Έντεκα της Δευτέρας [μήπως?]

1) Αρχίζει η μεγάλη Διεθνής Έκθεση Βιβλίου στη Θεσσαλονίκη στη Δ.Ε.Θ. Κάθε χρόνο γράφω εδώ για τις επισκέψεις μου εκεί: τέλειες παρουσιάσεις, γνωριμίες με συγγραφείς, ταινίες, τα Μούμιν και τα δώρα της Φινλανδής αντιπροσώπου, ένας παλιός συμμαθητής που δούλευε πλέον στις εκδόσεις Οξύ, γιγάντια κοτόπουλα, η Βέφα Αλεξιάδου με απίθανο φωτισμό, η Σώτη, ο Χριστιανόπουλος, τα χοτ ντογκ. Όλα αυτά τα προηγούμενα χρόνια...

2) ...γιατί φέτος ανάμεσα στα διάφορα που ετοιμάζονται κάτι θα έχει αλλάξει και για μένα: θα είμαι 'συγγραφέας'. Και καλώς ή κακώς, ως τέτοιος θα πάω στη Διεθνή Έκθεση. Για να κανονίσω σχετικά με τις μεταφράσεις των βιβλίων, να συμφωνήσω για την εικονογράφηση των τριών που έπονται, να προτείνω μια συνεργασία με μια μκο, να συζητήσω για τις επόμενες εκδοτικές κινήσεις. Αλλά και να παρουσιάσω το Σάββατο το βιβλίο μου (και να υπογράψω σε παιδιά που θα το πάρουν). Kαι την Κυριακή να μιλήσω σε μια εκδήλωση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου για τον Αντώνη Σαμαράκη, όπου ομιλητές θα είναι ο Σεραφείμ Φυντανίδης και… εεε... εγώ. Δεν θα παραπονεθώ φυσικά, αλλά ο βασικός λόγος που έγινα συγγραφέας ήταν για να παραμείνω αντικοινωνικός στο σπιτάκι μου – και να ‘χω και καλή δικαιολογία... Είναι σουρεαλιστικά όλα αυτά, what a difference a year made, από εκεί που ήμουν ένας απλός ευτυχής αναγνώστης τώρα πρέπει να προετοιμαστώ για μια συμπυκνωμένη δόση κοινωνικότητας. Ευτυχώς ψιλοσυνήθισα. «Δεν έγινες απλά συγγραφέας», μου είπε μια φίλη, «έγινες άνθρωπος». [Θα πρέπει να διαφωνήσω!]


3) Ο gsus, πριν καν τον τελικό της Eurovision, έγραψε τις πιθανές δικαιολογίες για την ήττα μας. Τελικά πήγαμε πολύ καλά∙ παρ’ όλα αυτά εδώ είναι οι… «20 δικαιολογίες γιατί χάσαμε στο Βελιγράδι». [Αφιερωμένο στην Κατερίνα (που έδωσε 1.5 ευρώ για να ψηφίσει την Τουρκία και, σκανδαλωδώς, μάλλον ήταν η μόνη!) το καλό βίντεο-κλιπ του τουρκικού τραγουδιού, που έχει και μια ανατροπή στο τέλος…]


4) (Not so) blind item: Δύο νέα σάιτ δημιουργήθηκαν. Το ένα είναι ενός μεγαλοδημοσιογράφου που όλη μέρα είναι στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, που η φωνή του και οι αποκαλύψεις του ακούγονται όλη την ώρα, θέλεις δε θέλεις. Το άλλο είναι ενός εξαιρετικού δημοσιογράφου τις εκπομπές του οποίου προσπάθησαν να λογοκρίνουν, και που τον διώχνουν, ουσιαστικά, από την κρατική τηλεόραση. Ποιο απ' τα δύο σάιτ δημιουργήθηκε άραγε λόγω ουσιαστικής και πραγματικής ανάγκης;

5) «Το ΚΙSS!» Στα παραλειπόμενα της κυριακάτικης συναυλίας των Kiss, ένα αριστουργηματικό flyer που διαβάζεται απνευστί και μας θυμίζει όμορφες στιγμές της δεκαετίας του '80 με σουρεάλ διαλόγους με τον καθηγητή του μαθήματος των θρησκευτικών. Κράζει τη ροκ μουσική του σατανά, σαν εφημερίδα τοίχου των Εξαρχείων. Απολαυστικό!


