Έντεκα της Δευτέρας [velvet bus]

1) Όταν ήμουν πολύ μικρός είχα ένα βασικό όνειρο: να συναντήσω τα στρουμφάκια. Ήμουν στο τσακ να στείλω γράμμα στο «Πέσ'το και θα γίνει». Το είχα γράψει και ζητούσα απ’ την Τζοβάνα Φραγκούλη να με πάει στο Στρουμφοχωριό - ήμουν τόσο μικρός που όντως πίστευα ότι το Στρουμφοχωριό υπήρχε στ’ αλήθεια. Οι γονείς μου το πήραν χαμπάρι και μου πρότειναν να αλλάξω τη διατύπωση του γράμματος ώστε να κάνω την πραγματοποίηση της επιθυμίας μου πιο πιθανή.

Τελικά έγραψα κάτι του στυλ: «Θα ήθελα να με πάτε σε κάποιο πολυκατάστημα ή πλατεία ή θεματικό πάρκο σχετικό με τα Στρουμφάκια… κλπ». Το έστειλα το γράμμα, αλλά παρ’ όλο που το Είπα, αυτό ποτέ δεν Έγινε. [Είδα πως το Σ/Κ στη Αθήνα είχαν γεμίσει μια πλατεία με Στρουμφάκια. Και, προφανώς, έστω και με δραματική καθυστέρηση δεκαετιών, θα ήθελα να ήμουν εκεί.]

2) Κανονικά, σελίδες που είναι τόσο δυνατές και τόσο συγκινητικές όπως αυτή εδώ θα έπρεπε να απαγορευτούν απ’ το ίντερνετ…

3)
Πριν από ακριβώς 25 χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1983 (την περίοδο που η Μαντόνα έκανε την πρώτη της επιτυχία) στο Ολυμπιακό Στάδιο ο Σαββόπουλος παρουσίαζε το νέο του δίσκο. Ήταν μια τέλεια συναυλία που έμεινε ιστορική, όχι μόνο επειδή ήταν η ΠΡΩΤΗ που έγινε ποτέ στο Ολυμπιακό Στάδιο.
25 χρόνια μετά, τον Σεπτέμβριο του 2008…

Υ.Γ. [Φάκελος Ελληνίδες Τραγουδίστριες: Όσες νομίζουν ότι είναι καλύτερες απ’ τη Μαντόνα την βρίζουν. Όσες νομίζουν ότι είναι χειρότερες της την εκθειάζουν. Από την Ελευθεροτυπία.]

4) Το 1983 το Γκάντι, η ταινία του Richard Attenborough κέρδισε 8 Όσκαρ και μάλιστα τα σημαντικότερα. Την ίδια χρονιά το «ΕΤ ο Εξωγήινος» του Σπίλμπεργκ κέρδισε τέσσερα μικρά βραβεία (ήχος, εφέ κλπ). Και, μπορεί το Γκάντι να ήταν εξαιρετικό αλλά αυτή ήταν σίγουρα μια απ’ τις μεγαλύτερες αδικίες των Όσκαρς ever.

Και έρχεται τώρα, 25 χρόνια μετά ο Richard Attenborough να πει ότι το Γκάντι, η πολυβραβευμένη ταινία του ήταν σαφώς υποδεέστερη απ’ τον ΕΤ. «Πήγαμε να το δούμε στο σινεμά, λίγο πριν τα βραβεία και σκεφτήκαμε, αυτό είναι: το ΕΤ πρέπει να πάρει το Όσκαρ», λέει τονίζοντας ότι μπορεί το δικό του φιλμ του να ήταν μια καλή αφηγηματική ταινία αλλά η ταινία του Σπίλμπεργκ (“genius!”) ήταν ένα “extraordinary piece of cinema”. Πόση δύναμη θέλει για να τα πεις όλα αυτά;

