Έντεκα της Δευτέρας [MJ]

1) Για όσους ήταν παιδιά (όχι έφηβοι, παιδιά) τη δεκαετία του ’80, ο Μάικλ Τζάκσον ήταν πιθανότατα κάτι παραπάνω από megastar.

Στα πρώτα παιδικά μου χρόνια αλλά και μέχρι και τα δέκα μου ένιωθα (και ήμουν) ένα αφελές σφουγγάρι που γνώριζε τον κόσμο με μάτια ορθάνοιχτα, τότε που όλα σχεδόν τα πράγματα γίνονταν για ‘πρώτη φορά’. Όλα γύρω μου έμοιαζαν καινούρια, συναρπαστικά, αλλόκοτα – και τα δεχόμουν άκριτα, τα απολάμβανα με παιδικό ενθουσιασμό, με χαρά και έξαψη ανείπωτη. Ο κόσμος μου είχε δοθεί κι έπρεπε να τον κατανοήσω / αποκωδικοποιήσω / ερευνήσω άμεσα, χωρίς την παρεμβολή καμίας ενήλικης killjoy λογικής.

Τότε, για μένα, ο Μάικλ Τζάκσον δεν ήταν απλός σούπερσταρ του τραγουδιού. Ήταν ένας μάγος, ένας θαυματοποιός. Τα πλακάκια του πεζοδρομίου που φωτίζονταν καθώς αυτός τα πατούσε στο πρώτο βίντεοκλιπ που είδα ποτέ στη ζωή μου (στα 4 μου). Το πώς χόρευε και έγερνε προς τα μπροστά λες και τον κρατούσε κάτι. Το ότι στο τέλος των συναυλιών του πετούσε, κυριολεκτικά πετούσε με ένα μίνι-τζετ σαν ατομική καρέκλα που 20 χρόνια μετά ακόμα δεν έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας. Οι αναφορές για τα κόλπα στις συναυλίες του: το ’87 διάβαζα με κομμένη την ανάσα στο Smash Hits πώς βρισκόταν το ένα δευτερόλεπτο στη μία άκρη της σκηνής και ένα δευτερόλεπτο μετά εμφανιζόταν στην άλλη άκρη. Που κρεμόταν απ’ τα ταβάνια, που περπατούσε, σχεδόν, στο φεγγάρι. Τα πανάκριβα βίντεοκλίπ με τα ειδικά εφέ και τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα.. Οι μυθικές εκκεντρικότητες. Τα, σχεδόν εξωγήινα, διαφημιστικά κόλπα.

2) Ήμουν χωρίς ίντερνετ την μέρα που πέθανε, (πόσο γελοίο το ότι τα περισσότερα δελτία είχαν την είδηση προς το τέλος, στις «εξωτερικές ειδήσεις») και δεν ξέρω τι αντιδράσεις υπήρξαν από ανθρώπους της γενιάς μου. Υποθέτω όμως πως -εκτός απ’ τους αιώνιους κυνικούς (βλ.: τους πιο κρυπτοευαίσθητους), ένα σωρό κόσμος, όπως κι εγώ, ξαναγύρισε στην παιδική του ηλικία με μια άλφα (απρόσμενη) συγκίνηση. Στην εποχή που ο Μάικλ Τζάκσον ήταν ο διασημότερος άνθρωπος του κόσμου, μια σταθερά του πλανήτη που διδασκόταν στο μυαλό ως κάτι δεδομένο. Ως κάτι που υπήρχε πριν και θα υπάρχει μετά. Και πάντα.

Εκκεντρικός, ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ, τρομακτικός μερικές φορές, άξιος να κουτσομπολευτεί και να κοροϊδευτεί, απ’ αυτούς που θεωρείς ότι πάντα θα επιζούν χωρίς να έχουν την ανάγκη κανενός. Απ’ αυτούς που θεωρείς ότι δεν πληγώνονται στ’ αλήθεια, ό,τι και να γίνει.

