Wednesday, June 27, 2007

Έντεκα (Σαββόπουλοι)

lyra-savvop-perivol
(σχέδιο: Στέργιος Δελιαλής)

*γράφει ο gazakas

Για τον Σαββόπουλο πάντα γράφονταν και λέγονταν πολλά. Τα τελευταία χρόνια όμως τα περισσότερα από τα γραφόμενα ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με το δημόσιο πρόσωπο "Σαββόπουλος" -συνήθως με ύφος που είναι συνήθως ένα μείγμα αποδοκιμασίας και απογοήτευσης ξεχνώντας τη βασική ιδιότητά του, αυτή του δημιουργού, ή, στην καλύτερη περίπτωση αναφέρονται σε αυτήν παρεμπιπτόντως (εκτός ίσως από εδώ: 1, 2). Αναφέρουν δύο-τρία από τα γνωστότερα τραγούδια του, πετάνε και κανένα σχόλιο του τύπου “γενάρχης των τραγουδοποιών” και προχωρούν έπειτα σε σχόλια για τον "κοσμικό κύριο Σαββόπουλο" για να παραφράσω τον Καρυωτάκη. Ο Σαββόπουλος όμως ευτυχώς ή δυστυχώς είναι πρώτα-πρώτα τα τραγούδια του, οι μουσικές και οι στίχοι του...

Αν εξαιρέσουμε τις ζωντανές ηχογραφήσεις και τους δίσκους του που περιέχουν μουσική που έγραψε για ταινίες, τηλεοπτικές εκπομπές ή θεατρικές παραστάσεις, οι studio δίσκοι του Σαββόπουλου είναι μέχρι σήμερα ακριβώς έντεκα. Παρακολουθώντας λοιπόν το παρόν blog για καιρό, ήταν μεγάλη πρόκληση για έναν "πιστό" του έργου του σαν κι εμένα, να φτιάξω μια λίστα με ένα τραγούδι από κάθε studio δίσκο -τη στιγμή μάλιστα που μια σχετική ιδέα είχε πέσει ήδη στο τραπέζι από τον οικοδεσπότη. Οι φετινές παραστάσεις του Πυρήνα (Σαββόπουλος, Λάντσιας, Κιουρτσόγλου) μου έδωσαν άλλον έναν οδηγό για τη σύνταξη αυτής της ενδεκάδας: όπως σε αυτές, έτσι κι εδώ έχουν επιλεγεί από αυτούς τους έντεκα δίσκους (που καλύπτουν ένα χρονικό φάσμα τεσσάρων σχεδόν δεκαετιών) τραγούδια με τα οποία νιώθω ιδιαίτερα δεμένος, χωρίς απαραίτητα να είναι τα γνωστότερα ή ακόμα και τα "καλύτερα" του κάθε δίσκου. Έχουμε και τραγουδάμε λοιπόν...

10627_1lyra-savvop-perivollyra-savvop-balloslyra-savvop-vromikolyra-savvopoulos-10xr0080_NEWLARGElyra-savvop-trapezpol-savvop-kouremamer-savvop-tipotamer-savvop-hotelmer-savvop-xrono


