Έντεκα της Δευτέρας [Rewind!]

[νωρίτερα από ποτέ edition]

1) Δεν ξέρω ποιο είναι το ρεκόρ για τις περισσότερες συνεχόμενες ακροάσεις του The Way it Used To Be των Pet Shop Boys, όμως νομίζω ότι το έσπασα σ’ ένα ταξίδι με τρένο τις προάλλες, πηγαίνοντας στην Αθήνα.

[Τελικά μόνο όταν ταξιδεύω μόνος με τρένο προλαβαίνω να κάνω όλα αυτά που θέλω – και όσο περισσότερο διαρκεί η διαδρομή τόσο το καλύτερο. Σ’ αυτό το ταξίδι διόρθωσα κάτι χειρόγραφά μου για να στείλω το νέο βιβλίο στον εκδότη (κάτι που βαριόμουν εδώ και μήνες να κάνω), άκουσα λίγο Terry Pratchett στ’ ακουστικά, ξανάκουσα το Lunar Park του Μπρετ Ήστον Έλλις σε audiobook, τέλειωσα τα αγρίως απίθανα Ημερολόγια της Μαργαρίτας Καραπάνου και είδα και λίγο την κινούμενη φύση έξω απ’ το παράθυρο.]

Και, εκτός απ’ όλα αυτά, όπως είπα και πριν, έσπασα το νοητό ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων ακροάσεων του The Way it Used To Be των Pet Shop Boys απ’ τον νέο τους δίσκο. Το τραγούδι είχε ένα άλφα hype από πίσω του, και υπέθετα ότι όταν τελικά το άκουγα στο cd θα απογοητευόμουν.

Το αντίθετο! Μέσα στα πέντε λεπτά του συμπυκνώνει όλη την ποπ ιδιοφυΐα των PSB. Μια καινούρια ανακάλυψη κάθε φορά που το άκουγα ενώ προσπαθούσα να χαρτογραφήσω στο μυαλό μου την ασυνήθιστη δομή του, απόηχοι απ’ το It’s A Sin και το Domino Dancing, εικόνες ταξιδιών, το παρελθόν που μένει ως ανάμνηση, η μοναξιά του Being Boring (με δυνατό μπιτ τώρα), το ανθρώπινο άγγιγμα που ζωντανεύει τις αναμνήσεις, διαφορετικά ρεφρέν, ένα φευγαλέο όνειρο, η μουσική που αρχίζει και σταματά, η αστραφτερή -αλλά τόσο μελαγχολική!- παραγωγή, και μόνο στο τέλος μια χαραμάδα ελπίδας, “rewind, and try again”. Rewind.

Ποιο είναι το θέμα όμως: Κατά σατανική σύμπτωση η παραγωγή του τραγουδιού είναι τέτοια που αν με το που θα τελειώσει το ξαναβάλεις από την αρχή γίνεται κάτι τέλειο. Τα τελευταία δευτερόλεπτά του ταιριάζουν τόσο πολύ με τα πρώτα του (σαν η αρχή να είναι η φυσική συνέχεια του τέλους) που στα αυτιά μου αυτό ηχεί μαγικό.

Κι έτσι, στο τρένο, όταν περνούσαμε τα τούνελ και το φως διαδεχόταν το σκοτάδι – και καθώς η φωνή έσβηνε κι η μουσική σταματούσε (πριν τελειώσει όμως τελείως το κομμάτι) , ξαναπατούσα αμέσως το πλέι. “Rewind, and try again”. Και το μπιτ ξανάρχιζε.

Σα να μην είχε σταματήσει ποτέ.

2)

Λύο Καλοβυρνάς rules!
Ο πολιτιστικός σύλλογος Διαδρομές παρουσιάζει τον συγγραφέα των βιβλίων «Πλαθολόγιο Λέξεων» και «Στα πρόθυρα Γραμματικής Κλίσης» Λύο Καλοβυρνά σε μια εκδήλωση με τίτλο «Ποιος σκοτώνει τη γλώσσα;». Θέμα: Πλάθουμε τη γλώσσα ή μας πλάθει αυτή; Γλωσσικός ρατσισμός και λέξεις από άλλους κήπους.
Για τον συγγραφέα θα μιλήσει (και θα διασκεδάσει στην Καβάλα!) ο Άρης Δημοκίδης συγγραφέας και αρθρογράφος.
Παρασκευή10 Απριλίου 2009 και ώρα 20:30
Στην αίθουσα της Νέας Δημοτικής Βιβλιοθήκης Όλη η εκδήλωση θα μεταδοθεί ζωντανά από το ίντερνετ, στη διεύθυνση του Πολιτιστικού Συλλόγου Διαδρομές http://www.diadromes.net/ με δυνατότητα παρεμβάσεων και σχολίων απ’ όσους επιλέξουν να την παρακολουθήσουν διαδικτυακά.