Κι ας αποκαλύφτηκαν τα μαγικά του κόλπα, κι ας ξεθώριασε η λάμψη, κι ας ξεπεράστηκαν οι τεχνολογικές του κινήσεις, για μένα ο Μ. Τζάκσον παρέμεινε ένας μάγος και θαυματοποιός της παιδικής μου ηλικίας – και αυτήν θρήνησα, σε ένα βαθμό, με το θάνατό του. Ένιωσα λίγες τύψεις που ο άνθρωπος πέθανε κι εγώ σκεφτόμουν πάλι τον εαυτό μου, εμένα μικρό, τους φίλους μου απ’ το δημοτικό, τις κοπάνες, τα σινεμά, τα ξένα μουσικά περιοδικά, τα πάρτι, τις καλοκαιρινές ντίσκο, τη δορυφορική τηλεόραση και όλα αυτά. Είναι όμως αυτές οι πρώτες εντυπώσεις της ζωής που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Και ο Μάικλ Τζάκσον με τα εξαιρετικά του τραγούδια και τα απίστευτα βίντεοκλιπ, ήρθε την κατάλληλη στιγμή στη ζωή μου, τότε που το παιδικό μου μυαλό αναζητούσε έναν θαυματουργό υπερήρωα.

Ήταν πραγματικά εξωπραγματικός.


(Και αυτό που ως παιδί θεωρούσα το πιο μαγικό, παραμυθένιο βίντεοκλίπ του ήταν το Leave Me Alone.)


3) Μόλις διάβασα το νέο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού Να Ένα Μήλο. Ήταν αφιερωμένο στο εμβληματικό βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου «Αστραδενή». Αυτοί που έγραψαν στο τεύχος φαντάστηκαν τη συνέχεια της ηρωίδας του βιβλίου και εμπνεύστηκαν απ’ αυτήν - fan fiction λέγεται αυτό απ’ ό,τι έμαθα. Πανέξυπνη ιδέα και αρκετά έξυπνα κείμενα. Επιστολές, δοκίμια, διηγήματα, ποιήματα, παραμύθια.

Ίσως το πιο ενδιαφέρον κείμενο ήταν αυτό που έγραψε ο Χρήστος Χρυσόπουλος, που παρουσιάζει και αναλύει το θέμα του fan fiction: η λίστα με τους διαφορετικούς τρόπους που μπορείς να ‘πειράξεις’ ήδη γνωστούς ήρωες σε κάνει να θέλεις να γράψεις χίλια διαφορετικά πράγματα – και μάλιστα ταυτόχρονα. Κάτι παραπάνω από εξαιρετικό ήταν και το παραμύθι της Ιωάννας Μπουραζοπούλου, μια ονειρική (θα έλεγα εφιαλτική αν δεν υπήρχε το χιούμορ μέσα της) ιστορία για την κουζίνα της συγγραφέως που πρέπει να ‘πειράξει’ την Αστραδενή. Πραγματικά τέλειο παραμύθι. Επίσης μ’ άρεσε πολύ το «Η εξέγερση ήταν το πρόσχημα» της Μαρίας Σούμπερτ, αλλά και για προσωπικούς λόγους το φοβερά συγκινητικό διήγημα του Θεμιστοκλή Πάνου.


[Ο μόνος μικρός ήρωας που θα ήθελα να δω τι έκανε μετά και πού είναι σήμερα είναι, νομίζω, ο Adrian Mole. Τι τύχη, λοιπόν, που η συγγραφέας του δεν τον εγκατέλειψε ποτέ!]

4) Τα χειρότερα των χειρότερων. [via georgakopoulos]


«Ένα online περιοδικό (από αυτά που γυρνάς τις flash “σελίδες” πάνω στην οθόνη) που περιέχει τα χειρότερα παιχνίδια, τους χειρότερους σελέμπριτι, τις χειρότερες αφίσες ταινιών, και διάφορα άλλα θέματα αυτού του είδους.» (Τέλειο! Για να το διαβάσετε πατήστε εδώ.)

