Η ξαδέρφη μου ήταν το οργανωτικό μυαλό. Εγώ, ως μικρότερος δεχόμουν και ακολουθούσα. Η μυστική μας ομάδα ήταν βασισμένη στους Μυστικούς Εφτά και στις περιπέτειες του Πουαρό και της Μις Μαρπλ. Λεγόμασταν «Τα Σκιουράκια», απ’ τους ήρωες Τσιπ και Νταίηλ, ιστορίες των οποίων εμφανίζονταν πότε-πότε στα Μίκυ Μάους. Εγώ ήμουν ο Τσιπ και η Μαρία ο Νταίηλ.
Κάθε καλοκαίρι στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, στο εξοχικό μας, καταφέρναμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως κάποιο μυστήριο συνέβαινε κάπου εκεί κοντά. Και για να το αντιμετωπίσουμε ήμασταν πάντα σε επιφυλακή. Κάναμε προπόνηση στο μπάσκετ και το τρέξιμο, αγοράζαμε φτηνά κιάλια, κλέβαμε προμήθειες απ’ τα ψυγεία των δικών μας. Πάντα ήμασταν έτοιμοι να εξαφανιστούμε στο δάσος κυνηγώντας τους κακούς (τους οποίους συνήθως είχε εφεύρει ο ένας, ο άλλος το πίστευε ειλικρινά).
Σύμμαχός μας ήταν και το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών (το οποίο σύμφωνα με τον Νταν Ρόσα γράφτηκε από τους φύλακες της χαμένης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, περισσότερα εδώ). Οι Χιούι, Λιούι, Ντιούι, τα ανιψάκια του Ντόναλντ, το χρησιμοποιούσαν σε κάθε περιπέτεια - το άνοιγαν και σε δευτερόλεπτα είχαν την απάντηση: έβρισκαν το όνομα και τις ιδιότητες ενός σπάνιου φυτού, μάθαιναν πώς να προστατευτούν απ’ την καταιγίδα, ανακάλυπταν πληροφορίες για τους πάντες και τα πάντα. (Τώρα ένα τέτοιο βιβλίο θα λεγόταν απλώς «λάπτοπ με wifi σύνδεση».)
Με το που βρήκαμε έναν απ’ τους τόμους στο σούπερ μάρκετ του χωριού, εξασφαλίσαμε απ’ τη γιαγιά και τον παππού τα χρήματα –δεν ήταν δύσκολο, μας έδιναν λεφτά «για μια σοκολάτα» κάθε φορά που μας έβλεπαν, και μάλιστα μας έδιναν και οι δύο σχεδόν ταυτόχρονα, κρυφά απ’ τον άλλο, προφανώς λόγω κακής συνεννόησης.
Απομνημονεύσαμε τα κόλπα του βιβλίου και περιμέναμε την περιπέτεια να έρθει στην αγκαλιά μας…
Δεν ήρθε κι έτσι αναγκαστήκαμε να υποκριθούμε ότι το σπίτι απέναντι απ’ το εξοχικό μας ήταν «πολύ ύποπτο». Όταν ξυπνούσε η Μαρία της έλεγα πως η παρακολούθηση που είχα κάνει είχε δείξει πως δύο ίδιοι άνθρωποι (ο δολοφόνος και ο σωσίας του;) μπαινόβγαιναν στον κήπο του όλο το πρωί. Μετά τη δική της παρακολούθηση η ξαδέρφη μου έλεγε πως είδε με τα κιάλια αυτούς τους δύο να κρατούν ένα μεγάλο διαμάντι προς τον ήλιο.
Ένα κι ένα κάνει δύο. Αποφασίσαμε πως οι «Σκίουροι» έπρεπε να ψάξουν το θέμα: ένα μεσημέρι που το αυτοκίνητο έλειπε φτιάξαμε την τσάντα μας. Φακός, μαγνητόφωνο, φωτογραφική μηχανή, χανζαπλάστ – και το βιβλίο των Μικρών Εξερευνητών. Ήταν ίσως η πιο έντονη στιγμή της ζωής μας.
Πηδήξαμε πάνω απ’ το φράχτη. Ήμασταν μέσα στον κήπο του περίεργου σπιτιού (στο οποίο, στην πραγματικότητα, έμενε ένας απλός γεράκος). Εγώ κατέγραφα στο ογκώδες μαγνητόφωνο κάθε τι που βλέπαμε, μια γόπα τσιγάρου, ένα περιοδικό ανοιχτό στη σελίδα με τα ζώδια, μια φθαρμένη σαγιονάρα. Ταυτόχρονα η Μαρία άρχισε να βγάζει φωτογραφίες το εσωτερικό του σπιτιού. Σκεφτήκαμε ότι ίσως θα μπορούσαμε να ανοίξουμε την πόρτα: υπήρχε ένα κόλπο των Μικρών Εξερευνητών που έλεγε πώς να ρίξεις το κλειδί απ’ την κλειδαρότρυπα πάνω σε κομμάτι χαρτιού που είχες βάλει κάτω απ’ την πόρτα.
