Έντεκα (πράγματα που μ’ αρέσουν στη Θεσσαλονίκη – τώρα)

[από a.v. - εικόνα Α. Βλαβογελάκης (fanzein)]

Mε ελάχιστες εξαιρέσεις ζω στο μικρόκοσμό μου – σ’ ένα υποκειμενικό σύμπαν/κολάζ φτιαγμένο από ψηφίδες χώρου και χρόνου. Για να το πω απλά, και σαφώς πιο απομυθοποιητικά, ζω κυρίως στο μυαλό μου –και στο σπίτι μου. Αγαπάω τα (συνήθως ευτελή) νέα και παλιά μικροαντικείμενά μου, τους φίλους, την τηλεόραση, το ίντερνετ, τα βιβλία, τη μουσική. Τα υπόλοιπα σημαντικά -αέρας, ήλιος, σύννεφα, τοπία, άνθρωποι- τα βρίσκεις σχεδόν παντού. Κι όμως, επέλεξα: ο ελεγχόμενος μικρόκοσμός μου θα είναι στην Θεσσαλονίκη. Να γιατί:

1) Όπου και να πήγα υπήρχε μια αόρατη κλωστή που, στο τέλος, με τραβούσε εδώ. Πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιες μνήμες της παιδικής ηλικίας που μας καθορίζουν: οι στιγμές που ανακαλύπτουμε τον κόσμο με μάτια ορθάνοιχτα απ’ την έκπληξη, τότε που όλα είναι εντελώς καινούργια και εντυπωσιακά. Αυτές οι μνήμες είναι η δική μου αόρατη κλωστή.

2) (Οι φίλοι και συγγενείς μου.)

3) Το ραδιόφωνο. Ok, ο Πετρίδης και το Τρίτο Πρόγραμμα ακούγονται σ' όλη την χώρα, αλλά ειδικά εδώ υπάρχει ο πολιτιστικός 9.58 αλλά και δύο εξαιρετικοί σταθμοί ξένης μουσικής, ο Republic και ο κλασικός 88μισό (με τις τέλειες εκπομπές του Άρη Καραμπεάζη).

4) Σχεδόν όλοι οι ιστορικοί κινηματογράφοι έκλεισαν, ευτυχώς όμως επέζησαν και κάποιοι: Βακούρα, Φαργκάνη, Μακεδονικόν, Ολύμπιον, Κολοσσαίον, Ράδιο Σίτυ, Αριστοτέλειον - οι συμβατικοί κινηματογράφοι που απέμειναν, μια σινεφίλ ευκαιρία για περιπλανήσεις στην πόλη. [Θα θυμάμαι πάντα ότι το Lost Highway το είδα στον Αλέξανδρο και το Δαμάζοντας τα Κύματα στο Λάουρα∙ στ’ αλήθεια όμως δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν οι ταινίες που είδα πρόσφατα στα πανομοιότυπα multiplex ήταν στην αίθουσα 2, 7 ή 11.]

5) Για κάποιον λόγο θεωρώ ότι έχω χορτάσει τα nights-out και ποτέ δεν βγαίνω βράδυ σε bar/club. Η μόνη περίπτωση να ξεκουνηθώ είναι να παίζει στο Art-House o dj Βαγγέλης Ρίσσος: κάποιες Κυριακές κάνει ανεπανάληπτες ’80ς βραδιές με τρας, tv-themes και τέτοια, ενώ τις Τρίτες κάνει θεματικές βραδιές [προχτές είχε διασκευές και remixes, παλιότερα Morrissey, PSB, Depeche κλπ]. Bάζει υπερσπάνια βίντεο, διακοσμεί τον χώρο, τυπώνει σχετικά αυτοκόλλητα, μοιράζει κονκάρδες φτιαγμένες ειδικά για τη βραδιά κλπ.

6) Το σύμβολο της πόλης είναι ο Λευκός Πύργος, που είναι μια χαρά, αλλά προσωπικά προτιμώ τον ρετροφουτουριστικό Πύργο του ΟΤΕ που στριφογυρίζει και πάλι (ή ξαναχάλασε;) μέσα στη ΔΕΘ. Όταν τα καλοκαίρια πηγαίνω θερινό στο Ελληνίς, πίσω απ’ την οθόνη ο Πύργος ορθώνεται φωτισμένος επιβλητικά: με υπνωτίζει σχεδόν, σαν ένα μαγικό διαστημόπλοιο έτοιμο για γαλαξιακά ταξίδια.

7) Άνθρωποι: η Δανάη των Love Boat Orchestra, ο Γιάννης Μπουτάρης (το αντίβαρο στο συντηρητισμό της πόλης), η Βάγια Ματζάρογλου, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, η Ελένη Χοντολίδου, ο Κωστής Ζαφειράκης, ο κομίστας Γιώργος Τσούκης, ο Στέργιος Δελιαλής (αλλά και οι νέοι designers), ο Σάκης Σερέφας, οι bloggers της πόλης (winter academy, ντισκολάτα, ινδίκτος, άνεμος, κ.α.)

8) Ο Κύριος Πόλυς, καλτ φιγούρα του τοπικού τηλεμάρκετινγκ στο Time Channel: είχα προσπαθήσει να του πάρω συνέντευξη (μα το Θεό! υπήρξε διευθυντής περιοδικού που δέχτηκε τέτοιο θέμα), αλλά ποτέ δεν κατόρθωσα να μιλήσω με τον ίδιο: «Μας παίρνουν συνέχεια και μας κάνουν τέτοιες πλάκες», είπαν και υποσχέθηκαν να τον πείσουν. Δυο χρόνια μετά, ακόμα περιμένω.

9) Οι φοβεροί δίδυμοι που χαιρετούν τον κόσμο σε εγκαίνια μαγαζιών και πρεμιέρες θεάτρων. Μια φορά έξω απ’ το θέατρο Αμαλία είδα μόνο τον έναν κι έκλαιγε. Φοβήθηκα ότι αδερφός του είχε πεθάνει -ευτυχώς διαψεύστηκα.

10) Bits & Pieces: το Λούνα Παρκ / το κτίριο στα Πανεπιστήμια που μοιάζει με χάι-τεκ αυγό / το Εντευκτήριο / η θάλασσα / το Neverland / οι πίνακες του Warhol στο ΜΜΣΤ / ο κλασικός Εξώστης [η πρώτη σελίδα είναι εμφανισιακά ίδια εδώ και 20 χρόνια -σχεδόν ανατριχιαστικό!] / το Χρυσό Παγώνι / το SOUL / ο Ιανός / το Κωστή -κι ας έκλεισε / η Πλατεία Ναυαρίνου / τα Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ [να ’χα και καμιά διαπίστευση…]

11) Η μεγάλη Συλλογή από Κλισέ: «Η ερωτική πόλη», «Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι το πιο δύσκολο κοινό!», «Η νύμφη του Θερμαϊκού», «Η πρωτεύουσα των Βαλκανίων», «Η συμπρωτεύουσα με τις αιθέριες υπάρξεις και τις πιο τρέντι φατσούλες», «το Σιάτλ των Βαλκανίων (!!!)», «Εδώ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους».

['80s καρτ-ποστάλ]
-

(ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ!)
-