Έντεκα της Δευτέρας (πλέι)

........................... ..πλέι
.
1) Τα έχω λίγο χαμένα: τους τελευταίους μήνες έχω μαζέψει τόσο υλικό για το blog που όταν το βλέπω αποκαρδιώνομαι. Απλά δεν μπορώ να το κουμαντάρω – απ’ τη μία δε θέλω να ανεβάσω κάτι πρόχειρο, κι απ’ την άλλη θέλω να επεξεργαστώ όλα αυτά που έχω μαζέψει (αυτή άλλωστε είναι η χαρά κι η ανταμοιβή μου από όλο αυτό).
Κι όσο βαριέμαι να στήσω τα ποστ τόσο γιγαντώνονται τα πιθανά θέματα και η κατάσταση αρχίζει να μου θυμίζει αυτό το τηλεφώνημα που σκοπεύεις να κάνεις σε κάποιον φίλο αλλά όσο το αργείς τόσο πιο δύσκολο γίνεται και ντρέπεσαι όλο και πιο πολύ και στο τέλος δεν παίρνεις ποτέ και λες κι από πάνω ‘εσύ κι ο γρύλος σου’. [Άσε που μόλις θυμήθηκα ότι είχα αρχίσει και εκείνη τη σειρά με τα 11 καλοκαιρινά βίντεο-κλιπ - τα 2/3 του καλοκαιριού πέρασαν κι εγώ είχα ξεχάσει και την ύπαρξή της ακόμα!] So be it.

2) To Golden Girls πάντα μου δημιουργούσε μια αίσθηση ασφάλειας – με τη ζεστασιά του αλλά και με όλα τα κλισέ του. Τις προάλλες πέθανε μία απ’ τις τέσσερις, η Estelle Getty: έπαιζε την μεγαλύτερη σε ηλικία (και μαμά της Ντόροθι) τη Σοφία που είχε πάντα μια κακιά, καυστική κουβέντα για όλους. Η Getty ήταν 84 χρονών το οποίο σημαίνει ότι όταν έπαιζε στη σειρά ήταν 6O! (Χάρη στο μακιγιάζ και την άσπρη περούκα φαινόταν 8Oάρα). Ήταν δηλαδή στην ίδια ηλικία με τις άλλες, και μάλιστα ήταν ένα χρόνο μικρότερη απ’ ό,τι η ηθοποιός που έπαιζε την κόρη της στη σειρά! Ο θάνατός της ανακοινώθηκε στην πρώτη σελίδα του site της, όπου και υπάρχει και μια φωτογραφία της για το πώς ήταν στ’ αλήθεια όταν έγινε 8O – και δεν μοιάζει και πολύ με την αποικόνιση της 8Oάρας που έπαιζε στα Χρυσά Κορίτσια… [R.I.P.]

(H Σοφία διηγείται την ερωτική της σχέση με τον Πάμπλο Πικάσο.)

3) «Θα καταθέσω την ψυχή μου». «Σήμερα το βράδυ θα καταθέσω τη ψυχή μου, σας το ορκίζομαι, κι η ψυχή μου είναι μεγάλη, γι’ αυτό και θα χρειαστεί αντοχή από τον κόσμο, γιατί θα φύγουμε το πρωί από τη συναυλία». Κατάθεση ψυχούλας (και απειλή πολύωρου μουσικού εφιάλτη) απ’ τον τραγουδιστή της αγάπης, Γιάννη Πάριο.

4) Αυτός ο αρκούδος κάθεται σε αυτή την πολυθρόνα εδώ και 2 ημέρες έξω από το σπίτι μου. Πρώτη φορά βλέπω τόσο λυπημένα σκουπίδια.

[gsus, Σκουπίδια.]

5) Πριν από ακριβώς 25 χρόνια, στις 27 Ιουλίου του 1983 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος της Μαντόνα που αρχικά είχε το εξώφυλλο που φαίνεται στην παρακάτω οθόνη. Περιείχε τραγούδια οπως τα: Holiday, Lucky Star, Borderline, Everybody, Burning Up - αλλά και το δικό μου αγαπημένο I Know It. Σήμερα, εικοσιπέντε χρόνια μετά από εκείνο τον πρώτο δίσκο η Μαντόνα είναι ακόμα παντού (και σύντομα και εδώ).