Καθώς το κάναμε αυτό ακούστηκε ένας θόρυβος. Το αυτοκίνητο είχε επιστρέψει. Τρέχοντας, κάναμε το γύρο του σπιτιού ψάχνοντας μέρος να κρυφτούμε, αλλά ήταν πια αργά. Ακούσαμε μια φωνή πίσω μας, κάποιος πλησίαζε, κάποιος μας φώναζε – πιθανότατα ο σωσίας του φονιά που είχε κλέψει το μεγαλύτερο διαμάντι του κόσμου. Δεν είχαμε χρόνο πια να κρυφτούμε. Σκαρφαλώσαμε στον πίσω φράχτη και την τελευταία στιγμή πηδήξαμε έξω. Ακούσαμε τα ονόματά μας. Γυρίσαμε στο σπίτι τρέχοντας σαν τρελοί και δεν τολμήσαμε να ξαναπλησιάσουμε εκεί.
Παρ’ όλα αυτά το επόμενο καλοκαίρι συνεχίσαμε με νέα όρεξη τις εξερευνήσεις και τις περιπέτειες – και, τελικά, δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο που, δεκαετίες μετά, θα ξεκινούσα να γράφω αυτά τα βιβλία.
[Αυτά που έμειναν από εκείνη την ιστορία είναι μερικές κιτρινισμένες φωτογραφίες που δείχνουν το σπίτι από έξω (και εμάς να παίρνουμε εναλλάξ αστείες, ηρωικές πόζες) και ένα βιβλίο, απ’ το οποίο διάλεξα και σκανάρισα έντεκα σελίδες με -άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο- χρήσιμες συμβουλές και κουφά παιχνίδια, όλα ιδανικά για βαρετές φθινοπωρινές μέρες...]
----------------------------------------------------
(ΕΝΑ)
(ΔΥΟ)
(ΤΡΙΑ)
(ΤΕΣΣΕΡΑ)
(ΠΕΝΤΕ)
(ΕΞΙ)
(ΕΠΤΑ) [μεγάλο]
(ΟΚΤΩ)
(ΕΝΝΙΑ)
(ΔΕΚΑ) [μεγάλο]
(ΕΝΤΕΚΑ) [μεγάλο]
.
.
.
.
Posts
10 comments:
αα! κι μείς είχαμε ένα παρόμοιο σχήμα στη δημοτικό μαζί με το βασίλη και τον ηλία που έτρωγε μύξες μανιακά. επιρροές από τέσσερις φίλους/μύστικους εφτά, είχα μόνο εγώ αλλά οι άλλοι είχαν τη δράση οπότε υπήρχε μια ισορροπία. είχαμε εντοπίσει ένα φορτηγάκι που σίγουρα σίγουρα είχε ναρκωτικά.. ήταν εγκαταλειλημένο κάπου στη γειτονιά. κάθε μέρα περνούσαμε συλλέγαμε στοιχεία από γύρω, παρακολουθούσαμε ποιος θα πάει εκεί, ποιος περνάει απ έξω. υπήρχε ένα σενάριο ότι κάποιο κόκκινο αμάξι παρακολουθούσε το φορτηγό. τελικά μετά από μέρες το βρίσκουμε με σπασμένο το πίσω τζάμι. μεγάλη μέρα, σενάρια άπειρα όπως νιώθεται όλη. το βράδυ αποστολή να μπούμε μέσα. συγκίνηση και περισυλογή. πήραμε ότι βρήκαμε και τρέξαμε σε μια παρακείμενη αυλή. τα στοιχεία ήταν πολύ άσχετα, μάλλον τα βαριά ναρκωτικά τα χαν πάρει αυτοί με το κόκκινο αμάξι δγιάολε, αλλά πάρα ταύτα μπορέσαμε να δέσουμε αρμονικά στην ιστορία τα πλαστικά άγνωστης ταυτότητας αντικείμενα καθώς και το φακελάκι με το ύποπτο ροζ χρώματος περιεχόμενο. οκ αυτό ήταν φρουί ζελέ, αλλά στα πειράματά που κάναμε ανακαλύψαμε ότι μπορεί να ξεράνει ένα λουλούδι σε μια γλάστρα. είναι κάτι που το κάνει το συνηθισμένο φρουί ζελέ αυτό??. όταν επιστρέψαμε στο φορτηγάκι αποφασίσαμε ότι αν θέλουμε να προχωρήσει η έρευνα έπρεπε να οπωσδήποτε να τσεκάρουμε το διπλανό εγκαταλελημένο σπίτι. εκεί στη πίσω αυλή μας περίμενε ο θησαυρός. ΤΣΟΝΤΕΣ. σε όλη τη πλαγιά που εκτίνονταν πίσω απ το σπίτι (τώρα έχει κτιστεί) υπήρχαν διάσπαρτες κρυμμένες τσόντες. Ε λοιπόν η νέα αποστολή ήταν πραγματικά πολύ πιο τσάλεντζινγκ. έπρεπε να βρούμε ΟΛΕΣ τις τσόντες. και φυσικά να βρούμε ένα ασφαλές μέρος να τις κρύψουμε. με αυτές τις τσόντες ασχολήθηκε πολύς κόσμος απ τη τάξη, απ τη γειτονιά. τελικά κάποιος από τους αλήτες που μοιραστήκαμε το μυστικό μας τις έκλεψε. μάλλον δλδ γιατί μπορεί να της πήρε κι αυτός με το κόκκινο αμάξι που μας παρακολουθούσε όλο το καιρό
(αν και το ξέρεις από πρώτο χέρι)
αυτό ήταν συναρπαστικά συναρπαστικό!
