Έντεκα της Δευτέρας [τα ίδια]

(μεγάλα ποστ για να κρατάνε μέρες)

1) Θυμάμαι πριν 5-6 χρόνια, την περίοδο που ο συγγραφέας Douglas Coupland έκανε παγκόσμια περιοδεία στα βιβλιοπωλεία (και τον είχαμε συναντήσει στο Borders του Λονδίνου - μια αξέχαστη συνάντηση με τον κωδικό Left-Handed Conspiracy που είχα περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια). Στο site του έγραφε σχεδόν κάθε μέρα τις εντυπώσεις του από τις πόλεις και τις παρουσιάσεις, τα ξενοδοχεία και τους ανθρώπους. Πολύ τον ζήλευα. [Η δική μου Περιοδεία είναι μάλλον Παρωδία μπροστά στη δική του. Δεν έχω Τόκιο, Λονδίνο και Νέα Υόρκη, έχω ωραία σχολεία σε Θάσο, Κατερίνη, Καλαμαριά, Χαριλάου κλπ (και τον Μάιο Αθήνα) αλλά, παρ’ όλα αυτά η καθημερινότητά μου και η επαφή με τα παιδιά είναι τόσο αστεία και σουρεαλιστική που αν δεν είχα ήδη μπλογκ θα άνοιγα προχτές ένα για να τα γράφω όλα εκεί, σαν τον Coupland. Επειδή όμως στο enteka προσπαθώ, με νύχια και με δόντια, να κρατήσω την ισορροπία που είχα απ’ την αρχή (60% αυτοαναφορικότητα 40% όχι) θα συνεχίσω -την ώρα των παρουσιάσεων- να κρατάω σημειώσεις και κάποτε, κάπου θα τις αξιοποιήσω.]

2) H Καθημερινή το ’82 αποκάλυψε τη φιλοβασιλική γιάφκα στην ΕΡΤ1 και τα Νέα τον πρόλογο Παπανδρέου στα Απομνημονεύματα Καραμανλή. Πιο μετά μαθεύτηκε ότι ο Κοσκωτάς αγόρασε τον Ριζοσπάστη και τον Δημοκρατικό Λόγο. Η Αυριανή έγραψε πρώτη για τον αφορισμό Τρίτση απ’ την Ιερά Σύνοδο, η Ελευθεροτυπία για το Σισμίκ που βούλιαξε στην Τένεδο, ενώ η Μεσημβρινή είχε πρώτη την είδηση για την έξοδο της χώρας μας απ’ το Νάτο. Και το 1988 σε ένα απ’ τα πιο αξιομνημόνευτα και μακάβρια πρωτοσέλιδα η Ελεύθερη Ώρα έγραφε για τη δολοφονία του εκδότη της Γρηγόρη Μιχαλόπουλου με 32 σφαίρες! [αυτά και άλλα πρωταπριλιάτικα αστεία των εφημερίδων εδώ. // Επίσης: Δίωξη σε δημοσιογράφο για Πρωταπριλιάτικο κείμενο.

3)
No1 στην Αγγλία πριν από ακριβώς 20 χρόνια
31/3/1988 Pet Shop Boys - Heart

4) Απ’ τη μία βλέπω τα μακεδονικά χάπενινγκ του Ψωμιάδη και φρίττω. Απ’ την άλλη βλέπω τις πιέσεις των ΗΠΑ. Κάτι απίθανοι διπλωμάτες με συγκαταβατικό και ειρωνικό ύφος λένε «αν είναι δυνατόν να δημιουργείτε τόση μανούρα σε όλους για ένα εσωτερικό σας πρόβλημα, ασήμαντο για όλους εκτός από σας». Ωραία! Μιλάει και η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, που (πέρα απ’ τα καλά της) αν είναι να υπερασπιστεί εσωτερικό της πρόβλημα ή δικό της συμφέρον μπορεί να κάνει πολέμους, παρανομίες, βασανισμούς, προπαγάνδες, δικτατορίες και διασπάσεις χωρών… Για τα δικά της συμφέροντα. Αν όμως μιλήσουν άλλοι για κάποιο δικό τους συμφέρον –όσο χαζό και να είναι αυτό- οι ΗΠΑ έχουν το απίστευτο θράσος να του τη λένε κιόλας!