5) BITS & PIECES #1:



Lena Mapa strikes back! /// Ο Δημήτρης Παπανικολάου γράφει για το «Πόσο Πάει… Η Απαγωγή του Κώστα Ταχτσή» /// Οι Έλληνες σκηνοθέτες "αντιδρούν στην κοροϊδία" και δεν στέλνουν φέτος τις ταινίες τους ούτε στο Φεστιβάλ ούτε στα Κρατικά Βραβεία. /// σακατεμένος Πίτερ Παν /// Οι Pet Shop Boys κάνουν διαγωνισμό γραφιστικής σχεδίασης: σχεδιάστε ή δείτε τα σχέδια άλλων για την τουρνέ Pandemonium /// Σκίουρος τρώει λεμόνι /// Εξαιρετικό ποστ για τους μετανάστες, στο RE:Launch. /// H κυκλική 24ωρη ζωή (τους). /// [Είναι όντως παράδοξο: "Οι αστυνομικοί συνέλαβαν τους δύο Έλληνες με την κατηγορία της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, παράνομης βίας, εξύβρισης και κλοπής και τους δύο μετανάστες με την κατηγορία της ζωοκλοπής". Για κακουργήματα οι βασανιζόμενοι μετανάστες, για πλημμελήματα οι Έλληνες βασανιστές ] /// Να και μια έκθεση που σίγουρα θα πάω: Μέχρι πριν λίγο καιρό η έκθεση «Ρότσενκο & Ποπόβα: Ορίζοντας τον Κονστρουκτιβισμό» έκλεβε τις εντυπώσεις στο Λονδίνο, στην Tate Modern. Με το που τελείωσε εκεί ήρθε (και θα μείνει για περίπου 2.5 μήνες) στο ΜΜΣΤ, στην πόλη μας! /// Μπράβο στην Ντάριλ Χάνα. /// Αύριο λήγει η θητεία του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γιώργου Σανιδά. Θα βρουν άραγε χειρότερο; /// ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΛΕΙΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΥΡΙΜΟΠΟΥΛΟΥ - και μια εξέλιξη

6) Ο Στέλιος Ρόκκος είχε διασκευάσει το Moonlight Shadows, πριν χρόνια. Το είχε πει με ελληνικούς, δικούς του στίχους. Δεν ήταν κάποια φριχτή διασκευή, τρωγόταν ας πούμε, απλά ήταν τελείως αχρείαστη. Το ίδιο απ' ό,τι κατάλαβα έκανε τώρα και με το Here Comes the Rain Again, το σπουδαίο τραγούδι των Eurythmics. Το άκουσα σ' ένα καφέ, είχε κι αυτό ελληνικούς στίχους. Δεν αναγνώριζα τη φωνή αλλά ήμουν σίγουρος πως μόνο αυτός θα είχε το θράσος να κάνει άνω-κάτω πάλι ένα παλιό, καλό, ξένο τραγούδι. Έψαξα στο ίντερνετ "ρόκκος eurythmics" και είδα ότι είχα δίκιο. Το ονόμασε ‘Βροχή’ και είναι στον τελευταίο του δίσκο. Πάλι, δεν ακουγόταν φριχτό, το Here Comes the Rain Again είναι τόσο καλό τραγούδι που ούτε η Βέρα Λάμπρου δεν θα μπορούσε να το καταστρέψει, αλλά πάλι... Δεν το βρήκα online για να σας το βάλω, αλλά δεν θα το πολυψάξω κιόλας ούτε θα ζητήσω πάλι την πολύτιμη βοήθειά σας όπως με το…

7) SIGN O’ THE TIMES

Την προηγούμενη εβδομάδα έψαχνα το (και έγραφα για το) βίντεοκλιπ του Prince, το Sign o’ the Times (1987), που δεν υπήρχε στο YouTube. Καλοί και άξιοι αναγνώστες μου το βρήκαν από αλλού και με έκαναν χαρούμενο. Είναι ένα απ' τα καλύτερα βίντεοκλιπ όλων των εποχών, νομίζω. Να το:

(αν δεν ανοίγει εκεί, δείτε το εδώ)

---

8) Ο "Ελεύθερος Τύπος" μέσα από τα πρωτοσέλιδα του.


