Έντεκα της Δευτέρας [πρόχειρο]

1) Τελείως αναμενόμενο - αλλά και πάλι εξοργιστικό: Στα μαλακά οι αστυνομικοί για την υπόθεση της ζαρντινιέρας: εξαγοράσιμες ποινές, αναστολές και τελικά Κανένας στη φυλακή. Ελπίζω μόνο πως δεν θα συνεχίσουν να "υπηρετούν" στο σώμα ε;

(Εν τω μεταξύ ο Κύπριος φοιτητής είναι κατηγορούμενος κι από πάνω, για "αντίσταση κατά της αρχής"...)

2) Απ’ όλα όσα έγιναν -και συνεχίζονται να γίνονται- αυτά που αυτή τη στιγμή μου έχουν μείνει είναι: το κάψιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου (που με το παιδικό μου μυαλό το βρήκα χοντρό), το καμένο (προφητικό) περίπτερο του προπροηγούμενου ποστ, το πόσο άχρηστη είναι η κυβέρνηση, οι συγκινητικές εικόνες συμπαράστασης σε χώρες μακρινές όπως η Αργεντινή, τα λουλούδια μαθητών στους αστυνομικούς, η βολική αφέλεια μερικών που πιστεύουν ότι ένα κόμμα ελέγχει τα πάντα.

3) Επίσης: το ότι ακόμα και τώρα που μιλάμε δεν έχει παραιτηθεί κανείς, η ενημέρωση απ’ το ίντερνετ, όλα τα κείμενα που έβαλα στο προηγούμενο ποστ, το «Κάποτε λέγαμε: Αυτό θα μπορούσε να ήταν το παιδί μου – τώρα λέμε: Αυτό θα μπορούσε να ήταν το μαγαζί μου!», τα email φίλων Ελλήνων που ζουν έξω και νιώθουν ότι έχασαν την επανάσταση (!), ο Υπουργός στα μπουζούκια και στο γήπεδο, ο Κούγιας δε θα μου μείνει ελπίζω, η συσσωρευμένη οργή, οι θεωρίες συνομωσίας, τα ψέματα του δολοφόνου για την διαγωγή του Αλέξανδρου στο σχολείο.

4) Πιο πολύ όμως θα μου μείνει ένα και μόνο ρεπορτάζ του Αντέννα με την αντίδραση των «νοικοκυραίων» στα ΜΑΤ. Μεγάλοι άνθρωποι, κάποιοι απ’ αυτούς σίγουρα συντηρητικοί, πίνουν τον καφέ τους σε καφετέριες όταν τα ΜΑΤ πετούν χημικά σε διαδηλωτές. Οι Νοικοκυραίοι σηκώνονται κι αρχίζουν να αποδοκιμάζουν τα ΜΑΤ: «Ο κόσμος σας βρίζει» τους φωνάζουν και τους γιουχάρουν. Και στο τέλος, αυτοί οι φιλήσυχοι κατά τα άλλα άνθρωποι, (που συνήθως επέλεγαν να μένουν απέξω και να παρακολουθούν απ’ την άκρη κάνοντας «τσκ, τσκ, τσκ») καταφέρνουν να διώξουν τους έκπληκτους αστυνομικούς απ’ την περιοχή.

5)
Να και το βίντεο

6) Και μια, μάλλον εξοργιστικά απλοϊκή, θεώρηση του θέματος από τον Μητροπολίτης Καλαβρύτων, ως σχόλιό του στην επιστολή φίλων του Αλέξη που του έστειλε κάποιος στα σχόλια: Η Γενηά όμως του Αλέξη, αντίθετα, σήμερα τά εχει όλα, αλλά δεν έχει ευτυχία! Ο Αλέξης ήταν παιδί πλουσίας οικογενείας καί καλομαθημένο! Πήγαινε σε σχολείο ιδιωτικό. Είχε επάρκεια αγαθών! 'Ενα μόνο του έλειπε: Ο Χριστός, η πίστη στο Χριστό καί η ελπίδα, που χαρίζει ο Χριστός σ' αυτούς που Τον ακολουθούν. Αυτό λείπει και από όλα σχεδόν τά νέα παιδιά της εποχής μας. Γι' αυτό, θα έλεγα, ότι το πρόβλημα της Κοινωνίας μας σήμερα δέν είναι οικονομικό, είναι ηθικό. Διώξαμε το Χριστό από τήν οικογένεια, από το σχολείο, από την καθημερινή ζωή από τη σκέψη μας, από την καρδιά μας! (!!!) http://mkka.blogspot.com/2008/12/blog-post_09.html