I know it, 1983

6) H ‘Α, μπα?’ έβαλε για πρώτη φορά βιντεάκι στο blog της – και είναι τέλειο! Ένα φοβερό τρίλεπτο κολάζ από παίκτες αμερικάνικων ριάλιτι που νομίζουν ότι είναι και πολύ πρωτότυποι και μάγκες, αλλά στην πραγματικότητα επαναλαμβάνουν σαν παπαγαλάκια την πιο κλισέ ατάκα των ριάλιτι. «I'm not here to make friends!»


7) Bits & Pieces: Ο μεθοδικός κι επίμονος εισαγγελέας Ζορμπάς διώχνεται κακήν-κακώς την ίδια ώρα που ο (σύμφωνα με τη ζούγκλα) ψεύτης Κουκοδήμος επιστρέφει. Now that’s what they call Justice… /// Οι υποψηφιότητες για τo Mercury Prize (θα ψήφιζα Alison Krauss και Burial) /// Εντάξει να μην αναγνωρίζεις την τεράστια αξία του, αλλά το να έχεις και άσχημα πράγματα να πεις (στα σχόλια) για τον Γιάννη Πετρίδη είναι μάλλον κουφό! /// Ο Σταύρος Κούλας γράφει για το Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ που κινδυνεύει να μην πραγματοποιηθεί. /// Ο αδερφός της Μαντόνα μιλάει γι’ αυτήν και για το βιβλίο του στο οποίο την κατακρεουργεί… /// Είναι γεγονός: η αληθινή ζωή είναι καλύτερη από την τέχνη. Παπάς πήγε για αγιασμό σε κατάστημα pet-shop στη Χαλκίδα και φεύγοντας έκλεψε μια κουρευτική μηχανή! /// Καμιά φορά τα λόγια είναι περιττά.. Έντεκα υπέροχα μουσικά κομμάτια, χωρίς λόγια, στην καρδιά του καλοκαιριού. Winter Academy’s 11-instrumentals ///

8) Μέσω ενός ποστ της Ροδιάς διάβασα την ιστορία του ζωγράφου Γεράσιμου Στέρη. (Πρόσφατα η ΕΤ1 έπαιξε και σχετικό ντοκυμαντέρ το οποίο, βλακωδώς, το έχασα. Τώρα είδα ότι γίνεται και έκθεσή του στο Ναύπλιο, μέχρι το Νοέμβριο. Στην εικόνα πάνω είναι η ζωγραφιά του «Ελληνικό Χωριό», και, ναι, μακάρι να υπήρχαν ελληνικά χωριά που μοιάζουν έτσι.

9)
Αυτό το καλοκαίρι θα ήθελα να ήμουν στην παρέα των παιδιών του Θησαυρού της Βαγίας.

10) Κάνω μια ωραία πατέντα τα Σαββατοκύριακα. Παρασκευή μεσημέρι, μετά τη δουλειά, πηγαίνω στη Χαλκιδική και κάθομαι μέχρι το Σάββατο μεσημέρι, ένα διήμερο γεμάτο θάλασσα και ξεκούραση. Μετά επιστρέφω στη Θεσ/νικη το Σάββατο και χαίρομαι το διήμερό μου στην πόλη. Αποτέλεσμα: δύο διήμερα στο ίδιο Σαββατοκύριακο, που ψυχολογικά σημαίνει Δύο Σαββατοκύριακα. Πώς πέρασα τα Δύο Σαββατοκύριακά μου - μέχρι 111 λέξεις: ταξιδεύοντας προς και από Χαλκιδική άκουσα τα πιο πρόσφατα cd των Chumbawamba και ξαναθυμήθηκα γιατί τους αγαπώ τόσο. Είδα δεκάδες πανό του Λάος που έγραφαν: "Μας κλέβουν τις δουλειές μας, και την αξιοπρέπειά μας." (Ποιοι; Ο νοών νοείτο.) Έζησα με αγαπημένα πρόσωπα, πήγαμε θερινό στον Ιντιάνα Τζόουνς που μου θύμισε Έριχ φον Νταίνικεν, μπάνια, διάβασμα της -συναρπαστικής- αλληλογραφίας του Καπότε. Θεσ/νικη: dvd με το Project Runway, η Γκρατσιέλλα στην Ινδονησιακή τηλεόραση, ο Τσίπρας πήγε με την καλύτερη συνοδεία που έχει πάει κανείς στην δεξίωση του Προέδρου (και μπράβο του!), κυριακάτικες εφημερίδες, περπάτημα στην πλαζ, το φινάλε του Make me a Supermodel, προσπάθεια για σωστές αναπνοές.

