Έντεκα (φετινά άλμπουμ που άκουσα πολύ)

Κάθε μέρα 28 blogs (υπό τον ήχο του μαστιγίου που κρατούσε ο gone4sure) ανέβαζαν με αντίστροφη μέτρηση τα 20 αγαπημένα τους άλμπουμ για το 2007. Αν και έτσι όπως το κάναν οι άλλοι έχει πιο πολύ ενδιαφέρον [και κάποιοι γράφαν και τα χειρότερά τους] σήμερα εγώ τα βάζω όλα μαζί. Έγραφε ο gone4sure (στο περίπου): «Κάθε σωστός μουσικόφιλος άκουσε εκατοντάδες δίσκους και δεκάδες τον ξετρέλαναν, θα είναι πολύ δύσκολο να βρείτε τους 20 πρώτους». Ναι καλά! Εγώ με το ζόρι βρήκα 20 και τα περισσότερα δεν με ξετρέλαναν καν. Ίσως γιατί δεν είμαι σωστός μουσικόφιλος, ίσως γιατί δεν ήταν καλή μουσική χρονιά για μένα, ίσως γιατί τα περισσότερα καλά που κατέβασα [εε… αγόρασα εννοώ] φέτος δεν ήταν actually φετινά.
[Και οι διαπιστώσεις: τα περισσότερα των άλλων δεν τα ήξερα καν, αλλά ήταν καλή ευκαιρία να τα μάθω /// τα περισσότερα δικά μου είναι στις λίστες με τα χειρότερα των άλλων /// εύγε στον gone4sure για την διοργάνωση και σε όσους συμμετείχαν – ήταν πολύ ενδιαφέρον! /// Και του χρόνου!]
------------------------------------------

Από το 20 ως το 12: 20) White Chalk - PJ Harvey. 19) Life in Cartoon Motion – Mika. 18) x – kylie. 17) Brett Anderson. 16) The Good, the Bad and the Queen. 15) New Hope - minipop. 14) Blackout – Britney. Spears. 13) Eat Me, Drink Me - Marilyn Manson. 12) Are You Listening? - Dolores O'Riordan.

11) Hope & Sorrow - Wax Tailor. Τριπ-χοπ και ευφάνταστα samples. Φακτ! Στην πραγματικότητα ο ΝΟ1 δίσκος μου για φέτος (αυτός που άκουσα πιο πολύ) είναι ο προηγούμενος του Wax Tailor, το Tales of the Forgotten Melodies. Αφού όμως δεν βγήκε το 2007, τιμής ένεκεν βάζω στη λίστα τον φετινό του – κι ας μην είναι τόσο καλός όσο το Tales… [Hope & Sorrow]

10) Light at the End of the World – Erasure. Επειδή μετά από τόσους βαρετούς δίσκους έκαναν αυτό που κάποτε ξέραν να κάνουν καλά (όμορφες ποπ πιασάρικες μελωδίες). Φακτ! Είναι ο 13ος δίσκος τους. Μόνο οι 6 πρώτοι ήταν πραγματικά καλοί. [Storm in a Teacup]

9) Hairspray – OST. Ανεβαστικό, αισιόδοξο, υπέροχο. Φακτ! Τα καλύτερα, κατά τη γνώμη μου ήταν τα τραγούδια της αρχής [Good Morning Baltimore] και του τέλους [You Can't Stop the Beat]

8) Τhe Last Days of Gravity - Younger Brother. Chill out παράνοια. Φακτ! Το σουρεαλιστικό εξώφυλλο του δίσκου σχεδίασε ο Storm Thorgerson που είχε κάνει και εξώφυλλα των Pink Floyd, πχ. το κλασικό σχέδιο για το Dark Side of the Moon. [All I Want]

