Έντεκα φλασμπακ [ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1989]

(Σήμερα, αντί άλλου ποστ, ένα κείμενο μου γραμμένο για το εορταστικό τεύχος 20 χρόνων της ΠΑΡΑΛΛΑΞΗΣ. Μια πρόχειρη ανασκόπηση της περιόδου, τότε που η «Π» ένα απ’ τα πρώτα free-press της Ελλάδας, κυκλοφόρησε το πρώτο του τεύχος στη Θεσσαλονίκη...)


Νοέμβριος του 1989.



Οι εφημερίδες έκαναν 50 δραχμές, ο Καραμανλής (senior) έλεγε ότι η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, οι εκλογές έβγαζαν Oικουμενική, ο Κοσκωτάς ήλπιζε ότι θα τη γλιτώσει, η ιδιωτική τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα και το Τείχος του Βερολίνου έπεφτε με πάταγο. Την περίοδο που κυκλοφόρησε η πρώτη 'Παράλλαξη' συνέβησαν ένα σωρό πράγματα και όλα είχαν κοινούς παρονομαστές τον σουρεαλισμό αλλά και την ελπίδα…


ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ



Η υπόθεση Κοσκωτά πρέπει να γίνει ταινία: σκάνδαλα, υποκλοπές, πάμπερς, διαφυγή στη Λατινική Αμερική, δίκες, έξαλλα εξώφυλλα Ελεύθερου Τύπου και Αυριανής, σάτιρα του Χάρρυ Κλυνν. Το «Βρώμικο ’89» τα είχε όλα - ακόμα και συγκυβέρνηση της Ν.Δ. με το Συνασπισμό (που μόλις είχε ιδρυθεί απ’ τους Φλωράκη και Κύρκο). Η κυβέρνηση της «Κάθαρσης» με πρωθυπουργό τον Τζανετάκη παρέμεινε στην εξουσία μέχρι και τις εκλογές του Νοεμβρίου.



Άλλα πράγματα που έγιναν μέχρι τότε: ο (πατέρας) Τζορτζ Μπους έγινε πρόεδρος των ΗΠΑ, εγκαινιάστηκε η γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου, τα παιδάκια (όταν δεν έπαιζαν game boy και Atari) ήθελαν να μιμηθούν τον Τόμπρα του ΟΤΕ και διοργάνωναν τις δικές τους αυτοσχέδιες υποκλοπές, ο Γκορμπατσώφ έγινε πρόεδρος της ΕΣΣΔ, η 17 Νοέμβρη πήγε να σκοτώσει τον Πέτσο, πέθαναν οι Αγιατολάχ Χομεϊνί και Γιάννης Τσαρούχης, έγινε φοιτητική εξέγερση στην πλατεία Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου (3.600 νεκροί!), καταδικάστηκαν τα μέλη της Εταιρίας Δολοφόνων, ο Παπανδρέου το πήρε το κορίτσι και ο γάμος του με τη Δήμητρα Λιάνη ήταν σε όλα τα έντυπα…



Εν μέσω αυτής της σουρεαλιστικής ατμόσφαιρας μπήκε και ο Νοέμβρης του 1989 που θα έφερνε (εκτός απ’ το πρώτο τεύχος της Παράλλαξης) διάφορες κοσμοϊστορικές ή και απλώς κουφές αλλαγές…


ΕΚΛΟΓΕΣ



Στις αρχές Νοέμβρη του 1989 οι εξελίξεις τρέχουν σαν τρελές. Στην Ελλάδα η προεκλογική περίοδος είναι μία απ’ τις πιο άγριες και πολωτικές που έχει δει η χώρα. Είχε προηγηθεί και η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη (τέλη Σεπτέμβρη) απ’ την 17 Νοέμβρη – στην φωτο πάνω η είσοδος της πολυκατοικίας που στεγαζόταν το γραφείο του, την ημέρα της δολοφονίας του.

Την ίδια ώρα που ακούγεται το Κάρμινα Μπουράνα και ο Ανδρέας μιλάει στην πλατεία της Χανθ (3/11) ο Μητσοτάκης εμφανίζεται ως ο απόλυτος κουλτουριάρης και αντί για κεντρική προεκλογική συγκέντρωση διοργανώνει μεγάλη συναυλία στο Ολυμπιακό με τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη και τον Ξαρχάκο. (Μόλις είχε κυκλοφορήσει βιογραφία του Μητσοτάκη με θερμό πρόλογο του Μίκη Θεοδωράκη.)



Οι εκλογές της 6ης Νοεμβρίου δίνουν 46,4% στη Ν.Δ. αλλά όχι αυτοδυναμία. Για δεύτερη φορά -παρά τρίχα, για 3 έδρες- ο Μητσοτάκης δεν καταφέρνει να γίνει πρωθυπουργός. Οι εκλογές όμως φέρνουν και νέο αίμα στο κοινοβούλιο. Οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί βγάζουν μία βουλευτή, τη Μαρίνα Δρίζη που, απ’ ό,τι θυμάμαι ήταν αρκετά μαχητική. Οι Οικολόγοι Εναλλακτικοί δεν κράτησαν και πολύ – θα περνούσαν δύο δεκαετίες μέχρι να ξαναεμφανιστεί οικολογικό κόμμα με σχετικά υψηλό ποσοστό.


Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ

Δίνεται πάλι εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στη Ν.Δ. και προς γενική κατάπληξη όλα τα κόμματα αποφασίζουν να συνεργαστούν. Η οικουμενική κυβέρνηση είναι γεγονός. Μητσοτάκης, Παπανδρέου και Φλωράκης φωτογραφίζονται χαμογελαστοί (αλλά όχι αγκαλιασμένοι) και προσπαθούν να σκεφτούν κάποιον σημαντικό άνθρωπο για πρωθυπουργό. Τελικά ο Μητσοτάκης προτείνει και ο Παπανδρέου αποδέχεται τον ακαδημαϊκό (και χειμερινό κολυμβητή!) Ξενοφώντα Ζολώτα.