5) Σε χαρτί και στο μεγάλο, φυσικό μέγεθός του είναι ακόμα καλύτερο. Σε κάθε περίπτωση, για μένα, το Εξώφυλλο της Χρονιάς.

6) Διάβασα στο Βήμα το Η νέα «βόμβα» με τα ομόφυλα ζευγάρια (που υπογράφει ο Π. Τσιμπούκης). Έχει πλάκα που όταν αναφέρεται οποιοδήποτε δικαίωμα των γκέι (ή και το σύμφωνο συμβίωσης για τα ετερόφυλα ζευγάρια), πέραν του ότι χαρακτηρίζεται «Βόμβα», οι πέντε στις έξι παραγράφους αφορούν την Εκκλησία. «Απειλεί και βρίζει ο ένας παπάς», «ταράχτηκε ο τάδε Άγιος», «αγρίεψε ο άλλος Σεβασμιότατος», «στενοχωρέθηκε ο δείνα Μητροπολίτης»… [Χάριν συγκρουσιακού εφέ σχεδόν όλα τα ΜΜΕ νομιμοποιούν την ψευδαίσθηση της Εκκλησίας ότι πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε κάθε νόμο που αφορά τους υπόλοιπους. Ευχή: ας έχει την άποψή της, και ας την εφαρμόζουν πρώτα τα μέλη της (η υποκρισία εκεί περισσεύει). Και, μακάρι και τα δελτία να ασχολούνταν με την είδηση -όπως εδώ η ωραία επανασχεδιασμένη Ελευθεροτυπία- κι όχι τόσο με τις φρίκες που τρώνε όσοι (για να το πω κομψά) δεν είναι άμεσα ενδιαφερόμενοι.]

7) Bits & Pieces: Βγήκε το νέο Muzine. Ανάμεσα στους άλλους γράφω κι εγώ, στη στήλη ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΠΑΝ, με αφορμή τη φοβερή δήλωση-πρόβλεψη του ανθρώπου που απέριψε τους Beatles μετά από οντισιόν τους το 1962: «"We don't like their sound, and guitar music is on the way out." (Dick Rowe, υπεύθυνος της δισκογραφικής Decca). /// Η τρισδιάστατη συναυλία των U2 μου άλλαξε όντως την οπτική για το σινεμά. Το γιατί στα σχόλια αυτού του ποστ. /// Αλαζονικός ο Σύριζα λένε κάποιοι του Πασόκ. Οι ίδιοι που για πάνω από δέκα χρόνια αποκαλούσαν το Συνασπισμό «περιθώριο» και στελέχη του «ρετάλια της αριστεράς»! [Αλαζόνας – it takes one to know one] /// ο Γολγοθάς ενός τυφλού στη Θεσσαλονίκη /// Η Ελληνοφρένεια παραμένει μια απ’ τις πιο (εκούσια) αστείες εκπομπές της TV.

8) ΜΙΑ ΣΑΧΛΗ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ είδηση, πρώτη φορά από εδώ - με μοναδικό σκοπό να δω σε πόσες μέρες θα την κλέψει το δελτίο του Σταρ: To νέο τραγούδι του απαίσιου James Blunt είναι κλεμμένο απ' το Everything της Άννας Βίσση. Δεν κάνω πλάκα (ή μάλλον κάνω, πιθανώς είναι σύμπτωση το πόσο μοιάζουν), ακούστε το εδώ, δεν είναι μόνο το ρεφρέν είναι και η γέφυρα.


9) Η ‘Α, Μπα?’ ταξιδεύει στην Αμερική: Σήμερα, Λας Βέγκας! (Περίληψη προηγουμένων: στο προηγούμενο Έντεκα της Δευτέρας η 'Α, Μπα?' μας έστειλε ανταπόκριση απ’ το Σαν Φρανσίσκο. Μόλις ήρθε νέο τηλεγραφικό email.) «Τώρα είμαι στο λας βέγκας, είναι ένα ψεύτικο όνειρο πολύ καλά κατασκευασμένο για να μοιάζει αληθινο, εχει τουρίστες με βερμούδες ανάκατα με νύφες που βγαίνουν από παντού-όλα αυτά είναι μέσα στην έρημο- το ξενοδοχείο μας είναι απομίμηση όλης της βενετίας! Το συγκρότημα στους κουλοχέρηδες είναι καταπληκτικό -επιτέλους μπορούμε να καπνίσουμε και να πιούμε με την ησυχία μας- είναι ένα λούνα παρκ για μεγάλους!». [στη φωτογραφία, η πιο τέλεια πισίνα του κόσμου που βγαίνει έξω απ' τη σουίτα Playboy και υπερίπταται στο κενό, στην κορυφή του ξενοδοχείου Palms στο Λας Βέγκας.]