1. Οι παλιοί μας φίλοι (Φορτηγό - 1966): Το Φορτηγό, ο πρώτος δίσκος τριαντατριών στροφών του Σ., περιέχει κλασικά Νεοκυματικά κομμάτια, τα οποία μου ήταν γνωστά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πολύ πριν πέσει στα χέρια μου ο δίσκος αυτός. Τότε άλλα τραγούδια με πήραν απ' το χέρι, πιο δύσκολα και πιο σκοτεινά, όπως αυτό. Οι πρώτες νωχελικές νότες στην κιθάρα, που γίνεται όλο και πιο νευρική όσο προχωρά το τραγούδι, το πνιγμένο "Μη" του πρώτου στίχου, η φωνή που μοιάζει να κάνει ασκήσεις αναπνοής, όπως έγραψε ο ίδιος ο Σ., η αποτίμηση (στα 20 του, έτσι;) μιας ζωής που φεύγει ανεπιστρεπτί και φυσικά το εμβληματικό τετράστιχο για τη ζωή που αλλάζει και τις δύσκολες αποφάσεις, με καθήλωσαν και υπήρξαν το καταφύγιό μου κάθε φορά που άφηνα κάτι πίσω μου: φίλους, αγάπες, τραγούδια, ζωή... Θα είμαι κει να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές...
2. Είδα την Άννα κάποτε (Το Περιβόλι του Τρελλού - 1969): Η δική μου Άννα ήταν και παιδική φίλη αλλά και πρώτη ξαδέρφη. Έξι μήνες διαφορά, μαζί στο νηπιαγωγείο, μαζί στο Δημοτικό, στο φροντιστήριο Αγγλικών, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο... Και κάπου εκεί, χαθήκαμε. Όχι ότι δεν βλεπόμαστε ή δεν τα λέμε, αλλά χάσαμε σιγά-σιγά εκείνον τον μυστικό δεσμό που μας ένωνε. Αυτό το τραγούδι το αντιλαμβανόμουν πάντα σαν ένα γλυκόπικρο αποχαιρετισμό της παιδικότητάς μου και σαν ένα καλωσόρισμα της ενήλικης ζωής. Η ενορχήστρωση είναι εκπληκτική αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο τους στίχους και το κοντραμπάσο πραγματικά μαγεύει... Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή/ τι να καταλάβουμε οι φτωχοί...
3. Κιλελέρ (Μπάλλος - 1970): Το Κιλελέρ ενώ σε πρώτο επίπεδο πρόκειται για μια ελλειπτική και περιεκτική περιγραφή των γεγονότων στο θεσσαλικό κάμπο το Μάρτιο του 1906, οι δυο κεντρικές στροφές μας αποκαλύπτουν ένα άλλο επίπεδο όπου το "εγώ" του μουσικού ψάχνει να βρει το ρόλο του και τη θέση του απέναντι στα γεγονότα. Μουσικά, το συγκεκριμένο τραγούδι δίνει την καλύτερη απάντηση σε όσους αδυνατούν να καταλάβουν γιατί θεωρείται τόσο σημαντική η συμβολή του Σ. στην ελληνική ροκ: κιθάρες, ντραμς, μπάσο, φωνή μας χαρίζουν ένα καθαρόαιμο ροκ κομμάτι που κλείνει με έναν πρωτοποριακό (ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στα 1970) τρόπο για την ελληνική μουσική: ο Σ. κάνει στιχάκι (και δεύτερο ρεφρέν) μια ημερομηνία! Έξη Μαρτίου χίλια εννιακόσια δέκα... [Κιλελέρ << Η Καλύβα ψηλά στο βουνό]
4. Μαύρη Θάλασσα (Βρώμικο Ψωμί - 1972): Δωδεκάμιση λεπτά διονυσιασμού ξεκινούν με κάτι περίεργους ήχους που βγάζουν διάφορα κρουστά σαν να ετοιμάζεται ένας περίεργος τοκετός, μια μουσική κοσμογονία. Τη σκυτάλη παραλαμβάνουν ηλεκτρικά όργανα που ζεσταίνονται θαρρείς για ό,τι πρόκειται να επακολουθήσει και μέσα σε αυτή τη δημιουργική φασαρία ακούς διάσπαρτα κάποια πνευστά, ένα κλαρίνο, ένα φλάουτο, που σε λίγο θα μείνει μόνο του, στην απόλυτη ησυχία, μια μοναχική νεογέννητη ψυχή που ψάχνει να βρει τη θέση της στο χώρο και στο χρόνο. Και μόλις τη βρει: ΕΝΑ! ΔΥΟ! ΤΩΡΑ! Μπαίνουν σε λειτουργία όλα τα όργανα και πάλι, με τα "ουάουα" της ηλεκτρικής κιθάρας να θυμίζουν φωνές μωρού παιδιού που μεγαλώνει σε μια περίεργη θάλασσα στίχων όπου μπλέκονται και συμπλέκονται ο Καύκασος με τον Άι-Γιάννη, τοξότες της Σκυθίας με εικόνες της Παναγίας, οι Ακρίτες με τους Αργοναύτες, χτίζοντας έτσι έναν α-χρονικό, σουρεαλιστικό και άκρως προσωπικό ευξείνιο και παρευξείνιο, συνειδητό και υποσυνείδητο, κόσμο. Σε κάποιους στίχους ο Σ. σπάζει τις λέξεις στα συστατικά τους (ήθρα - ου θανάσιμη τσουλήθρα, ε - ρε - όα σ’ όλα υπερέχω, Ου -ντι - α συντρίμμια το σαντούρι,Α - ρι - ό χρυσόμαλλο κριάρι κοκ.) σα να ψάχνει να βρει μέσα τους την εύγευστη ψίχα τους ή σα να θέλει να αποδείξει τη βεβαιότητα του ρεφρέν του: Δεν έχω ήχο, δεν έχω ήχο, δεν έχω υλικό. Κι όταν πια καταλάβει ότι δεν μπορεί να μιλήσει για όλα αυτά με τα δικά του όπλα στρέφεται μετά από ένα ακόμα ηλεκτρικό τζαμάρισμα σε μια πιο σίγουρη πηγή: στο δημοτικό τραγούδι, ένα είδος ταλαιπωρημένο από τη χρήση που του επιφυλάσσει την εποχή εκείνη η χούντα, αλλά αμόλυντο το ίδιο. Ο Σ. χρησιμοποιεί ένα από τα "χιτ" της θρακιώτικης παράδοσης, τα Λιανοχουρταρούδια, από τα οποία κρατάει τη μελωδία που τη ντύνει με στίχους που υμνούν “τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα” και την παράδοση που, ακριβώς σαν τη γεύση που έχει κανείς στο στόμα του μετά από ένα μεγάλο μεθύσι, λειώνει σαν μεγάλο πτώμα μέσα στο δικό μου στόμα. Για τα υπόλοιπα με καλύπτουν όσα γράφει ο Δημήτρης Παπανικολάου... Και στις φλέβες μου βαθιά μαύρη θάλασσα σαν αίμα λέει λόγια πικραμένα...
5. Η Θανάσιμη Μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη (Δέκα Χρόνια Κομμάτια - 1975): Ο χειμώνας του 1995-96 με βρίσκει πρωτοετή φοιτητή της Φιλολογίας στα Γιάννενα και οι συχνές νυχτερινές περιπλανήσεις μας συχνά-πυκνά κατέληγαν στο dada, ένα μικρό και γεμάτο καπνό μπαράκι όπου έπαιζε μουσική ένα μικρό φοιτητικό σχήμα, ο Γιάννης και ο Πάνος. Εκεί ένα βράδυ του Νοέμβρη πρωτοάκουσα τη Θανάσιμη Μοναξιά και τρελάθηκα. Μια κιθάρα ντύνει με κάτι περίεργα ακκόρντα και ένα ιδιότυπο παίξιμο σκόρπιους στίχους του Θεσσαλονικιού ποιητή Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου μπλέκοντάς τους με στίχους του Σ. σ' ένα "μοντάζ στίχων", όπως έχει πει ο ίδιος ο ποιητής. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό και το τραγούδι σε ταξιδεύει με δυνατές εικόνες και φράσεις που γαντζώνονται στα χείλη για μέρες... Το τραγούδι κλείνει με ένα γλυκόπικρο τετράστιχο που σε αποτελειώνει: Αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά,/δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να μου δώσεις/αλλά εσύ που μ' αγαπούσες μια φορά/όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις...
6. Μακρύ Ζεϊμπέκικο για το Νίκο (Ρεζέρβα - 1978): Για το τραγούδι αυτό έχω γράψει ήδη πολλά στη σελίδα του musicheaven.gr όπου παρεπέμπει το παρακάτω link. Εδώ θα προσθέσω μόνο ότι η φράση κρατούσε πλέον μιαν απόσταση απ' την τρέλα, όχι για να σωθεί,/αλλά για να την σώσει με έχει βοηθήσει να σταθώ στα πόδια κάποιες στιγμές που ένιωσα να κινδυνεύει σοβαρά η ψυχική μου ισορροπία...
7. Μυστικό Τοπίο (Τραπεζάκια Έξω - 1983): Πρόσφατα απαντώντας στην πρόσκληση του Πάνου να γράψω για πέντε τραγούδια που σημάδεψαν τη ζωή μου έγραψα τι σημαίνει για μένα αυτό το τραγούδι... Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δεν κρατούν τον ήχο/ της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο...
8. Καλοκαίρι (Το Κούρεμα -1989): Δεν είχα ιδέα για το σοκ και το μούδιασμα που είχε προκαλέσει στο κοινό η κυκλοφορία αυτού του δίσκου όταν, μαθητής στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου και στις πρώτες του Λυκείου, είχα αρχίσει να ψάχνομαι μουσικά ακούγοντας πολύ ραδιόφωνο και ψάχνοντας εκπομπές που συνδύαζαν το καλό τραγούδι (ρεμπέτικο, λαϊκό, έντεχνο λαϊκό, τραγουδοποιούς, ροκ) με σχόλια και πληροφορίες του ραδιοφωνικού παραγωγού για το κάθε τραγούδι. Μια από αυτές τις εκπομπές ήταν και η εκπομπή του Γιώργου Μητράκη στο κρατικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης -τα απογευματομεσήμερα των καθημερινών, αν θυμάμαι καλά. Το Καλοκαίρι το άκουσα εκεί πρώτη φορά με τον Μητράκη να λέει πριν το παίξει ότι, παρά την κριτική που έχει ασκηθεί στο Κούρεμα, υπάρχει στο δίσκο αυτό ένα τραγούδι αληθινό ποίημα, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Νομίζω ότι είχε απόλυτο δίκιο: η μουσική του νωχελική, καλοκαιρινή και ταξιδιάρικη σε βάζει αμέσως στο κλίμα (ή μάλλον στην εποχή), ενώ οι ευρηματικότατοι στίχοι του, γεμάτοι εικόνες γνώριμες και νοσταλγικές, αποτελούν κατ' εμέ την καλύτερη περιγραφή των καλοκαιριών της δεκαετίας του '80 -έτσι όπως τα θυμάμαι κι εγώ που ήμουν τότε πιτσιρικάς... Καλοκαίρι/με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι/καλοκαίρι/ καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει/στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι...
9. Ο Μικρός Μονομάχος (Μη Πετάξεις Τίποτα - 1994): Πενήντα χρονών πια ο Σ. αφουγκράζεται την περίεργη ηλικία των δεκαπεντάχρονων της εποχής του, και σε αυτό το τραγούδι, που υιοθετεί εν πολλοίς όχι μόνο τη γλώσσα της ηλικίας αυτής αλλά και μια από τις μουσικές της επιλογές, τη ραπ, μιλά για όλα. Για τους εφήβους που νιώθουν πνιγμένοι σε έναν κόσμο στον οποίο δεν ταιριάζουν με τίποτα (ή πολύ μικροί ή πολύ μεγάλοι για όλα), για μια Ελλάδα του φαίνεσθαι και της ευκολίας (δεκατρία χρόνια μετά, πόσα από αυτά έχουν αλλάξει άραγε;), για το παρελθόν που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, και φυσικά για τον δικό του δεκαπεντάχρονο που κρύβει ακόμα μέσα του... Δεκαπέντε χρονών τι είναι αυτό το κενό που μου κρύβετε;
10. Μια Φορά σ' Αυτή τη Ζήση (Το Ξενοδοχείο - 1997): Στο Μια Φορά σ' Αυτή τη Ζήση ο Σ. παίρνει το Once in a Lifetime των Talking Heads και πετυχαίνει κάτι που δείχνει πόσο ευφυής -αν μη τι άλλο- δημιουργός είναι: οι στίχοι δεν αποτελούν ακριβώς μετάφραση των αρχικών στίχων, αλλά είναι οπωσδήποτε "μετάφραση" του αρχικού τραγουδιού (π.χ. Και ξαφνικά ξυπνάς - κι ανάβει ο καραγκιόζ- μπερντές!) Η χρησιμοποίηση μάλιστα εκκλησιαστικών ή αρχαϊζουσών λέξεων και φράσεων, που θα μπορούσε να ξενίσει, είναι απόλυτα επιτυχημένη, όσο για την ενορχήστρωση, στα δικά μου τα αυτιά είναι καλύτερη και από το πρωτότυπο. Η φωνή του Αλκίνοου, που συνοδεύει έναν από τους πιο αγαπημένους του δημιουργούς, βοηθά πολύ στο δέσιμο στίχων, μουσικής και ερμηνείας. Μπορεί κάποιοι να είπαν ότι δε χρειαζόταν ο Σ. αυτόν τον δίσκο, αλλά τραγούδια σαν κι αυτό συνηγορούν στο αντίθετο... Και εξίστασαι, ειπείν σεαυτόν: - Μα πως βρέθηκα εδώ;
11. Αηδόνι στην κερασιά (Ο Χρονοποιός - 1999): Η αγαπημένη κοιμάται και εκείνος μιλά με ένα αηδόνι. Η μουσική ακολουθεί κι αυτή νωχελικά τη μυστική συνομιλία, μέχρι που, μέσα από μια σειρά συνειρμούς, απογειώνεται μαζί με τους στίχους σε ένα ερωτικό-αισθησιακό ξέσπασμα μιας νύχτας μαγικής. "Οργασμικό" διάβασα να περιγράφεται κάπου το τραγούδι αυτό και πράγματι έτσι είναι. Ο Σ. μας δίνει άλλο ένα αριστούργημα που ξαφνιάζει τόσο με τη φρεσκάδα των στίχων του όσο και με το σμίξιμο τους με τη μουσική που τους ντύνει. Ίσως η ωραιότερη περιγραφή της ερωτικής πράξης στο ελληνικό τραγούδι... Αηδόνι πες μου απ’ του δικού σου μπλουζ τα ύψη/πριν διαλυθείς εκεί στον φθόγγο τον οξύ/ ποιες κερασιές του ουρανού/των δυο χειλιών της η πορφύρα/μου ‘χει κρύψει;