Στις 22/11 η Ελευθεροτυπία ανακοινώνει την είδηση στο πρωτοσέλιδό της: «Ένας 75χρονος κι ένας 80χρονος επέλεξαν για πρωθυπουργό έναν 90χρονο!» (Που να φανταζόμασταν ότι, τελικά, ο Ζολώτας θα ζούσε μέχρι και το 2004!)

Ο όρος ‘δεινόσαυρος’ παίζει πολύ, όπως στη φράση «όλοι μας οι πολιτικοί είναι δεινόσαυροι και πρέπει να μπούνε σε γηροκομείο.» Και σαν να μην έφταναν αυτά, την ίδια μέρα ανακοινώνεται πως ο νέος πρόεδρος της Βουλής θα είναι ο Αθανάσιος Τσαλδάρης (περίπου 70 ετών), ο οποίος τουλάχιστον ήταν δέκα χρόνια νεότερος από τον Γιάννη Αλευρά που ήταν πρόεδρος επί Πασόκ.


WIND OF CHANGE

Στις αρχές του Νοέμβρη, η κομμουνιστική κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας αδυνατούσε πλέον να ελέγξει τους πολίτες που διέφευγαν στη Δύση μέσω τρίτων, σοσιαλιστικών χωρών. Εξαιτίας της γενικής κατακραυγής το κόμμα αποφασίζει να ανοίξει κάποια σημεία του Τείχους του Βερολίνου και η είδηση ανακοινώνεται στην τηλεόραση στις 9 Νοεμβρίου. Ακολουθεί χαμός – τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο.



Μετά την πτώση του Τείχους ακολούθησε ένα ντόμινο εξελίξεων σε χώρες όπως η Βουλγαρία και η Τσεχοσλοβακία. Μόνο ο Ρουμάνος ηγέτης Νικολάϊ Τσαουσέσκου αγνοεί τον άνεμο της αλλαγής και στις 20 Νοεμβρίου απορρίπτει οποιαδήποτε μεταρρύθμιση στη χώρα του. (Πιθανότατα λέει και «Μόνο πάνω απ’ το πτώμα μου!»)

Άσχετα όμως απ’ τις αλλαγές στις κομμουνιστικές χώρες, το προοδευτικό κομμάτι του πλανήτη μοιάζει να ξυπνάει, να απαιτεί και να πετυχαίνει πράγματα. Εκείνη την περίοδο η Δανία γίνεται η πρώτη χώρα του κόσμου που αναγνωρίζει στους γκέι ίσα δικαιώματα θεσπίζοντας τον πολιτικό γάμο για άτομα του ίδιου φύλου. Η ανάδειξη στην προεδρία της Τουρκίας του Τουργκούτ Οζάλ δίνει ελπίδα στους συμμάχους (αλλά και στους γείτονες) της χώρας, μιας και ήταν ο πρώτος πρόεδρος απ’ το 1960 που δεν ήταν στρατιωτικός. Η προστασία των δασών του Αμαζονίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα μπαίνουν στην ατζέντα. Τέλος στις 7 Νοεμβρίου οι Αμερικανοί εξέλεξαν τον πρώτο μαύρο κυβερνήτη σε πολιτεία τους αλλά και τον πρώτο μαύρο δήμαρχο της Νέας Υόρκης. Κάποιοι λένε πως η μέρα που θα εκλεγεί μαύρος πρόεδρος της χώρας δεν είναι μακριά.


ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ


(Το σινεμά Ηλύσια)

Η Θεσσαλονίκη της περιόδου ζει στο ρυθμό του Φεστιβάλ, όπως κάθε φθινόπωρο. Το αφιέρωμα στον Τζον Κασαβέτη ήταν πολύ πετυχημένο, όμως τα σινεμά το Νοέμβρη γεμίζουν κυρίως με άλλα έργα: το Μπάτμαν, το Καράτε Κιντ 3, το νέο Ιντιάνα Τζόουνς… Έξω από τα σινεμά (πολλά δεν λειτουργούν πια - Ηλύσια, Έσπερος, Λάουρα, Παλλάς, Αθηνά, Κάτια, Ναυαρίνον κ.α.) υπάρχουν περήφανες πινακίδες, σαν τρόπαια, που γράφουν πόσες εβδομάδες παίζεται η ταινία. Το Νοέμβριο του 1989 είναι πολλά σινεμά παίζουν την ίδια ταινία για πάνω από δέκα εβδομάδες.

Tο περιοδικό ΚΛΙΚ κάνει μεγάλο αφιέρωμα στην πόλη. Αναφέρει κι άλλα In μαγαζιά της εποχής (Αχίλλειον, Romance, Πλίμουθ, τα καλοκαιρινά Μπουντρούμ και Κόκος, τη Σουίνγκ…), αλλά στέκεται ιδιαίτερα στο Berlin που τότε γιόρταζε τα δέκα του χρόνια και αναφέρει πως ήταν το πρώτο ελληνικό μπαρ για όρθιους στην Ελλάδα. «Τον πρώτο καιρό ερχόταν κόσμος μέσα για να δει πώς είναι», δηλώνει στο περιοδικό ο ιδιοκτήτης του Θόδωρος Παπαδόπουλος.



Την ίδια ώρα το ραδιόφωνο της πόλης ανθίζει. Ήδη το επίσημο μονοπώλιο των κρατικών προγραμμάτων είχε σπάσει και τώρα ακούγονται (σχετικά) νέοι σταθμοί. Τα Δημοτικά Ραδιόφωνα (ο FM 101 ήταν ο πιο δημοφιλής σταθμός με ξένη μουσική, με το Πορτοκαλί Πορτοκάλι του Χρήστου Πορτοκάλογλου, τη Φόρμουλα 1 του Κώστα Καπετανίδη και το Τι Ακούει η Θεσσαλονίκη του Αντώνη Κανάκη), ο Αντέννα Θεσσαλονίκης που είχε ξεκινήσει λίγους μήνες πριν, το Ράδιο Παρατηρητής, το Κανάλι 1 (όπου έκανε τα πρώτα του βήματα ο Γιώργος Χαριζάνης με το πρωτοπόρο -για την εποχή του- Music Space) κ.α.


