Έντεκα της Δευτέρας [approaching of the hour]

1) Προχτές έγινε η χιονισμένη παρουσίαση, κι επειδή βασικό συστατικό του βιβλίου μου είναι οι πίνακες στους οποίους μπαίνουν [κυριολεκτικά] οι ήρωες, ζήτησα από μικρούς και μεγάλους να φτιάξουν μια πρόχειρη ζωγραφιά στην οποία θα ήθελαν να μπουν μέσα. Αυτές που θα μ’ αρέσουν πιο πολύ θα γίνουν πίνακες της Μαγικής Πινακοθήκης, θα ενσωματωθούν δηλαδή σε επόμενο βιβλίο, κι οι ήρωες θα ζήσουν μια περιπέτεια μέσα στις ζωγραφιές που έκανε ο/η τάδε (με namecheck) εκείνο το χριστουγεννιάτικο μεσημέρι στον Ιανό. Για τη σημερινή εικονογράφηση του ποστ χρησιμοποιώ μερικές από τις περίπου 30 ζωγραφιές που μάζεψα.

2) "Όταν ο Robert Louis Stevenson, συγγραφέας του Treasure Island, πέθανε στις 4/12/1894, κληροδότησε με την διαθήκη του την ημερομηνία των γενεθλίων του (13/11) σε μια φίλη του που μισούσε τη δική της χριστουγεννιάτικη ημερομηνία γενεθλίων (25/12)" [κι άλλα χριστουγεννιάτικα τρίβια]



3) Η πιο ευπρόσδεκτη νεκρανάσταση! Μετά από ένα χρόνο το fantastic ’80s επέστρεψε!!!

4) Λυπάμαι που θα το πω αλλά μάστορας στις προσωπικές πικρίες της TV είναι η Βάσια Τριφύλλη [ακολουθεί ο Γιώργος Πολυχρονίου] με πικρίες για το πώς κάποτε έκανε 70% και τώρα δεν της δίνουν εκπομπές, κι επειδή έσκιζε δεν της μιλούσαν και η Ρούλα την πολεμούσε, κλπκλπ. Την τελευταία πενταετία την έχω δει να γκρινιάζει σε δεκάδες εκπομπές για όλα αυτά και διαβάζοντας πρόσφατη συνέντευξη που λέει ακριβώς τα ίδια δεν μπορούσα να μη γελάσω βλέποντάς τη να δηλώνει: Με έχεις δει εμένα να βγω να κλαίγομαι;

5) God, I Hate Christmas, Or An Atheist Tries to Survive the Holidays by Colin James Haslett.


6) Bits & Pieces: Η Madonna μπήκε στο Rock ‘n Roll Hall Of Fame!! /// Πόσο γρήγοροι είστε στη δακτυλογράφηση? /// Βλέμματα απ’ το fuzzy~burlesque /// /// Στη σκόνη του αυτοκινήτου γράφουμε συνήθως «θέλω πλύσιμο». Ο Scott Wade ζωγραφίζει. /// O Woody Allen έρχεται [και κάτι απ’ το popoculture] /// Στα έντεκά της χρόνια έγινε δημοσιογράφος του BBC. Σήμερα η Becky Branford θυμάται πώς ξεκίνησε η καριέρα της… ///

7) Σ’ ένα παλιό μου ποστ μου έστειλε σχόλιο ο Φώντας Λαδοπρακόπουλος: «…Το ένα, είμαι κι εγώ από τη Θεσσαλονίκη. Το δεύτερο, επειδή είμαι ο Φώντας Λαδοπρακόπουλος, θά'θελα να σε καλέσω στο blog του φίλου μου που με φρόντιζε πάντα και λέγεται Κώστας Λαδόπουλος. Η δ/νση είναι www.proinakia.blogspot.com. Μέσα εκεί θα βρεις δύο πολύ καλύτερες φωτογραφίες μου και, αν θες, μπορείς να τις χρησιμοποιήσεις αντί γι αυτή που έχεις, που τη βρίσκω λίγο μελαγχολική. Να είσαι καλά! Φ.Λ.» Μπαίνοντας στο blog του δημιουργού των παιδικών εκπομπών ανακάλυψα ότι αυτός έφτιαξε και μια απ’ τις πιο καλτ (και αλλόκοτα τρομακτικές για την τότε ηλικία μου) εκπομπές, τα Παραμύθια της Κούκλας!



8) Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου στον Ιανό Θεσνίκης (Αριστοτέλους 7) στις 8.00 μ.μ. παρουσιάζεται το βιβλίο του Γεράσιμου Χαριτόπουλου «Κορνήλιος Καστοριάδης». [δείτε επίσης: “Η δική μου δεκαετία του ’80”, απ’ το MemoryLand]

9) Σχεδόν τεχνολογικά μαγικό – γράφεις στίχους και βγαίνουν τραγούδια!!! (εμένα μ’ αρέσει και να βάζω και στίχους ήδη γνωστών τραγουδιών)

10) Η A, Μπα? σήμερα: ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ… χριστούγεννα στην έρημο ? i hate christmas - sesame street ? δεν είναι Χριστούγεννα χωρίς αυτό ? άπειρα καλώδια ? χριστουγεννιάτικα έθιμα στον κόσμο (οι Άγγλοι είναι αδιόρθωτοι) ? μαγεμένα Χριστούγεννα στην Αθήνα?? ? η πρώτη χριστουγεννιάτικη κάρτα ? μαθαίνω παίζοντας ? τα κεφτεδάκια μπακαλιάρου είναι χριστουγεννιάτικη συνταγή


11) Πώς πέρασα χτες – Μέχρι 111 λέξεις.
Μετά από βδομάδες τρεξίματος (και έχοντας φτάσει στα όρια ψυχικής και σωματικής κατάπτωσης) χτες Κυριακή ξεκουράστηκα όσο δεν πάει. Πολλές ώρες ύπνου, ξεκίνημα με πάθος, βόλτα για εφημερίδες. Παιχνίδια στο pc, διάβασμα του νέου Douglas Coupland, ύπνος το μεσημέρι (!), ριάλιτι στον Σκάι, ένα μυστήριο της Αγκάθα Κρίστι, λίγος Μικρός Νικόλας – και πριν κοιμηθώ dvd της χτεσινής Καθημερινής για το πώς θα είναι η πόλη το 2057.
----------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Approaching of the hour…

Για τη Γκρατσιέλλα έχω γράψει σε διάφορα αυτοβιογραφικά ποστ και με αφορμή την κυκλοφορία του Approaching of The Hour σε boxset [το ντοκιμαντέρ για τους Raining Pleasure και την ελληνική αγγλόφωνη σκηνή, μαζί με ένα cd συλλογή] θα γράψω κι άλλα: Η γνωριμία μας, πριν 10 χρόνια, έγινε ως εξής. Την πρώτη μου μέρα στην εστία του λονδρέζικου πανεπιστημίου κι ενώ είχα κλειστεί ερμητικά στο δωμάτιο, αποφασισμένος να είμαι αντικοινωνικός για τουλάχιστον ένα μήνα χτυπάει η πόρτα. Βλέπω ένα κορίτσι, σαν ξανθό άγγελο, να μου λέει: «Σε περίμενα!» «Πώς;» «Είδα στη λίστα ελληνικό όνομα στο δωμάτιο 223. Ήρθα εδώ και μια βδομάδα. Γιατί άργησες; Έχεις ένα τσιγάρο;»

Ήμασταν στην ίδια τάξη [media studies] για τρία χρόνια, και ζήσαμε το Λονδίνο, σ’ ένα βαθμό, μαζί. Σινεμά, εκθέσεις, συναυλίες κι όταν φύγαμε απ’ την εστία συγκατοικήσαμε οι δυο μας σ’ ένα τέλειο σπίτι στο Arnos Grove. Πότε-πότε βιντεοσκοπούσα τη ζωή μας εκεί: μια μόνιμα χαλασμένη τηλεόραση που τη βαρούσαμε για να παίξει (και στο τέλος πριν την πετάξουμε οριστικά την κλωτσήσαμε με λύσσα), πάρτυ στο δωμάτιό της με truth or dare και drinking games, αγωνίες με το απλήρωτο TV license (που το πληρώσαμε τηλεφωνικά μόνο όταν οι ελεγκτές χτυπούσαν αλύπητα την πόρτα μας), ατελείωτες συζητήσεις στην ισπανικού τύπου κουζίνα με εφημερίδες περιοδικά και καινούρια κάθε βδομάδα cd.