5) Bits & Pieces: Με (ή χωρίς) μικρόφωνο: Karaoke online. /// Ελληνικές ταινίες, δωρεάν, στην οθόνη του υπολογιστή: από το Συνοικία το Όνειρο μέχρι το Σπιρτόκουτο, κι από τη Γλυκιά Συμμορία μέχρι την Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά. Εδώ. /// Το νέο πρόγραμμα του Radio Bubble έχει πολλές εκπλήξεις… (και το καλύτερο είναι ότι μπορείς να ακούς τις εκπομπές όποτε θέλεις, πχ τώρα ακούω αυτήν) /// Σύνδρομα οικουμενικής συνωμοσίας, του Umberto Εco /// Η Πατριδογνωσία του Νάνου Βαλαωρίτη. /// Μια αναμενόμενη είδηση-βόμβα και μια μη αναμενόμενη φωτοβομβίδα (και μερικές απ’ τις πιο αστείες φωτοβομβίδες) /// Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού MUZINE. Είναι, όπως πάντα, εξαιρετικά χορταστικό. /// Ένα μουσείο χωρίς πίνακες: Το πρώτο, εξ ολοκλήρου, ψηφιακό μουσείο Τέχνης στο χωριό Χύδηρα της Λέσβου. /// Τι περιμένει συνήθως να δει κάποιος σε ένα χιπ - χοπ βίντεο? Πάντως όχι αυτό. /// Ο Douglas Coupland παίρνει συνέντευξη απ’ τον Morrissey (2006) /// 54 μήνες ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - 45 ΣΚΑΝΔΑΛΑ !!! [Ποιο είναι το ρεκόρ?]

6) Καλά, τι drama queen η Μάρα Ζαχαρέα! Θίχτηκε, λέει και εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία. Τελείως.Ή όλα ή τίποτα: είτε θα είναι παρουσιάστρια/σχολιάστρια ειδήσεων (και μάλιστα όχι τόσο αντικειμενική πια) είτε θα πάει σπίτι της. Δεν υπάρχουν άλλοι τομείς στη δημοσιογραφία, μόνο να είσαι πρωτοκλασάτος τηλεραδιοαστέρας. Δεν θα μπορούσε να κάνει ξανά ρεπορτάζ, δε θα μπορούσε να έχει μια άλλη δημοσιογραφική εκπομπή, δε θα μπορούσε να παίρνει συνεντεύξεις ή δεν θα μπορούσε καν να γίνει μια αντικειμενική σχολιάστρια στις ειδήσεις. Τίποτα άλλο δεν υπάρχει στη δημοσιογραφία εκτός από αυτό που έκανε τώρα, οπότε την παράτησε τελείως. [Φυσικά, το σωστό θα ήταν να φύγει ο σύζυγός της, μιας που μας λέει ότι τόσο νοιάζεται για τα δικαιώματα των γυναικών...] +bonus

7) Έγραφα (όχι εδώ, στη lifo) για τη συναυλία του Σάκη Παπαδημητρίου που θα γινόταν στα αρχαία της Ναυαρίνου. Τελικά πήγαμε και ήταν πολύ όμορφα: τα αρχαία ήταν φωτισμένα με διαφορετικές δέσμες χρωμάτων, μια πραγματικά απόκοσμη κι εντυπωσιακή εμπειρία. Μακάρι να γίνουν κι άλλες εκδηλώσεις εκεί σύντομα.

[Και θυμήθηκα μια πολύ ρεζιλευτική σκηνή από τα ‘90ς με τον ίδιο μουσικό, απ’ αυτές που συχνά-πυκνά γίνονται στη Θεσ/νικη [κατάσχεση του βιβλίου Sex της Madonna, κάψιμο του Μν του Μ. Ανδρουλάκη, θέμα με τον σημαιοφόρο Οδυσσέα Τσενάι κλπ]. Η χρονιά ήταν το 1995 και η τοπική Εκκλησία ήθελε να μετατρέψει το μνημείο της Ροτόντας σε ναό, αποκλείοντας κάθε άλλη χρήση του. Ένα απόγευμα, κι ενώ στο μνημείο γινόταν μια τζαζ συναυλία πιάνου του Σάκη Παπαδημητρίου, εξαγριωμένοι ζηλωτές μπήκαν στη Ροτόντα και μοίρασαν απλόχερα χριστιανική αγάπη. Οι σκηνές στα δελτία ειδήσεων ήταν ξεκαρδιστικές - αλλά και σοκαριστικές: οι πιστοί διέκοπταν βάναυσα τη συναυλία και εκτόνωναν την ιερή τους οργή πάνω στο πιάνο (!) σπρώχνοντάς το έξω απ’ τη Ροτόντα και βαρώντας το με ό,τι έβρισκαν μπροστά τους…]

8) ΒΡΕΙΤΕ ΤΗ ΛΕΞΗ

[ποια λέξη ψάχνουμε; via (για την ιστορία, δεν είναι αυτή που φαντάζεστε, είναι η λέξη αρκούδα)]

9) Το UBU είναι ένα θησαυροφυλάκιο γνώσης γεμάτο φιλμ και ντοκιμαντέρ για τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες και στοχαστές. Αυτά που είδα από κει τα τελευταία χρόνια: Francis Bacon / J.G. Ballard / Stan Brakhage / Jean Baudrillard / William S. Burroughs / John Cage / Yves Klein / James Joyce / Peter Greenaway / Allen Ginsberg /Gilbert & George / Alberto Giacometti / Salvador Dalí / Tacita Dean / Jacques Lacan / Gregory Markopoulos / Jonas Mekas / Yoko Ono / Nam June Paik / Robert Rauschenberg / Man Ray / Terry Riley / Karlheinz Stockhausen / Sam Taylor-Wood / Sam Taylor-Wood / Bill Viola / Andy Warhol / Και υπάρχουν ακόμα εκατοντάδες για να δω. Όλη η λίστα.