(Χριστουγεννιάτικη βιτρίνα του μαγαζιού «Κωστή»)

Κατά τα άλλα η Πειραματική Σκηνή της Τέχνης κλείνει δέκα χρόνια σημαντικής θεατρικής παρουσίας, το «Κωστή» της Αλ. Σβώλου έχει τα καλύτερα είδη δώρων και το Rock 100 τις πιο εμπνευσμένες βιτρίνες με δίσκους, η Βάνα Μπάρμπα είναι γυμνή στο εξώφυλλο του Playboy, μικροί και μεγάλοι χορεύουν Lambada, στο μπάσκετ ο Πολίτης είναι προπονητής του Πάοκ και ο Ιωαννίδης του Άρη (την εποχή που τα μεταξύ τους ντέρμπι κάνουν τους δρόμους να ερημώνουν και τους καρδιοπαθείς να παίρνουν προληπτικά τα φάρμακά τους).


(Παλέ Ντε Σπορ, Πάοκ-Άρης, 1989)

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι μια τρύπα στη μέση της Εγνατίας. Η «Τρύπα του Κούβελα» ήταν μια καλοπροαίρετη αλλά αψυχολόγητη προσπάθεια του Δημάρχου Θεσσαλονίκης να μας φτιάξει μετρό – με τα γνωστά αποτελέσματα. Το Νοέμβριο του 1989, λίγο πριν από τις εκλογές που θα έβγαζαν πάλι τη Ν.Δ. πρώτο κόμμα υπήρχε η αίσθηση πως αν ποτέ κυβερνήσει ο Μητσοτάκης δεν θα υπάρχει άλλη δικαιολογία και η τρύπα θα πάψει να είναι τρύπα – θα γίνει επιτέλους μετρό…




ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ



Υπάρχει βέβαια η δορυφορική και κάποια μικρά κανάλια, αλλά το μεγάλο σοκ θα έρθει εκείνο το Νοέμβριο με την επίσημη έναρξη της ιδιωτικής τηλεόρασης. Μέχρι τότε τα δύο κρατικά κανάλια κρατούσαν γερά, κυρίως η ΕΤ1 που κάθε μεσημέρι έδειχνε την Τόλμη και Γοητεία κάνοντας τα παιδιά να συλλέγουν φανατικά αυτοκόλλητα (και ψάχνοντας το ‘σπάνιο’ της Καρολάιν) και τις νοικοκυρές να τρέχουν έξαλλες στη γειτονιά διαδίδοντας τα νέα: «Γέννησε η Μπρουκ! Γέννησε.»

Στις 20 Νοεμβρίου όμως όλα αλλάζουν με την έλευση του Μεγάλου Καναλιού (έτσι αυτοαποκαλούνταν τότε το Mega). «Ερχόμαστε στις συχνότητες 7 των VHF και 25 & 31 των UHF, με συνέπεια στην ώρα έναρξης των εκπομπών για σωστή οργάνωση του προγράμματός σας», γράφουν οι καταχωρίσεις του.



Όλη η Θεσσαλονίκη ψάχνει το Mega στις συχνότητες εκείνη τη Δευτέρα. Μάταια - η πρεμιέρα αφορούσε μόνο την Αθήνα…


ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΑ;

Τώρα, 20 χρόνια μετά μπορούμε αναδρομικά να απομυθοποιήσουμε όσα έγιναν τότε. Τα κανάλια, ίσως να έριξαν το επίπεδο του πολιτισμού μας χωρίς να προσφέρουν αυτά που υπόσχονταν. Ο άνεμος της αλλαγής, μπορεί να δημιούργησε άλλα προβλήματα και να έκανε κάποιους ανατολικογερμανούς να νοσταλγούν το τείχος. Ο Οζάλ, παρ’ ό,τι δεν ήταν σκληρός στρατιωτικός, δεν βοήθησε να λυθεί κανένα ελληνοτουρκικό πρόβλημα. Η οικουμενική ίσως απέδειξε ότι τελικά τα θαύματα κρατούν λίγο κι ότι με τίποτα δε μπορούν οι Έλληνες να συνεργαστούν μεταξύ τους. Κι όσο για την κάθαρση που θα εξιχνίαζε το σκάνδαλο Κοσκωτά και θα απέτρεπε παρόμοια φαινόμενα διαφθοράς στο μέλλον; Δε χρειάζονται σχόλια, μόνο τρανταχτά γέλια.

Όλη η ελπίδα, όλος ο ενθουσιασμός και όλη η χαρά του Νοεμβρίου του 1989 μπορούν να αποδομηθούν σε πέντε δευτερόλεπτα αν επιλέξουμε να είμαστε μόνο κυνικοί. Όσοι τον έζησαν όμως ίσως θυμούνται πως ο Νοέμβριος του 1989 ήταν απ’ τους πιο ελπιδοφόρους μήνες της δεκαετίας που τελείωνε - και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει αναδρομικά.

Μέσα σε εκείνη την εποχή καλοπροαίρετης ελπίδας και πελώριας λαχτάρας για δημιουργικότητα γεννιόταν στη Θεσσαλονίκη ένα νέο έντυπο. Και έτσι όπως όλοι τότε είχαν δικαίωμα στην ελπίδα, η Παράλλαξη ευχόταν να καταφέρει να μακροημερεύσει…


DON’T SAY ANYTHING
(1989, Greece is in danger?)

--------------------------------------------


ΥΓ. Το Νοέμβρη του 1989 ήμουνα έντεκα χρονών και άκουγα συνέχεια την πιο πρόσφατη κασέτα της Μαντόνα, το Like A Prayer, κασέτα που ως διαφημιστικό κόλπο ήταν ψεκασμένη με πατσουλί. Πήγαινα συχνά σινεμά, μια μέρα κάναμε κοπάνα για να πάμε με λεωφορείο στα Ηλύσια, να δούμε το Μπάτμαν - στην πρώτη μεσημεριανή προβολή του, είχα ψύχωση με τον Μπάτμαν κυρίως λόγω του Prince. Με την ξαδέλφη μου ηχογραφούσαμε ψεύτικες ραδιοφωνικές εκπομπές για τις εκλογές αλλά και τραγούδια για το δεύτερο δίσκο του imaginary συγκροτήματος που είχαμε (και λεγόταν ΑΡΜΑ).

