Έντεκα (για το τέλος του καλοκαιριού)

[iloveathens]

1) Μπορεί το blog να βρίσκεται σε κάποιο είδος διακοπών, εγώ όμως είμαι στην πόλη και σκέφτομαι πως το καλοκαίρι τώρα τελειώνει. Για όλους εκτός από εμένα – που τώρα όλα αρχίζουν.
Σε μια εβδομάδα που θα έχω τελειώσει τελείως (πιο τελείως δε γίνεται) από δουλειές θα πάμε επιτέλους διακοπές. [Και θα αρχίσω και τη νέα σεζόν (παύλα σχολική χρονιά) του enteka.]
Κρατιέμαι να μην πω ‘Καλό Καλοκαίρι’, γιατί υποθέτω πως κάτι τέτοιο, τέτοια εποχή, θα ήταν ακόμη πιο εκνευριστικό κι απ’ το να πεις ‘Καλό Χειμώνα’.

[Η ζωή είναι πια σχετικά χαλαρή: προσπαθώ να κοιμάμαι πολύ - και τα μεσημέρια αν γίνεται, οργανώνω τα ανοργάνωτα - για πιο μετά. Προσπαθώ να μην έχω πρόγραμμα, να μην ελέγχω. Για πόσο θα πάμε διακοπές, αναρωτιέμαι, για όσο θέλουμε, μέχρι να βαρεθούμε, απαντώ. Ήταν η Α,μπα? εδώ για π/σ/κ/δ, βλέπαμε ριάλιτι, γελούσαμε, στήναμε μια νέα στήλη της (τα Βιονικά Αυτιά), μαγείρευαν (οι άλλοι) και έτρωγα εγώ. Και έπινα κάτι περίεργα, πολύχρωμα, γλυκά ποτά. Και βλέπαμε άφωνοι το τριήμερο porno for pyros απ' την ΒΑ Αττική. (ούτε μία παραίτηση, κλασικά, ούτε μία συγνώμη.)
Α, πήγαμε και στο 15λεπτο preview του Avatar σε 3D την Παρασκευή, αγχωθήκαμε αν θα βρούμε θέση και σκεφτόμασταν να πάμε ώρες πριν την έναρξη, αλλά τελικά ήμασταν εμείς κι εμείς στο σινεμά. Χτες είδα σε όνειρο ότι είχαμε πάει στο preview μιας πρωτοποριακής ταινίας κινουμένων σχεδίων: η οθόνη ήταν η μεγαλύτερη του κόσμου κι εκεί που καθόμουν ήταν πολύ άβολα, υπήρχε κίνδυνος να πέσω προς τα κάτω, λες και η γιγάντια αίθουσα ήταν χτισμένη σε γκρεμό. Ο ήχος του ξυπνητηριού ενσωματώθηκε στο όνειρο και, δευτερόλεπτα πριν συνειδητοποιήσω πως έπρεπε να ξυπνήσω, η ταινία τελείωσε άρον-άρον με παρανοϊκούς τίτλους τέλους που τρέχαν σαν τρελοί. ]

Ο ήχος του ξυπνητηριού. Να ένας ήχος που δε θα μου λείψει καθόλου από δω και πέρα…
.
2) Το τραγούδι του καλοκαιριού (μου)

Για την Little Boots [aka ‘ελπίδα της ποπ’] έχω γράψει πολλές φορές. Το νέο της τραγούδι μόλις μπήκε στο τοπ-10 της Αγγλίας και το βάζω εδώ γιατί τυχαίνει να είναι ένα καλοκαιρινό ποπ διαμάντι.

3) O δίσκος του καλοκαιριού (μου)

Αυτό είναι το Summer απ’ το νέο δίσκο των Marsheaux (του θηλυκού, ποπ ντουέτου απ' τη Θεσ/νικη με την ευρωπαϊκή αναγνώριση) που λέγεται Lumineux Noir και είναι ακριβώς όπως έπρεπε να είναι και τον ακούγαμε εκείνες τις μέρες που οδηγούσα προς τη θάλασσα.
(+breakthrough )


4) ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΠΡΙΝ: Εναλλακτική πραγματικότητα
(Απ’ τα πιο ενδιαφέροντα -αληθινά- πράγματα που διάβασα τελευταία.)