[*http://gazakas.wordpress.com]

Monday, June 25, 2007

Έντεκα (της Δευτέρας)

scan0006

1) Antonio Vivaldi: Τέσσερις Εποχές – Καλοκαίρι!

2) Προς τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας: αν υποσχεθούμε να αγοράσουμε όλοι καινούρια κινητά θα σταματήσετε να ΜΑΣ ΤΑ ΠΡΗΖΕΤΕ με τους χιλιάδες συνειδητούς και υποσυνείδητους διαφημιστικούς σας τρόπους;

3) τελικά μπροστά στην αρρώστια είμαστε όλοι ίσοι. Να πω την αλήθεια δεν περίμενα ότι θα στεναχωρηθώ τόσο πολύ. Διαβάζοντας τις προάλες το press-gr πραγματικά ανακατεύτηκα. Και με την αρρώστια, αλλά και μ' αυτούς που τον βρίζανε και λέγανε "ψόφα" κλπ. Έχω άπειρες ιδεολογικές διαφορές μαζί του, αλλά όπως έγραψε και ο roides "οι μάχες πρέπει γίνονται στο στίβο των ιδεών και μόνο. Σε αυτό που αντιπροσωπεύει το πρόσωπο, και όχι το ίδιο το πρόσωπο." Περαστικά του λοιπόν. Με κάθε ειλικρίνεια. [φωτο: διαφήμιση απ’ το χτεσινό Βήμα]

4) ΖΑΠ Τι κοινό μπορεί να έχουν η εκπομπή της εθνικής μας τηλεμαγείρισσας, της κυρίας Βέφας, και η εκπομπή του Μπερνάρ Πιβό; ΖΑΠ Καμία; Έτσι νομίζαμε κι εμείς, αλλά, σύμφωνα με τα «Πρόσωπα 2007», και οι δύο είναι υποψήφιες -μαζί με άλλες- στην κατηγορία «Καλύτερη πολιτιστική εκπομπή»! ΖΑΠ

5) Τι γελοίοι αυτοί οι δίδυμοι Μπόλεκ και Λόλεκ της Πολωνίας. Από τις αντικομουνιστικές δηλώσεις φρονημάτων και την ηθική διαπόμπευση των Teletubbies τώρα στην παρενόχληση ολόκληρης της Ευρώπης! Γράφει η Πανδώρα: «Αν διέθεταν χιούμορ, εκμεταλλευόμενοι το ότι μόνον οι ίδιοι μπορούν να ξέρουν ποιος είναι ποιος, θα μπορούσαν να κάνουν την ευρωπαϊκή πολίτική μια ατελείωτη κωμωδία παρεξηγήσεων…»

6) bits & pieces: The best 5 second clip on the internet (με ήχο, οπωσδήποτε) /// Ο Γούντι Άλλεν σκηνοθετεί όπερα! /// Στο Σινεμά που κυκλοφορεί, δύο DVD David Lynch! A) Lost Highway B) Twin Peaks: Fire Walk with Me. /// έναεξαιρετικόποστ /// http://beautifulthepeople.blogspot.com/ ///

7) Ο πιο παραγνωρισμένος συντελεστής του Παρά Πέντε είναι, νομίζω, ένας απ’ τους πιο σημαντικούς: ο σκηνοθέτης Αντώνης Αγγελόπουλος – ο αφανής ήρωας.

