Έντεκα της Δευτέρας [400]

{κατερινA γωγοY 4}

[[[STOP THE PRESS: ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ]]]

1) Κάτι υπερσπάνιο συνέβη την περασμένη βδομάδα. Βγήκαμε για βράδυ και Παρασκευή και Σάββατο βράδυ (κάτι που θεωρώ, για τον εαυτό μου κουραστικό και σχεδόν κατάντια). Υπήρχαν λόγοι όμως. Την Παρασκευή ήταν οι Saint Etienne στο Principal που ήταν πολύ διασκεδαστικοί, και το Σάββατο πήγαμε στο Sweeny Todd [:(] και στο νέο Neverland στα Λαδάδικα [:)] Τη συναυλία των Saint Etienne άνοιξαν οι Five Star Hotel, ένα καλό συγκρότημα απ’ τη Θεσσαλονίκη με εμφανείς επιρροές από Morrissey και Pulp [www.myspace.com/fivestarhotelx]. Καθώς παίζαν, έκανα ένα σωρό συνειρμούς: αρχικά οραματιζόμουν ότι σε λίγο θα έβγαινε ο Morrissey (ήταν άλλωστε η πιο πρόσφατη συναυλία που είχα δει στο Principal – τουλάχιστον αύριο Τρίτη έχει βραδιά Morrissey στο Art-House, με αφορμή το νέο greatest hits του).

2) Μόλις τελείωσαν οι Five Star Hotel και έβαλαν έναν δίσκο των Pulp να παίζει ξαναθυμήθηκα πόσο υπέροχοι ήταν οι Pulp, κι οι συνειρμοί συνεχίστηκαν. Σκεφτόμουν τις δύο φορές στο Λονδίνο που θα πήγαινα σε συναυλία τους. Την πρώτη, το ’98, χαθήκαμε κι αργήσαμε να φτάσουμε στο Wembley κι όταν μπήκαμε είχαν τελειώσει και ξαναβγήκαν για τρία ανκόρ. Τη Δεύτερη, πέντε χρόνια μετά, ενώ βγάλαμε εισιτήρια, την τελευταία στιγμή ακούσαμε τον αδιάφορο νέο δίσκο τους (αυτόν με το The Trees) και λόγω οικονομικής στενότητας τα εξαργυρώσαμε μια μέρα πριν και καταφέραμε να βγάλουμε την εβδομάδα με τις επιπλέον 90 λίρες. Μετανιώνω και για τα δύο.

3) Επίσης όμως, καθώς καθόμασταν στο τραπεζάκι, λες κι ήμασταν σε πιάνο μπαρ βλέποντας τους Saint Etienne έκανα κι έναν τελευταίο συνειρμό: ο γαμπρός μου, που μου έχει χαρίσει τα ωραιότερα t-shirts, μου είχε δώσει κάποτε ένα των Five Star Hotel, που το φοράω συνέχεια. Μια μέρα, πριν καναδυό χρόνια στη γωνία Παύλου Μελά με Παλαιών Πατρών Γερμανού γνώρισα τυχαία ένα μέλος του συγκροτήματος που τα ‘χασε που κάποιος φορούσε το t-shirt τους στο δρόμο. Του είπα κολακευτικά λόγια (και για το μπλουζάκι και για το συγκρότημα) και μου είπε: «Αφού σ’ αρέσουν τα memorabilia μας, πάρε και το πιο πρόσφατο», και μου έδωσε μια κονκάρδα τους.


dali - ανάποδα

4) Τα βίντεο της εβδομάδας. Madonna vs Sex Pistols /// en I mana mou pou ftaiei /// Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι [ΕΡΤ, ‘80ς, Σαββόπουλος, Βίσση, Καρβέλας] /// ο κήπος με τα αγάλματα [τίτλοι αρχής] /// ένα δελτίο ειδήσεων της ΕΤ1, 1992 /// Στο ‘Brilliant’ (του παλιού Fast Show) κάθε βδομάδα ένας μεσόκοπος άντρας ντυμένος σαν καμμένος τρέντι τινέιτζερ σατιρίζει την γρήγορη κουλτούρα, τον υπερβολικό ενθουσιασμό και την γλώσσα των νέων στα μέσα των ‘90ς, με σκηνοθεσία που θυμίζει MTV. Κάπως ακατάληπτα περιγράφει πόσο τέλεια είναι όλα στη σύγχρονη εποχή με τις σούπερ τεχνολογικές εξελίξεις – φυσικά το αστείο είναι ότι αυτά που λέει με τόσο ενθουσιασμό είναι πράγματα τελείως καθημερινά και αυτονόητα … [ένα / δύο]

