Έντεκα της Δευτέρας [τονφ]

something good is gonna happen...

1) Τα όνειρα και η Κική Δημουλά. Σ’ ένα ποίημα της: Τι αντικοινωνικά που είναι τα όνειρα/ ούτε φιλίες ούτε δεσμοί / μόλις μας δουν σβήνουν / σα σπίθα έκθετη σε θύελλα/ Ανθρωποφοβία; Ίσως τραυματισμένο γόητρο / επειδή δουλέυουν εκεί κάτω / στα ορυχεία των χαμένων ευκαιριών. / Είχαν βλέπεις κι αυτά άλλα όνειρα.

2) Τα όνειρα και η Κική Δημουλά. Σε συνέντευξη: Ναι, με ανακουφίζει να ξεγελίεμαι, ότι έχει τύψεις απέναντί μας η πραγματικότητα και πως εξιλεώνεται εξασφαλίζοντάς μας δωρεάν το μεταφορικό μέσο των ονείρων.

3) Σκαν από το Υποβολείο του Βασίλη Αγγελικόπουλου στην Καθημερινή.

4) Έχει έναν τέλειο τρόπο (σχεδόν μανιέρα θα έλεγε κανείς) ο Σ. Τσαγκαρουσιάνος σε μερικά άρθρα του που από τότε που τον διαβάζω -πάνω από 15 χρόνια- πιάνει, για μένα, κάθε φορά. Όλα ξεκινούν από τη μελαγχολία και τον μελοδραματισμό του ήρωα: λόγια αυτοσαρκαστικά θλιμμένα, σκέψεις στενάχωρες για τη ζωή που είναι μαύρη και φεύγει γρήγορα· έτσι περνάει το μεγαλύτερο κομμάτι του αυτοβιογραφικού άρθρου. Κι όμως! Λίγο πριν το τέλος, ευτυχώς, όλα ανατρέπονται! Ίσως επειδή δεν θέλει να κλείσει δυσάρεστα, ίσως επειδή θέλει να πείσει τον εαυτό την τελευταία στιγμή, κάτι απρόσμενο γίνεται: ένα πουλάκι έρχεται στο παράθυρο, μια αχτίδα του ήλιου περνάει μέσα απ’ τα δέντρα, πυροτεχνήματα εκρήγνυνται, κι εκεί που πάνε να σβήσουν εκρήγνυνται ξανά – και τελικά η ζωή φροντίζει να μην τη βαρεθούμε πριν την ώρα μας…

5) Bits & Pieces. /// don’t stare /// Μια συγκλονιστική ιστορία, μέσα από τα σχόλια στο ποστ ενός blogger που ασθενεί. /// Ένας χρόνος city uncovered /// Εξαιρετικά εθιστικό παιχνίδι /// Απ’ τις ειδήσεις που μ’ αρέσουν (και με συμφέρουν τρομερά!) Φέτος τα χριστούγεννα όλο και περισσότεροι ενήλικες επιστρέφουν στην παιδική λογοτεχνία… /// Μάλλον τρομακτικό: Οι Simply Red. /// Μόνο στην Ελλάδα! Η νέα ταινία του Γούντι Άλλεν ήταν με την πρώτη της εβδομάδα στο Νο1 του Ελληνικού box office! ///

6) R.I.P Stockhausen. Μια συνέντευξή του που κράτησε 11 λεπτά. [+ kontakte: Kontakte is composed in four channels, with loudspeakers placed at the corners of a square surrounding the audience. With the aid of a "rotation table", consisting of a rotatable loudspeaker surrounded by four microphones, he was able to send sounds through and around the auditorium with unprecedented variety.]

7) το πιο περίεργο zoom όλων των εποχών [κι ένα εΝΘΥΜΙΟΝ αΠΕΡΙΣΚΕΨΙΑς !]