7) MantaRay - Siouxsie Sioux.Ένας άψογος δίσκος. Φακτ! Στη Βιέννη ο Γιώργος τον άκουγε απ’ το πρωί ενώ προσπαθούσα να παραμείνω κοιμισμένος - τα ίδια και τα ίδια κομμάτια. Δεν ήθελα να ξυπνήσω: ήθελα να τα σπάσω όλα, να την κάνω να σκάσει, και να πετάξω τον δίσκο απ’ το παράθυρο. Όμως, έτσι που τον έκανα υπνοπαιδεία (έστω και με τρόπο βασανιστικό) κατέληξε να μ’ άρεσει πολύ!… [it’s about to happen] [+για γιώργο: London signing]

6) The Mix-Up - Beastie Boys. Φακτ! Στις 1/5 στάλθηκε ένα email στους φανς των beastie boys, το οποίο αποκάλυπτε ότι ο δίσκος ήταν καταδικασμένος εμπορικά (δηλαδή ότι ήταν instrumental) “OK, here's our blurb about our new album—it spits hot fire!—hot shit! it's official... it's named THE MIX-UP. g'wan. all instrumental record. "see i knew they were gonna do that!" that's a quote from you. check the track listing and cover below. you love us. don't you?" [Electric Worm]

5) Beauty and Crime - Suzanne Vega. Απλά υπέροχος. Φακτ! Το πόσο underrated είναι φαίνεται κι απ’ τις θέσεις του στα τσαρτς. Αγγλία # 127, Αμερική # 129. [Frank & Ava] [κι ένα mp3, με το πιο όμορφο τραγούδι του δίσκου, Figurines]

4) 2 - Κ. Βήτα. [Όταν στα τέλη Νοέμβρη έπρεπε να στείλω ολόκληρη την 20δα στον gone4sure δεν είχα πάρει ακόμα το Άργος] Φακτ! Το 2 μόλις βγήκε σε dvd και για μας που δεν το είχαμε δει στην Αθήνα. (αν και ακόμα ελπίζω σε μια παράσταση και στη μικρή μας πόλη…) [cigarette]

3) Pocket Symphony – Air. Φακτ! Η μεγάλη απογοήτευση της χρονιάς. Στην αρχή. Γιατί μετά το πέρασα στο i-pod και το άκουγα το πρωί στο λεωφορείο πηγαίνοντας στη δουλειά. Κατεβαίνω στο τέρμα της γραμμής και η όλη διαδρομή μου παίρνει γύρω στα 50 λεπτά. Σχεδόν απ’ τις πρώτες νότες του με έπαιρνε ο ύπνος – πράγμα, αν μη τι άλλο- πολύ απολαυστικό. Όλο το χρόνο άκουσα εκατοντάδες φορές το Pocket Symphony, μισοκοιμισμένος ή και τελείως κοιμισμένος. Ενσωμάτωνα υποσυνείδητα τα τραγούδια σε διαφορετικά όνειρα και, λέω αλήθεια, τα όνειρα που μου προξένησε αυτός ο δίσκος ήταν υπέροχα. [Mer du Japon] / [Once Upon a Time]

2) Raising Sand - Alison Krauss & Robert Plant. Ήμουν μεν φαν της Κράους (αλλά όχι του Πλαντ) αλλά αυτός ο δίσκος ήταν μια μεγάλη, τέλεια, έκπληξη. Φακτ! Οι δυο τους ξεκινούν περιοδεία μαζί. [Περιέχει το πιο όμορφο για μένα τραγούδι της χρονιάς το οποίο δεν κρατιέμαι να μη δώσω σε mp3: [Sister Rosetta Goes Before Us]

1) The Bird of Music - Au Revoir Simone. Μελωδική, ονειρική ποπ, για μένα ο δίσκος της χρονιάς. Φακτ! Πήραν το όνομά τους από μια ατάκα που είπε Pee-Wee Herman σε μια Simone στην ταινία του Tim Burton, Pee-Wee's Big Adventure. [Δύο τραγούδια: Sad Song /// A Violent Yet Flammable World]

[τo Νο1 της ψηφοφορίας (The National) και η τελική εικοσάδα εδώ!]
-----------------------------------

*ΜΑΛΛΟΝ ΑΣΧΕΤΟ

Χτες βράδυ, φεύγοντας απ’ το Φαργκάνη και έχοντας δει το Paranoid Park του Γκας Βαν Σαντ.