Εκείνη την περίοδο είχαμε κάνει οικογενειακά την πρώτη μεγάλη μετακόμιση της ζωής μου: ενώ είχα γεννηθεί και ζήσει πάνω από 10 χρόνια στην Αρετσού, τώρα ζούσαμε σε μια άλλη, πιο ακριβή περιοχή της Καλαμαριάς, στο Καραμπουρνάκι. Είχα επιτέλους το δικό μου δωμάτιο, εξοπλισμένο με όλη την τεχνολογία που ήθελα. Οι γονείς δέχτηκαν να μην με γράψουν στο κοντινό σχολείο αλλά να συνεχίσω στο παλιό μου. Έτσι για ένα χρόνο ταξίδευα στο 13ο, για να κάνω παρέα με όλους τους (ήδη) φίλους μου. Με πήγαινε κάθε μέρα ο μπαμπάς μου με το μηχανάκι.

Εκείνο το Νοέμβρη πηγαίνοντας, σταματούσαμε κάθε πρωί σ’ ένα περίπτερο και μου αγόραζε αυτοκόλλητα Μπάτμαν τα οποία κολλούσα στο panini χάρτινο τετράδιό μου. Στον ελεύθερο χρόνο μου πήγαινα για μπάσκετ στη ΧΑΝΘ, έκανα γερμανικά με τον μπαμπά μου, πήγαινα στο μαγαζί της μαμάς μου, έκανα μηχανορραφίες με την αδερφή μου, μάθαινα πιάνο και φλογέρα στο Νέο Ωδείο και έβλεπα όση περισσότερη δορυφορική μπορούσα. Επίσης διάβαζα το Ποπ Κορν και το Smash Hits, αλλά έγραφα κιόλας: σενάρια που δεν τελείωναν ποτέ, παιδικά παραμύθια, θρίλερ, χαρτοκοπτικές απόπειρες περιοδικών, υποτιθέμενες εφημερίδες. Και όλα αυτά στο νέο (επιτέλους) ολόδικό μου δωμάτιο που είχε όμορφη θέα σ’ ένα πάρκο, στην τέλεια, φρεσκοχτισμένη πολυκατοικία της, πολλά υποσχόμενης, ολοκαίνουριας ζωής μας.

Το Νοέμβριο του ’89 ζούσα στο Καραμπουρνάκι, ήμουν έντεκα χρονών, πήγαινα έκτη δημοτικού και, απ’ ό,τι θυμάμαι, διασκέδαζα αρκετά τη ζωή μου.


(Εσείς;)
.
.
.
.
.

Έντεκα της Δευτέρας [ΠΟΠ!]

1) Έπρεπε να είχα γράψει εν βρασμώ για τη συναυλία των Pet Shop Boys. Για το πόσο καλό ήταν το paok arena που από παντού άκουγες και έβλεπες άψογα, για τα πιο όμορφα χρώματα που είδα στη ζωή μου, για τα τραγούδια, για τον απίστευτο ενθουσιασμό του κοινού.

Τώρα μ' ενδιαφέρει το εξής: γράφτηκαν πολλά (πριν έρθουν οι PSB) για τη συγκεκριμένη περιοδεία. Ότι είναι πανάκριβη με φώτα και οπτικά εφέ, με πλούσια χάι τεκ σκηνοθεσία, "μία πραγματική υπερπαραγωγή, ένα φαντασμαγορικό οπτικοακουστικό show!"

Όλα αυτά ήταν αλήθεια. Ήταν όμως το κάτι άλλο να το βλέπω με τα μάτια μου. Και, σε μία απ' τις εντυπωσιακότερες στιγμές, όταν τελείωνε το Building a Wall και ήρθε η ώρα να γκρεμιστεί ο "τοίχος" και να αρχίσουν τα υπέροχα visuals του Go West, συνειδητοποίησα κάτι απίθανο.

Η υπερπαραγωγή, το φαντασμαγορικό πανάκριβο σόου, όλα αυτά τι ήταν τελικά; Άσπρα κουτιά σαν χαρτοκιβώτια και ένας βιντεοπροβολέας! Το γράφω πολύ απλοϊκά, αλλά έτσι ήταν: άσπρα κουτιά και βιντεοπροβολέας - και τέσσερις χορευτές.

Ακόμα κι ένα τραγούδι στο Fame Story μπορεί να είχε περισσότερα μέσα στη σκηνοθεσία του, η μεγαλοφυϊα όμως των Pet Shop Boys ήταν ακριβώς αυτή. Να σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, να σε κάνουν να νιώθεις πως βλέπεις μια τεράστια υπερπαραγωγή, χωρίς να έχουν ούτε το ένα χιλιοστό του budget της συναυλίας της Μαντόνα, χωρίς να έχουν ούτε το ένα χιλιοστό απ' τις σκηνοθετικές δυνατότητες άλλων σόου.

Άσπρα κουτιά, βιντεοπροβολέας, τέσσερις νοματαίοι, και οι δύο του συγκροτήματος με τα τραγούδια τους – όλα αυτά έφτιαξαν κάτι μαγικό.Οι Pet Shop Boys ήταν πάντα μεγάλοι καλλιτέχνες - το ξεσηκωτικό, εικαστικό, εντυπωσιακό υπερθέαμα του Σαββάτου ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα.


2) Ένα γρήγορο μοντάζ από ταινίες, με σκηνές στις οποίες αναφέρεται ο τίτλος του φιλμ.


