Έντεκα της Δευτέρας [τελεβιζιόν]

(Ο ήλιος λάμπει πάντα - εκεί)

1) Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα τηλεόρασης την περασμένη βδομάδα η σημερινή εικονογράφηση είναι από ένα Μίκυ Μάους του 1984 και την ιστορία Ληστείες σε Ζωντανή Μετάδοση: τότε που είχαμε μόνο δύο κανάλια (και για σχετικά λίγες ώρες την ημέρα) κι η τηλεόρασή μας ήταν ασπρόμαυρη, διάβαζα και ξαναδιάβαζα την ιστορία του Σκρουτζ που ζηλεύοντας το Ρόμπαξ TV αποφασίζει να φτιάξει το δικό του σταθμό εκ των ενόντων – κι ονειρευόμουν έναν κόσμο με κανάλια πολλά (και έγχρωμα). Είναι ακόμα η αγαπημένη μου ιστορία, κι ας διαψεύστηκαν -μερικώς- οι προσδοκίες μου απ’ τα πολλά κανάλια.

2) Πολύ θα 'θελα πριν 2 βδομάδες ο Λαζόπουλος να έλεγε στα 2.5 εκατομμύρια που τον έβλεπαν: «Στην επόμενη μία ώρα μαζί μου, θα γελούσατε πολύ, θα έλεγα 150 φορές ‘Κυρία μου!’, θα έλεγα και 2-3 μελοδραματικά τραγούδια. Σας συστήνω όμως να γυρίσετε τώρα στην ΕΤ1 για να δείτε ένα εκ-πλη-κτι-κό αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι απ’ το Παρασκήνιο – και μένα με βλέπετε πάλι το Σάββατο στην επανάληψη».

3) Θεωρώ ότι για διάφορους λόγους, (που συμπυκνώνουν και την εικόνα της ελληνικής τηλεόρασης σήμερα) το στιγμιότυπο της χρονιάς είναι αυτό που η Ρούλα Βροχοπούλου κλαίει ουρλιάζοντας: «Έχασα τον άντρα μου…Έχασα το παιδί μου! Έχασα την αξιοπρέπειά μου! Έχασα εχθές την εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου!» [Δεν είναι ότι έχασε τον άντρα της ή δεν ξέρω γω τι – πάντα έτσι ήταν! Πριν 3-4 χρόνια στο Wall έβαζε τα κλάμματα ή τις φωνές για πολύ πιο ασήμαντα πράγματα όπως «Δεν πήρα εγώ τα κουτάλια…!» και «Πού πήγαν οι παντόφλες μου?»]

4) 18 χρόνια Mega: η πρώτη διαφήμιση για το Mega, πριν αυτό ξεκινήσει / 20-11-89: η αρχή του πρώτου δελτίου με την Λ. Κανέλλη / [+ 1-3-92: Ολόκληρο το 10λεπτο νυχτερινό δελτίο του Mega της 1ης Μαρτίου 1992: Η Μαρία Χούκλη παρουσιάζει, ο ρεπόρτερ Θ. Ρουσόπουλος από την Τεχεράνη έχει τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, το μποϊκοτάζ ενάντια στα Ολλανδικά προϊόντα, το Μακεδονικό, ο ΥΠΕΞ Σαμαράς, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής, ένα σωρό εξωτερικές και εσωτερικές ειδήσεις σε 10 λεπτά. Οι ειδήσεις όπως θα 'πρεπε να είναι και σήμερα.]

5) Ευχαριστώ τον Αλέξανδρο που μου έστειλε τη λίστα του περιοδικού Time 'The 100 Best TV Shows of All-TIME'. Την βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα μέχρι που είδα πως ένα απ' τα 100 ήταν και η ομολογουμένως χειρότερη ενήλικη σειρά κινουμένων σχεδίων έβερ King of The Hill. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν που να μην τη βρήκε βαρετή και απαίσια - αν έχετε διαφορετική γνώμη θα χαρώ να την ακούσω. [Μέχρι τότε είναι επίσημο, το King of the Hill είναι χάλια!]