Σε κάποια στιγμή πήραμε μαζί ένα μάθημα που λεγόταν video workshop και μας μάθαιναν τηλεόραση και κινηματογράφο. Ήταν υπέροχο: κάθε βδομάδα είχαμε διαφορετικές αποστολές και ρόλους. Σκηνοθετούσαμε διαφορετικά είδη εκπομπών ή ταινιών και κάθε Παρασκευή προβάλλονταν στην τάξη. Όλοι περνούσαν απ’ όλους τους ρόλους και, νομίζω είχα υπάρξει παραγωγός σε μια μικρού μήκους, σκηνοθέτης σε ένα ρεπορτάζ (πήγαμε οι δυο μας σε μια διαγωνιστική βραδιά σάλσα και το τραβήξαμε ως ριάλιτι, ακολουθώντας τους νικητές και τους χαμένους), κάμεραμαν σ’ ένα μουσικό πρόγραμμα αλά Top of The Pops κ.α. Το καλύτερο όμως ήταν η τελική αποστολή του εξαμήνου, η πιο δύσκολη – ένα τηλεοπτικό μαγκαζίνο, που θα γυριζόταν ζωντανά απ’ το στούντιο του πανεπιστημίου και θα προβαλλόταν επίσης ζωντανά στις οθόνες του πανεπιστημίου. Ο καθηγητής έβαλε τη Γκρατσιέλλα σκηνοθέτη, κι αυτή κόντεψε να τρελαθεί απ’ την αγωνία. Είχε ελάχιστη εμπειρία και ελάχιστο ενδιαφέρον για τη σκηνοθεσία. Εγώ είχα βιντεοκάμερα, έκανα μικροταινίες για χρόνια και τρελαινόμουν για τη σκηνοθεσία∙ μου λέει: «Εσύ θα με βοηθήσεις, που τα ξέρεις όλα κι εγώ δεν ξέρω τίποτα, και δε θέλω να το κάνω, κλπκλπ»

Μπορεί να έχω κάποια λίγα ταλέντα, αλλά είμαι και φοβερά ανοργάνωτος – και τεμπέλης. Η Γκρατσίελλα αποδείχτηκε ότι εκτός από ταλέντο –που κανείς μας δεν ήξερε ότι είχε- ήταν φοβερά οργανωτική και εργατική: απ’ την πρώτη μέρα που γυρίσαμε σπίτι άρχισε να σημειώνει, να διαβάζει, να παίρνει τηλέφωνα, να ψάχνει cd για μουσική επένδυση, να σβήνει, να ξαναγράφει, να κάνει χρονομετρήσεις – πράγματα που εγώ ο έμπειρος και εκκολαπτόμενος σκηνοθέτης πολύ τα βαριόμουν και δεν θα έπειθα τον εαυτό μου να τα κάνει ποτέ. Οι μέρες πλησίαζαν, με την Γκρατσιέλλα να έχει προετοιμάσει και την παραμικρή λεπτομέρεια. Πήγαμε στο στούντιο, όλοι είχαν πολύ αγωνία γιατί αυτή η ζωντανή μετάδοση θα έκρινε το αν θα περνούσαμε το μάθημα. Εγώ ήμουν floor manager, καλωδιωμένος στο πλατώ να φροντίζω τα πάντα και να φοράω ένα ακουστικό-μικρόφωνο χάρη στο οποίο έπαιρνα εντολές απ’ την Γκρατσιέλλα που ήταν κρυμμένη στο γκάλερι, ένα αθέατο δωματιάκι κάπου ψηλά, μπροστά στις οθόνες της, με το χαρτομάνι της, τα δεκάδες κουμπάκια – άγνωστά της πριν μια βδομάδα- με τους βοηθούς της.