(δείτε πόσες θα αναγνωρίσετε)


3) ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

Τις δύο εβδομάδες που πέρασαν διάβασα δύο εφημερίδες της πόλης μου (μαζί) και τον νέο ελεύθερο τύπο – που την πρώτη βδομάδα του ήταν πλούσιος και πολυσέλιδος, δε νομίζω να διατηρείται ακόμα έτσι…;

*MEDIA TRIP – Μια εβδομάδα στον κόσμο των εφημερίδων Αγγελιοφόρος και Μακεδονία.

Και

*MEDIA TRIP – Μια εβδομάδα στον κόσμο του νέου Ελεύθερου Τύπου.


4) POWERPLAY



Το νέο, τελείως αλλοπρόσαλλο βίντεοκλιπ των Κόρε Ύδρο, με πλοκή απ’ την αρχαιότητα – αλλά και το σήμερα… Σε άλλα νέα (όχι τελείως άσχετα με τον υπέροχο φετινό δίσκο των Κόρε Ύδρο): και φέτος ένα σωρό bloggers συμμετέχουμε στην ετήσια ψηφοφορία για το άλμπουμ της χρονιάς, αλλά και -ειδικά φέτος- και για τα 20 άλμπουμ της χρονιάς. Το όλο τέλειο πράγμα διοργανώνει όπως πάντα ο gone4sure και δηλώσεις συμμετοχής μπορούν να γίνουν στο blog του. [Επίσης, φέτος ψηφίζουμε και για τα 20 καλύτερα soundtracks της δεκαετίας (2000-2009). Περισσότερα εδώ! Και τέλος, θα ψηφίσω και για τις 20 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας... Για να συμμετέχετε κι εσείς κλικ εδώ.]



5) ΚΑΥΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ (ανανεώνεται όλη την εβδομάδα με ό,τι προκύψει μετά τη δημοσίευση του ποστ) /// Δε νομίζω ότι έχω διαβάσει κάτι πιο κουφό: Οι γιατροί πίστευαν πως ένα Βέλγος ήταν σε κώμα για 23 χρόνια - μόνο που τώρα οι γιατροί κατάλαβαν ότι δεν ήταν σε κώμα και είχε τις αισθήσεις του και τα 23 χρόνια. Απλώς δεν κατορθωνε να το πει σε κανέναν. [Άραγε συμβαίνει αυτό και σ' άλλους ανθρώπους που θεωρούμε ότι είναι σε κώμα;] /// Η κίτρινη αλήθεια του Πρώτου Θέματος για την "Αφροδίτη του Βούγια" /// Άντε πάλι... Επίθεση με αυγά στον Πάσχο Μανδραβέλη /// Νέο άλμπουμ για τη Sade! ///  [συνεχίζεται...]


6) Quote-of-the-week



«Πρέπει να το παραδεχθούμε. Αντιμετωπίζουμε απαξιωτικά την “γυναικεία” την “ροζ” λογοτεχνία. Προφανώς, θα είναι αποτέλεσμα των δομών των κοινωνιών μας. Αντιθέτως, την “ανδρική” την αντιμετωπίζουμε πιο συγκαταβατικά. Τα συνομωσιολογικά π.χ βιβλία, τα λέμε ευχάριστα αναγνώσματα παραλίας, ούτε ασχολούμαστε για το εάν οι αναγνώστες τους είναι βάρβαροι, απολίτιστοι κλπ. Τα δε αστυνομικά, αφού κάποτε τα θεωρούσαμε ευτελή, τα έχουμε αναγάγει σε υψηλή λογοτεχνία. Αντιθέτως, λίγο πολύ απαιτούμε μια γυναίκα να απολογείται για τα “ελαφρά” αναγνώσματα, που τυχόν διαβάζει.» [Από ένα πολύ ενδιαφέρον ποστ. Είναι στ’ αλήθεια η «γυναικεία» λογοτεχνία τόσο χειρότερη από την «ανδρική»; ]



7) Bits + Pieces #1: (πάνω, ένα απ’ τα αυτόγραφα που έδινε ο Στιβ Μάρτιν) /// “Επιτέλους μαζί έπειτα από 22 χρόνια! Μετά από είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια ήρθε η στιγμή που ο Γιώργος Κοσκωτάς θα σφίξει ξανά τη γυναίκα που του «χάρισε» πέντε παιδιά στην αγκαλιά του! Θα ξανασυναντήσει το μεγάλο έρωτα της ζωής του, την Κάθυ! Σαν στο πρώτο τους ραντεβού...” [χμ] /// Οι τίτλοι αρχής του (ΝΈΟΥ) «Παραμυθά», που θα προβάλλονται στην ψηφιακή ΕΡΤ (Prisma Plus) από τον Ιανουάριο 2010 (υπέροχη μουσική τίτλων!) /// «Τώρα ξέρω τι θέλω / ένα μαύρο τριαντάφυλλο / και τη δύναμη για να παλεύω» Στέρεο Νόβα, “Μικρό αγόρι” (έτσι ξεκινάει το καλό βιβλίο που διαβάζω τώρα. Το Johnnie Society του Γιάννη Φαρσάρη υπάρχει δωρεάν στο ίντερνετ με άδεια creative commons. http://www.johnnie-society.org/) /// Μια Έγχρωμη Ταινία Του 19ου Αιώνα /// H μεγαλύτερη ντίβα της Πολωνίας απ' το '50 και μετά (όχι ότι ξέρω ποια ήταν πριν το '50). Το μαλλί είναι αληθινό. /// http://emailsfromcrazypeople.com/ / /// designer tv! (τέλειο) /// Η μητέρα του Freddie Mercury ζει! (και έδωσε συνέντευξη στο bbc) ///σχεδόν αιώνια λούπα /// K.BHTA preview! /// Disco Barbarella ///


8) ΠΟΠ ΦΛΑΣΜΠΑΚ


Britney και Justin. Δυο παιδάκια που είχαν μεγάλα όνειρα…


9) ΟΝΕΙΡΑ ΜΕ ΔΙΑΣΗΜΟΥΣ


(σήμερα όνειρο που έστειλε ο Φοίβος Δ.)