7) Άλλο θέμα: Πέρασε σε δεύτερη μοίρα η μπλογκοψηφοφορία για τα άλμπουμ της χρονιάς που διοργανώνει ο gone4sure με τη συμμετοχή 50 bloggers. Συνεχίζεται όμως - κι έχει πολύ ενδιαφέρον. Πολλοί έχουν κάνει εκπληκτικά (και γεμάτα φαντασία ποστ) για την αντίστροφη μέτρηση των 20 αγαπημένων τους άλμπουμ. Ένας όμως ξεχώρισε στα μάτια μου: Ο Μιχάλης Ε. του blog StereoNova. Για κάθε ξεχωριστό ποστ του (στο οποίο παρουσιάζει τον κάθε δίσκο) έχει φωτογραφίσει ανθρώπους της πόλης και της καθημερινότητάς του να κρατούν τα αντίστοιχα cd. Μια φαρμακοποιός και η βοηθός της, ένας ταμίας κινηματογράφου, δυο καθηγητές, μια μαθήτρια της Τρίτης δημοτικού, όλοι εικονογραφούν τα ποστ με την αντίστροφη μέτρηση, και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό.

8) Το Σάββατο η αντίστροφη μέτρηση τελειώνει και τα 50 blog θα φτάσουν στο Νο1 τους, εκτός από μερικά που το Σάββατο θα παρουσιάσουν όλη τη λίστα με τη μία. Σήμερα, από τη δική μου λίστα, θα αναφέρω τις θέσεις 20-12 , ώστε το Σάββατο να παρουσιάσω τα Έντεκα (φετινά άλμπουμ που άκουσα πιο πολύ).

9) Λοιπόν: στο 20 βάζω τον δίσκο των B-52s γιατί ήταν πιασάρικος και παλιομοδίτικα ποπ. Στο 19 είναι ο νέος δίσκος των Killers: θα ήταν και ψηλότερα όμως με ξετρέλαναν μόνο τα 3 πρώτα τραγούδια. Στο 18 ο δίσκος του Tricky γιατί πέρα από καλός μου θύμισε άλλες εποχές. Στο 17 ο δίσκος των Enigma, ο οποίοι είναι ένα από τα δεκάδες Ένοχα Μυστικά μου. Στο 16 ο δίσκος της Μόνικα. Στο 15 ο δίσκος των Ladytron που πάντα κάνουν ατμοσφαιρικές μελωδίες (εδώ πιο σκληρές από ποτέ). Στο 14 ο δίσκος του Snoop Dogg γιατί είναι ο Snoop Dogg. Στο 13 ο δίσκος των Goldfrapp, γιατί ήταν μια όμορφη επιστροφή προς το δρόμο του Felt Mountain.

10) Και, τέλος, μια ανάσα πριν το Τοπ11, στο νούμερο 12 ο δίσκος της Madonna. To Hard Candy είναι ταυτόχρονα και το Νο1 μου στις απογοητεύσεις της χρονιάς. Φλύαρο και γεμάτο δήθεν προοδευτική βαβούρα δικαίως απέτυχε παγκοσμίως –και κυρίως στην Αμερική για την οποία και φτιάχτηκε. Ήταν ο μόνος δίσκος της εδώ και 25 χρόνια που χρειάστηκε να τον ακούσω τόσες φορές μέχρι να τον συνηθίσω και να μου αρέσει κάπως, τόσο ώστε τελικά να μπει στο Τοπ20 μου αλλά όχι στο Τοπ11. [To Σάββατο τα υπόλοιπα.]