10) Πλέιμπακ, λέει, τραγούδησε η J-Lo και θυμήθηκα όλους τους αστικούς μύθους για το πλέιμπακ που διαιωνίζονταν στα ‘80ς όταν κάποιοι με διαφορετικά μουσικά γούστα τσακώνονταν. Ας πούμε είχαμε δυο παθιασμένους μουσικόφιλους, ο ένας πχ. με τους Duran Duran κι ο άλλος με τους Depeche Mode. Και τσακώνονταν:
«Ρε συ, οι Depeche Mode δεν είναι καν μουσικοί. Ο φίλος μιας φίλης της ξαδέρφης μου τους είδε στη Γερμανία και κόπηκε το πλέιμπακ και έγιναν ρεζίλι.» «Ψέμματα σου είπαν! Εγώ είδα τους Duran Duran στην Αμερική και κόπηκε ο ήχος κι αυτοί ανοιγόκλειναν ακόμα τα στόματα και τους γιουχάραμε!».

[Πάντως απ’ όλα τα πλέιμπακ που έχουν αποκαλυφθεί ζωντανά στον αέρα, νομίζω ότι το παρακάτω είναι το πιο εξωφρενικό]

11) Πέρασαν 11 καλοκαίρια από την (επίσημη, σε βιβλίο) κυκλοφορία του και πρόσφατα το ξαναδιάβασα: Το «Ο Τυχερός Αριθμός του Δόκτορος Μπου», που έγραψε ο Λένος Χρηστίδης, είναι το καλύτερο διήγημα που συνάντησα ποτέ!

------------------------------------------------------



*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ

Στις Νύχτες Πρεμιέρας την Παρασκευή θα παιχτεί το ντοκιμαντέρ Velvet Bus της Γκρατσιέλλας Κανέλλου. Είναι το δεύτερο ντοκιμαντέρ της για την ελληνική μουσική σκηνή μετά το The Approaching of the Hour που (παρ)ακολούθησε τους Raining Pleasure στις συναυλίες τους, «φωτίζοντας» παράλληλα την αγγλόφωνη μουσική σκηνή της Ελλάδας.

Πριν από πέντε μήνες, τέσσερα συγκροτήματα (My Wet Calvin, Victory Collapse, The Boy, The Callas) μπήκαν στο λεωφορείο και αφού πήγαν Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Γιάννενα, Πάτρα, Λαγκάδια και Ηράκλειο, κατέληξαν στο Gagarin της Αθήνας. Αυτό το δεκαήμερο κινηματογραφήθηκε και είναι τώρα είναι έτοιμο (με γραφικά της Ιλένιας Λέκκα).

Κι επειδή η Γκρατσιέλλα είναι φίλη μου εδώ και έντεκα χρόνια και πάντα πίστευα σ’ αυτήν [όπως έγραψα και σ’ αυτό το ποστ στο οποίο περιέγραψα τη γνωριμία και τη φιλία μας], είπα να της πάρω μια συνέντευξη. Και αυτή η συνέντευξη έχει τον λιτό, και κυριολεκτικό τίτλο...

.

Έντεκα ερωτήσεις (στην Γκρατσιέλλα Κανέλλου)

1) Tώρα που είσαι απέξω, πώς θα περιέγραφες το Velvet Bus;

To Velvet Bus είναι ένα λεωφορείο που ταξίδεψε για 10 μέρες στην Ελλάδα, με επιβάτες 4 συγκροτήματα, ηχολήπτες, δημοσιογράφους και φίλους. Σκοπός του ήταν να συναντηθεί με κόσμο (κοινό) και εκτός Αθήνας.

Η ταινία Velvet Bus είναι στην ουσία η καταγραφή όλης αυτής της πορείας με μια γερή δόση συναισθημάτων. Δηλαδή σκοπός της είναι να παρασύρει τον θεατή σ' αυτό το ταξίδι και να τον κάνει μέρος της παρέας που δημιουργήθηκε στην πορεία.