Καλημέρα,
Ναιαιαιαια!!!!!Είχα και 'γω το βιβλίο (α) των Μικρών Εξερευνητών!Αγαπημένοι μου τόμοι ήταν αυτοί, που είχαν στο εξώφυλλο τον Κύρο και αναφερόταν σε εφευρέσεις κλπ.
Η παιδική αυτή εγκυκλοπαίδεια μάλλον ήταν από την Γαλλία, ενώ ο Έλληνας εκδότης της φαίνεται ότι δεν είχε συνεννοηθεί με τον εκδότη των περιοδικών (εκτός εάν πρόκειται για μεταφραστική αστοχία). Για αυτό και το Πικσού, αντί για Σκρούτζ. Εννοείται ότι μικρός είχα βασανιστεί πολύ για να καταλάβω, τί ήταν ο Πικσού!!!
Θυμήθηκα τώρα ότι ήταν από το βιβλίο των μικρών εξερευνητών, που πρωτοάκουσα για την Esperanto, ενώ αναρωτιέμαι εάν οι "Σκίουροι" συνεννοούνταν μεταξύ τους με την νοηματική των Ινδιάνων, που υπήρχε επίσης σε κάποιον από τους τόμους :-)
Είχα την εντύπωση ότι οι Στε βασίζονταν σε εσένα και την αδελφή σου. Τουλάχιστον έτσι άφηναν να φανούν βιβλιοκριτικές κλπ.
έλεγα στους γονείς μου να μου πάρουν κ μου έλεγαν πως δεν υπάρχει(!).
το Βιβλίο, πατίνια κ τζι-αι-τζο είναι τα μεγάλα μου παιδικά απωθημένα :-(
thoughtsofashy, σωστό αυτό με την μετάφραση απ' τη γαλλική έκδοση, μάλιστα είχε και κάποια κόλπα ή φυτά ή πράγματα που μου έμοιαζαν τελείως εξωγήινα τότε, τώρα καταλαβαίνω γιατί. Έμπνευση για τους Στε πήρα από παντού, για τη σχέση και την καθημερινότητά τους πιο πολύ απ' τη ζωή με την αδερφή μου, για τις περιπέτειες πιο πολύ απ' τα καλοκαίρια :)
κούνελος, ποτέ δεν είναι αργά!
Έντεκα, τι συγκίνηση!. Δεν ζούσα χωρίς μικρούς Εξερευνητές. (Αυτό με το φιλμ και τα μήλα προσπάθησα να το κάνω.)
Εννοείται πως είχα και μυστική ομάδα, που πίναμε λεμονάδες, κάναμε παρακολουθήσεις, εντοπίζαμε μυστήρια κτλ.
Ευχαριστώ πολύ που έβαλες το όνειρο μου με τη Μαντόνα (και έδωσες λινκ).
Αν θέλεις μπορείς να έρθεις σε μια μυστική γευσιγνωσία σοκολάτας που οργανώνω για τις αρχ;΄ες του Νοέμβρη. Θα σου στείλω πρόσκληση.
Πώ πω τι μου θύμισες τώρα... απίστευτες ώρες με τα βιβλία των Μ.Ε. Και τώρα που τα ξαναβλέπω, νομίζω ότι είναι δύο-τρία που έχω κρατήσει στο πατρικό.
Υ.Γ. Το κρεμαστό σφoυγγάρι κήπος μου θυμίζει τους κάθετους κήπους που έχουν αρχίσει να "ξεφυτρώνουν" σε διάφορες πόλεις! Πόσο μπροστά από την εποχή τους ήταν? :-P
Κι εγώ τα είχα, εννοείται, και μου άρεσαν παρα πολύ! με τα ξαδέρφια μου είχαμε επισης μυστικη ομάδα αλλά το μόνο που θυμάμαι τώρα από περιπέτειες είναι ότι ειχαμε πολιτογραφήσει το χάμστερ μου ελληνίδα:):)
θυμαμαι οτι παντα απορουσα, πως διαολο κουβαλουσαν ολους αυτους τους τομους, και ειχαν παντα μια απαντηση για το καθετι; :)
:) σε όλους
Post a Comment