3) Στο blog του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ υπάρχει ένα θέμα για κυνηγούς που σκοτώνουν λύκους. Πιο σοκαριστική κι απ’ την φωτογραφία ενός δολοφονημένου λύκου είναι μια άλλη, πραγματικά απίστευτη εικόνα: Μια φωτογραφία που κυκλοφορούσε τον τελευταίο καιρό σε κινητά, στο Καρπενήσι.
Ένας περήφανος κυνηγός έχει σκοτώσει 5-6 λύκους και κάθεται επάνω τους. Το πρόσωπό του είναι χαμογελαστό, γεμάτο υπερηφάνεια. Οι συγχωριανοί του τον κοιτούν με θαυμασμό και επιδοκιμασία. Ο ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ ζητεί την παρέμβαση του εισαγγελέα, και δημοσιεύει την φωτογραφία με το πρόσωπο του έλληνα κυνηγού, χωρίς να κρύψει ή καλύψει τα χαρακτηριστικά του. Εδώ.

4)

τέσσερα μωρά γελάνε. (για σένα μαμά)

5) Στο βιβλίο "Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο (και άλλες κλινικές ιστορίες)" υπήρχε μια αληθινή ιστορία για τους τροφιμους ενός ψυχιατρείου: είχαν μια συγκεκριμένη νευρολογική πάθηση και δεν καταλάβαιναν τα λόγια των άλλων, μπορούσαν όμως να αντιληφθούν πότε κάποτε κάποιος έλεγε ψέματα - βλέποντας το πρόσωπό του καθώς μιλούσε.

Νομίζω ότι τους έβαζαν στην τηλεόραση τον Reagan, χωρίς ήχο, και καθώς οι ασθενείς τον έβλεπαν να ανοιγοκλείνει το στόμα του -και μάλιστα μόνο σε συγκεκριμένα σημεία, αυτά που πιθανώς λεγόταν κάποιο ψέμα- ξεκαρδίζονταν, έπεφταν κάτω απ' τα γέλια.

Δεν έχω παθολογικά νευρολογικά προβλήματα (μάλλον) ούτε ο Πρωθυπουργός μας λέει ψέματα (μάλλον). Όμως, πραγματικά, λατρεύω να τον βλέπω με κλειστό τον ήχο. Αν τον δεις να μιλάει χωρίς να ξέρεις ποιος είναι ή τι (δεν) έχει κάνει, βλέπεις έναν άνθρωπο αποφασιστικό. Γενναίο, ντόμπρο, ξεκάθαρο, που δεν ανέχεται φαινόμενα διαφθοράς, που αντί να τα κουκουλώνει τα φέρνει με τόλμη στο φως! Κουνάει τα στιβαρά του χέρια του με τρόπο σταράτο. Ξέρει τι λέει, ξέρει τι κάνει - και θα κάνει το σωστό. Στο αποφασιστικό του βλέμμα διακρίνω μια ενόχληση: είναι και αυστηρός - γνωρίζει τη σωστή, υπεύθυνη κατεύθυνση και απαιτεί κοιτάζοντάς μας πατρικά (αλλά κάπως τσαμπουκαλεμένα) να τον ακολουθήσουμε. Βλέποντας τον Καραμανλή χωρίς ήχο νιώθω πως μας κυβερνάει ένας μεγάλος ηγέτης, που πάντα είναι ξεκάθαρος, απόλυτα σωστός και υπεύθυνος.
Δεν μπορώ να ξέρω αν οι εξαιρετικά διορατικοί και προικισμένοι ασθενείς του βιβλίου "Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο" θα πείθονταν από το δυναμικό και εξαιρετικά ηγετικό του ύφος. Ή αν θα φαντάζονταν ότι αυτός ο άνθρωπος, (παρ' όλο το υποκριτικό του ταλέντο και την εξαιρετική γλώσσα του σώματος) δεν έχει σχέδιο, δεν έχει κάνει έργο και, στην τελική, είναι πολύ πιο τεμπέλης απ' τον μέσο πρωθυπουργό ή/και άνθρωπο.
(Κυρίως όμως δεν μπορώ καν να εικάσω την αντίδραση των ασθενών όταν θα μάθαιναν ότι αυτός ο άνθρωπος δηλώνει ότι κουράστηκε κι από πάνω...)
6)