Κάθε φορά που φεύγω μόνος από μια ταινία, για λίγη ώρα έχω τα χαρακτηριστικά των ηρώων της. Αν ήταν για έναν πανέξυπνο σίριαλ κίλερ νιώθω έτσι, για σούπερ ήρωα επίσης, αν ήταν κολεγιακή κωμωδία νιώθω ηλίθιος. Χτες, στην παγωνιά της Εγνατίας, μετά το Paranoid Park ένιωθα απλά περίεργα. Αφού χαιρέτησα μια φίλη που είδα ξαφνικά και δεν ήξερα ότι ήταν εδώ αποφάσισα πως δεν μπορούσα να πάω κατευθείαν σπίτι. Ήθελα να μπορούσα να ζήσω όσα δεν έζησα στην εφηβεία, σκεφτόμουν τους ήρωες της ταινίας που ήταν κι αυτοί κλεισμένοι στη θαλπωρή των μικροκόσμων τους, και περπάτησα νυχτιάτικα προς την Αγία Σοφία.

Με σταμάτησε ένας παππούς με μια σακούλα γεμάτη μήλα, «παρ’ τα», μου είπε, «είναι τα τελευταία, όλα τα υπόλοιπα τα πήραν Εκείνοι». Δυο βήματα πιο πέρα μια κοπέλα άρχισε να ουρλιάζει στο κινητό της, «έχω ανεχτεί τόσα από σένα, ως εδώ!» και τα λόγια της αντηχούσαν στους άδειους σκοτεινούς δρόμους. Έστριψα κι άρχισα να την ακολουθώ, δήθεν ότι κι εγώ πήγαινα προς τα κει και άκουγα με κουτσομπολίστικη διάθεση το τηλεφώνημά της, που επέτεινε την αίσθησή μου ότι ήμουν μέσα στην ταινία του Βαν Σαντ. «Να κάνεις τις χειρότερες γιορτές τους κόσμου. Και μη τολμήσεις να με ξαναενοχλήσεις, ειλικρινά σου λέω, θα βάλω να σε σκοτώσουν. Ή θα ’ρθω να σε σκοτώσω εγώ!».

Όταν το ’κλεισε σταμάτησα να την παρακολουθώ, έστριψα σ’ ένα άγνωστό μου δρομάκι κι έβαλα gregorian chants στ’ ακουστικά. Σ’ ένα πεζούλι είδα δυο γάτες να ξεσκίζονται, όχι με την καλή, σεξουαλική έννοια, αίματα παντού, φωνές, κακό. Προσπάθησα να σώσω αυτήν που έχανε, την πιο μικρή, και περιέργως τα κατάφερα. Λίγο μετά, κόλλησα σε κάτι χριστουγεννιάτικα φωτάκια προς το άγαλμα του Βενιζέλου και έδωσα ένα χαρτονόμισμα των πέντε σε έναν άστεγο. Κοιμόταν και απλά το ’βαλα στην τσέπη του, προσεκτικά μην τον ξυπνήσω.

Αφού απομακρύνθηκα το ξανασκέφτηκα∙ γύρισα και του άφησα και τη σακούλα με τα μήλα. Καθώς τελείωναν τα Gregorian chants τελείωνε και η επίδραση του Paranoid Park, και σιγά-σιγά άρχισα να τα μαζεύω. [Δεν ξέρω αν μοιάζαν όλα τόσο περίεργα επειδή έβλεπα τη ζωή μέσα από παραμορφωτικό φακό, ή απλώς επειδή ήταν απ’ τις λίγες φορές που την έβλεπα χωρίς τον δικό μου, καλογυαλισμένο παραμορφωτικό φακό.]


(i love you)