11) Τα blog που ψηφίζουν μέχρι το Σάββατο, μέχρι δηλαδή να βγουν τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα και να έχουμε το συνολικό Τοπ20, είναι τα παρακάτω:
dustroad, lkrory21, Aggelos, Stratos, Schottkey, Homo Ludens, Thod, Killah, T-drom, Antiparos-blog, Fantasmenios, Indictos, Mixalis E, kapetank, Kostas K, No Heathen, Depecher, Zeugolator, dimhap, Elafini, Mitrelino, Fotis Vallatos, Gsus, Jangel, Profylaktiko, Bug In The City, Greg, Fuzzyburlesque, Long Medley, Silent Crossing, Twee, Mimis, J.McManus, mictsant, flp, Laviebohemie, Paraffine, Impressed guy, Bolek, Chemical Robert, Cartoon Dandy, Dumb Dog, Dark Tyler, A Pagan Place, mhulot, Enteka, River Pheonix, mouxlaloulouda, Vencerem, Vague Tourist, Another Day Full Of Dread



------------------------------------------------------


*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ



o πρωινός ήλιος πάνω απ' τον Ατλαντικό

Anne Clark - The hardest heart

Ο πρωινός ήλιος ξεδιπλώνει την χρυσαφένια μέρα και μια καινούρια ζωή αρχίζει, κάθε πρωί. Και, τότε ακόμα και οι σκληρότερες καρδιές μαλακώνουν.

[Τόσο απλοί στίχοι για να πουν κάτι τόσο σημαντικό. Η συνεργασία των Blank & Jones με την Anne Clark έβγαλε ένα αριστούργημα. Ή μάλλον δύο. Την dance και την chill out εκδοχή. Πρέπει κάποιος να έχει ακούσει τη μία για να εκτιμήσει την άλλη. Θυμάμαι πως αυτό το τραγούδι (η αργή εκδοχή συγκεκριμένα) με συντρόφεψε και μου έδωσε κουράγιο στο στρατό. Όταν μας ξυπνούσαν έβαζα κατευθείαν στα γουώκμαν την κασέτα, κοιτούσα απ’ το παράθυρο τον ήλιο να ανατέλλει και ήμουν ανέλπιστα ευτυχισμένος. Και αισιόδοξος. Και αντί για μαλθακός (που είναι η φυσική μου κατάσταση) ένιωθα λες και ήμουν φτιαγμένος από ατσάλι.
Ξαναθυμήθηκα το τραγούδι όταν είδα το -επικοινωνιακό και συμβολικό έστω- μεγαλείο ψυχής μαθητών που προσπαθούσαν να αγκαλιάσουν τα ΜΑΤ, που τους πρόσφεραν μπουκέτα με λουλούδια, που τους μιλούσαν. Each angered fist uncurl / Caress the hardest heart: πόσο ταιριάζει αυτό με την εικόνα της κοπέλας που έδινε ένα λουλούδι στον αρχιφύλακα ενός τμήματος. Αυτός έκανε ότι δεν την έβλεπε, μιλούσε στο τηλέφωνο, κοιτούσε αδιάφορος. Caress the hardest heart λοιπόν – κι ας μη βγει τίποτα.]


slow

Let the morning sun proclaim
the light of the world.
Let the golden day unfurl
on every way - on every hill

Each angered fist uncurl
Caress the hardest heart
stir the sleeping earth
each stone - each blade of grass

The soul of the world ignite
a brand new day
let the morning sun proclaim
a brand new start


fast

*η Anne Clark (που την Παρασκευή παίζει στη Θεσνίκη και το Σάββατο στην Αθήνα) επέστρεψε με νέο κανονικό δίσκο μετά από 13 χρόνια. Ο δίσκος περιέχει και μια νέα, τρίτη εκτέλεση του Hardest Heart.
.
.

(Όπυ Ζούνη: 1941 – 2008)