Έντεκα (live εμφανίσεις της Madonna...)

Το έντεκα της δευτέρας αναβάλλεται λόγω ωραίας/εξαντλητικής συναυλίας. Νέο ποστ την πέμπτη.

[πάντα τέτοια, και του χρόνου!]

.
Την Σάββατο, αν δε βρέξει, η Madonna θα είναι εδώ. Ενώ δεν θα έπρεπε.

Αν πιστεύαμε τα μακρύ και το κοντό του καθενός δεν θα έπρεπε να είχε επιζήσει (καλλιτεχνικά) για πάνω από έξι μήνες. Ή έστω για πάνω από δύο άλμπουμ. Όταν το 1988 έγινε 30 έγραφαν ότι γέρασε, ότι οι γυναίκες στην ποπ έχουν ημερομηνία λήξης (τα 30) κι ότι σίγουρα θα αποσυρθεί μιας και είχε βγει καινούρια φουρνιά ανταγωνιστριών [όπως οι 16χρονες Tiffany & Debbie Gibson, ή η νεότερή της και arch-rival τότε Whitney Houston - ή η Μαρτίκα].
.

.
Λίγα χρόνια μετά, το ‘92 το Smash Hits ξέγραφε για χιλιοστή φορά τη Madonna με διάφορα ‘Oi Grandma!’ [ακόμη πιο μετά την εποχή των Spice Girls θα της έδινε το παρατσούκλι 'Old Spice']. Στα μέσα των ‘90ς, (τότε που η καριέρα της είχε «τελειώσει στ’ αλήθεια αυτή τη φορά») ελληνική εφημερίδα την αποκαλούσε «γριά κότα χωρίς το ζουμί» [λες και ήταν 60 χρονών, 37 ήταν!]
.

.
Το '95 είχε ήδη "παραγκωνιστεί" απ’ τις νεότερες M. Carey και Janet Jackson, ενώ με το που έκλεισε τα 40 υπήρχαν φήμες ότι παρατούσε την ποπ μουσική για πιο adult contemporary ακούσματα, για να ανταγωνιστεί την τότε arch-rival Celine Dion [η Μαντόνα απάντησε σ΄ αυτό με το Ray of Light].

Και βέβαια μετά ήταν οι 16χρονες Britney & Christina, μετά η φρέσκια μίμος Gwen Stefani, μετά η Shakira, η Beyonce. Όλες ήταν νεότερες και όλες ήταν η Νέα Μαντόνα. [Πρόσφατα και η Rhianna δήλωσε πως θέλει να γίνει η "μαύρη Μαντόνα".]

Και κάθε τόσο η καριέρα της βάλτωνε, κάθε τόσο ξοφλούσε και ξεπερνιόταν από την εποχή της, κάθε τόσο όλα τελείωναν...
.
Άφωνη, ατάλαντη, γριά, δημιούργημα του μάρκετινγκ, εμπορικό τρικ, σαπουνόφουσκα.
.
Ναι, καλά.

-----------------------------------------

[Περιμένοντας το Μεθαύριο να έρθει: Ευκαιρία για τις αγαπημένες μου live εμφανίσεις από συναυλίες της (με χρονολογική σειρά συναυλιών) διανθισμένες με κουφά αποκόμματα απ’ το αρχείο μου.]


1) Holiday [Like a Virgin Tour, 1985.] Η πρώτη περιοδεία της. Γεμάτη γκέτες, σταυρούς και περίεργα ‘80ς κουρέματα και ντυσίματα τα οποία εν πολλοίς αυτή καθόρισε. To Holiday, μια πραγματική μουσικοχορευτική γιορτή και μάλιστα στην πόλη που μεγάλωσε. “Now put your hands together…And get up off your seats… (δείχνοντας τη γιαγιά της στο κοινό) ”That goes for you too grandma!”