6) Bits & Pieces: Η τηλεοπτική συνέντευξη της Κικής Δημουλά στο «Η Ζωή είναι Αλλού» ολόκληρη εδώ. /// Στη νέα Παράλλαξη: ένα editorial, απ’ αυτά που μ’ αρέσουν. /// Γκέι χαρακτήρες στην ελληνική τηλεόραση, από το νέο 10%. /// STOP THE PRESS: Πάρτι του περιοδικού Muzine στη Θεσσαλονίκη. Παρασκευή 30 Μαϊου, ώρα 10:30μμ, Καφέ Νίκης 35! /// Ο Βάιος Μαχμουντές στην Kylie! [+ what do I have to do!] /// Φτιάξτε το δικό σας ψυχεδελικό πόστερ για συναυλία. /// Απίστευτα πράγματα. τα μικρόφωνα του Σουφλιά σε συνέντευξη τύπου έχει παραμείνει ανοιχτό κι εμείς ακούμε... /// Συνέντευξη της 30χρονης ηθοποιού Ευαγγελίας Ράντου που ενσαρκώνει τη Μήδεια στη νέα παράσταση του Δ. Παπαϊωάννου /// «Όποιος κύριος διευθυντής της ΕΡΤ θέλει να λειτουργήσει με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ας φύγει και ας πάει στο EXTRA Channel ή στο Κανάλι 27 ή στο Κανάλι 29.» (Αλαβάνος για Παναγόπουλο).


7) Δελτίο τύπου: Οι εκδόσεις Βιβλιόραμα παρουσιάζουν τη β' έκδοση του βιβλίου "στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια" των Μαρία Ρεπούση, Χαρά Ανδρεάδου, Άρη Πουταχίδη και Αρμόδιου Τσιβά, την Τετάρτη 28 Μαϊου, στις 19:00 μ.μ. στην αίθουσα τελετών του παλαιού κτηρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ. Θα μιλήσουν οι: Ρένα Μόλχο, ιστορικός, Γιάννης Μπουτάρης, δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, Γρηγόρης Πασχαλίδης, αναπληρωτής καθηγητής ΑΠΘ, Γιάννης Τζήκας, εκπαιδευτικός, Δέσποινα Ζδούκου, εκπαιδευτικός, μέλος της Ομάδας Γυναικών Θεσσαλονίκης, Ελένη Χοντολίδου, επίκουρη καθηγήτρια ΑΠΘ. Τη συζήτηση συντονίζει ο δημοσιογράφος Κλέαρχος Τσαουσίδης.

8) "Κυριακή στο Χωριό", εκπομπή της Ετ3 με γλέντια -και μεγάλο κοστολόγιο που το πληρώνει το εκάστοτε χωριό για διαφήμιση. Ανάλαφρη στα όρια του τρας (κι εμένα μ' αρέσουν αυτά) αλλά τόσο συντηρητικά ψεύτικη… Κάθε Κυριακή σε κάθε χωριό όλα είναι ίδια: όλοι στην πλατεία, κατασκευασμένη νοσταλγία, ωραία έθιμα μόνο για τις κάμερες, βεβιασμένο γλέντι, η τέλεια οικογενειακή ατμόσφαιρα. Το πραγματικό ριάλιτι θα άρχιζε όταν τα σκηνοθετημένα «παραδοσιακά γλέντια» τελείωναν… Χτες διάβασα κι ένα φοβερό περιστατικό που αναφέρει η Ντέπυ Γκολεμά: “Σε κάποιο χωριό της Β. Χαλκιδικής είχαν ετοιμαστεί για το πανηγύρι (της εκπομπής), αλλά η μοίρα το έφερε έτσι και την προηγούμενη νύχτα πέθανε ένας κάτοικος του χωριού, προφανώς μεγάλης ηλικίας…Η κηδεία έγινε άρον-άρον, μες στο άγριο χάραμα, γιατί όλος ο κόσμος ήταν καλεσμένος στα γυρίσματα της εκπομπής «Κυριακή στο χωριό», με νταούλια και βιολιά και κανείς, ούτε καν ο παπάς, δεν ήθελε να χάσει το γύρισμα...”


9) From the blogs: [όλες οι εικόνες του κυρίως ποστ είναι από το http://winterculture.blogspot.com/] /// ένας χρόνος και δεν υπάρχουν πολλά για να πεις http://fakellaki.blogspot.com/ /// greek trans: Μια ελληνίδα τρανσέξουαλ, η Στάσα είναι λίγο geek και σπουδάζει στην Αγγλία. Έχει ένα εξαιρετικά ειλικρινές και -σχεδόν- σπουδαίο μπλογκ. Ένα πρόσφατο ποστ, μια πολύ δυνατή αληθινή ιστορία: Ο κύριος Εξάρχου /// Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο για τη Μάτση Χατζηλαζάρου. /// Μια σημειολογική ανάλυση της περσόνας «Μιλτιάδης Πασχαλίδης» και της αφίσας για τις συναυλίες του. Από τον Νανάκο. [Βρήκα όμως και μια φωτο που σχεδόν χαμογελάει!] /// Διπλή ονομασία με ή χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό (λίστες, 10) /// άνοιξε και θα προκαλέσει: http://tatoulis.blogspot.com/ /// Δύο σ' ένα, ένα πραγματικά τέλειο βίντεακι με την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (με διαφορετική μουσική) και μια σελίδα με τέλειες οπτικές εφαρμογές. εδώ ///

10) (Στα σχόλια των ποστ κρύβονται τα καλύτερα.)
Η Miss Piggy 'τραγουδάει' το Fuck the Pain Away της Peaches. Το καλύτερο βίντεο που είδα φέτος.