6) Telemarketing: στο προπροηγούμενο ποστ έγραφα για μια συνέντευξη που προσπάθησα να πάρω από τον θρύλο του τοπικού τηλεμάρκετινγκ Κύριο Πόλυ. Με είχε βοηθήσει και η Dayna (μεγάλη φαν, συνάδελφος τότε). Θα πηγαίναμε μαζί μιας και το στούντιο ήταν κάπου εκτός Θεσσαλονίκης και ψιλοφοβόμουν να πάω χειμώνα νύχτα στις shady εγκαταστάσεις του Time Channel. Και, άλλωστε, η Dayna πάντα είχε μια εκπληκτική έφεση στo τηλεμάρκετινγκ του Κυρίου Πόλυ…

7) Διαβάζοντας για τις γελοιότητες του Ε.Σ.Ρ. εναντίον του Μπομπ του Σφουγγαράκη και του Channel 9 που το προβάλλει θυμήθηκα ένα άλλο Channel 9, απ' το Fast Show. Ήταν ένας υποθετικός ευρωπαϊκός σταθμός με μια επινοημένη γλώσσα που έχει στοιχεία από Ανατολική Ευρώπη, Ιταλία, Ισπανία αλλά και αγγλικά λογοπαίγνια. Είχε διάφορες εκπομπές και σόου, eurotrash διαφημίσεις κι ένα φοβερό δελτίο ειδήσεων. [τηλεπαιχνίδι / δελτίο ειδήσεων / ένα οικονομικό τοκ σοου που εξελίσσεται σε κάτι απίθανο!]

8) Bits & Pieces: Δύο ‘ποστ’ από ένα παλιότερό μου δοκιμαστικό blog: Television: Teacher, Mother, Secret Lover! και Σκόρπιες ατάκες για την Τηλεόραση. /// Μουσικόραμα! Απόσπασμα απ’ το 1986 αλλά και η αποφώνηση της τελευταίας εκπομπής για την δεκαετία του ’80. /// Rave on TV: τηλεοπτικό θέμα για την ελληνική ρέιβ μέσα ‘90ς / Νατάσα Ράγιου (!) και ρέιβ / Η περίφημη ΜΑΝΑ ΡΕΪΒΕΡ! /// Υπάρχουν πολλά τραγούδια για την ελληνική τηλεόραση, κανένα όμως -και ποτέ- δεν θα ξεπεράσει το Τελεβιζιόν του Χάρρυ Κλυνν. Γραμμένο το 1978 ενσωματώνει τις διαφημίσεις και τις σειρές της εποχής - κι εκφράζει την ευχή: "Αχ και να είχαμε κανάλια πολλά".

9) H Σεμίνα Διγενή ξέρει να ελίσσεται – παίζει στα δάχτυλα τα διαφορετικά τηλεοπτικά format. Νομίζω ότι με την νέα της εκπομπή στη ΝΕΤ, που ξαναγύρισε στο σοβαρό (αλλά όχι σοβαροφανές) ρεπορτάζ κάνει την καλύτερη δουλειά – κι ας μην την βλέπει κανείς. [Φλασμπακ: το καρναβαλίστικο oprah-meets-ερωτοδικείο «Πες το Στη Σεμίνα». Σ’ αυτό το κλιπ (μέσα ’90ς) έχει μεταξύ των άλλων την Ξανθή Περάκη, τον Θάνο Αλεξανδρή, τον Εθνικό Σταρ, την κυρία Βασιλάκη κ.α. +ΒΑΣΙΛΑΚΗ VS ΠΑΤΣΙΟΥΡΑ]

10) Κι όμως υπάρχει και καλή τηλεόραση φέτος: Η Ζωή Είναι Αλλού / Οξυγόνο / Νέοι Φάκελοι / Έρευνα / Κυριακή με τον Σεραφείμ Φυντανίδη/ Η Μηχανή του Χρόνου/ Πρωταγωνιστές / Η Εποχή των Εικόνων / Οι Κεραίες της Εποχής μας / Παρασκήνιο κ.α.