10) Είδα το πιο αστείο προϊόν, μια καρέκλα που κουνιέται κυκλικά, με το πιο αστείο ινφομέρσιαλ (στο οποίο εργαζόμενοι σε γραφείο προσπαθούν να γραπώσουν φακέλους καθώς η καρέκλα τους απομακρύνει) και μέσω αυτού βρήκα και ανάλογο blog, το http://infomercial-hell.com/blog/ που είναι σωστό χρυσωρυχείο [όπως άλλωστε και το blog του gsus που είναι πάντα γεμάτο με ξεκαρδιστικά παρανοϊκές ανακαλύψεις.]

11) Μια απίθανη είδηση! (την έμαθα απ' το cbox του arxediamedia). Μια ηχογράφηση που έκανε το 1860 ένας άσημος Γάλλος εφευρέτης, σ' ένα μηχάνημα με κερί που δεν είχε καν τη δυνατότητα να κάνει αναπαραγωγή των ήχων που ηχογραφούσε, σχεδόν δύο δεκαετίες πριν την εφεύρεση του φωνογράφου από τον Τόμας Έντισον, ανακαλύφθηκε στο Παρίσι και παίχτηκε για πρώτη φορά από Αμερικανούς ερευνητές. Όλη η είδηση εδώ, και η ηχογράφηση εδώ. [επίσης, το νευρικό γέλιο που έπιασε παρουσιάστρια του BBC Radio 4 αφού διάβασε την είδηση]

---------------------------------

ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

*ΕΝΤΕΚΑ (ΟΝΕΙΡΙΚΕΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ)


εκτός συναγωνισμού: η διαφήμιση της Pepsi με τον Μάικλ Τζάκσον γυρίστηκε το 1992 υπό τους ήχους του 'Who Is It?' και λέγεται DREAMS. Την βρήκα ανέλπιστα καλή (για την εποχή) με πολύ ονειρικά -στερεοτυπικά σχεδόν- οπτικά εφέ.

1. McDonalds: The Dream Touch 1985. Εξαιρετικά καλτ διαφήμιση στην οποία ο Ρόναλντ Μακ Ντόναλντ λέει σε άλλους δύο σιχαμένους τύπους των McDonalds πως ό,τι αγγίζουν στα όνειρά τους θα γίνεται cheeseburger. Και τότε ο ένας απ’ τους άλλους μασκαράδες αρχίζει να ονειρεύεται, και…

2. Microsoft Zune Dreams: Νεαρός σε λεωφορείο κρατά το (κινητό; I-pod) της Microsoft και εισβάλει στην οθόνη του ξεκινώντας ένα όνειρο με τα απαραίτητα μυστηριώδη, σουρεαλιστικά στοιχεία.

3. C6 Corvette: A Boy's Dream Ένα αγόρι βλέπει στο όνειρό του ότι οδηγάει μια Corvette υπό τους ήχους των Stones. Η διαφήμιση αποσύρθηκε (λογικό). Σλόγκαν τέλους: The official car of your dreams

4. Time to Dream - Αmerican Εxpress Ο σκηνοθέτης M. Night Shyamalan σε ένα ονειρικό ψευδο-Lynchικό σύμπαν περίεργου εστιατορίου…

5. Ameriprise Financial Dream Ο ηθοποιός Dennis Hopper σ’ ένα ονειρικό λιβάδι μας λέει ότι δεν είναι αργά για να εκπληρώσεις τα όνειρά σου (παίρνοντας δάνειο ή κάτι τέτοιο).