(Εδώ. Και, να ένα απ’ αυτά. Είναι τέλειο επειδή έχει πολιτιστικό θέμα. Επίσης είναι τέλειο που μια εφημερίδα που έκανε το όνομά της με την υποκριτική της σεμνοτυφία, έχει σε μεγάλη φωτο τη Μήδεια του Παπαϊωάννου – γυμνόστηθη!)

Φυσικά μιλάμε για τα πρωτοσέλιδα των τελευταίων χρόνων, της εποχής της Γιάννας. Τέλειο (και ξεκαρδιστικό) θα ήταν ένα αφιέρωμα στα πρωτοσέλιδά στα τέλη των '80ς, τότε που η Αυριανή κι ο Ελεύθερος Τύπος (ελεύθερο ρύπο τον έλεγαν οι πασοκτζήδες, πατσαβούρα τον έλεγε ο Αντρέας) συναγωνίζονταν σε εξωφρενικά -και απαράδεκτα- πρωτοσέλιδα. Εννοείται ότι κέρδιζε η Αυριανή, ήταν πολύ πιο απαράδεκτη, και υποθέτω ότι ακόμα είναι.

Αλλά αν κι εγώ δεν βρήκα ’80ς εξωφρενικά εξώφυλλά του Ε.Τ. ο μακμάνους βρήκε κάτι καλύτερο.



Σκαναρισμένες σελίδες που αφορούν τον Ελεύθερο Τύπο, από το παραπάνω (πιο βρώμικο δε γίνεται) βιβλίο. Εδώ κι εδώ. Συναρπαστικές αφηγήσεις, καταστάσεις κωμικοτραγικές, δήθεν πατριάρχες της δημοσιογραφίας, τα κατορθώματα παλιών ιστορικών λιβελογράφων που σήμερα όμως τολμούν να κρίνουν την αξιοπρεπή εικόνα που είχε τα τελευταία χρόνια ο Ε.Τ. [+]


9) Τριάντα δημιουργοί συμμετείχαν στη διεθνή έκθεση με αφίσες στο μετρό της Πλατείας Συντάγματος και θέμα τη μετανάστευση. Διάβασα γι’ αυτήν στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που έγραψε ο Ηλίας Μαγκλίνης. Η πιο δυνατή εικόνα ήταν αυτή που είχε τίτλο «Μας παίρνουν τις δουλειές μας».



‘Η Luba Lukova, μία από τους 30 γραφίστες που συμμετέχουν στην έκθεση, Βουλγάρα με αμερικανική υπηκοότητα, που έφυγε περίπου 20 χρόνια πριν από τη χώρα της και σήμερα είναι από τις διασημότερες γραφίστριες παγκοσμίως, σχεδίασε μια αφίσα που αναφέρεται ακριβώς σε αυτό. “They take our jobs” (“Μας παίρνουν τις δουλειές”) λέει η αφίσα, και έχει μια μορφή, ζωγραφισμένη με τον χαρακτηριστικό, πανέμορφο τρόπο – σήμα κατατεθέν της, να ξεβουλώνει μια λεκάνη τουαλέτας. Η ίδια λέει: “Το poster μου σχολιάζει έναν από τους μεγαλύτερους μύθους γύρω από τους μετανάστες, ότι παίρνουν τις δουλειές των ντόπιων. Η σημερινή οικονομία είναι τόσο παγκοσμιοποιημένη, που δεν υπάρχει πράγμα που λέγεται “οι δουλειές μας”. Μια έρευνα στις ΗΠΑ δείχνει πως δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ ανεργίας και επιπέδων μετανάστευσης. Οι περισσότεροι μετανάστες συνήθως κάνουν τις πιο ανεπιθύμητες δουλειές χωρίς καν να έχουν τις κοινωνικές παροχές του κράτους που απολαμβάνουν οι ντόπιοι».’