2) Open Your Heart [Who’s that Girl tour, 1987, την εποχή που έλεγες ότι δεν μπορεί να γίνει πιο πετυχημένη]. Το live του κομματιού είναι βασισμένο στο βίντεο-κλιπ, η Μαντόνα είναι η slut που χορεύει αισθησιακά σε κλαμπ αλλά νικάει η αγνή πλευρά του εαυτού της και χορεύει με τον πιτσιρίκο.


3) Like a Virgin [Blond Ambition tour 1990] H περίφημη masturbation σκηνή για την οποία πήγαν να τη συλλάβουν. Φοβερή εκτέλεση με ανατολίτικη παραγωγή.


4) Like a Prayer [Blonde Ambition tour, 1990.] Σε τέλειο ρεμίξ (και στην αρχή medley με το τραγούδι στο οποίο συνεργάστηκε με τον Prince). Ντυμένη στα μαύρα φορώντας έναν τεράστιο σταυρό. Φοβερά δυναμική εκτέλεση σ’ ένα σκηνικό σκοτεινό που φωτίζεται με εκατοντάδες κεριά. Πριν από 18 χρόνια, τέλη Αυγούστου εκείνη η συναυλία μεταδόθηκε ζωντανά από τη Βαρκελώνη σ’ όλη την Ελλάδα από την τηλεόραση του Αντ1 – με τον σχολιασμό του Ιωσήφ Αβραάμογλου. (Τι βραδιά!)

+ από ένα σχόλιο που άφησε μόλις η Ιφιμέδεια (που δε μπόρεσε να βρει εισιτήριο).

"Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τη βραδια της live μετάδοσης στον Αντ1 από τη Βαρκελώνη. Η μαμά μου σιδερώνει, εγώ στημένη οκλαδόν στον καναπέ να δω τη συναυλία. Χτυπάει το κουδούνι! Είναι μιά ενοχλητική συμμαθήτρια που of all days αποφασίζει να έρθει πρώτη φορά σπίτι μου 'να κάτσουμε'. OMG! Της λέω σαφώς ότι θέλω να δω τη συναυλία αλλά σε όλη τη διάρκειά της μου μιλάει!! Μαρία όπου κι αν είσαι εύχομαι να μην έχεις βρει ούτε εσύ εισιτήριο για τη συναυλία!"


5) Justify My Love [Girlie Show, 1993] Εικαστικά συναρπαστική εμφάνιση, το τραγούδι παίζει στην ρεμίξ εκδοχή του William Orbit πολλά χρόνια πριν συνεργαστούν στον δίσκο Ray of Light . Εκπληκτικό. [Απ’ την ίδια συναυλία, παρόμοιο αλλά και τελείως διαφορετικό: Bye Bye Baby. Ντυμένη σαν τη Μαρλέν Ντίντριχ παρουσιάζει το πικάντικα αστείο σόου με τα αγόρια και τα κορίτσια, ένα πανέξυπνο μεταμοντέρνο καμπαρέ, μια απ’ τις πιο αγαπημένες μου στιγμές της.]


6) Fever [Girlie Show, 1993.] Κάθε κίνηση είναι μελετημένη στην εντέλεια και ταιριάζει με τα ηχητικά εφέ. Στην πασαρέλα με δυο ημίγυμνα μοντέλα, άψογη χορογραφία, ενδεικτική της Sex περιόδου της. Και στο τέλος χάνεται στις φλόγες. Οι θεατές που είναι μπροστά απ’ τη σκηνή μοιάζουν απαθείς: ούτε χέρια στον αέρα, ούτε χορός – όταν είσαι σε απόσταση αναπνοής απ’ το σόου της Μαντόνα κάθεσαι απλώς με ανοιχτό το στόμα και κοιτάς μαρμαρωμένος, σα χαζός.