8) Περιμένοντας την κινηματογραφική ταινία Simpsons... [μέσω sport24media]. "Το καρέ [δεξιά] είναι από κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης και δείχνει 2 άντρες να απαγάγουν τον Homer Simpson από ένα εμπορικό κέντρο στην Κουάλα Λουμπούρ. Η Twentieth Century Fox προσφέρει στους κλέφτες 300 δολάρια για να επιστρέψουν το άγαλμα του δημοφιλούς χαρακτήρα των Simpsons". [θέλω κι εγώ τέτοιο άγαλμα!]

9) Aνησυχώ λίγο για το Ρετιρέ. Δεν θα ’πρεπε να είχε αρχίσει ήδη;

10) Ο τέλειος αυτοσαρκασμός: Έχουν ακουστεί πολλά για τον νέο Ελεύθερο Τύπο με πιο συναρπαστικό αυτό που λέει ότι οι Ισπανοί που τον επανασχεδίασαν ζητούν μικρά κείμενα με μικρές λέξεις (νομίζω 133 λέξεις ακριβώς!). Γέλασα πολύ λοιπόν όταν διάβασα κάτι για το So You Think You Can Dance και τη Β. Καγιά στην τηλεοπτική στήλη της Ντέπυς Γκολεμά: «Μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο του «Can You…» κ.λπ. (το κόντυνα, γιατί μας έχουν πει να μη γράφουμε μεγάλες λέξεις οι Ισπανοί…), ήρθε και βγήκε στον Θέμο.» [btw, η Ντέπυ γνωρίζει ότι έχει blog?]

11) Μια περιγραφή που μ’ άρεσε: (από mediablog) “Όποιος δεν είδε την Ελένη Ανουσάκη το πρωί στο πρωινό του ALPHA έχασε. Έχασε μια χειμαρρώδη, ακατάσχετη, ανυπόφορη φλυαρία που προκάλεσε πονοκέφαλο. Έχασε μια ιλιγγιώδη ταχύτητα λόγου, έναν ασυνάρτητο θορυβώδη μονόλογο. Μας τα είπε όλα για τις δραστηριότητές της, αλλά μας τόνισε ότι δεν της αρέσει να τα λέει αυτά”.
------------------------------------------------------

(*ποστ μέσα στο ποστ)
STONEWALL ΙΝΝ
Τα διάφορα pride που γίνονται σ’ όλο τον κόσμο τέλη Ιουνίου μοιάζουν με ξεκάρφωτες ευκαιρίες για πολύχρωμη υπερηφάνεια. Στην πραγματικότητα είναι ο φόρος τιμής σε μια σημαντική επέτειο, μια μέρα μνήμης για τη στιγμή που γέννησε το κίνημα των γκέι δικαιωμάτων.
Ήταν νωρίς το πρωί της 28ης Ιουνίου του 1969 όταν ξεκίνησαν τα επεισόδια στο νεοϋορκέζικο γκέι μπαρ Stonewall Inn. Το ότι μπήκε η αστυνομία στο μπαρ δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο. Μέχρι τα μέσα των ’60ς οι συλλήψεις ανθρώπων που σύχναζαν στα γκέι μαγαζιά της Αμερικής ήταν συχνότατες και την επόμενη μέρα ακολουθούσε η διαπόμπευσή τους από τις εφημερίδες, με ονόματα και διευθύνσεις - πολλές φορές και με φωτογραφίες. Αν και το 1969 οι επιδρομές είχαν σχετικά μειωθεί, το Stonewall ήταν ένας εύκολος στόχος μιας μάζευε αρκετούς μαύρους, ισπανόφωνους και drag queens.
Τα περισσότερα βράδια του μήνα οι αστυνομικοί εισέβαλλαν στο μαγαζί, εξευτέλιζαν τους θαμώνες (που φυσικά δεν τολμούσαν να αντιδράσουν) και το σφράγιζαν. Το επόμενο πρωί το Stonewall ξανάνοιγε. Στις 1.20 τα ξημερώματα της 28ης Ιουνίου 1969 οκτώ αστυνομικοί (οι επτά με πολιτικά) μπήκαν στο Stonewall για την καθιερωμένη βάρδια εκφοβισμού και συλλήψεων.
Τότε όμως έγινε κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Ένας πελάτης του Stonewall φώναξε «Αδικία!», άρπαξε ένα τούβλο και χωρίς δεύτερη σκέψη το πέταξε στους αστυνομικούς. Για λίγο, όλοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Και τότε, σ’ ένα δευτερόλεπτο τα χρόνια της αδιαμαρτύρητης καταπίεσης και της ένοχης ντροπής πέρασαν στο παρελθόν.
Ο κόσμος ξέσπασε στους αστυνομικούς με οργή κι άναψε φωτιές μέσα στο μπαρ. Ξεκίνησαν οι συλλήψεις και όσοι γλίτωσαν έτρεξαν με τα πόδια στη γύρω περιοχή ειδοποιώντας γνωστούς και φίλους. Σύντομα κατέφτασαν ενισχύσεις και απ’ τις δυο πλευρές. Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν στη διάρκεια της νύχτας, πράγμα πρωτοφανές: τα Κεντρικά της αστυνομίας θεωρούσαν ότι μια μάχη με τους «αδύναμους θηλυπρεπείς» και μερικούς τραβεστί δεν θα κρατούσε πάνω από λίγα λεπτά. Σύντομα δύο χιλιάδες γκέι και λεσβίες είχαν κατακλύσει τους γύρω δρόμους αναγκάζοντας τα Κεντρικά να στείλουν μια μεγάλη δύναμη αστυνομικών που είχαν εκπαιδευτεί για τον πόλεμο του Βιετνάμ. Όμως ακόμα κι αυτοί δεν κατάφεραν να διαλύσουν το εξαγριωμένο πλήθος.
Το επόμενο βράδι έγινε μια ακόμη μεγάλη συγκέντρωση έξω απ’ το Stonewall κι οι μάχες με τις ειδικές δυνάμεις συνεχίστηκαν. Την τρίτη μέρα πάνω από χίλια άτομα μαζεύτηκαν στην περιοχή κρατώντας πρόχειρα πλακάτ που έγραφαν «End All Discriminations» και φωνάζοντας «Gay Power!». Ήταν μια κίνηση μεγαλειώδης: άνθρωποι που ζούσαν στο σκοτάδι –και είχαν μάθει να φοβούνται και τη σκιά τους- κατέφταναν από παντού απαιτώντας αυτά που σήμερα μοιάζουν σχεδόν αυτονόητα. Πριν περάσoυν λίγες ημέρες είχε ιδρυθεί το Gay Liberation Front (GLF) της Νέας Υόρκης, πριν περάσει ένας μήνας ιδρύθηκαν GLF σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις της Αμερικής, ενώ πριν φύγει το 1969 παρόμοιες οργανώσεις λειτουργούσαν πλέον στη Γερμανία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, τον Καναδά, την Αυστραλία και αλλού.
Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα του Stonewall, στις 28 Ιουνίου του 1970 έγινε η πρώτη εκδήλωση τιμής για την πρώτη επέτειο: 15.000 άνθρωποι βγήκαν απ’ τις κρυψώνες τους και πραγματοποίησαν πορεία από το Greenwich Village μέχρι το Central Park.
Δεν ξανακρύφτηκαν ποτέ.

