Έντεκα (σκηνές χαράς, της Beryl Cook)

[για την Άρτεμη!]
.
Τροφαντές ευτυχισμένες γυναίκες, σκηνές πολύχρωμης χαράς και διασκεδαστικής καθημερινότητας. Αυτός ήταν ο κόσμος της Βρετανίδας ζωγράφου Μπέρυλ Κουκ, που έφυγε πρόσφατα απ’ τη ζωή στα 82 της χρόνια. Ποτέ δεν εκτιμήθηκε απ’ τον κόσμο της τέχνης, κάποιοι την είπαν και κακέκτυπο του Μποτερό, η δουλειά της όμως αγαπήθηκε πολύ - κι αυτό ίσως είναι και το πιο σημαντικό.
.

Είχε γεννηθεί στο Surrey το 1926. Οι γονείς της την έγραψαν σε ένα καλό και σνομπ σχολείο αλλά αυτή το παράτησε στα 14 της. Έκανε ένα σωρό δουλειές για να ζήσει, κι όταν έκλεισε τα 17 αποφάσισε να αφήσει τη μικρή της γειτονιά και να μετακομίσει εκεί που είναι τα φώτα και η χαρά. Στο Λονδίνο. Έπαιξε ως χορεύτρια σε διάφορα μουσικά θεάματα ενώ ταυτόχρονα δούλευε στη λαμπερή βιομηχανία της μόδας. Δεν ήθελε να είναι πια παιδί - ήθελε να μεγαλώσει και να ανήκει επιτέλους στο μαγικό κόσμο των γυναικών.
..

.
Δεν είναι γνωστά πολλά πράγματα για τα παιδικά της χρόνια, θα εικάσω όμως ότι ήταν μίζερα. Κι ότι όταν δραπέτευσε στο Λονδίνο εισέβαλε απρόσκλητη σε μια πολύχρωμη γιορτή – την οποία μάλιστα ζωγράφιζε μέχρι το τέλος της ζωής της.
.

.
Η γιορτή κράτησε τρία χρόνια, ως τα 20 της. Τότε παντρεύτηκε και αναγκάστηκε να βάλει στην άκρη τη μόδας, το μουσικό θέατρο αλλά και το αγαπημένο της χόμπι, τη ζωγραφική. Όταν ο άντρας της άνοιξε μια παμπ αυτή τον βοήθησε, σερβίροντας ποτά και διώχνοντας μεθυσμένους πελάτες. Λίγο μετά τη γέννηση του πρώτου τους παιδιού, τον ακολούθησε μέχρι και στη Νότια Ροδεσία (τη σημερινή Ζιμπάμπουε), μένοντας εκεί για 13 χρόνια.
.

.
Το 1953 η Κουκ ήταν πλέον μια ευσυνείδητη μητέρα και σύζυγος, μια τυπική νοικοκυρά μιας πραγματικά αγαπημένης οικογένειας. Και η ζωή της θα συνεχίζονταν έτσι. Μέχρι που μια μέρα…
.
…χάρισε στο γιο της ένα σετ ζωγραφικής. Προσπάθησε να του μάθει να χειρίζεται τα πινέλα και τις λαδομπογιές για να φτιάχνει ήλιους και κλασικά σπιτάκια. Το παιδί όμως δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον. Αντίθετα η ίδια ξετρελάθηκε. Η καταπιεσμένη της όρεξη για σχέδια και χρώματα βγήκε στην επιφάνεια και, αφού οικειοποιήθηκε το σετ ζωγραφικής του γιού της έφτιαξε τους πρώτους της πίνακες.
.

.
Δέκα χρόνια μετά η οικογένεια Κουκ άφησε την Νότια Ροδεσία κι επέστρεψε στην Αγγλία. Η Μπέρυλ ζωγράφιζε πλέον όλο και περισσότερο. Ένα καλοκαίρι άνοιξε μια θεατρική σχολή στο Plymouth και εκεί έζησε τη ζωή που ήθελε: μέσα στη σόουμπιζ, με συχνές εξόδους σε μπαρ που είχαν drag shows και άλλα εντυπωσιακά μουσικοχορευτικά θεάματα.
.

.
Ένας γνωστός της εντυπωσιάστηκε απ’ τους όμορφους πίνακές της, που αιχμαλώτιζαν τις πιο διασκεδαστικές στιγμές της καθημερινότητάς της, και την έπεισε να προσπαθήσει να τους πουλήσει. Προς μεγάλη της έκπληξη οι υποψήφιοι αγοραστές ήταν πολύ περισσότεροι απ’ τους πίνακες προς πώληση.
.

.
Έπρεπε όμως να περάσει άλλη μια δεκαετία μέχρι να της προτείνει κάποιος να εκθέσει τη δουλειά της (πράγμα που τελικά έγινε στο ταπεινό, τοπικό κέντρο τέχνης του Plymouth το 1975). Αυτή η ταπεινή έκθεση ήταν που την έκανε διάσημη. Η Μπέρυλ Κουκ μπήκε στο εξώφυλλο του περιοδικού των Sunday Times και ένα χρόνο μετά εγκαινίαζε την πρώτη της έκθεση στο Λονδίνο.
.

.
Όταν σ’ αυτό το μίνι τηλεοπτικό αφιέρωμα μια δημοσιογράφος τη ρώτησε πώς της είχε φανεί η ξαφνική, τεράστια επιτυχία της, η Κουκ γέλασε και απάντησε. «Ένιωσα τρισευτυχισμένη… Κυρίως επειδή δεν θα χρειαζόταν να κάνω πια δουλειές του σπιτιού!»
.

.
Τις επόμενες δεκαετίες γυρίστηκαν δύο ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τα έργα της, η ίδια τιμήθηκε απ’ τη Βασίλισσα αλλά είδε και τη δουλειά της (τις παχουλές γυναίκες που διασκέδαζαν στην πόλη) να γίνεται βραβευμένη σειρά κινουμένων σχεδίων στο BBC.
.

.
Στην προσωπική της ζωή ήταν μάλλον ντροπαλή. Οι εικόνες της, έλεγε, απεικόνιζαν τον τύπο γυναίκας που θα ήθελε να είναι. Και συμπλήρωνε: «Όταν βλέπω ανθρώπους χαρούμενους φαντάζομαι αμέσως τον εαυτό μου να χορεύει μεθυστικά ανάμεσά τους...».
.

.