2) Ποιο είναι το αγαπημένο σου μουσικό ντοκιμαντέρ;

Νομίζω το Screaming Masterpiece, για την μουσική σκηνή της Ισλανδίας. Μοναδικά τοπία, ιδιαίτερες μουσικές, καταπληκτικά γυρίσματα. Ήταν μαγικό!

3) Πες ότι σου δίνω εκατομμύρια δολάρια και πρόσβαση σε όποιον μουσικό θέλεις. Για ποιον θα γύριζες ντοκιμαντέρ και πώς περίπου θα ήταν;

Μάλλον θα έσπαγα το ποσό σε μικρότερα, θα σταματούσα να δουλεύω και θα αφοσιωνόμουν στο να κάνω μόνο ντοκιμαντέρ. Μουσικά, ιδανικά. Αλλά μόνο με Έλληνες καλλιτέχνες. Υπάρχει πολύ υλικό. Θα ήταν ευτυχία και τιμή για μένα να έκανα κάτι για τους Στερεο Νόβα και για τις Τρύπες. Διαφορετικοί αλλά μοναδικοί και οι δύο για την πορεία της ελληνικής μουσικής.

4) Θυμάμαι καλά ή είναι η ιδέα μου πως, παλιά, όταν δούλευες στο Mad, τις βραδινές ώρες έβαζες στα κρυφά καλά βίντεο-κλιπ; (Στέρεο Νόβα και τέτοια.)

Χαχα! Καλά θυμάσαι! Τότε η ροή του Mad έπαιζε ακόμα από κασέτες και ναι μεν υπήρχε playlist αλλά τα πράγματα δεν ήταν τόσο αυστηρά (πλέον όλα είναι ψηφιακά και παίζουν όλα από server που σημαίνει ότι μπορείς να κολλήσεις το σύστημα).

Ήμασταν λοιπόν μια παρέα -σκηνοθέτες, ροή, μοντέρ- που ξενυχτούσαμε μοντάροντας live που μας άρεσαν κτλ. Πηγαίναμε λοιπόν στην ροή και κάναμε κανονικό πρόγραμμα! Απίστευτες εποχές! Ρομαντικές και ξένοιαστες! Το αστείο είναι ότι μας έπαιρναν και φίλοι που έβλεπαν κι έκαναν παραγγελιές.

5) Ποια είναι η αγαπημένη σου συναυλία, και γιατί;

Εδώ θα σε ξεμπροστιάσω! Καθαρά για συναισθηματικούς λόγους, αγαπημένη συναυλία είναι ένα secret gig του David Bowie στο Λονδίνο, νομίζω το '99. 'Ήμασταν συμφοιτητές και συγκάτοικοι. Με παίρνεις λοιπόν τηλέφωνο μια μέρα κατενθουσιασμένος ότι ανακάλυψες στα αζήτητα μιας εφημερίδας μια ανακοίνωση για ένα secret gig του Bowie. Θα με περίμενες να γυρίσω σπίτι να πάρουμε να κλείσουμε εισιτήρια.

Φτάνω αλλά ως δια μαγείας είχες “χάσει” την εφημερίδα! Υστερία επί 2! Επόμενη σκηνή: Βράδυ, κρύο, έξω στον κάδο. Εγώ με γάντια κουζίνας στα χέρια, εσύ με φακό και κάμερα! Εγώ η μισή μέσα στον κάδο, εσύ να γελάς! Φυσικά το live ήταν υπέροχο…

6) (Θυμάμαι που, αφού κατά λάθος έχασα την Evening Standard, πανικοβληθήκαμε σα να είχαμε χάσει το δελτίο του Προπό που είχε πιάσει 13άρι. Ευτυχώς που δεν είχε περάσει το σκουπιδιάρικο ακόμα...) Το αγαπημένο σου βιβλίο;

Σάββατο Βράδυ στην Άκρη της Πόλης – Σώτη Τριανταφύλλου. Γιατί απλά δεν ήθελα να τελειώσει!

7) Η καλύτερη ανάμνηση από το ταξίδι του Velvet Bus;

Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, γιατί πραγματικά όλο το ταξίδι ήταν υπέροχο. Είναι η όλη αίσθηση του να είσαι στο δρόμο, μακριά από την καθημερινότητα σου. Να είσαι σε μια μουσική περιοδεία και να αλλάζεις πόλεις και παραστάσεις κάθε μέρα. Να σου τυχαίνουν απρόοπτα. Να γνωρίζεις κάθε μέρα και καλύτερα τους συνεπιβάτες σου. Να γελάς. Να κουράζεσαι και να νομίζεις ότι αν για μια μέρα δεν κοιμηθείς παραπάνω από 5 ώρες θα κλατάρεις. Αλλά να μην συμβαίνει, γιατί όλο αυτό είχε τόση ενέργεια που δεν σε άφηνε να “πέσεις”. Ήταν σαν ένεση αδρεναλίνης!