5) η κεκτημένη ταχύτητα – και το πρωτοσέλιδο της φυλλάδας. (μέσω mediablog) [ο Ιερώνυμος: χαμηλών τόνων, σοβαρός, λάτρης της κλασικής μουσικής (θείο Μότσαρτ των φωνάζουν). Αν αποδειχθεί σοβαρός και ενωτικός και αν πείσει την εκκλησία να κάνει αγαθοεργίες για την καταπολέμηση του καρκίνου -στη μνήμη του Χριστόδουλου- ο νέος αρχιεπίσκοπος θα έχει και τη δική μου ψήφο!]

6) Άσχετο: Βλέπω όλες τις έντυπες και τηλεοπτικές διαφημίσεις ποτών (κυρίως του Johnny Walker) που είναι τόσο βαρυσήμαντες, τόσο inspiring, λες και θα αλλάξουν τον κόσμο, και σκέφτομαι: «χαλαρώστε, ουίσκι πουλάτε, κάνετε απλώς τον κόσμο να μεθάει! Αν οι πότες σας κάνουν το πρώτο βήμα θα τρεκλίζουν, δεν θα ξεπερνούν εμπόδια - ούτε θα χτίζουν αυτοκρατορίες…»


7) διαγωνισμός στου Πετρίδη για το dvd του ντοκιμαντέρ του Approaching of The Hour. [Κι εδώ μια συνέντευξη της Γκρατσιέλλας. Κι εδώ ένα ποστ μέσα στο ποστ μου (μάλλον προσωπικό) για την Γκρατσιέλλα και την ταινία της, που ας το ξαναπώ είναι στα δισκάδικα τώρα μαζί με ένα εξαιρετικό μουσικό cd.]

8) Απίστευτο (και υπέροχο) κι όμως αληθινό. Το soundtrack του Juno, με αυτό το tracklist πήγε στο Νο1 των albums της Αμερικής. Απ’ την άλλη, στην Αγγλία, στο Νο1 των singles εδώ και καιρό είναι ένας καλλιτέχνης για τον οποίο υπάρχει ένα (ακατάλληλο) μικροσκάνδαλο.


9) Bits & Pieces: Μετρό μέχρι τις 2 Παρασκευές και Σάββατα - use it or lose it! // τέλειο! Μου το'φαγε ο Μαύρος!!! (Γ. Καπλανι) // η μισιρλού κάνει φοβερή analυση των lifestyle περιοδικών // η -απίστευτη!- διαφήμιση του vinyl microstore, διδότου 34, αθήνα. (γείτονες με την Οδό Πανός που είναι στο 39) // Δόθηκαν τα ετήσια βραβεία για τα κινούμενα σχέδια // Όλα για τη δικαίωση του συγγραφέα Μανώλη Βασιλάκη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στου Ροϊδη και στης Ροδιάς! //

10) Οι διαφημίσεις του «Καρφιού», με τον Κακαουνάκη να σφαδάζει εκθέτοντας την εν πολλοίς εκβιαστική πραμάτεια του, θα έπρεπε να μπούνε στο Μουσείο Ανθρώπινης Παθολογίας, όταν και όπου ιδρυθεί. (lifo)

11) Ένα συγκλονιστικό ηχητικό ντοκουμέντο: Ο Μάνος Χατζιδάκις εναντίον της Αυριανής (και μια πικρή διαπίστωση στα σχόλια: «Η Αυριανή όμως όχι μόνο δεν έκλεισε, αλλά απάντησε και πολυάριθμους μιμητές. Σήμερα ο τόπος έχει γεμίσει τρωκτικά και η δημοκρατία μας χρειάζεται το Μάνο όσο ποτέ».)
--------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

15/2/2003!