Friday, June 22, 2007

Έντεκα (εικόνες από την πιο τέλεια παιδική εικονογράφηση)

moomin


Είδα τα Μούμιν στον ύπνο μου. Ήταν αρκετά απ’ αυτά στο σαλόνι του πατρικού μου. Σκεφτόμουν: «Να! Tο ήξερα ότι υπάρχουν στ’ αλήθεια» και τους χάιδευα τα κεφαλάκια. Ξαφνικά άρχισαν να κάνουν σαν τρελά κι άρχισαν να τρέχουν προς τον υπολογιστή. Πήδηξαν μέσα το ένα μετά το άλλο και ενώθηκαν φτιάχνοντας ένα υπέροχο wallpaper, χρωματική πανδαισία…
Η όλη ιστορία ξεκίνησε πριν από τρεις μήνες.
Σ’ ένα χαρτοκιβώτιο με παλιά παιδικά βιβλία μου που βρήκα στο πατρικό μου βρήκα και το Τρελό Καλοκαίρι στη Χώρα των Μούμιν της Φινλανδής Tove Jansson. Δε νομίζω να το είχα διαβάσει μικρός (αν και θυμάμαι τη σειρά κινουμένων σχεδίων). Το διάβασα λοιπόν και ήταν υπέροχο. Λιτό αλλά γεμάτο φαντασία, αφελές αλλά και ιδιοφυώς σαρκαστικό.


img211Αυτό που με ξετρέλανε όμως ήταν η εικονογράφηση - την οποία έκανε η ίδια η συγγραφέας. Έργο τέχνης. Μόλις τελείωσα το διάβασμα έτρεξα στην Πρωτοπορία για να παραγγείλω το πρώτο βιβλίο (απ’ ό,τι κατάλαβα είχα διαβάσει το sequel).
Πέρασαν σχεδόν δυο μήνες μέχρι να το βρουν – ο εκδοτικός οίκος είχε κλείσει, ο διανομέας είχε μετακομίσει κλπ. Τελικά μου το βρήκαν και το διάβασα σε μια νύχτα. Θεώρησα πως επρόκειτο για κάποιο παραγνωρισμένο παιδικό αριστούργημα που μόνο εγώ είχα ανακαλύψει.

Μέσα Μαΐου βλέπω τη Εurovision ζωντανά από τη Φινλανδία και σ’ ένα απ’ τα κλιπάκια που διαφήμιζαν τη χώρα ανάμεσα απ’ τα τραγούδια ξαναείδα ένα Μούμιν.
moomin_valley_022


Λίγες μέρες μετά στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, στο Φινλανδικό περίπτερο είδα μια έγχρωμη έκδοση, σαν λεύκωμα, με τα πιο τέλεια σχέδια των Μούμιν. Αποφάσισα να μιλήσω στην κυρία που ήταν υπεύθυνη του Φινλανδικού περιπτέρου. Με σκανδιναβική ευγένεια με άκουσε να διηγούμαι με ενθουσιασμό την γνωριμία μου με τα βιβλία και μου είπε ότι τα Μούμιν είναι σχεδόν εθνικοί ήρωες της χώρας της.
1989992661bfccbb04aqp9Μου μίλησε για τη συγγραφέα, για τους μύθους αλλά και για το θεματικό (αλά Disneyland) πάρκο που υπάρχει στη Φινλανδία στο οποίο πηγαίνει κάθε καλοκαίρι με την οικογένειά της. Προσπάθησα να αγοράσω το λεύκωμα με τις έγχρωμες ολοσέλιδες εικόνες αλλά τα ξένα περίπτερα πουλούσαν μόνο σε εκδοτικούς οίκους κι όχι λιανική.
Μετά το πρόσφατο όνειρό μου έψαξα εικόνες στο ίντερνετ και βρίσκοντας φωτογραφίες απ’ τις εικονογραφήσεις των βιβλίων συνειδητοποίησα ότι σε διάφορα μέρη του κόσμου, απ’ τη Βραζιλία ως την Ιαπωνία τα Μούμιν χρησιμοποιούνται σε οτιδήποτε μπορούσα να φανταστώ: κινούμενα σχέδια, κουκλοθέατρα, γραμματόσημα, κόμικ-στριπ, καφετέριες, πάρκα διασκέδασης, πιτζάμες, κουκλάκια και πάει λέγοντας.
8673461510-0-large


*Λίγα λόγια για τη συγγραφέα-εικονογράφο (από διάφορες πηγές, κυρίως όμως wikipedia): η Τόβε Γιάνσον γεννήθηκε στο Ελσίνκι το 1914. Λάτρευε τη θάλασσα (κάθε καλοκαίρι η οικογένειά της πήγαινε στον κόλπο της Φινλανδίας, ενώ ως ενήλικη έζησε σ' ένα μικρό νησάκι που λέγεται Klovharu) και η αγάπη της για το νερό επηρέασε και τα βιβλία της.
Στη δεκαετία του '30 σπούδασε Τέχνη. Είναι πιο γνωστή ως συγγραφέας αλλά πολλοί -και εγώ- θαυμάζουν περισσότερο τις ζωγραφιές της.
moomin_valley_021
Ξεκίνησε να σχεδιάζει γελοιογραφίες για σατιρικά περιοδικά: μια απ' τις πιο αμφιλεγόμενες δουλείες της έδειχναν τον Χίτλερ με πάνες μωρού να κλαίει και γύρω του Ευρωπαίους ηγέτες να προσπαθούν να παρηγορήσουν το μωράκι δίνοντάς του παιχνίδια, κομμάτια της Αυστρίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Πολωνίας κλπ.
Σ' αυτές τις πολιτικές γελοιογραφίες εμφανίστηκαν τα Μούμιν για πρώτη φορά, ως ένα σχεδιάκι δίπλα στην υπογραφή της. Αυτά τα πρώτα Μούμιν ήταν λεπτά και άσχημα κι είχαν μια διαβολική ουρά, αργότερα όμως έγιναν στρουμπουλά και καλοκάγαθα.
Η έμπνευση γι' αυτά ήρθε απ' τον θείο της που όταν ήταν μικρή την πίεζε να φάει λέγοντας της ότι ένα Μούμιν-Τρολλ ζούσε στο ντουλάπι της κουζίνας και φυσούσε ψυχρό αέρα στο λαιμό των άτακτων κοριτσιών.
Έγραψε περίπου δέκα βιβλία με τα Μούμιν αλλά το αριστούργημά της θεωρείται το Καλοκαίρι στη Χώρα των Μούμιν (όντως) που σατιρίζει το χώρο του θεάτρου. Πολλά απ' αυτά ήταν αλληγορικά και ενσωμάτωναν 'ενήλικα' θέματα όπως τα πυρηνικά όπλα κ.α.
Παράλληλα η Γιάνσον εικονογραφούσε κι άλλα βιβλία όπως το Χόμπιτ του Τόλκιν και την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Κάρολ.
Τα Μούμιν μεταφράστηκαν σε 33 γλώσσες κι η συγγραφέας/εικονογράφος κέρδισε το βραβείο "Χανς Κρίστιαν Άντερσον" για το σύνολο της δουλειάς της το 1966.
Η Τόβε Γιάνσον πέθανε το 2001, σε ηλικία 87 ετών.