8) Πώς βλέπεις την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή σήμερα, τρία χρόνια μετά το Approaching; Αν έπρεπε να το ξαναγυρίσεις τώρα θα άλλαζες κάτι;

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να καταλάβω αν έχει υπάρξει εξέλιξη τέτοια ώστε να είναι άξια αναφοράς. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες/group (όχι όλα το ίδιο παραγωγικά), αρκετές αξιόλογες δουλειές και τα ΜΜΕ ασχολούνται πολύ περισσότερο μαζί τους. Όσο αφορά την αντιμετώπιση του κοινού, δεν ξέρω αν έχουν βελτιωθεί τα πράγματα.

Αν έπρεπε να ξαναγυρίσω το The Approaching of the Hour, σήμερα ασφαλώς και θα άλλαζα και θα πρόσθετα μουσικούς και σχήματα που έχουν προκύψει. Το 2005 ήθελα να αποτυπώσω την σκηνή τότε. Ανάλογα θα λειτουργούσα και σήμερα. Θα παρέθετα το παρόν.

9) Στα δύο ντοκιμαντέρ σου κινηματογράφησες τη σκηνική παρουσία αλλά και τη ζωή των συγκροτημάτων. Πώς αντιμετώπισαν οι μπάντες την κάμερα (και τη φυσική σου παρουσία);

Tους Raining Pleasure νομίζω τους πήρε περισσότερο καιρό να προσαρμοστούν και με εμένα αλλά κυρίως με την κάμερα. Πιστεύω όμως ότι έφταιγα κι εγώ γιατί δεν ήμουν τόσο χαλαρή όσο αυτή την φορά. Ήμουν κι εγώ αμήχανη λόγω έλλειψης ανάλογης εμπειρίας. Στο Velvet Bus κι εγώ και ο Δημήτρης (Κοτσέλης) ήμασταν μέρος της περιοδείας εξ αρχής. 'Ήταν και διαφορετικές οι συνθήκες. Δεν εισχωρούσες στην ζωή του άλλου αλλά ήσουν κι εσύ μέρος του project…

10) Σχέδια για το μέλλον;

Σε πρώτη φάση, να βγω, να χαλαρώσω, να ξαναδώ τους φίλους μου, που μου έχουν λείψει τόσο πολύ. Να κοιμηθώ χωρίς άγχος! Να μην κάνω τίποτε όλη μέρα! Μακροπρόθεσμα , πολλά όμορφα ντοκιμαντέρ…

11) Πόση αγωνία είχες τη στιγμή που παιζόταν το Approaching of the Hour στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης και στις Νύχτες Πρεμιέρας Αθήνας; Πόση αγωνία θα έχεις την Παρασκευή το βράδυ στην πρεμιέρα του Velvet Bus?

Στο Approaching η αγωνία μου δεν περιγράφεται! Ένιωθα σαν να έδινα εξετάσεις!
Τώρα ναι μεν έχω αγωνία αλλά σε πιο νορμάλ επίπεδα. Άλλωστε είμαι τόσο κουρασμένη που δεν έχω κουράγιο να έχω αγωνία. Έχω μόνο άγχος, πολύ, για το τεχνικό κομμάτι. Ότι αυτό που είδαμε στα μόνιτορ, αυτό θα δει κι ο θεατής στην προβολή. Ότι ο ήχος θα είναι αυτός που ακούσαμε στο στούντιο. Ότι ο προτζέκτορας θα είναι καλός και δεν θα προκύψει τίποτα τεχνικής φύσης τελευταία στιγμή.

Ήταν οι πιο “δύσκολοι” τρεις μήνες της ζωής μου, νομίζω. Χρειάστηκε πλήρης αφοσίωση και φυσικά θυσίες. Ήταν αγώνας δρόμου - ένα στοίχημα για μένα! Όμορφο στοίχημα όμως!

[velvet bus, στις Νύχτες Πρεμιέρας. Αυτή την Παρασκευή στον Απόλλωνα, στις 22.30]

---------------------------------------------------------------

---------------------------------------------------------------





!αδάμοδβ ήλακ