Το καλοκαίρι μετά τις πανελλήνιες ήταν το πιο ράθυμο της ζωής μου. Ύπνος και κάψιμο στο ίντερνετ. Στις πολλές ώρες ύπνου έβλεπα και πολλά πολλά όνειρα που τα θυμόμουν πολύ καθαρά καθώς είχα αρχίσει να κρατάω σημειώσεις απ' ότι έβλεπα. Λίγο πριν τις εκλογές είδα ένα όνειρο υπερπαραγωγή. Ήμουν σ' ένα χώρο παρόμοιο με το σχολείο μου αλλά πιο πολυτελές. Νιώθω ένα χέρι να μου πιάνει τον ώμο, γυρνάω κι είναι ο Καραμανλής. Με κοστούμι αλλά χαλαρός, τι γίνεται μου λέει. Καλά απαντάω διστακτικά. Τι λες να ψηφίσεις; (σ.σ η πρώτη φορά που θα ψήφιζα). Εγώ εκνευρίστηκα πάρα πολύ γιατί μου φάνηκε πολύ αδιάκριτο και απάντησα κάτι του τύπου να μη σε νοιάζει και άρχισα να του λέω πως πάντως Ν.Δ δε θα ψήφιζα για κανένα λόγο.

Και έρχεται από πίσω μου ο Παπαχελάς και μου λέει κύριε Δ. εκτιμάμε πολύ τους ακέραιους ανθρώπους. Μου δίνει κάτι κλειδιά μηχανής και μου αναθέτει μια αποστολή να καλύψω για τη καθημερινή (δούλευα σε μια σάπια τοπική εφημερίδα προς το τέλος του καλοκαιριού) ένα πολύνεκρο ατύχημα. Κάπου εκεί ξύπνησα...


*Ήρθε κάποιος διάσημος στον ύπνο σας; enteka11@gmail.com



10) Bits + Pieces #2: Βαρύς θεατρικός χειμώνας στην Αθήνα (δύο απ' τις χειρότερες αφίσες για φετινές παραστάσεις) /// Νέα αντιλογοτεχνική επιδρομή, ακροδεξιοί ματαίωσαν την παρουσίαση του βιβλίου του Γκουρογιάννη «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή» /// Μπανάνα: ο χειρότερος εφιάλτης των αθεϊστών /// Η Ένιντ Μπλάιτον και πάλι στη μόδα! /// To Mad in Metro (πολύ ωραίο δωρεάν έντυπο btw) είχε συνέντευξη της Little Boots - αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι το πρώτο ελληνικό Μέσο που της ζήτησε συνέντευξη... /// Ο Χρήστος Σιμαρδάνης μιλά στο 10% /// ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΧΡΩΜΑΤΩΝ /// Ο Γουόρχολ έκανε εικονογραφήσεις ΚΑΙ για παιδικά βιβλία /// I’m Belle de Jour: η απίθανη αποκάλυψη της πιο διάσημης μπλόγκερ. /// Υπό διωγμόν οι πεζοί στη Θεσσαλονίκη /// οι κάρτ ποστάλ της tracy emin... /// THE MAGIC LIST! /// Η Miss England τσακώθηκε σ' ένα μπαρ με την Miss Manchester... /// Ένα αφιέρωμα στην Patsy Kensit, με αφορμή το (τέλειο) I'm Not Scared. /// μέσω popoculture: Οι New York Times γράφουν για τα μπαρ και την indie σκηνή της Αθήνας! Booze Cooperativa, Μόνικα, Callas, Velvet, Lifo, το Pop, κλπ. The Indie Music Pillars of Athens, Greece

11) Βίντεοκλιπ με γκεστ σταρς (#4)



Τι να πω για αυτό το υπέροχο, συγκινητικό βίντεο της Kate Bush. Η ιστορία είναι καταπληκτική και στο ρόλο του guest star ο Donald Sutherland που παίζει τον πατέρα της. Αν δεν το έχετε δει και το προσπεράσετε και τώρα, ε, είστε άξιοι της μοίρας σας… :)


----------------------------------------------------


!ay ees
.
.
.
.
.

Έντεκα (εξώφυλλα δίσκων των Pet Shop Boys)

INTROSPECTIVE, 1988
[domino dancing]


Εκτός από τα ηχητικά ποπ αριστουργήματα που κάνουν εδώ και 25 χρόνια, οι PSB πάντα πρόσεχαν την εικόνα τους: τα διαφορετικά λουκ, τα εξαιρετικά βίντεο-κλιπ, τα εξώφυλλα δίσκων και single τους. Διαλέγω έντεκα απ' τα αγαπημένα μου εξώφυλλα δίσκων τους, δίσκων που πάντα ο τίτλος τους αποτελούνταν από μία μόνο λέξη. 

Όπως θα ξέρουν όσοι έχουν τους δίσκους (ή τα cd) των PSB, οι φωτογραφίες αδικούν τις συσκευασίες, δε μπορούν να φανούν σε φωτογραφία τα ανάγλυφα σημάδια του very, η τρισδιάστατη κινούμενη εικόνα του alternative, το ασημένιο εξώφυλλο του release, το αλλόκοτο πολυεπίπεδο κίτρινο του bilingual.

Αυτά που σημειώναμε στους δίσκους και τα σιγνκλάκια, τα πολυμεταχειρισμένα πλαστικά κουτιά των αγαπημένων μας cd, οι συσκευασίες, τα χειροπιαστά σημάδια ένωσης με ένα άλμπουμ δεν υπάρχουν πια - στη ζωή μου, τουλάχιστον. [Υπάρχουν εκατοντάδες νέα άλμπουμ συμπιεσμένα και ξεχασμένα στα gigabyte του υπολογιστή, κάπου ίσως υπάρχουν και τα ψηφιακά εξώφυλλά τους, αν και δε νομίζω να ασχοληθώ ποτέ.]

*Η αφορμή είναι προφανής. (Κάτω από κάθε εξώφυλλο, με λινκ, το αγαπημένο μου τραγούδι απ' το συγκεκριμένο δίσκο.)

 
ΥΕS, 2009
[the way it used to be]
.