11)

the rip. Οι Portishead στο Later with Jools Holland – και επιτέλους δεν κόβουν το τραγούδι εκεί που αρχίζει το καλό… [επίσης: Mysteries, πάλι στο Later // Έντεκα (live εμφανίσεις από τα αρχεία του "Later…")]

--------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Λένα Πλάτωνος


[η λεζάντα της Ναυτεμπορικής: Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Λένας Πλάτωνος. Στην πίσω πλευρά γράφει ο πατέρας της: «Το Λενάκι, τριάμισι χρονών, στο πρώτο του κονσέρτο...»]

Σήμερα το βράδυ θα δούμε τη Λένα Πλάτωνος στο Ηρώδειο. Εδώ και χρόνια οι δημόσιες εμφανίσεις της ήταν σπάνιες – πόσο μάλλον οι συναυλίες της. «Η αναγέννηση της Πλάτωνος» έγραφε κάποιος φέτος και είχε δίκιο: ένας νέος δίσκος-επιστροφή στην ποιητική ηλεκτρόνικα, η παρουσίασή του στον Ιανό (με την ίδια να λέει στο ετερόκλητο κοινό που μαζεύτηκε εκεί: «Μου δίνετε δύναμη για να συνεχίσω. Και θα συνεχίσω!»), μουσική για το θέατρο, δισκογραφικά σχέδια για το άμεσο μέλλον, πολλές και καλές συνεντεύξεις - και τώρα μια συναυλία στο Ηρώδειο με εκλεκτούς καλεσμένους. Αλλά την ίδια ως πρωταγωνίστρια.

Μερικές φορές υπάρχει τεράστια εκτίμηση για κάποιους ανθρώπους αλλά αυτοί δεν το ξέρουν. Πηγαινοέρχονται πένθιμα στα σκοτεινά σπίτια τους πιστεύοντας πως είναι ξεχασμένοι απ’ το θεό και το κοινό. Η Λένα Πλάτωνος δεν είναι απ’ αυτούς. Και εννοείται ότι το ίντερνετ έπαιξε το ρόλο του: επέτρεψε σ’ αυτούς που την εκτιμούν να το δηλώσουν δημοσίως, να τη γνωρίσουν, να της πάρουν συνεντεύξεις, να προβάλουν τη μουσική της καριέρα, να της στείλουν μηνύματα και email αγάπης.
Ήταν χαρούμενη (όπως δήλωσε στη Lifo) που τόσα νέα παιδιά ήθελαν να γίνουν φίλοι της στο MySpace συμπληρώνοντας ότι πάντα διάβαζε τα μηνύματά τους και αυτό της έδινε δύναμη. [Με το που το είχα διαβάσει είχα αμέσως φτιάξει MySpace που μέχρι τότε το σνόμπαρα, έγινα «φίλος» της, της έστειλα ένα μήνυμα εκτίμησης και μετά δεν το ξαναχρησιμοποίησα ποτέ. Μόλις τώρα μπήκα στο υποτιθέμενο MySpace μου και είδα ότι έχω να κάνω sign in από τις αρχές Απριλίου.] Και κάτι άσχετο: σε ένα κείμενο του Γιώργου Χρονά για την Πλάτωνος διάβασα ότι ο αγαπημένος της αριθμός είναι το έντεκα...



Ακολουθεί ένα κείμενο που έγραψα για το Muzine με τίτλο…


ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ

Είχα κάποτε ένα φίλο που μου είχε περιγράψει την πρώτη του επαφή με τη Λένα Πλάτωνος ως «τραυματική». Μου είχε πει λοιπόν ότι κάποτε, στο γυμνάσιο, αρχές '90ς (ήταν δεν ήταν 14 χρονών), βρέθηκε σε μια πολύ καλλιτεχνική και ψευτομποέμ παρέα. Οι άλλοι κάπνιζαν και έλεγαν ένα σωρό ακατανόητες λέξεις, ένας μάλιστα απ' αυτούς αυτοαποκαλούνταν 'ο Ποιητής'. Ήταν ένας μουσάτος 17χρονος με φθαρμένη καμπαρντίνα, που υποτίθεται ότι έγραφε νυχθημερόν και υπέφερε για την Τέχνη του. [Ο φίλος μου ποτέ δεν έμαθε το πραγματικό του όνομα.]