7) Drowned World [Drowned World tour, 2001.] (έτσι ξεκινάει η συναυλία). Οκ, ήμασταν μπροστά-μπροστά στη σκηνή, σχεδόν πρώτη σειρά [στο Βερολίνο, 21 Ιουνίου ‘01] και περιμέναμε ανυπόμονα όταν όλα σκοτείνιασαν. Διαστημικοί κατάσταση: διάφορες οθόνες τρεμόπαιξαν, ασαφείς ήχοι ακούστηκαν, χορευτές εμφανίστηκαν από παντού. Το άτομο Μαντόνα, που μέχρι τότε υπήρχε μόνο εικονικά στη φαντασία μου ως το άθροισμα εκατοντάδων διαφορετικών περσόνων υπήρχε στ’ αλήθεια και το περιμέναμε να πεταχτεί από κάποιο σημείο της σκηνής, χωρίς να ξέρουμε από πού θα μας έρθει. Και, ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα στους καπνούς βλέπω τη φιγούρα για την οποία τόσα είχα δει/διαβάσει/ακούσει, τη Μαντόνα με τη φυσική της, επιτέλους, υπόσταση, να πλησιάζει προς το μέρος μας και να ανυψώνεται αργά και ηδονιστικά. Είναι αυτονόητο, ήταν η πιο έντονη στιγμή της ζωής μου.


8) Frozen και Sky Fits Heaven [Drowned World Tour, 2001.] Σχεδόν back to back και στη συναυλία αυτά τα δύο τραγούδια αποτελούν μέρος της ‘τίγρης και δράκος’ ενότητας που ήταν και η πιο εντυπωσιακή στη συναυλία. Στο Frozen [με το ρεμίξ των Stereo MCs] οι οθόνες φτιάχνουν το πιο τέλειο, ποιητικό σκηνικό - όλη η σκηνή είναι ένας σκοτεινός παράδεισος κι η Μαντόνα με μαύρα μαλλιά και το πιο τεράστιο φόρεμα που έχει βάλει ποτέ (που βγαίνει κιόλας) ‘χορεύει’ πολεμικές τέχνες. Το υπερθέαμα συνεχίζεται (και γίνεται ακόμα πιο εντυπωσιακό) με το Sky Fits Heaven, οι ιπτάμενες χορογραφίες του οποίου απλά ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ.


9) Vogue [Re-invention Tour, 2004.] Ένας πανκ αναγεννησιακός πίνακας, ένας καταιγισμός καθαρόαιμων ποπ εικόνων και ήχων.


10) Future Lovers [Confessions Tour, 2006] Έτσι ξεκινάει η συναυλία και βγαίνει η Μαντόνα στη σκηνή, εν μέσω πανικού (κι εμείς, στο στάδιο, κρατήσαμε την αναπνοή μας). Μια ντισκομπάλα κατεβαίνεικατεβαίνεικατεβαίνει, στέκεται για λίγο – και ξαφνικά ανοίγει. Απ’ τα καλύτερα openings συναυλιών της. (Η παραγωγή του τραγουδιού στο δίσκο ήταν βασισμένη στο I Feel Love. Σ’ αυτό το live η Μαντόνα το τραβάει στα άκρα μπλέκοντας το τραγούδι της μ’ αυτό της Donna Summer.)


11) Live to Tell [Confessions Tour, 2006.] Η πολυσυζητημένη σκηνή με τη σταύρωση, οπτικά εκπληκτική, ένα φως που τυφλώνει. Γι’ αυτό είναι κορυφαία η Μαντόνα εδώ και τόσες δεκαετίες: ποτέ δεν παίζει τα τραγούδια όπως είναι, πάντα τα ντύνει θεατρικά και πάντα βάζει άλλες μουσικές εκτελέσεις, τελείως διαφορετικές απ’ αυτές του δίσκου. Εδώ δένει την κλασική της μπαλάντα με samples που είχε χρησιμοποιήσει κάποτε κι ο Dj Shadow, κάνοντας το Live to Tell δέκα φορές πιο ενδιαφέρον μουσικά.

------------------------------------------------------------


[Ελένη Πετροπούλου, όποια κι αν είσαι, το 1989 έστελνες γράμματα σε περιοδικά ρωτώντας αν θα έρθει για συναυλία. Ελπίζω να είσαι γερή, δυνατή και να έχεις εισιτήριο για το Σάββατο. Το αξίζεις!]