muumi
[*στο youtube: 1 / 2 / 3 / 4 / 5 / 6 ]

Wednesday, June 20, 2007

Έντεκα (στο 'Φιλοξενείο')

20593r

Ξεχασμένα σχέδια
(Projects που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ - από ένα σημειωματάριό μου της περιόδου ’96 – ’99.)

*Μυθιστόρημα συνωμοσίας: ανακαλύπτεται ότι το 3000π.X στην περιοχή της σημερινής Φινλανδίας υπήρχαν 900.000 λέξεις, όταν σήμερα ο μέσος άνθρωπος χρησιμοποιεί 10 χιλιάδες κι οι εξειδικευμένοι επιστήμονες 50 χιλιάδες. Όμως οι αρχαίοι Φιλανδοί ήταν γεωργοί και κυνηγοί. Τι ήταν όλες οι υπόλοιπες λέξεις; Expand. [Επίσης η ανακάλυψη άγνωστων κλάδων με τη βοήθεια της αποκρυπτογράφησης άγνωστων μέχρι σήμερα λέξεων και εννοιών]
*Συνεντεύξεις στο ύφος των συνεντεύξεων του Τρούμαν Καπότε, με παρενθέσεις και διαφορετικές γραμματοσειρές, σα διήγημα.
*Shoot video: η ίδια σκηνή τρεις φορές. Πρώτα μόνο με εικόνα. Μετά μόνο με ήχο. (χωρίς να βγαίνει πλήρες νόημα ακόμη) Στο τέλος κανονικά.
*Παραμύθι ή διήγημα για άνθρωπο που θάφτηκε απ’ τα βιβλία του όταν έπεσε η βιβλιοθήκη του.
*Κωμικό φαντασίας με περίεργο πολιτισμό μακρινού πλανήτη που έχει μεγάλη θεωρία συνομωσίας σχετική με την ύπαρξη ζωής στη γη, την οποία κανείς δεν πιστεύει.
*Πνιγμένος καθεδρικός??
*Μικρού μήκους: η υποθετική λειτουργία ενός πειραματικού σχολείο αλά Σάμερχιλ στην Ελλάδα (έχω απόκομμα για το Σάμερχιλ στο πάνω συρτάρι)
*Κασέτες για φίλους: Α) να μαζεύω τα μηνύματα στον τηλεφωνητή και να τα βάζω ανάμεσα στα τραγούδια. Β) Να ζητήσω από πέντε φίλους να διαλέξουν τρία τραγούδια, μετά να γράψω και τρία δικά μου και να στείλω την κασέτα σε όλους (χωρίς όμως αρχικά να ξέρει κανείς ποιος διάλεξε τι).
*Μεγάλη Μασονική Στοά Γυναικών: να βασιστεί στην υπαρκτή Γαλλική στοά που έχει 11.000 μέλη μόνο γυναίκες. [Μεγάλη Διδασκάλισσα της στοάς]
*Μεγεθυσμένα και απομονωμένα κόμικ στρίπς, όχι όμως σαν του Λίχτενσταϊν που ουσιαστικά έλεγαν όλη την ιστορία - να είναι πολύ ασαφή. Ή αλλιώς καρεδάκια από Μίκυ Μάους, με την ίδια λογική.
*Στήλη: μια στήλη με λίστες, για διαφορετικό θέμα κάθε φορά, καθόλου αντικειμενικές. Το αντίθετο των authoritative lifestyle λιστών.
*Παρωδία κωμικής σειράς: σε επεισόδιο clip show (με τις καλύτερες στιγμές της σεζόν) να λένε τις αναμνήσεις τους και να τις βλέπουμε σε flashback που θα βγαίνουν συνεχώς το ένα μέσα απ’ το άλλο. Πχ. «Θυμάστε τότε που χάλασε το ποδήλατο;» Flashback στη σκηνή που είχε χαλάσει το ποδήλατο όπου κάποιος λέει: «Δεν το πιστεύω, χάλασε το ποδήλατο. Είμαστε τόσο άτυχοι, όσο κι εκείνη τη φορά που είχες σπάσει τα γυαλιά σου Σούζαν». Flashback με τα γυαλιά να σπάνε και κάποιον να λέει: «Ωχ αυτό μου θύμισε τη φορά που γνώρισα τα πεθερικά σου». Flashback στη γνωριμία με τα πεθερικά, όπου στη συζήτηση να βγαίνει άλλο flashback – κ.ο.κ. Αυτό μπορεί να συνεχιστεί και για τα 30 λεπτά του προγράμματος.
*Αφήγηση ονείρων στην κάμερα και μετά δραματοποίησή τους (με το άτομο σα πρωταγωνιστή).
*Φράση: "…ένας πύρινος κύκλος που στροβιλίζονταν πετώντας σπίθες σε σχήμα κρυστάλλων".
*Ταινία μόνο με πανέμορφα μοντέλα σε ρόλους εργατικής τάξης: η φουρνάρισσα, ο περιπτεράς, η μοδίστρα, ο χασάπης.
*Τίτλος: The dubious light. Το Αμφίβολο Φως?
*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ που κάθε μήνα έχει διαφορετικό διευθυντή που κάνει ό,τι θέλει. Κάθε τεύχος τελείως διαφορετικό: άλλοι συνεργάτες, άλλα λογότυπο, άλλα θέματα, άλλο στήσιμο.
*"Αν είμαστε ό,τι τρώμε (παύση...) δε θα ’πρεπε να τρώμε ανθρώπους?"
*Φράση για ενσωμάτωση: "Έσφιξε το χέρι της προσπαθώντας να καταλάβει ποια ήταν και πώς μπορούσε να του φανεί χρήσιμη".
*Τηλεοπτικό πρόγραμμα που μεταδίδεται ζωντανά από το εσωτερικό ενός ζέπελιν που πετάει πάνω από διαφορετικές χώρες κάθε φορά.
*Drunk: talk-show στο οποίο αφού μεθάνε, πρέπει να συζητήσουν για τα τρέχοντα θέματα της επικαιρότητας.
*Όνειρα τυφλών?
*artwork με γραμματόσημα ή σε τέτοιο μέγεθος
*photocopy art
*περιοδικό: τέσσερα τεύχη σε ένα (δηλ. η ύλη χωρισμένη σε 4 επαναλαμβανόμενα κομμάτια, σαν συρραφή τεσσάρων εβδομαδιαίων τευχών, που όμως να κυκλοφορεί μηνιαία.)
*περιοδικό: "Περιεχόμενα". Οι τίτλοι των κειμένων να είναι κυριολεκτικοί κι όχι εξυπναδίστικα λογοπαίγνια, π.χ. να είναι "Κείμενο για το Φεστιβάλ Βερολίνου", "Συνέντευξη με τον Κ. Βήτα" κ.ο.κ.
*επάγγελμα ήρωα: shopper for VIPs ή δοκιμαστής φαγητών
*Βίντεο αρτ: κινηματογράφηση καλειδοσκοπίου και προβολή σε γρήγορη (ή αργή) κίνηση.
*Dali quote: "Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε μένα και σ’ έναν τρελό είναι ότι εγώ δεν είμαι τρελός".