Πριν από 5 χρόνια ζούσαμε ακόμα στο Λονδίνο. Ας περιγράψω λίγο την κατάσταση. Έκανα τότε ένα μεταπτυχιακό με τίτλο MA in Arts Management και δούλευα από δω κι από κει, σε μουσεία, σε διάφορα ΜΜΕ, σε πολιτιστικούς οργανισμούς. Στην πραγματικότητα όμως απολάμβανα τη ζωή εκεί – και έξω και μέσα στο σπίτι. Η 11η Σεπτεμβρίου είχε βέβαια αλλάξει την πόλη. Ο αρχικός φόβος για επιδρομή από τον ουρανό είχε αντικατασταθεί από τον φόβο για άνθρακα στην αλληλογραφία μας, τη μετάδοση του SARS, και μετά (αυτό ήταν το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί) από τον φόβο έκρηξης στο μετρό. Μέσα σ’ όλα αυτά η πανέξυπνη κυβέρνηση αποφάσισε να συμμετέχει και σε έναν τελείως προχειροφτιαγμένο πόλεμο στο Ιράκ, με αλλεπάλληλα ψεύδη, που μόνο σουρεαλιστικά συνδεόταν με τον Οσάμα Μπιν Λάντεν. Πριν από πέντε ακριβώς χρόνια, το 2003, η διεθνής κοινότητα παρακολούθησε με αγωνία τις διπλωματικές αναδιπλώσεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας (δεν θα κάνουμε πόλεμο, παρά μόνο αν συμφωνήσουν όλοι, ή έστω ο ΟΗΕ, ή έστω ο Χανς Μπλιξ, ή έστω κάποιες χώρες του συμβουλίου… fuck it! Δεν πειράζει που είμαστε μόνοι μας, θα τον κάνουμε παρ’ όλα αυτά).

Φυσικά οι κάτοικοι του Λονδίνου ήταν εξαγριωμένοι. Αυτοσχέδια πανό και πλακάτ (not in my name!) ξεφύτρωναν σ’ όλο και περισσότερα μπαλκόνια, το ίντερνετ είχε πιάσει φωτιά, γινόταν συγκεντρώσεις σε κάθε γειτονιά (στη δική μας, στο Kilburn Park ήρθε η Γκλέντα Τζάκσον), διάσημοι και μη βγαίναν στην τηλεόραση, δημοσκοπήσεις επιβεβαίωναν το λαϊκό αίσθημα. Και τότε, ξημέρωσε η μέρα του μεγάλου συλλαλητηρίου. Ως γνωστόν παρόμοιες συγκεντρώσεις έγιναν σε όλο τον κόσμο - εγώ θα μιλήσω γι’ αυτήν που έζησα. Πέντε χρόνια πέρασαν αλλά δεν θα ξεχάσω την ένταση και τη συγκίνηση βγαίνοντας απ’ το μετρό και προχωρώντας, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι, όχι, στους δρόμους δεν ήταν μόνο οι συνήθεις ύποπτοι, οι παλαιοαριστεροί, οι μετανάστες, οι αναρχοφοιτητές – ήταν και οι καλοσυνάτες νοικοκυρές, οι κοστουμαρισμένοι γιάπηδες, οι ξενέρωτοι παππούδες, οι στυλιζαρισμένες κοπέλες που ποτέ δεν είχαν διαδηλώσει για κάτι. Πέρα από την χειροπιαστή ειρήνη. Ήμασταν πολλοί. Και περπατήσαμε. Και φτάσαμε στο Hyde Park. Και δεν πετύχαμε τίποτα.

Ο πόλεμος άρχισε μερικές ημέρες μετά, κι εμείς δεν τον αποτρέψαμε. Όμως, ήμασταν εκεί και δεν σωπάσαμε. Εκατομμύρια πολίτες απ’ όλο τον κόσμο μίλησαν κι η κίνησή τους, αν μη τι άλλο, καταγράφηκε.
Στην πέμπτη επέτειο από τη συγκλονιστική εκείνη παγκόσμια συγκέντρωση που έμεινε ιστορική, θα ήθελα να αναδημοσιεύσω το κείμενο που είχα στείλει στο Fanzein του Μύλου, ένα περιοδικό στο οποίο για χρόνια είχα τη μηνιαία στήλη London Calling με (συνήθως ποπ) ανταποκρίσεις από το Λονδίνο.

Hyde Park 15 Φεβρουαρίου 2003

[Σημειωσεις και φωτογραφιες]