6. Vintage: Barbie's Dream House, 1960s

7. Vintage: Barbie’s Dream Cottage 1983

8. Dream Away 1984 Απίθανο 80ς μίνι-infomercial που λέει πώς να χάνουμε κιλά καθώς ονειρευόμαστε…

9. Little Nemo: The Dream Master NES Κάποιου είδους ‘80ς ηλεκτρονικό παιχνίδι, στην έξυπνη διαφήμιση του οποίου ένα (πλήρως τεχνολογικά εξοπλισμένο) βαν εντοπίζει παιδιά που κοιμούνται στα σπίτια τους και καταγράφει (ή και επηρεάζει) τα όνειρά τους.

10. VW Beetle Σε τι χρώμα ονειρεύεστε; ρωτάει η διαφήμιση καθώς αυτοκίνητα αλλάζουν χρώμα και ακούγεται το Little Fluffy Clouds των Orb.
What color do you Dream in? orb little fluffy clouds

11. "Dream" Nike Commercial O Michael Jordan που σε κάποια στιγμή παράτησε το μπάσκετ, προσπάθησε να παίξει baseball, ψιλοξεχάστηκε και μετά επέστρεψε στο μπάσκετ εδώ αυτοσαρκάζεται: «Είδα ένα περίεργο όνειρο» μας λέει καθώς παίζουν εικόνες αρχείου πειραγμένες έτσι ώστε να μοιάζουν με όνειρο. «Είδα ότι παράτησα το μπάσκετ, έγινα δευτεροκλασάτος παίκτης μπέιζμπολ, έτρωγα φτηνά γεύματα σε άθλια μέρη και μικρές πολιτείες. Και μετά επέστρεψα… Το φαντάζεστε;»

-----------------------------

++++
Το Ονοματεπώνυμο

Αν μου έλεγαν πριν δύο χρόνια ότι θα διάβαζα κάποτε ένα ποστ που έχει ως τίτλο το Ονοματεπώνυμό μου μπορεί και να πάθαινα συγκοπή. Η απόλυτη (και με κάθε κόστος) ανωνυμία μου ήταν σχεδόν ο μοναδικός σκοπός του blog. [Όχι μόνο από φόβο, αλλά και από αντικοινωνικότητα.] Όταν ξεκίνησα δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Διάβαζα ήδη για 2 χρόνια τα ελληνικά blogs και -φυσικά- είχε φοβηθεί το μάτι μου.

Πριν δυο χρόνια, με πολύ λιγότερα blogs στον αέρα, γίνονταν πόλεμοι μεγατόνων. Οι καβγάδες ήταν καθημερινοί, τα αλληλοouting έδιναν κι έπαιρναν, απειλές για μηνύσεις, κόσμος έλεγε ότι απολύθηκε ή ότι τον ξυλοφόρτωσαν μπράβοι του αντίπαλου μπλόγκερ. Μια κατάσταση επιφανειακά διασκεδαστική, αν ήσουν απέξω και την παρακολουθούσες όπως ένα ριάλιτι ή έναν καβγά Θέμου – Μάκη στα παράθυρα, αλλά ταυτόχρονα εφιαλτική και αποκαρδιωτική. Τσακωμοί επειδή ο ένας δεν έβαλε στα λινκς του τον άλλο, επειδή κάποιος σχολίασε αρνητικά σε μπλογκ τρίτου κάποιο ορθογραφικό λάθος, καβγάδες για οτιδήποτε που συχνά κατέληγαν επί προσωπικού.

Και μια μέρα, όλα σταμάτησαν. Ή, να το πω αλλιώς, σταμάτησαν να είναι στο οπτικό μου πεδίο.

Ήταν η εποχή που έκλεισε (μ’ έναν άλλο αλησμόνητο ιντερνετικό καβγά) το υπέροχο εργαλείο που λεγόταν Μόνιτορ. Το Μόνιτορ είχε χίλια καλά, αλλά, χωρίς να το θέλει είχε κι ένα κακό: την γνώση του πού (ανά πάσα στιγμή) γινόταν ένας καβγάς. Σε όσους καθημερινά το παρακολουθούσαμε να ανανεώνει τα καινούρια ποστ, οι τσακωμοί, οι απειλές και οι εκβιασμοί ήταν μπροστά στα μάτια μας, όλη την ώρα. [Το ίδιο βέβαια συνέβαινε και για τα 'ευγενή' θέματα.]