Στις 20 Ιουλίου του 1969, ο Neil Armstrong και ο Edwin "Buzz" Aldrin θα γίνονταν οι πρώτοι άνθρωποι που θα πατούσαν στο φεγγάρι. Όμως, κάτι πήγε στραβά. Η αποστολή τινάχτηκε στον αέρα και οι δύο αστροναύτες έχασαν τη ζωή τους. Το ίδιο βράδυ, καθώς ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την τραγική εξέλιξη της ιστορίας, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον διάβασε αυτόν τον λόγο.

5)
Καλοκαίρι στο Βήμα της Κυριακής: Ο Αυγουστίνος Ζενάκος ανέτρεξε στη μοντέρνα τοπιογραφία κι επέλεξε μερικά απ' τα πιο μαγευτικά (καλοκαιρινά) ζωγραφικά έργα. Οι 15 εικόνες για το καλοκαίρι έπιασαν επτά ολόκληρες σελίδες του Βήματος, πράγμα πολύ ωραίο. Η πιο πρόσφατη εικόνα ήταν η υπέροχη "Μεγάλη Οικογένεια" του Μαγκρίτ (πάνω) απ' το 1963.

Αυτό που πρόσεξα όμως ήταν το πόσο ωραία τυπώθηκαν οι ζωγραφιές στις σελίδες της εφημερίδας. Έφαγα όλο το πρωί ψάχνοντας στο ίντερνετ τα έργα και πουθενά δε βρήκα το χρυσό πάνω στη θάλασσα του Σινιάκ ή τα αχνά και πανέμορφα χρώματα που φαίνεται να έχει στο Βήμα ο πίνακας του Σερά "Πορτ Αν Μπεσέν".


(νάτος, απ’ το ίντερνετ)

Φυσικά και στις σελίδες της εφημερίδας μπορεί να μην πέρασαν τα τελείως αυθεντικά χρώματα, και αν προσπαθούσα να σκανάρω τις σελίδες της η εικόνα θα άλλαζε κι άλλο, οπότε θα άνοιγε μια μπενγιαμινική συζήτηση για την αναπαραγωγή, την αύρα, για το τι γίνεται όταν η αναπαραγωγή δείχνει πιο όμορφη απ' το αυθεντικό κλπ, συζήτηση που έχω βαρεθεί να κάνω.

Βάζω κι εγώ έναν επιπλέον:

Van Gogh - Summer Evening, June1888.

6) Myconos Sucks, αυτό το ξέρουν όλοι (ένα κείμενο του περιοδικού 01 πριν 15 καλοκαίρια)
7) ΔΙΑΚΟΠΗ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ


-

-

(κι άλλες?)

8) Η πιο τέλεια καλοκαιρινή εντεκάδα φτιαγμένη από τον stereo (ως απάντηση στο προηγούμενό μου ποστ για τα καλοκαιρινά Νο1 της Αγγλίας στα ‘80ς.)
9) Μια σειρά που είναι αστεία ακριβώς επειδή δεν είναι καθόλου αστεία.

Πρώτο καλοκαίρι χωρίς Ρετιρέ και για να μην υπάρξουν τίποτα συμπτώματα στέρησης βάζω ένα απίθανο τρέιλερ που προσπαθεί με υποχθόνιο μοντάζ να κάνει το Ρετιρέ να μοιάζει όντως αστείο.

10)


Η ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.



Ως συνέχεια (ή ως επανάληψη with a twist) την Ανοιξιάτικης Ιστορίας.



Περίληψη προηγουμένου: Η Καλοκαιρινή Ιστορία είναι ένα απ’ τα πιο όμορφα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία που έχω δει ποτέ. Η Jill Barklem είναι μια βρετανίδα συγγραφέας-εικονογράφος (γεν. 1951) που έγινε γνωστή χάρη στη σειρά βιβλίων Brambly Hedge - στα ελληνικά η σειρά μεταφράστηκε ως Βατομουριά. Στη Βατομουριά της ζουν δεκάδες ποντικάκια και οι περιπέτειές τους καταγράφονται σε (τουλάχιστον τέσσερα) βιβλία για τις εποχές του χρόνου. Ανοιξιάτικη Ιστορία, Καλοκαιρινή Ιστορία, Φθινοπωρινή Ιστορία, Χειμωνιάτικη Ιστορία.