scan0002

(Τα Ξεχασμένα Σχέδια αντιγράφηκαν απ' το σημειωματάριό μου για χάρη του Φιλοξενείου. Δημοσιεύτηκαν εκεί στις 17/3/07)

Monday, June 18, 2007

Έντεκα (της Δευτέρας)

img206
Ο Αντώνης Τσιπρόπουλος είναι αθώος.
Μακάρι στη δίκη να φανεί τυχερός.

1) «Ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό», είπε ο Βύρων Πολύδωρας για το γνωστό βίντεο βασανιστηρίων σε αστυνομικό τμήμα. Ένα μεμονωμένο περιστατικό ήταν αυτό, ένα μεμονωμένο η σιδερογροθιά και τα “καδρόνια”, μεμονωμένος ο Μπαλάσκας, μεμονωμένες οι απαγωγές Πακιστανών (κι η ατιμωρησία), οι υποκλοπές (κι η ατιμωρησία), o φοιτητής με τα πράσινα παπούτσια, μεμονωμένοι οι καουμπόηδες διοικητές τμημάτων, μεμονωμένη φυσικά κι η ζαρντινιέρα. Μόνο μην τα προσθέσουμε όλα μαζί…

2) Έκλεισε, δυστυχώς, ένα απ’ τα καλά ελληνικά μπλογκ, η Ελληνική Λογοτεχνία του reader’s digest. Όμως, it went out with a Bang! Μια συνέντευξη με την Λώρη Κέζα, (που έχω γράψει ότι μ’ αρέσει πολύ). Οι απαντήσεις της είναι λίγο αρπαγμένες, ειλικρινείς και αρκετά cool, κατά τη γνώμη μου. Στα σχόλια υπήρχαν αντιδράσεις υπέρ και κατά, έγραψαν και συγγραφείς όπως ο Κορτώ, γενικά ήταν ένα τέλειο ποστ - πολύ κρίμα που το μπλογκ έκλεισε.

3) O Andy Warhol τρώει ένα χάμπουργκερ.

4) Οι έντεκα πιο δροσεροί δημόσιοι κήποι της Θεσσαλονίκης, όπως τους κατέγραψε η Δέσποινα Πολυχρονίδου στο free-press Παράλλαξη. 1) Ο κήπος στο Hyatt 2) Εκκλησία της Ικτίνου 3) Villarte (φωτο) 4) Βυζαντινό Μουσείο 5) Ινστιτούτο Goethe 6) Καφενείο Κήπος στην Άνω Πόλη 7) Ουζερί Λεπέν 8) Νομαρχία 9) Εκκλησία στη Ροτόντα 10) Εστιατόριο 1930 11) Lusitania στο Πανόραμα. [λεπτομέρειες στην Παράλλαξη]

5) 13 χρόνια χωρίς το Μάνο Χατζιδάκι. Γράφει ο Άρης Δαβαράκης.

6) «Η δαιμόνια blogger Misirlou Oubliez πάτησε κάτι κουμπιά και μεταφέρθηκε μια δεκαετία μπροστα, 15 Ιουνιου 2017. Εκεί είδε με ενδιαφέρον ότι οι παλιοί αγαπημένοι της Bloggers έχουν κάνει παιδιά, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ BLOG! Για να δούμε τι λένε αυτοί οι junior-bloggers, έμοιασαν καθόλου στους γονείς τους; Ιδού τα κείμενα τους...» / ένα / δύο / τρία / (έχει και enteka junior).

transcendentalobjectattheendoftime7) Bits & Pieces: Με αφορμή το πρόστιμο του Ε.Σ.Ρ. στο αγαπημένο Je t’aime: Έντεκα (ακριβοπληρωμένες- trash στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης) /// To La Jetee του Chris Marker σ’ ένα πολύτιμο ποστ. (Ok, άλλο jetee, άλλο je t’aime. Το jetee είναι χίλιες φορές καλύτερο.) /// Απ’ τα videos του sync: Ένα ωραίο βίντεάκι με τίτλο ‘Free Hugs στη Θεσσαλονίκη’. [να πω και μια φράση για να γελάσουμε: ‘η Gillian Wearing της Θεσσαλονίκης’.] /// Στου mhulot διάβασα ότι ο Φραντζής ψάχνει πρωταγωνιστές για την νέα του ταινία Το κόκκινο σπίτι μέσα στο δάσος. Email για το κάστινγκ - georgestriftaris@yahoo.com. Περιμένω με αγωνία την ταινία… /// Στα μέσα & media του Χ. Ξανθάκη διάβασα για το νέο free-press του γιου του Κύρτσου. Θα είναι λέει πολύ νεανικό κλπ. Έχω πάθει όμως σοκ με τις εξής ηλικίες: «Τη θέση του ΕΚΔΟΤΗ θα κατέχει ο 24χρονος Χρήστος Κύρτσος και τη θέση της ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ η 23χρονη Ματίνα Στεβή. (!!!)» /// Αντίο λοιπόν Παρά Πέντε… :):)

8) Τελικά, μάλλον αυτό είναι το αγαπημένο μου ελληνικό τραγούδι.

9) Οι Placebo στο Περίπτερο 17: Δεν έχω ξαναβαρεθεί έτσι. Δεν φταίνε οι Placebo, μια χαρά ήταν (μάλλον φταίνε και λίγο, τα τραγούδια τους είναι ίδια μεταξύ τους, μετά τον δεύτερο δίσκο έπρεπε να το είχαν σταματήσει). Μου φταίει η ζέστη, ο κλειστός χώρος, το ότι δεν τους έβλεπα. Όλα αυτά όμως συγχωρούνται. Όμως η ΑΚΟΥΣΤΙΚΗ! Από κει που ήμουν ήταν σαν να έπαιζαν από ένα καβουρντιστήρι το οποίο ακουγόταν από ένα ακουστικό τηλεφώνου βαλμένο δίπλα σε μεγάφωνο. Στα περισσότερα τραγούδια δεν ξεχώριζα καν τους στίχους (ενώ τους ήξερα απέξω), ακουγόταν μια βαβούρα, ενώ δεν ήταν λίγα τα κομμάτια που μετά από δυο λεπτά καταλάβαινα ποια ήταν.