*Ξέραμε πως αν αρχίσει ο πόλεμος η πόλη μας θα είναι ο Νο1 στόχος για αντίποινα. Ίσως για αυτό και οι δρόμοι απο τους οποίους περνούσα σχεδόν καθημερινά, τώρα μοιάζαν τελείως διαφορετικοί, πολύ πιο όμορφοι. Το κέντρο, γεμάτο με κόσμο (σύμφωνα με τελευταίους υπολογισμούς σχεδόν 2 εκατομμύρια) το Λονδίνο έμοιαζε τόσο άγνωστο αλλά και τόσο φιλόξενο μαζί.
*Οι ‘βαρετοί και αφελείς’ Άγγλοι, έβγαλαν όλη την κρυμμένη επαναστατικότητα και δημιουργικότητα που είχαν μέσα τους, στη διάρκεια ενός μεσημεριού. Σίγουρα ήταν μια αποκάλυψη και για τους ίδιους. Η μεγάλη πλειοψηφία δεν είχε διαδηλώσει ποτέ. Νομίζω ότι τους άρεσε τρομερά.
*Λίγες μέρες πριν την πορεία η κυβέρνηση προειδοποίησε τον κόσμο να μην κατέβει στους δρόμους, γιαίι περίμεναν μαζικό τρομοκρατικό χτύπημα της Αλ Καϊντα. Για λίγο το πίστεψα και φοβήθηκα, μετά όμως συνειδητοποίησα πως το μόνο μέρος στο οποίο θα είμασταν ασφαλείς από την Αλ Καϊντα εκείνο το μεσημέρι θα ήταν το Hyde Park.
*Το πιο ευχάριστο ηταν η δυναμική παρουσία ανθρώπων απο όλους τους χώρους. Η Δεξιά ήταν αγκαλιασμένη με την Αριστερά, οι ηλικιωμένοι με τους νέους, οι κυνικοί δίπλα δίπλα με τους ρομαντικούς.
*Τα κανάλια και οι εφημερίδες έδειξαν τα πράγματα όπως ακριβώς ήταν και αυτό ήταν πρωτότυπο. Είδα επίσης στο BBC εικόνες από τα αντιπολεμικά πανό γύρω από την Ακρόπολη. «Έχω χρόνια να δω μια τόσο δυνατή, συμβολική εικόνα» σχολίασε ο παρουσιαστής.
*Όταν μετά από κάποιες ώρες πορείας (με εορταστική ατμοσφαιρα που θύμιζε υπαίθριο Valentine’s Day πάρτι) μπήκαμε στο Hyde Park μια απέραντη σιωπή απλώθηκε παντού. Σα να είχαμε μπει σε εκκλησία, περπατήσαμε σιωπηλοί μέσα στην υπέροχη φύση.
*Υπηρχαν άφθονες διασημότητες. Πολλοί από αυτούς μίλησαν στο πλήθος, πολλοί ήταν το πλήθος. Δε νομίζω όμως ότι ενδιαφερόταν κανείς. Είδαμε να περνάει δίπλα μας η Kylie με το φίλο της, κρατώντας ένα πλακάτ που έλεγε “Not In My Name”. Μετά από λίγο την ξεχάσαμε.
* Το 1990 επί Περσικού Πολέμου τα μουσικά βραβεία Brits που μεταδιδόταν ζωντανά από την τηλεόραση λογοκρίθηκαν όταν η Lisa Stansfield παραλαμβάνοντας ένα βραβείο έκανε ένα αντιπολεμικό σχόλιο. 13 χρόνια μετά, στα φετινά Brits, (λίγες μέρες μετά τη διαδήλωση), η Αγγλική τηλεόραση δεν τόλμησε να λογοκρίνει την εμφάνιση της μεγάλης φετινής νικήτριας Μs Dynamite. H χιπ χοπ τραγουδίστρια (που είχε μιλήσει και στο Hyde Park) τραγούδησε στα βραβεία το Faith του George Michael (μαζί με τον ίδιο) αλλάζοντας τους στίχους ώστε να στείλει το δικό της αντιπολεμικό μήνυμα, ενώ, όταν δόθηκε το τελευταίο βραβείο της βραδιάς για το καλύτερο άλμπουμ, ο Κρις Μάρτιν των νικητών Coldplay είπε, «δεν έχει σημασία το βραβείο μας, αν πρόκειται να πεθάνουμε εξαιτίας του Μπους». Σε αντίθεση με το 1990, αν και η τελετή ήταν μαγνητοσκοπημένη, τίποτα από αυτά δεν κόπηκε.
*Το επιχείρημα του Μπλερ πως οι διαδηλώσεις δεν θα τον σταματήσουν λέει περισσότερα για τον Μπλερ, παρά για τις διαδηλώσεις. Το Πολυτεχνείο δεν έριξε την Χούντα, οι πρώτες αντιπολεμικές διαδηλώσεις δε σταμάτησαν τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Καταγράφηκαν όμως. Χάρη σ’αυτές ξέρουμε πως ένιωθε ο κόσμος τότε. Ξέρουμε επίσης πώς έκρινε η Ιστορία και το Βιετνάμ και τη Χούντα.