Φορούσαν όλοι μαύρα και μιλούσαν για ψυχικές διαταραχές και αυτοκτονίες όπως άλλοι της ηλικίας τους μιλούσαν για το Χτυποκάρδια στο Μπέβερλι Χιλς και το 21 Jump Street. Ο φίλος μου είχε νιώσει πολύ κλειστοφοβικά όταν πήγε μια μέρα μαζί τους στο Υπόγειο, ένα αραχνιασμένο δωματιάκι που μαζεύονταν σαν παρέα – κι ενώ ένιωθε περίεργα (και ίσως φταίγαν οι καπνοί απ' τα περίεργα τσιγάρα που κάπνιζαν οι άλλοι) έκανε υπομονή∙ ήταν λίγοι οι συμμαθητές με κάποιες πνευματικές ή καλλιτεχνικές ανησυχίες και απ' ό,τι μου έλεγε δεν ήθελε (ακόμα) να γίνει ο στερεοτυπικός loner του Γυμνασίου.

Κάθισε λοιπόν για καναδυό ώρες στο Υπόγειο, καθώς οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να τον εμπλέξουν σε συζητήσεις για το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και την Αμερικάνικη Υποκουλτούρα. «Ο Μόρισεϊ θα σ' αρέσει πολύ» του είπε ένας κι έβαλε έναν δίσκο των 33ων στροφών στο πικάπ. Ο φίλος μου μίσησε αυτόματα τον Μόρισει (μίσος που δεν θα κρατούσε για πάντα) κυρίως επειδή ήξερε πως έπρεπε να του αρέσει. Μετά ο Ποιητής άναψε μερικά κεριά, έκλεισε το φως και διάβασε ένα σωρό ποιήματα που είχε γράψει, τα περισσότερα θανατηφόρα, για μια χαμένη αγάπη που λεγόταν Λάουρα. «Άμα θέλετε να διασκεδάσετε, τι κάνετε;» ρώτησε ο φίλος μου, και οι υπόλοιποι τον κοίταξαν καχύποπτα. «Η διασκέδαση είναι μια έννοια υπερτιμημένη» του είπε ο Ποιητής. «Δεν διασκεδάζουμε! Φοράμε μαύρα, αναλογιζόμαστε την θλιβερή καθημερινότητα και απαισιοδοξούμε. Και αυτό μας γεμίζει.»

Ο απογευματινός πεσιμισμός στο Υπόγειο ολοκληρώθηκε με την ακρόαση ενός δίσκου της Λένας Πλάτωνος. Ο φίλος μου κάθισε σιωπηλός (αν και κόντευε να τον πιάσει νευρικό γέλιο) καθώς οι υπόλοιποι, μ' ένα θλιμμένα καταφατικό βλέμμα στα πρόσωπά τους, άκουγαν αργά ηλεκτρονικά τραγούδια με αστείους στίχους για Ρουμάνους και για ασανσέρ. «Είναι φοβερή» είπε ο Ποιητής. «Σου μεταδίδει συμπυκνωμένο όλο το μηδενισμό, όλη την ψυχασθένεια του Ατόμου». Ο φίλος μου προφασίστηκε κάτι σημαντικό και πήγε σπίτι του τρέχοντας βάζοντας την τηλεόραση για να δει το Golden Girls και να ξεπλύνει την στενάχωρη, σκοτεινή αίσθηση του Δήθεν.

Χρόνια μετά, ξανάκουσε Λένα Πλάτωνος, όχι πλέον για να φανεί κουλ ή/και ψαγμένος, αλλά επειδή το ήθελε. Ανακάλυψε ότι τελικά ο πεσιμισμός κι η ψυχασθένεια δεν υπήρχαν (στα αυτιά του τουλάχιστον) σε κανένα κομμάτι του έργου της Πλάτωνος. Απ' ό,τι ο φίλος μου μού είπε αργότερα, ακούγοντας τον ίδιο δίσκο που χρόνια πριν είχε υπομείνει στο Υπόγειο, αλλά και άλλους, αυτός διέκρινε μια δύναμη ψυχής, είδε εικόνες ήλιου και αισθάνθηκε αισιόδοξος. Τελικά έγινε φαν όχι για να εντυπωσιάσει άλλους, αλλά γιατί ένιωθε πως η μουσική της και –κυρίως- οι στίχοι της τον έκαναν να αισθάνεται χαρούμενος και λίγο πιο δυνατός.



[Εντάξει, είναι προφανές ότι είναι γραμμένο έτσι λόγω της αγάπης μου για τα κλισέ, αλλά ας το πω: αυτός ο φίλος μου, ήμουν εγώ.]



Lena Platonos: Date / Ραντεβού (σήμερα Δευτέρα στο Ηρώδειο. Στις 9.)


update: ή μάλλον όχι. κανένα update τώρα. δεν υπάρχουν λόγια, ας φροντίζατε να έρθετε
http://www.myspace.com/lenaplatonos
.