8) Καθώς διαβάζω στον Τύπο ότι ο Άρης Δαβαράκης ξαναγυρίζει στο ραδιόφωνο (απογεύματα στον 9.84) διαβάζω στο blog του κάτι ακόμα πιο ευχάριστο! Αθώοι οι κατηγορούμενοι…

9) Ό,τι πιο λογικό διάβασα τελευταία [not!] τις ίδιες μέρες που ο πραξικοπηματίας Παττακός είπε ότι τα τανκς εισέβαλλαν στο Πολυτεχνείο για να απεγκλωβίσουν όσους είχαν παγιεδευτεί μέσα, μια ομάδα 8.000 αμερικανών φοιτητών έδινε τη λύση για την αποφυγή των μακελειών που συχνά πυκνά γίνονται στα κολέγια των Η.Π.Α.: χρειάζονται περισσότερα όπλα!

10) instant action

11) Πώς πέρασα το Σαββατοκύριακο - Μέχρι 111 λέξεις. Το Σάββατο έκανα δουλειές (γράψιμο δηλαδή), πήγα βόλτα στη θάλασσα και για εφημερίδες. Το απόγευμα πήγαμε με το αυτοκίνητο στο Ρετζίκι - και ήταν τέλεια γιατί είχα πολύ καιρό να οδηγήσω. Εκεί είναι λοιπόν το νέο σπίτι του κολλητού μου απ' το σχολείο - γνωρίσαμε την κοπέλα του και καταχάρηκα που μετά από τόσες συναισθηματικές ατυχίες βρήκε μια τόσο καλή soulmate στα πάντα. Γελάσαμε πολύ (και ζήλεψα που θα πάνε Λονδίνο τα Χριστούγεννα). Το βράδυ είδα την Eurovision Junior και σχεδόν χάρηκα που η δική μας βλακεία βγήκε τελευταία! [Την Κυριακή βαρεμάρα]

-------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

Ένας κόκκινος φάκελος – και η περιπέτειά του.

Στην κορυφή του βουνού, η βραδινή παγωνιά είχε τυλίξει τα ψηλά δέντρα, κι όλα ήταν ήσυχα... Εκτός βέβαια από το 'τακ τακ' μιας γραφομηχανής, που ακουγόταν μέσα από μια μικρή καλύβα. Δάχτυλα χτυπούσαν μανιασμένα τα πλήκτρα της, λες και ο χρόνος τελείωνε, λες και έπρεπε να προλάβουν την καταστροφή. Ή, λες κι έπρεπε να προξενήσουν μια ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή. Μόλις τελείωσαν, πήραν προσεκτικά το φύλλο χαρτιού, το δίπλωσαν και το έβαλαν σ’ έναν κόκκινο φάκελο…

Το επόμενο πρωί ο φάκελος ρίχτηκε σε ένα μικρό, κίτρινο, ταχυδρομικό κουτί. Κατρακύλησε στον πάτο κάνοντας ένα απαλό φσσστ και προσγειώθηκε απαλά πάνω σε χριστουγεννιάτικες κάρτες, σε γράμματα με χαιρετίσματα από μέρη εξωτικά και σε επιστολές ανεκπλήρωτου έρωτα. [Εντάξει, ας μη λέμε και ψέματα: σχεδόν όλοι φάκελοι ήταν λογαριασμοί. Ή τιμολόγια, ή αποδείξεις, ή απειλητικά γράμματα κατάσχεσης περιουσίας - για να μην αναφέρουμε τα απειλητικά μηνύματα που ήταν φτιαγμένα με κομμένα γράμματα της αλφαβήτας από εφημερίδες…] Το γράμμα μας περίμενε αρκετές μέρες εκεί. Σπάνια περνούσε ο ταχυδρόμος από κείνο το βουνό, κι ακόμη κι όταν περνούσε, σπάνια θυμόταν να ανοίξει το κουτί. Μια μέρα όμως δυο χοντρά χέρια άρπαξαν το γράμμα κι ο ταχυδρόμος το έριξε στην τσάντα του.