11) Η τηλεόραση μου είπε ποιος τελικά είμαι – Μέχρι 111 λέξεις
Ποιος χαρακτήρας του Lost? [Ο Τζακ] /// Ποιο τηλεπαιχνίδι? [Family Feud – Κόντρες] /// Ποιο Στρουμφάκι? [ο Τεμπέλης – Lazy Smurf] /// Ποιος χαρακτήρας απ’ το Friends? [Chandler] /// Ποιος απ’ το Μπέβερλι Χιλς, 90210? [Brandon Walsh] /// Ποιος απ’ τους Simpsons? [Lisa Simpson] /// Ποιος απ’ το Futurama? [Ο Fry] /// Ποιος άνδρας χαρακτήρας της tv? [Fox Mulder από X-Files] /// Ποιος από το SouthPark? [o Kenny] ///Ποια απ’ τα Χρυσά Κορίτσια? [η Dorothy Zbornac (I knew it!)] /// Ποιος απ’ το καρτούν-ριάλιτι Drawn Together? [O Xandir] /// Ποιος απ’ το Σταρ Τρεκ? [Ο Κάπτεν Κέρκ] /// Ποιος απ’ το The A-team? [O Hannibal Smith]
----------------------------

ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!
18 χρόνια mega

Στο ημερολόγιό μου της σχολικής χρονιάς ’88-’89 περίοπτη θέση είχε η έλευση της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ήταν, για τον 11χρονο εαυτό μου κάτι πολύ σημαντικό. Σαν γνήσιο info-junky διψούσα για Πληροφορία, για το καινούργιο, για το πολύ, για το πολύχρωμο και το Mega Channel έμοιαζε στα μάτια μου ο Σωτήρας. Το ημερολόγιό μου περιγράφει: το σοκ και την απογοήτευση όταν εκείνη την περίφημη μέρα του Νοεμβρίου συνειδητοποίησα ότι το Mega έπαιζε μόνο στην Αθήνα, τις μανιώδεις -σχεδόν ψυχαναγκαστικές- καθημερινές αναζητήσεις μου στα UHF της τηλεόρασης για να δω μήπως ήρθε, τα ευγενικά στην αρχή, απελπισμένα στη συνέχεια, εξοργισμένα μετά τηλεφωνήματά μου στο Mega με ένα σωρό διαφορετικές φωνές. Την ζήλεια για όλους τους γνωστούς μου από Αθήνα που μου λέγαν ότι κάναν κοπάνα απ’ το σχολείο για να βλέπουν Mega όλη μέρα. Οι μήνες πέρασαν...
και ένα μεσημέρι, με τρεμάμενα μάτια, είδα το σήμα του στην ασπρόμαυρη (ακόμα) τηλεόρασή μας. Οι πρώτες εβδομάδες πέρασαν χωρίς ζωντανή μετάδοση προγράμματος (έδειχνε μόνο τρέιλερ και βίντεο-κλιπ, αλλά τα έβλεπα ξανά και ξανά για μέρες: διαφημίσεις για το 21 Jump Street, μια σειρά Chicago που στο διαφημιστικό έπαιζε το Runaway του Del Shanon – και μετά από τόσες βδομάδες που όλα τα παιδιά του σχολείο το έβλεπαν (όλοι ήταν σαν κι εμένα, τελικά) έγινε μεγάλη επιτυχία στην αυλή του δημοτικού μου, το Απεριτίφ της Μιμής Ντενίση, το τρέιλερ για τους Αυθαίρετους και τις Τρεις Χάριτες και το Πατήρ Υιός και Πνεύμα, το Mega Hit (που το περίμενα πώς και πώς ως καθημερινή μουσική εκπομπή, το Μουσικόραμα είχε ήδη ξεπεραστεί), αλλά και τα βίντεο-κλιπ της εποχής που έπαιζαν 3 και τέσσερις φορές την ώρα [θυμάμαι ιδιαιτέρως το 'Στέλλα σ’ αγαπάω Τάκης' και το 'Σ’ αγαπάω Ρε Βλάκα']. Και μετά, σε ανύποπτο χρόνο το κανονικό πρόγραμμα του Μέγκα άρχισε να παίζει. 18 χρόνια πέρασαν και αυτή τη βδομάδα το Mega γιόρτασε και ενηλικιώθηκε, παραμένοντας ο μονόφθαλμος στους τυφλούς των ιδιωτικών. Όλα αυτά τα θυμήθηκα και απ’ το flyer που έβαλα πιο πάνω, αλλά κυρίως από το σήμα έναρξης του καναλιού που είδα στο mediablog. Η μουσική, οι πολύχρωμες χάι-τεκ βεντάλιες που έρχονται καταπάνω μου, τα γράμματα που ενώνονται, η (ψευδής) υποβλητική αίσθηση του Σημαντικού∙ όλα μου ξανάρθαν βλέποντας το παρακάτω βίντεο.