VERY, 1993
[can you forgive her?]
.



NIGHTLIFE, 1999
[radiophonic]
.



PLEASE, 1986
[suburbia]
.



BILINGUAL, 1996
[red letter day]
.



ACTUALLY, 1987
[rent]
.



ALTERNATIVE, 1995
[paninaro]
.



POP ART, 2003
[left to my own devices]
.



DISCO 3, 2003
[Try It]
.



BEHAVIOUR, 1990
[being boring]
.


---------------------------------------------------



+ έντεκα (εξώφυλλα singles)


.

[πάντα τέτοια!]
.
.
.
).

Έντεκα της Δευτέρας [ο μικρόκοσμός μου]

1) Ο Μικρόκοσμός μου τις τελευταίες 2 βδομάδες: ατελείωτες ώρες karaoke με παρέα στο σπίτι / θεραπευτικό ταξίδι στην Περαία / τέλειο οικογενειακό γεύμα / περιέργεια για το πώς θα είναι το VICE (ακόμα δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι: συναρπαστικό. Τυχεροί όσοι το πήραν πριν εξαντληθεί, μόλις μάθω που θα μοιραστεί στη θεσνίκη θα πω) / πρωινή κουβέντα και καφές με τον, συνήθως απροσπέλαστο, ποιητή Μάρκο Μέσκο. Μία (το λιγότερο) δύσκολη συνέντευξη, όχι τόσο για τα θέματά της –νεκροί, Εμφύλιος, Αριστερά, Θεσσαλονίκη- όσο για άλλους, αντικειμενικούς λόγους… / στο wii έκανα πράγματα που δε θα έκανα ποτέ στην πραγματική ζωή: έπαιξα μπάσκετ με τις ώρες, και νικούσα αντιπάλους με μεσαιωνικό σπαθί / γράψιμο γράψιμο γράψιμο / γύρω μας το φεστιβάλ κινηματογράφου (γύρω μας, όχι μέσα μας) / συναρπαστικά επεισόδια του flash forward /μια μέρα στη Σταυρούπολη: παρουσίαση το πρωί, βόλτα στους δρόμους, στις πλατείες, μοναχική επίσκεψη στο Βοτανικό Κήπο / μιλώντας με τις ανιψιές μου στο τηλέφωνο κατάλαβα ότι καταλαβαίνουν - και τώρα απαντούν σωστά στις ερωτήσεις. ενθουσιάζομαι με τα πιο προφανή πράγματα, ναι / διάβασμα διάβασμα διάβασμα / όνειρα / μια παρουσίαση στον Ιανό / γέλιο, σχεδόν μέχρι θανάτου, με το inside joke περί champanzee / days of our lives – μεταμεσονύκτιο / μεγάλες σκέψεις, μικρές πράξεις.


2) Επέτειος.

Άσχετα απ’ το τι έγινε μετά: οι ημέρες του Πολυτεχνείου παραμένουν στο μυαλό μου ως η πιο σημαντικές ημέρες της νεότερης ιστορίας της χώρας μας. Και οι πιο συγκινητικές. Δεν έπεσε η χούντα στις 17 Νοεμβρίου του 1973, ναι. Η αντίδραση καταγράφηκε όμως – και προσωπικά με κάνει περήφανο. [+ δέκα δευτερόλεπτα]


3) Αν κάποιος δεν το είδε να πω ότι το προηγούμενο ποστ λεγόταν Έντεκα (τρόποι για να ξεκινήσεις και να τελειώσεις το μυθιστόρημά σου) και γράψαμε -οι σχολιαστές και εγώ- πώς ξεκινούσαν και πώς τελείωναν αγαπημένα μας βιβλία, ή βιβλία που τελειώσαμε τώρα. Θα προσθέσω μία ακόμη αρχή βιβλίου, ένα που το τέλειωσα πρόσφατα, όχι να το διαβάζω αλλά να το γράφω.

Οι ΑΟΡΑΤΟΙ ΡΕΠΟΡΤΕΡΣ θα είναι μια σειρά βιβλίων με ήρωες μικρούς δημοσιογράφους. Σε κάθε βιβλίο κεντρικός ήρωας θα είναι ένας απ’ τους ρεπόρτερς της παρέας, και θα προσπαθεί να καλύψει ένα συμβάν/να λύσει ένα μυστήριο. Στο πρώτο βιβλίο [που θα βγει το 2010, με τίτλο Επτά Συναρπαστικές Ημέρες] ηρωϊδα είναι η Ελένη. Και όλα αρχίζουν έτσι:

Είναι Κυριακή βράδυ στην Ελλάδα και όλα είναι ήσυχα. Ο καιρός είναι ζεστός, οι δρόμοι είναι άδειοι, οι περισσότεροι άνθρωποι στεναχωριούνται που τελείωσε το Σαββατοκύριακο. Όλα μοιάζουν εξαιρετικά συνηθισμένα…

Κι όμως. Σε μία εβδομάδα από σήμερα ένα σωρό μυστήρια θα κοντεύουν να λυθούν, ένα τεράστιο παγκόσμιο σκάνδαλο θα έχει ξεσκεπαστεί, ένα κορίτσι θα έχει ζήσει την περιπέτεια της ζωής του, ένας ποδοσφαιριστής θα έχει προκαλέσει παγκόσμια συγκίνηση, οι εφημερίδες θα βγάζουν έκτακτες εκδόσεις, οι τηλεοράσεις θα διακόπτουν το πρόγραμμά τους κι οι θεατές θα μένουν με το στόμα ανοιχτό.

Μετά απ’ τις εξελίξεις της επόμενης εβδομάδας όλα θα είναι διαφορετικά. Τώρα όμως, Κυριακή βράδυ και ώρα Ελλάδος δέκα, η ζωή μοιάζει ήσυχη - κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί τι πρόκειται να συμβεί τις επόμενες επτά συναρπαστικές ημέρες...


