Έντεκα (όχι πια σπάνια) βίντεο του Andy Warhol.

Ο Andy Warhol ήταν ένας απ’ τους (λίγους) ήρωές μου. Στα 18 μου τον έκανα το θέμα της τελικής μου εργασίας στο foundation. Διάβασα βιογραφίες του, τα ημερολόγιά του, συνάντησα ανθρώπους που τον ήξεραν, αγόρασα παλιά Interview, είδα τις ταινίες. Και μπήκα, με τα χίλια, στον κόσμο του.

Υπήρχαν πολλά πράγματα στα οποία διαφέραμε, κυρίως στο ότι αυτός είχε όντως ταλέντο και στο ότι ήθελε να είναι διάσημος, μια ψυχρή money-making machine. Ταυτιζόμουν όμως πολύ με το ότι ήταν ένας παρατηρητής - και ένας άνθρωπος που ενδιαφερόταν για τα πάντα. Κι ενώ μπορούσε να διαλέξει μόνο ένα επάγγελμα και να μείνει εκεί, αυτός ήθελε να είναι και ζωγράφος και συγγραφέας, φωτογράφος, δημοσιογράφος, σεναριογραφος, μάνατζερ, παραγωγός μουσικών συγκροτημάτων, επιχειρηματίας, τηλεπαρουσιαστής, θεατρικός παραγωγός, γλύπτης, σκηνοθέτης κινηματογράφου... Όπως ο Αναγεννησιακός Άνθρωπος που αρνήθηκε να επιλέξει μόνο μια μορφή τέχνης καταδικάζοντας τα υπόλοιπα ενδιαφέροντά του, έτσι κι ο Warhol ποτέ δε σταμάτησε να οραματίζεται καινούριους τρόπους για να αξιοποιήσει τα ταλέντα – και τα χόμπι του.

(Και, έτσι ήθελα να γίνω κι εγώ όταν μεγαλώσω, να ασχολούμαι ταυτόχρονα με χίλια αντικρουόμενα πράγματα, να μετατρέψω όλα μου τα χόμπι σε δημιουργικά επαγγέλματα – να κάνω πολλά και διάφορα.)

Τότε ήταν πολύ δύσκολο να βρω το υλικό για την εργασία – τότε που δεν είχα ίντερνετ. Γι' αυτό έκανα άλλες πατέντες: Την ημέρα της παρουσίασης «εξέδωσα» την εργασία μου σε μια δεκαεξασέλιδη μακρόστενη απομίμηση του περιοδικού 'Andy Warhol's Interview' (με όλες τις στήλες αλλά και τις διαφημίσεις) και μοίρασα τα τεύχη στους συμφοιτητές. Επίσης γύρισα μια ταινία με πρωταγωνιστές δυο φίλους (τον Χρίστο και την Κατερίνα), που παίχτηκε τη μέρα της παρουσίασης, ένα μονoπλανο που περιείχε -σε αναπαράσταση- 10 απ’ τις πειραματικές ταινίες του Warhol σε τρία λεπτά (Blowjob, το Kούρεμα, Sleep, ο Μario τρώει μια μπανάνα, Empire State Building κλπ.)

Πού θέλω να καταλήξω. Αν έπρεπε σήμερα να κάνω την ίδια εργασία θα την τελείωνα σε μια βδομάδα το πολύ. Θα εκτύπωνα (και θα αντέγραφα!) χιλιάδες σχετικές σελίδες, κι όσο για τα πλάνα, απλώς θα έμπαινα -όπως μπήκα το πρωί- στο YouTube και θα έβρισκα 7,390 βιντεάκια σχετικά με τον καλλιτέχνη.

Ευτυχώς που δεν είχα ίντερνετ τότε. Ευτυχώς που δεν ξεπέταξα (με όλη την βιαστική επιφανειακότητα του διαδικτύου) εκείνη την εργασία.

Βέβαια αυτό δε σημαίνει ότι σήμερα δεν πέρασα ένα ευχάριστο και σουρεαλιστικό πρωινό βρίσκοντας ένα σωρό σπάνια πράγματα στο YouTube. (Σπάνια για την προ-youtube εποχή. Σήμερα σχεδόν τίποτα δεν είναι σπάνιο. Ευτυχώς.)]