10) Πραγματικά, πολύ κρίμα και για τους Beastie Boys. (Βίντεο απ’ τη συναυλία: ένα & δύο). Η αγαπημένη μου θεωρία συνομωσίας: «"Γιατί σε όλες τις αφίσες και όλη την επικοινωνία του festival το όνομα των Underworld ακολουθούταν από ένα (ελληνικό) ερωτηματικό;" Μήπως ήταν άλλος ένας τρόπος να κόψουν budget και να μας δουλεύουνε ψιλό-γαζί; Και μήπως στην ανακάλυψη αυτού του γεγονότος έγινε η έκρηξη; who knows..» [Και ένα σχεδόν heartbreaking ποστ απ’ το Dilated Thoughts.]

11) Απομαγνητοφώνησα κάτι απ’ τη συνέντευξη του Σεραφείμ Φυντανίδη στο ραδιόφωνο του Σκάι. «Κάποτε δύο συντάκτες [της Ελευθεροτυπίας] μήνυσαν τον Τεγόπουλο γιατί είχε δημοσιευτεί στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία ένα περίεργο κείμενο που τους έβγαζε ότι ήτανε τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη… γνωστή η ιστορία. Και του κάνανε μήνυση. Και καταδικάστηκε δύο μήνες φυλακή… Δεν τους απέλυσε!… Και του λέει ο Τζώρτζης [Αθανασιάδης]: «Καλά ρε Κίτσο, σου κάνανε μήνυση δυο συντάκτες σου, έφαγες δυο μήνες και τους κρατάς εκεί;» «Αφού είχανε δίκιο», απαντά ο Τεγόπουλος, «τι να κάνω;»… [ακούστε τη συνέντευξη εδώ]

--------------------------------------------------------------------------------
*Ποστ μέσα στο ποστ.
Στην Αμερική, μια χώρα η οποία με το ζόρι καταφέρνει να κρατήσει στη φυλακή την Πάρις Χίλτον για λίγες ημέρες, ο Genarlow Wilson ζει τη δική του σουρεαλιστική περιπέτεια. Ο καλός μαθητής γυμνασίου και επιδέξιος αθλητής έκανε το εξής φοβερό: σ’ ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτι έκανε συναινετικό oral sex μ' ένα κορίτσι. Αυτής ήταν 17, αυτή 15. Συνελήφθη και κατηγορήθηκε για παιδεραστία. [Αν είχε κάνει full sex αντί για στοματικό θα είχε κατηγορηθεί μονάχα για πλημμέλημα – είναι αλήθεια: οι αμερικάνικοι νόμοι είναι μερικές φορές εξωφρενικοί].
Γράφτηκε ισοβίως στους παιδοφιλικούς καταλόγους και καταδικάστηκε σε έντεκα χρόνια φυλακή –χωρίς αναστολή, απ’ τα οποία έχει εκτίσει τα δύο. Σε κάποια στιγμή ο νόμος στην πολιτεία της Georgia επιτέλους άλλαξε: αν δικαζόταν σήμερα ο Wilson δεν θα έτρωγε ούτε 12 μήνες και φυσικά δεν θα στιγματιζόταν ως παιδεραστής. [Φακτ! Στην Georgia μέχρι το 1998 ο στοματικός έρωτας μεταξύ ενός παντρεμένου ζευγαριού τιμωρούνταν με 20 χρόνια φυλάκιση].
Η υπόθεσή του έχει ξεσηκώσει κύμα αντιδράσεων που μιλούν ακόμη και για ρατσιστική αντιμετώπισή του. Την περασμένη εβδομάδα ένα δικαστήριο μείωσε μεν την ποινή όμως η πολιτεία της Georgia κάνει έφεση και ο Wilson παραμένει στη φυλακή. Κανείς δεν ξέρει πότε θα απελευθερωθεί – και ακόμα και να συμβεί αυτό δεν θα μπορέσει να ζήσει με την οικογένειά του: έχει μια 8χρονη αδερφή και ο νόμος, που τον θεωρεί στ’ αλήθεια παιδόφιλο, του απαγορεύει κάθε επαφή μαζί της.
Και όλα αυτά, ξαναλέω, στη χώρα που με το ζόρι καταφέρνει να κρατήσει στη φυλακή την Πάρις Χίλτον για λίγες ημέρες. (περισσότερα εδώ).

Friday, June 15, 2007

Έντεκα (εικόνες της Cindy Sherman περιμένουν τον κατάλληλο σεναριογράφο)

sherman_53

Η Cindy Sherman φωτογραφίζει τον εαυτό της. Άλλαξε πολλές φορές στυλ στην καλλιτεχνική της καριέρα, με τις εικόνες να γίνονται όλο και πιο γκροτέσκες καθώς περνούσαν τα χρόνια. Θα σταθώ μόνο στην πρώτη της (και αγαπημένη μου) περίοδο, τότε που μεταμφιεζόταν σε διάφορους τύπους γυναικών, πήγαινε σε διαφορετικούς χώρους κι έβγαζε ασπρόμαυρες φωτογραφίες που τις ονόμαζε Untitled Film Stills.

Ο τίτλος παρέπεμπε φυσικά στον κινηματογράφο: οι διαφορετικές ηρωίδες που παρουσιαζόταν κάθε φορά (ως μεταφορές και αντανακλάσεις διαφόρων στερεοτυπικών γυναικείων χαρακτήρων) είχαν μια ολόκληρη ιστορία πίσω τους. Βρέθηκαν σ’ ένα δωμάτιο, σε μια δημόσια βιβλιοθήκη, στα σκαλιά ενός μεγάρου, στο δρόμο, σε μια ερημιά: κανείς όμως δεν ξέρει πώς και γιατί.

Σαν ένα μεγεθυσμένο κόμικ-στριπ, χωρίς όμως το επεξηγηματικό συννεφάκι, οι ηρωίδες, οι Cindy Shermans δηλαδή, είναι εγκλωβισμένες σ’ ένα καρέ χωρίς εμφανές παρελθόν ή μέλλον. Ένας σεναριογράφος θα μπορούσε να φτιάξει την ιστορία τους κι ένας σκηνοθέτης να δώσει πνοή στα stills τους απεγκλωβίζοντάς τες από την τετράγωνη ακινησία.

Μέχρι τότε:

still_gpc_work_large_1501sherman-Still13shermanfilmstills48197991979Sherman_Untitled2sherman_21shermanembertitort05cindySherman,f6c1a032


----------------------------------------------------------
11527