Το κατέβασε στην πόλη κι έξω απ’ το ταχυδρομείο έβγαλε από το σακίδιό του καμιά εκατοστή φακέλους. Ο δικός μας φάκελος ξεγλίστρησε την τελευταία στιγμή κι έπεσε κάτω στο πεζοδρόμιο. Ο ταχυδρόμος, χωρίς να έχει προσέξει την απουσία του, πέρασε από πάνω πατώντας τον και μπήκε στο κτίριο. Πολλοί άνθρωποι τον είδαν, αλλά αδιαφόρησαν, άλλοι τον κλώτσησαν, ή πήδηξαν από πάνω του. Μέχρι που ένα παιδάκι τον είδε και σκούντηξε τη μαμά του. «Άσε με χρυσό μου» είπε η μαμά, «πρέπει να προλάβουμε τον οδοντογιατρό». Το αγοράκι όμως άφησε το χέρι της, μάζεψε τον κόκκινο φάκελο και βιαστικά τον έσπρωξε κάτω απ’ την πόρτα του ταχυδρομείου. [Και τι δε θα 'δινε για να γλιτώσει τον οδοντογιατρό!]

Το επόμενο πρωί η υπάλληλος του ταχυδρομείου βλαστήμησε όταν τον είδε ανοίγοντας το ταχυδρομείο. «Και το κουτί τι το έχουμε απ' έξω;» μονολόγησε στραβωμένη. Ο φάκελός μας παράπεσε αρκετές φορές εκείνη την ημέρα μέχρι να κατορθώσει να κερδίσει την προσοχή της. Αυτή μόλις διάβασε τη διεύθυνση, μούγκρισε «Και πού στην ευχή είν’ αυτό;», άνοιξε βιβλία με ταχυδρομικούς κώδικες κι αφού έβγαλε κάποια άκρη, έκανε τους υπολογισμούς της στο κομπιουτεράκι της. Έκοψε τα γραμματόσημα, τα σάλιωσε, τα κόλλησε στον φάκελο και τον έσπρωξε απαλά σε μια μεγάλη στοίβα.

Το ίδιο απόγευμα ο φάκελός μας μπήκε σ’ ένα κουτί, ταξίδεψε με τρελές ταχύτητες στο πορτ-μπαγκάζ ενός μικρού φορτηγού κι έφτασε, καθυστερημένος στο αεροδρόμιο. Στο τσακ πρόλαβε ο μεταφορέας να τον φορτώσει στις αποσκευές του αεροπλάνου, όπου και έμεινε κλεισμένος κατά τη διάρκεια μιας απίθανα διασκεδαστικής πτήσης. Όταν έφτασε στον προορισμό του ξαναμεταφέρθηκε στο ταχυδρομείο. Ξεδιαλέχτηκε, μπήκε σ’ ένα κιβώτιο, βγήκε, μπήκε σε μια τσάντα, ανέβηκε πάνω σ’ ένα μεγάλο κόκκινο ποδήλατο και περίμενε, για άλλη μια φορά, υπομονετικά τη σειρά του…

«Ταχυδρόμος», ακούστηκε μια φωνή έξω απ’ το σπίτι της Στέλλας και του Στέφανου. Τα δυο παιδιά έτρεξαν και πήραν το γράμμα, που επιτέλους είχε φτάσει στον προορισμό του. Ο κόκκινος φάκελος έγραφε πάνω του με μαύρα γράμματα μόνο μια λέξη. ‘ΣΤΕ’. Τον άνοιξαν και με μεγάλη περιέργεια αντίκρισαν το περιεχόμενό του. Ήταν μια πρόσκληση…

[στο δρώμενο συμμετέχουν: Κατερίνα Σισίνη, Νέλσων Λούκας, Λώρα Λούκας, Μπρούς Ουίλις (συνωνυμία!). Επίσης θα γίνει και το ζωγραφικό gimmick που περιέγραψα στο σχετικό ποστ.]
*ΕΝΤΕΚΑ (ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ)]

-