Εννοείται ότι η εκπομπή έγινε τέλεια, χωρίς ούτε το παραμικρό λαθάκι, ο καθηγητής είχε πάθει σοκ με τη σκηνοθέτιδα, και φυσικά της έβαλε Α, το μοναδικό Α που έβαλε όλο το χρόνο, σε όλες τις τάξεις. Το συγκλονιστικό για μένα όμως ήταν ότι κατά τη διάρκεια της εκπομπής, καθώς έκανα τη δουλειά μου ως floor manager άκουγα τη φωνή της. Ήταν, σχεδόν, ένα ποίημα: η σιγουριά της φωνής της, η σταθερότητά της, η ετοιμότητα, το χιούμορ, ο επαγγελματισμός της! Απ’ το άσχετο, φοβισμένο κορίτσι, που δεν είχε ιδέα απ’ αυτά είχε τελείως μεταμορφωθεί. Ήταν σαν να έβλεπα, ας πούμε, τον μπαμπά μου να αρχίζει μαθήματα πιάνου και μέσα σε λίγες μέρες να παίζει Ραχμάνινωφ. Και το καλύτερο: η Γκρατσιέλλα απ’ το πουθενά ανακάλυψε κάτι που της αρέσει. Όταν φύγαμε απ’ την Αγγλία, πήγε στην ΕΡΤ, στον Αντ1 και μετά για χρόνια στο Mad ως σκηνοθέτιδα και διευθύντρια παραγωγής.

Πριν από 4 χρόνια, ήμουν φαντάρος στην Κομοτηνή κι η Γκρατσιέλλα με πήρε απ’ την Ξάνθη: «Είμαι με τους Raining Pleasure, θα ‘ρθεις;» Πήγα με το ΚΤΕΛ μια Κυριακή και περάσαμε τη μέρα οι δυο μας σε ωραία καφέ στην παλιά πόλη. Μετά πήγαμε στο μπαρ που θα έπαιζαν οι Pleasure [δεν πρόλαβα τη συναυλία, η έξοδός μου τελείωνε στις 9] και την είδα με μια βιντεοκάμερα στο χέρι. «Είσαι γκρούπι;» της λέω. «Περίπου. Τους ακολουθώ και τους τραβάω συνέχεια. Χτες βράδυ στο ξενοδοχείο έβλεπαν σε dvd το live της Μαντόνα, τύφλα στο μεθύσι – γενικά τραβάω και προσωπικές τους στιγμές. Ίσως τα μαζέψω για μια εκπομπή στο Mad, ίσως για ‘κάτι άλλο’, αν και δεν νομίζω να δώσουν την άδειά τους…»

Αυτό το ‘κάτι άλλο’ για το οποίο οι Pleasure έδωσαν την άδειά τους το είδα τελικά (στην πρώτη του μορφή) στην πρεμιέρα του ως The Approaching Of The Hour, στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο του 2005. Και το καταχειροκρότησα. Η Γκρατσιέλλα ήταν εκεί, κάπως αμήχανη και σοκαρισμένη. Καθώς έπεφταν οι τίτλοι τέλους, δεν μπορούσα να μη με θυμηθώ, στο σκοτεινό πανεπιστημιακό στούντιο στα τέλη του περασμένου αιώνα, να την ακούω έκπληκτος απ’ τα ακουστικά, και να εύχομαι πως κάποτε θα αξιοποιήσει το ανέλπιστο ταλέντο της…

[Μετά η ταινία παίχτηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας, και τώρα βγαίνει σε dvd -από την Sonic Playground- και θα υπάρχει στα δισκάδικα μαζί με ένα booklet 24 σελίδων κι ένα καινούριο cd με σπάνια και ακυκλοφόρητα τραγούδια των αγγλόφωνων συγκροτημάτων που εμφανίζονται και στην ταινία. // Αυτό το Σάββατο 22/12 Δεκεμβρίου συναυλία στο Gagarin 205 με συγκροτήματα που συμμετέχουν στο ντοκιμαντέρ αλλά και στο CD compilation – Raining Pleasure, Abbie Gale, Wanna Be James κ.α. Περισσότερα: www.the-approaching.com // * το τρέιλερ της ταινίας]