--------------------------------------------------------

Έντεκα (όχι πια σπάνια) βίντεο σχετικά με τον Andy Warhol

1) Vexations: Από μια μαραθώνια (19 ωρών) συναυλία στην Tate Modern του Λονδίνου. Σε μια μεγάλη οθόνη παιζόταν το Sleep, μια απ’ τις πιο γνωστές πειραματικές ταινίες του Warhol στην οποία ο φίλος του (John Giorno) κοιμάται για ατελείωτες ώρες. (To έργο που παίχτηκε ήταν το Vexations του Satie. Γράφτηκε το 1893, ανακαλύφθηκε το 1949 από τον John Cage και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1963, με τον Warhol στο κοινό.)
*Άλλες μονοθεματικές, πειραματικές, ταινίες του Warhol που υπάρχουν στο YouTube: Empire State Building /// Kiss /// Mario Eating A Banana /// Blowjob /// Bob Dylan /// Eat /// Salvator Dali Screen Test

2) Σ' ένα δωμάτιο του Chelsea Hotel: H Nico τραγουδάει ζωντανά το Chelsea Girls, ενώ παίζονται σκηνές απ’ την περίφημη ομώνυμη ταινία.

3) Τηλεοπτικές συνεντεύξεις του Warhol (φοβερό λέγειν).

4) O Warhol ως ηθοποιός στο «Πλοίο της Αγάπης» - Warhol on The Love Boat

5) Andy Warhol and Jean-Michel Basquiat, filmed in 1986

6) http://www.youtube.com/watch?v=DYQHASveWIg (Signing and selling Interview Magazine, NYC, 1977)

7) Andy Warhol Eats a Hamburger

8) Andy Warhol Japanese TDK Ad

9) Andy Warhol paints Debbie Harry on an Amiga

10) Andy Warhol in Japan (1974)

11) Η Dawn French και η Jennifer Saunder σε μια παρωδία του Factory και της ζωής του Warhol στα ‘60ς.

-------------------------------------------------------------

*ΠΟΣΤ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΟΣΤ!



Οι Απαραίτητες Μπανάνες του Andy Warhol
Μια αληθινή ιστορία.

Τη μέρα που θα γύριζα το ταινιάκι για την παρουσίαση της εργασίας (10 ταινίες του Warhol σε μονόπλανο τριών λεπτών) είχα σχεδιάσει τα πάντα. Πόσες πρόβες θα κάνουμε, πώς θα πάει η κάμερα απ' το ένα δωμάτιο του σπιτιού στο άλλο κλπ. Επίσης είχα φροντίσει πολύ τα props. Μια πορνοταινία που θα έπαιζε στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια του Kitchen, εικόνες του Empire State Building, ψαλίδια για κούρεμα. Και μερικές μπανάνες.

Οι μπανάνες (ή έστω μία μπανάνα) ήταν κάτι το φοβερά απαραίτητο μιας που μία απ' τις ταινίες του Warhol την οποία θα κόπιαρα είχε έναν τύπο που έτρωγε μια μπανάνα για μισή ώρα. Επειδή είχα ξεχάσει να πάρω μπανάνες τηλεφώνησα νωρίς το πρωί στους δύο 'ηθοποιούς' το Χρίστο και την Κατερίνα, να φέρουν αυτοί. Δεν έφεραν. Και οι δύο διηγήθηκαν απίθανες ιστορίες για το πώς ο μπακάλης τους είχε κλείσει, αυτοκτονήσει ή σταματήσει να φέρνει μπανάνες για πάντα.

Πήγα στη γειτονιά. Και τα τρία μπακάλικα είχαν έλλειψη μπανανών. Γύρισα σπίτι και πήγαμε με τα πόδια σ' ένα σούπερ-μάρκετ. Τίποτα. Ξαναγυρίσαμε σπίτι και ψάξαμε για κάποιο άλλο σούπερ-μάρκετ στο Χρυσό Οδηγό.

"Μήπως έχετε μπανάνες;" ρώτησα την κάπως έκπληκτη κυρία που σήκωσε το τηλέφωνο. "Περιμέντε να πάω να δω", είπε στο τέλος. Η ώρα είχε ήδη περάσει. Οι γονείς μου όπου να 'ναι θα γυρνούσαν σπίτι και τα περίφημα γυρίσματά μας δεν είχαν καν ξεκινήσει. "Έχουμε μπανάνες ναι!" μου είπε στο τέλος και πανηγυρίσαμε σεμνά.

Και οι τρεις μας τρέξαμε προς το σούπερ μάρκετ. [Πηγαίνοντας βρήκα έναν γνωστό που υποστήριζε ότι οι γονείς μου του είχαν πει να περάσει απ' το σπίτι για να πάρει ένα τραπεζάκι. Γύρισα πάλι στο σπίτι καθώς οι άλλοι έτρεχαν στο σούπερ-μάρκετ και, ναι, του έδωσα ένα τραπεζάκι. Μετά ξαναβγήκα να τους βρω]. Το σούπερ-μάρκετ είχε μόλις πουλήσει σε άλλους τις τελευταίες του μπανάνες, μου είπαν ο Χρίστος και η Κατερίνα που γύριζαν απογοητευμένοι. Ήταν πολύ κακό για να είναι αληθινό.