10) BITS & PIECES #2:


/// Συλλογική κασέτα: Δώδεκα Έλληνες μουσικοί και συγκροτήματα επιλέγουν και παρουσιάζουν με δικά τους λόγια από ένα τραγούδι στο MIC.GR. Τραγούδια για την κασέτα διάλεξαν οι Κόρε.Ύδρο, η Etten, οι Sleeping Pillow, οι Pop Eye, οι Your Hand in Mine, οι La Page κ.α. Οι επιλογές τους (μαζί με την κασέτα) είναι εδώ. /// Η…«Αλληλεγγύη» (μιας) Αμαρτωλής Εκκλησίας ΚΑΙ Γιατί η Εκκλησία δεν θέλει σεξουαλική αγωγή στα σχολεία (1), από το blog Ροϊδη Εμμονές. /// Τι κάνει κάποιος όταν τα αυτοκόλλητα «Είμαι γάιδαρος» δεν αρκούν και τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα κατακλύζουν την πόλη (και κανείς δεν τιμωρεί τους οδηγούς;) Ένας Βολιώτης συνταξιούχος ξέφυγε (αλλά όχι πολύ): κατηγορείται για τριάντα εμπρησμούς ισάριθμων Ι.Χ. αυτοκινήτων και φορτηγών, που ήταν παράνομα σταθμευμένα. /// H Sarah Jessica Parker και ο Matthew Broderick αποκάλυψαν τα ονόματα των δίδυμων κοριτσιών τους: θα βαφτιστούν Tabitha Hodge Broderick η μία και Marion Loretta Elwell Broderick η άλλη (!) Τρεις ειδικοί στα παιδικά ονόματα διασημοτήτων (υπάρχει τέτοιο επάγγελμα!) σχολιάζουν τα ονόματα και δίνουν τη βαθμολογία τους… /// Καταπληκτικό ρεπορτάζ από την πιο κιτς ετήσια γιορτή της θεσνίκης, τη φιέστα του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Το Thess.gr και φέτος έχει ξεκαρδιστικό οπτικοακουστικό υλικό και πολύ ενδιαφέρουσα περιγραφή. Τα βιντεάκια με άφησαν με ανοιχτό το στόμα. /// Η συγγνώμη του Βήματος. /// "Ψυχρότητα στη συνάντηση Ερντογάν - Michael Jackson"! [Μου θυμίζει λίγο μια θεσσαλονικιώτικη εφημερίδα που λίγο καιρό είχε άρθρο για τον Hunter S. Thomson, στο οποίο τον παρουσίαζε ως ζωντανό, τουλάχιστον τρία χρόνια μετά την αυτοκτονία του (τρία χρόνια μετά!)]


11)
ΥΓ. Θαυμαστές του βγήκαν στους δρόμους πρωτευουσών του κόσμου. Κάποιοι είχαν κασετόφωνα μαζί τους, τους είδα στα δελτία ειδήσεων. Άλλοι δεν είχαν, και τραγουδούσαν μόνοι τους, δυνατά, μαζί, χορεύοντας. Το Bad, το Billy Jean, το Man in the Mirror.
Παρά το εμφανές σοκ τους δεν πολυέκλαιγαν, δεν έχαναν το χρόνο τους θρηνώντας. Οι άνθρωποι αυτοί χόρευαν, ξέδιναν, γελούσαν, φώναζαν. Τιμούσαν αυτόν που θαύμαζαν με τον πιο δυνατό, τον πιο συγκινητικά ζωντανό τρόπο.

Μια τέτοια τιμή θα την ήθελε ο κάθε τραγουδιστής και αυτός την είχε: Χιλιάδες κόσμου στο δρόμο, να χορεύουν και να τραγουδούν. Και για ένα λεπτό να ξεχνούν τη λύπη τους που τον έχασαν, για τον απλούστατο λόγο πως η χαρά τους που αυτός υπήρξε, ήταν μεγαλύτερη.

Εξ ου και η γιορτή.

--------------------------------------------------------


gnivirdnoom
.
.