Οι ζωγραφιές της Jill Barklem ήταν ίσως η πρώτη μου επαφή με την τέχνη. Πραγματικά, θεωρώ τις εικόνες της, με τις αραχνοΰφαντες μαξιμαλιστικές λεπτομέρειες και τις χρωματιστές ναΐφ αντανακλάσεις τους, αληθινά έργα τέχνης.



Με ξετρελαίνουν όλες οι σκηνές με τις κατοικίες των ποντικιών στο εσωτερικό του κορμού της Βατομουριάς, μια καμπυλωτή πολυκατοικία ζωγραφισμένη με διάθεση ασφυκτικής εκμετάλλευσης όλου του χώρου.


(αντίο καλοκαίρι, και του χρόνου ακόμα καλύτερα!)


11) FLASHBACK - 20 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΠΡΙΝ

Απ’ το καλοκαίρι του 1989 θυμάμαι:



Ότι ήμουν έντεκα χρονών. /// Την αγωνία για το αν θα γίνουν τελικά νέα, ιδιωτικά κανάλια (και τη φήμη για το κανάλι του Κόκκαλη που θα λεγόταν Νέα Τηλεόραση). /// Πρωτοσέλιδα απ’ το γάμο Αντρέα-Μιμής με τίτλο «Το Πήρε το Κορίτσι!». /// Τις εκλογές του Ιουνίου υπό το βάρος του σκανδάλου Κοσκωτά, τη μη αυτοδυναμία, το βλέμμα στο πρόσωπο των αριστερών συγγενών μου όταν ο ΣYΝ έκανε την κυβέρνηση Τζαννετάκη με τη ΝΔ. /// Τις επιτυχίες των Stock Aitken & Waterman. /// Την «ΚΑΘΑΡΣΗ» (αυτή ήταν η λέξη-κλειδί εκείνου του καλοκαιριού που χρόνια μετά θα έμενε στην ιστορία ως το καλοκαίρι του Βρώμικου ’89). /// Το θάνατο του Αγιατολάχ Χομεϊνί. /// Τα φώτα στο Παρίσι για τον εορτασμό των 200 χρόνων της Γαλλικής Επανάστασης. /// Τα βίντεο-κλιπ στα δορυφορικά κανάλια (και την πρεμιέρα του Cherish). /// Τον FM 101 στο ραδιόφωνο, το Πορτοκαλί Πορτοκάλι και το Τι Ακούει η Θεσσαλονίκη. /// Την παραπομπή Παπανδρέου, Κουτσόγιωργα και λοιπών στο Ειδικό Δικαστήριο. /// Τη δίκη της εταιρίας δολοφόνων. /// Κάτι που λεγόταν «Γιουγκοσλαβικό Καλαμπόκι». /// Την αναμονή για την ταινία Batman (και τον σχετικό δίσκο του Prince) αλλά και τα αυτοκόλλητα Batman που μου έπαιρνε ο μπαμπάς απ’ το περίπτερο.

Κυρίως όμως θυμάμαι ότι μετακομίσαμε απ’ την Αρετσού στο Καραμπουρνάκι. Η μετακόμιση έγινε εξ ολοκλήρου απ’ τους γονείς μου, την περίοδο που εγώ ήμουν για μία εβδομάδα στο σεμινάριο-τουρνουά εκμάθησης μπάσκετ της ΧΑΝΘ (!). Κοιμόμουν στη γιαγιά μου στο κέντρο εκείνες τις ημέρες κι όταν το τουρνουά τελείωσε πήγα για πρώτη φορά στο νέο μας σπίτι. Η πολυκατοικία είχε ασανσέρ, το σπίτι ήταν ολοκαίνουριο και μεγάλο, είχα επιτέλους δικό μου δωμάτιο που ήταν μεγάλο και είχε θέα σ’ ένα παρκάκι.

Το καλοκαίρι του 1989, έμπαινα με ορθάνοιχτα μάτια σ’ ένα νέο υπέροχο περιβάλλον και πίστευα πως η ζωή από κει και πέρα θα ήταν τέλεια - το μέλλον έμοιαζε λαμπρό.
Και τώρα, είκοσι χρόνια μετά, το μόνο που θέλω είναι να νιώσω όπως εκείνη τη μέρα, όπως εκείνο το καλοκαίρι.


--------------------------------------------------------



(όμως το blog θα είναι εδώ!)
.
.
.