Έγραφε λοιπόν κάποιος κάτι, μάζευε πολλά linkblogs (ή κανένα), άλλαζε η γραμματοσειρά, έβλεπε κάποιος το ποστ κι έγραφε κάτι εναντίον του. Ο πρώτος (που υπό κανονικές συνθήκες μπορεί να μην διάβαζε ποτέ το μπλογκ του δεύτερου) το 'βλεπε κατευθείαν στο Μόνιτορ και ανταπαντούσε. Γινόταν λοιπόν ένα θυμωμένο πινγκ-πονγκ όπου σύντομα συμπαθούντες του πρώτου έγραφαν τα δικά τους hate-posts για τον δεύτερο και το αντίστροφο και όλα φαίνονταν στο Μόνιτορ σε πραγματικό χρόνο, κείμενα γεμάτα χολή αλλά και αίσθηση του Δικαίου που ίσως δεν μπορούσε να βρει διέξοδο παρά μόνο στις εικονικές ψηφίδες.

Άρχιζαν τα links και τα quotes τα «εγώ έχω περισσότερους αναγνώστες από σένα», πλακώναμε όλοι οι κουτσομπόληδες να δούμε τι γίνεται πάλι (σχεδόν κάθε βδομάδα ξεκινούσε ένας καινούριος Πόλεμος, συχνά εμφύλιος!), άρχιζαν κι οι ανώνυμοι να κράζουν -συχνά γιατί απλά ήθελαν να τσιγκλήσουν τις αντιμαχόμενες πλευρές, κόσμος στεναχωριόταν, μπλογκς έκλειναν με ασήμαντες ή σημαντικές αφορμές και δεν ξανάνοιγαν ποτέ (ή ξανάνοιγαν συνέχεια), συμμαχίες φτιάχνονταν για να δοκιμαστούν στην επόμενη γωνία κλπκλπ.

Έκλεισε λοιπόν το Μόνιτορ, τα μπλογκς από χίλια έγιναν 30.000 χιλιάδες, κι ο καθένας πλέον ξέρει ποιους διαβάζει (συνήθως αυτούς που του αρέσουν πραγματικά). Ακόμα και να σε βρίσει κάποιος μπορεί να μη το μάθεις ποτέ, ενώ σχεδόν κανείς πια δεν περιμένει τους «εχθρούς» του με το δάχτυλο στη σκανδάλη, ελπίζοντας για το παραμικρό στραβοπάτημά τους.

Ξεκίνησα λοιπόν το enteka σε μια ωραία αλλά αγχωτική εποχή και παρ’ όλο που έγραφα έτσι κι αλλιώς με τρόπο καλοπροαίρετο και τόνιζα την υποκειμενικότητα των απόψεων μου, πάντα φοβόμουν ότι ένας μεγάλος πόλεμος θα ξεσπούσε εξαιτίας μου, ότι αν μαθευόταν πως ήμουν δημοσιογράφος θα υπήρχε η αίσθηση ότι με καθοδηγούν συμφέροντα, ότι θα με απέλυαν απ’ τη δουλειά μου (που δεν είχα!) ότι οι πρώην μου θα μιλούσαν στην Espresso, ότι οι (ανύπαρκτοι!) εχθροί μου θα δολοφονούσαν τους δικούς μου κι ότι τελικά θα γέμιζε το ίντερνετ με -καθόλου κολακευτικές- φωτογραφίες μου, με το Ονοματεπώνυμό μου από κάτω.

Οκ, τα παραλέω -για μελοδραματικό, μάλλον, εφέ- αλλά αυτό είναι αλήθεια: όταν η εποχή των Μεγάλων και Άχρηστων Πολέμων τελείωσε θέλησα να τελειώνω κι εγώ με την ανωνυμία. Κι όταν παρουσιάστηκε μια ευχάριστη αφορμή το έκανα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου περίμενα μια Καταστροφή, που τελικά ποτέ δεν ήρθε. Οι απωθημένες μου φοβίες απ’ την εποχή της κλωτσοπατινάδας των Άλλων διαλύθηκαν σαν σαπουνόφουσκες.

Αν πριν από δυο χρόνια έβλεπα ακόμα και ένα τόσο κολακευτικό και όμορφο ποστ όπως είναι το «Άρης Δημοκίδης» θα χλώμιαζα. Σήμερα, τολμώ να πω, ενθουσιάστηκα.

--

(!αδάμοδβ ήλακ)