Αποφασίσαμε να χωριστούμε. Ο Χρίστος θα πήγαινε προς Σοφούλη, η Κατερίνα προς Βυζάντιο κι εγώ προς το γήπεδο του Απόλλωνα. Το αστείο δεν ήταν πια αστείο - ήταν εκνευριστικό, και οι δικοί μου θα γυρνούσαν σε ένα μισάωρο. Πήγα σε διάφορα μέρη, όπως και οι άλλοι δύο και δεν βρήκα πουθενά μπανάνες. Τα νεύρα μου ήταν στα τελευταία τους.

Και τότε...

..."Μπανάνες, οι καλές μπανάνες, δύο κατοστάρικα το κιλό, εδώ οι καλές μπανάνες…!"

Επέστρεφα σπίτι και σχεδόν είχα χαθεί όταν άκουσα αυτή τη μελωδική φωνή να έρχεται σαν από μηχανής θεός μέσα από ένα μπουκωμένο μεγάφωνο.

" Εδώ οι καλές μπανάνες..."

Η πηγή της Φωνής δεν φαινόταν πουθενά. Απλώς άκουγα τη Φωνή. Άρχισα να τρέχω στα γύρω δρομάκια ψάχνοντας το Ντάτσουν που, αν ήταν ποτέ δυνατόν, έμοιαζε να πουλάει μόνο το πολυπόθητο (και επίμαχο) φρούτο! Έπεσα πάνω στην Κατερίνα που τρέχοντας έψαχνε κι αυτή: "Το ακούς;;!! Μπανάνες!! Πού στο διάολο είναι;"

Όσο στρίβαμε στα διάφορα στενά του Καραμπουρνακίου τόσο απομακρυνόταν η Φωνή - ένας πραγματικός λαβύρινθος. Τρέξαμε πάνω κάτω για πολύ ώρα, μερικές φορές νομίζαμε ότι το Ντάτσουν ήταν δίπλα μας, άλλες ότι το είχαμε χάσει για πάντα. Κάπου πετύχαμε το Χρίστο που κι αυτός γυρνούσε άπραγος και προσπαθούσε τρέχοντας να εντοπίσει το αμάξι που πουλούσε μπανάνες.

"Να τος!" φώναξα τελικά, όταν τον είδα να στρίβει την Καλλίδου και να φεύγει αναπτύσσοντας ταχύτητα. "Τον χάνουμε!".

Αρχίσαμε πάλι να τρέχουμε, φωνάζοντάς του: "Περίμενεεεε". Μόνο πριν βγει στον κεντρικό κατάλαβε ο οδηγός/μπακάλης ότι τρία καταϊδρωμένα παιδιά τον κυνηγούσαν σαν τρελά βγάζοντας απελπισμένα ουρλιαχτά.

Ο άνθρωπος πάτησε φρένο, βγήκε απ' το αμάξι και μας περίμενε. Όταν κάποτε φτάσαμε (στα πρόθυρα νεανικού εμφράγματος) ο μανάβης μάς κοίταξε καλά καλά και, με ειλικρινή απορία, είπε: "Συγνώμη δηλαδή, τώρα εσείς με κυνηγούσατε επειδή θέλατε μπανάνες;"

"Ναι! Ένα κιλό!"

Μας έδωσε ένα κιλό καθώς έλεγε ότι ποτέ δεν είχε τόσο επίμονους και απελπισμένους πελάτες, και συνέχισε το δρόμο του...

Όταν βρεθήκαμε με τις μπανάνες στο χέρι, και καθώς βλέπαμε τον από μηχανής μπανανά να χάνεται στα ενδότερα της Καλαμαριάς καθίσαμε σ' ένα πεζούλι και γελάσαμε για είκοσι λεπτά.

Μετά πήγαμε σπίτι και γυρίσαμε την ταινία. Μία από τις μπανάνες πρωταγωνίστησε στο φιλμάκι (για περίπου δέκα δευτερόλεπτα). Τις υπόλοιπες τις φάγαμε με γνήσια απόλαυση, σα να γευόμασταν ένα ντελικατέσεν φαγητό των εκατό χιλιάδων δραχμών. Ο Andy Warhol ίσως θα αντιδρούσε με ένα πνιχτό γελάκι. Εναλλακτικά, θα ανασήκωνε αδιάφορα τους ώμους.
.
.