καλύτερο. “Λέτε ψέματα”, μου είπε στο τέλος ο Τεντ Τέρνερ “και το βρίσκω χαριτωμένο”.

Το χιόνι που στο μεταξύ είχε γίνει χρυσό, κάλυψε την παγωμένη λίμνη. Η μητριά της Τζέιν μού είπε εμπιστευτικά, “εμφανιζόμουν στις βιντεοκασέτες αερόμπικ της Τζέιν”. “Ήταν επειδή ήσασταν κι εσείς βουλιμική, όπως αυτή;” Χαιρέτησα τη Μπρίτζετ Φόντα και εντόπισα την Τζέιν μόνη της σε μια γωνία. “Κανείς δε μου μιλάει”, είπε. “Οι κοσμικές κυρίες με θεωρούν περίεργη και τρομοκράτισσα, οι περίεργοι με θεωρούν πουλημένη και σνομπ”. Καθίσαμε σε κατι αιώρες και χαζεύαμε τον έναστρο ουρανό. Η Τζέιν έριξε μια ματιά στο αστραφτερό ρολόι της. “9.14”, έιπε. “Η ώρα που γεννήθηκα”.

Με άρπαξε απ’το χέρι λέγοντας “Πάμε” και σα να ήμουν το πιο γρήγορο διαστημόπλοιο εκτοξέυτηκα στον ουρανό μαζί της. Περνούσαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα δίπλα από τα πιο υπέροχα αστέρια. Παντού μικροσκοπικά κινούμενα πολύχρωμα φωτάκια. Με την άκρη του ματιού μου είδα έναν τεκνικολόρ πλανήτη φτιαγμένο από διαπλεκόμενα ουράνια τόξα. Δεν είχα ιδέα για το πώς θα γυρνούσα πίσω. Έκανα μερικές ασκήσεις αερόμπικ, που πάντα ήθελα να δοκιμάσω στο διάστημα, ή οπουδήποτε δεν έχει βαρύτητα. Διαστημικοί ήχοι ακούγονταν από μακριά. Ηλεκτρονικά μπλιπ, δηλαδή, σε άτακτα διαστήματα, που δημιουργούσαν μινιμαλιστικές αρμονικές συγχορδίες.

“Ξέρω πού θα πάμε”, μου είπε αποφασιστικά. “Στον πλανήτη που πηγαίνω κάθε φορά που βαριέμαι τα κοσμικά πάρτι, τους πρώην συζύγους, τα υποτιθέμενα περιττά κιλά μου, τα γάντια και τα μαργαριτάρια. Νά, εκεί πάνω”. Κοίταξα με ειλικρινή περιέργεια το επάνω που έδειχνε με το δάχτυλό της κι είδα έναν πολύχρωμο ψυχεδελικό πλανήτη, έναν πύρινο κύκλο που στροβιλίζονταν ακατάπαυστα πετώντας σπίθες σε σχήμα κρυστάλλων… “Είναι ο Sogo, απ’ την Barbarella, μια multimedia εγκατάσταση με τρισδιάστατους laser-προβολείς. Ένας πλανήτης κολάζ, γεμάτος με παραπομπές σε ότι μου αρέσει, φτιαγμένος από τα υλικά του συνειδητού και του υποσυνείδητού μου. Πάμε;"

Στην επιφάνεια του Sogo υπήρχε ένας τεράστιος ηλιακός πύργος. Πάνω του ακατάληπτα σύμβολα και απερίγραπτα χρώματα που περιστρέφονταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω από τον άξονά τους. Βημάτισαμε με ιπτάμενες δρασκελιές παρατηρώντας την κρυστάλλινη πολυεπίπεδη ατμόσφαιρα, τα επταδιάστατα αντικείμενα. Καλλιεργημένα εξωγήινα λουλούδια, όλων των χρωμάτων και όλων των σχημάτων, πετούσαν τα χρώματά τους καταπάνω μας. Παίξαμε λίγο με κάτι μουσικούς δακτύλιους από χρυσάφι και με γεωμετρικά σχήματα που δεν ήξερα καν πως υπήρχαν.

“Καλωσήρθες στον 41ο Αιώνα”, μου είπε η Τζέιν και κοίταξε για άλλη μια φορά το ρολόι της. “Εγώ πρέπει να φύγω για λίγο. Έχω ένα σωρό πράγματα να προωθήσω στη Γη. Καταλαβαίνεις, αυτήν την περίοδο δε μπορώ να χάνω την ώρα μου με το να εμφανίζομαι αφιλοκερδώς στα όνειρα του καθενός”. Μου έδωσε ένα ολογραμματικό κλειδί. “Ανέβα στον πύργο. Ο Duran Duran θα σου πει τι πρέπει να κάνεις. Σε λίγο καιρό θα ξανάρθω”. Τίναξε μια ποζιτρονική ακτίνα στον αέρα, χαμογέλασε στην κάμερα και εξαφανίστηκε…