Μια απίστευτη φωτογραφία.
1926: Η Κου Κλουξ Κλαν ξέρει να διασκεδάζει… (από το www.georgakopoulos.org)
7) “Νόμιζα ότι ήμουνα ο μόνος που είχε την απορία, αλλά ερευνώντας στο Ιντερνετ, ανακάλυψα ότι το θέμα ανησυχεί και άλλους (τρελούς) :ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΚΛΑΙΡΗ ΚΑΤΑΣΑΝΤΩΝΗ ;Η ηθοποιός που έπαζε την "Ελένη" (σύζυγο του "Ιάσωνα" Παύλου Ευαγγελόπουλου) στο σήριαλ ΤΟ ΡΕΤΙΡΕ.Νομίζω ότι μετά το ΡΕΤΙΡΕ άνοιξε η γη και την κατάπιε ...”
Αυτά έγραφε κάποιος σ’ ένα φόρουμ (την Κλαίρη Κατσαντώνη την είχαμε ψάξει και απ’ το enteka, μάταια.) Η Ιφιμέδεια μου έδωσε το λινκ αυτού του φόρουμ: στις πέντε σελίδες του, με τρόπο ερασιτεχνικά αστείο, διαδραματίζεται ένα εύθυμο δράμα αντάξιο του Ρετιρέ. Στις πρώτες σελίδες κόσμος αναρωτιέται για τα whereabouts της ηθοποιού, αναπαράγει φήμες και ελπίδες. Και καθώς περνούν τα χρόνια (και οι σελίδες του συγκεκριμένου θέματος) το παζλ αρχίζει να ενώνεται, το μυστήριο μοιάζει να ξεδιαλύνεται – και στο τέλος η (θετική) ανατροπή!
8)

Είναι δυνατόν να είναι αληθινό; 2007, Anna Vissi Performing at the Greek Parade (Via #)
9) Bits & Pieces: trains' flipside /// Γιατί πιστεύει ο εικαστικός Μίλτος Μανέτας πως το Ίντερνετ είναι μια χώρα που μόλις ανακαλύψαμε, η νέα Αμερική; (συνέντευξη) /// Κάποτε τους παρουσιαστές πλαισίωναν οι «γλάστρες», οι οποίες παρ’ ό,τι είχαν στόμα δεν είχαν μιλιά. Τότε δεν είχαμε καταλάβει πόσο τυχεροί ήμασταν… (Κ. Βίδος: Για τους πανελίστες) /// yes /// ένα βιβλιοπωλείο "κόσμημα" στη Θεσσαλονίκη /// Quentin Tarantino’s fight with a movie reviewer during tv interview /// Μία ακόμη φορά ο Σταμάτης Φασουλής απέδειξε ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κατασκευάζει σουξέ. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό ως φιλοδοξία, γίνεται όμως ανασταλτικό όταν υπαγορεύει ολόκληρη τη δημιουργία ενός καλλιτεχνικού προϊόντος [του Κλουβιού με τις Τρελές]. Σαν καπάτσος πολιτικός που φροντίζει να πει και να δείξει κάτι για όλα τα γούστα και να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο οικοδομεί αυτό το στενάχωρο σύμπαν μικροαστικής αισθητικής που θα κερδίσει την ψήφο του «μέσου θεατή». Επιτέλους, κύριε Φασουλή! Τολμήστε! Και ας χάσετε το στέμμα... [ouch!] /// ένα μπλογκ με απίστευτο ύφος: vapsomalliades /// sounds cliche ///
10) ένα τέλειο μικρό σκαντζοχοιράκι

11)

Είναι ζωντανή. Και θα είναι στο Κύτταρο. (Απ’ τα τέλη του μήνα!)

---------------------------------------------------

!ay ees
.
.