11) «Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης κυκλοφορεί με ένα μαρκαδόρο ο Μαστρο-Νίκος. Σε τοίχους μας αφήνει σημάδια για το σχήμα αυτών που θα έρθουν. Μόνο αυτός που θα τολμήσει να συνθέσει τα κομμάτια του παζλ θα αντικρύσει την μεγαλύτερη εικόνα» Προφητειες του Δρομου.


------------------------------------------------------


*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!

Το t-shirt των Portishead

Στο νέο τεύχος του SOUL έγραψα κάτι για τους Portishead και το δίσκο τους, αλλά κυρίως για ένα t-shirt που ήταν το αγαπημένο μου για πολλά χρόνια και είχε λιώσει πάνω μου. Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα από το άρθρο.


(1998, το t-shirt στην εστία του Wood Green)

Ένα βράδυ πριν από 10 χρόνια βγαίνοντας από το Brixton Academy αγόρασα μια μαύρη μακρυμάνικη (που γινόταν και κοντομάνικη) μπλούζα των Portishead. Από μπροστά είχε ένα μεγάλο P κι από πίσω έγραφε τις ημερομηνίες της περιοδείας που έμελλε να ήταν η τελευταία τους για τα επόμενα δέκα χρόνια. Η συναυλία εκείνο το βράδυ ήταν τελεία. [......]

Δεν ξέρω και πολλά για την τύχη του γκρουπ την επόμενη δεκαετία. Κάθε τόσο έγραφαν τραγούδια, υποτίθεται ηχογραφούσαν συνέχεια, ο δίσκος ανακοινώθηκε γύρω στις 10 φορές...

Αντίθετα, ξέρω πολλά για την τύχη εκείνης της μαύρης μακρυμάνικης μπλούζας με το τεράστιο P. Έγινε το αγαπημένο μου ρούχο – σχεδόν σε κάθε παλιά φωτογραφία ήμουν μ’ αυτή τη μπλούζα. Τη φορούσα όταν αποφοίτησα, όταν γύρισα μετά από χρόνια στην Ελλάδα, όταν πήγα στη συναυλία της Μαντόνα, τη μέρα που μπήκα στο στρατόπεδο, το βράδυ που γνώρισα το Μεγάλο Έρωτα, όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά… Δεν είναι περίεργο που καταστράφηκε και γέμισε τρύπες. Πριν από κάποια χρόνια αποδέχτηκα τη μοίρα της και σταμάτησα να την φοράω. Τη σήκωσα κάπου ως ενθύμιο, χάθηκε σ’ ένα ντουλάπι και την ξέχασα, όπως -σ’ ένα βαθμό- ξέχασα και τους Portishead.

Τελικά, και μετά από πολλές αναβολές, οι Portishead επέστρεψαν. [......] Βρήκα το δίσκο καναδυό μήνες πριν βγει -μ’ έναν όχι δικαστικώς ορθό τρόπο- τον έκαψα σε cd και τον κράτησα για κάποιο ταξίδι, όταν οδηγούσα. Ένα Σαββατοκύριακο πήγαμε σε φίλους στην Ακτή Μηκύβερνα στη Χαλκιδική και ξεκινώντας να οδηγώ πάτησα το πλέι. Και ξαφνικά οι Portishead με μάγεψαν ξανά. Τη στιγμή που φτάναμε το cd τελείωσε. Γυρνώντας την επομένη το ξανακούσαμε και το δευτερόλεπτο που φτάσαμε σπίτι το -εξαιρετικό- cd είχε πάλι ολοκληρωθεί (επιβεβαιώνοντας το αξίωμα που λέει ότι το Third κρατάει ακριβώς όσο η διαδρομή Αρετσού- Μηκύβερνα).

Τις προάλλες έγινε κάτι κουφό. Ήμουν στο πατρικό μου πετώντας παλιά ρούχα από μια άχρηστη ντουλάπα και βρήκα την μπλούζα με το P, που είχα παρατήσει όταν καταστράφηκε και χιλιοτρυπήθηκε. Λοιπόν, ήταν φτιαγμένη και ραμμένη, σαν καινούρια! Δεν μπόρεσα να μάθω ποιος την έφτιαξε – και κυρίως πότε, ήταν όμως γεγονός: η αγαπημένη μου μπλούζα, που τη θεωρούσα χαμένη υπόθεση και πίστευα πως ποτέ δεν θα την ξαναχαιρόμουν είχε επιστρέψει με τρόπο ανέλπιστο και τελείως απροσδόκητο. Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για την αγαπημένη μου μπάντα.



(1999, το t-shirt στο Lux με τους Gilbert & George)


ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ
.