* Έντεκα (τρόποι για να ξεκινήσεις και να τελειώσεις το μυθιστόρημά σου)


4) POWERPLAY


Όλα τα Powerplay (τα τραγούδια της εβδομάδας, μια στήλη που εμπνεύστηκα απ’ την αντίστοιχη πρακτική ραδιοφωνικών σταθμών που άκουγα στις αρχές των ’90ς) μέχρι στιγμής ήταν κάπως φλώρικα. Το ξέρω. Αποφάσισα να κάνω powerplay της εβδομάδας το Pussy των Rammstein που είναι τελείως πορνό, hard, έτσι για αλλαγή, αλλά τελικά δεν άντεξα. Έχω πάρει το νέο δίσκο της Αρλέτας (ελπίζω να κάνει συναυλία και στη θεσνίκη) και ξεχώρισα ένα καινούριο τραγούδι από εκεί που αξίζει για powerplay.




Αντιγράφω απ’ το βιβλιαράκι του cd, κάτι που έγραψε η Αρλέτα, υπονοώντας φυσικά και τα προβλήματα υγείας απ’ τα οποία βγήκε, αν μη τι άλλο, ζωντανή:

Βγήκα από τα πέτρινα χρόνια μου με χρέη προς όλους όσοι στάθηκαν δίπλα μου και τους ευχαριστώ από καρδιάς, ως τον τελευταίο που έστειλε e-mail ή έκανε μια προσευχή όταν τη χρειαζόμουνα τόσο. Και ήταν πολλοί, πολύ περισσότεροι απ' ό,τι μπορούσα να φανταστώ. Ζητώ συγγνώμη, δεν το ήξερα. Ελπίζω κάτι να τους προσφέρω και τώρα. Και πάλι χαίρετε, φίλοι μου. Ευχαριστώ από καρδιάς.

[ποιο είναι δηλαδή το email της. Θέλω να στείλω κι εγώ!]


5) Quote-of-the-week



«Εάν οι εκτοξευτές αυγών ήταν μέλη της Χρυσής Αυγής και όχι αυτοαποκαλούμενα παιδιά των Εξαρχείων, σύσσωμη η προοδευτική διανόηση θα είχε σταθεί δυναμικά στο πλευρό της Σώτης Τριανταφύλλου…» (ο Χρήστος Χωμενίδης γράφει για την ανόητη επίθεση)


6) BITS + PIECES 1



ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΛΛΑΞΗ! [περισσότερα σύντομα] /// Αν και ξένες, δεν στράφηκαν εναντίον της χώρας που τις υποδέχθηκε. Χειρίστηκαν με ήθος την εξουσία που τους πρόσφερε η δημοσιότητα, μετρημένα. Δεν άφησαν την απελπισία να τις κατακυριεύσει και να τις οδηγήσει. Συνεχίζουν να πορεύονται με την ανάσα του θανάτου στο σβέρκο τους, ευθυτενείς παρά τα τραύματά τους. [Τη μια, την αποκαλούμε με το μικρό της όνομα: Νατέλα. Την άλλη, με το επώνυμο: Κούνεβα.] /// Ο ραδιοφωνικός σταθμός της Ντόρας Μπακογιάννη (http://www.doraradio.gr/) παίζει επιλογές από το ipod της! (θενκς!) /// Τα όρια συναίνεσης για το σεξ μεταξύ ανθρώπων σε διάφορες χώρες (πολλές εκπλήξεις) /// Α. Σαμαράς: Ένας υποψήφιος που με φοβίζει /// Ξεκαρδιστικό (επειδή είναι αληθινό) ποστ για την τεχνολογία της καθημερινότητας: Πού είναι τα ιπτάμενα αμάξια; /// Αρχειακό: ο συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου διαβάζει τετράλεπτο απόσπασμα απ’ την Ομίχλη του. /// Η πρώτη μυστική γευσιγνωσία κρασιού στη Θεσσαλονίκη. /// Sex Toy ή Baby Toy? Το κουίζ. /// Η ετήσια σημειολογική ανάλυση αφισών για νυχτερινά κέντρα του yoreeka! Όπως πάντα ξεκαρδιστική. /// Δεν με εκπλήσσει καθόλου: Η Grace Jones μπορεί να κάνει χούλα-χουπ καθώς τραγουδάει! /// Γίνεται αυτήν την εβδομάδα η δίκη του ακτιβιστή Λύο Καλοβυρνά που τόλμησε να απαντήσει στις εξωφρενικές βρισιές του Μητροπολίτη Πειραιώς. Μακάρι να ήμουν στην Αθήνα και να διαδήλωνα (και μόνος μου) εκείνη τη μέρα έξω απ’ το δικαστήριο. Το 10% μαζεύει υπογραφές για την υπόθεση και το μπλογκ του Ροϊδη γράφει: «Προσπαθείτε τελευταία να μισήσετε τους γκέι και δεν τα καταφέρνετε; Θα οφείλεται στο ότι έχει καβατζώσει όλο το μίσος ο μητροπολίτης Πειραιώς, Σεραφείμ, ο οποίος όχι μόνο χυδαιολογεί εναντίον των γκέι, αλλά και προσβάλλεται όταν αυτοί αντιμιλάνε.» Περισσότερα για την υπόθεση και τη συλλογή υπογραφών εδώ.


7) ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ

Όλες οι εφημερίδες είχαν την αίσθηση (έστω κακού) χιούμορ, κάποιες απ’ ό,τι έμαθα γέλασαν με έξαλλο αυτοσαρκασμό με προηγούμενα Media Trip, ακόμα και η Αυριανή, παρά το κράξιμο. Όχι ο Ριζοσπάστης. Έγραψε πρόσφατα:

"Δεν είναι ο πρώτος και, βέβαια, δε θα είναι ο τελευταίος που επιλέγει το δρόμο του εκχυδαϊσμού, κάνοντας δήθεν πολιτική κριτική στον «Ριζοσπάστη». Ο λόγος για τον συντάκτη της στήλης MEDIA TRIP στην εφημερίδα LiFO (διανέμεται δωρεάν), ο οποίος ασχολήθηκε με τα φύλλα του «Ριζοσπάστη» τη βδομάδα από 26.10 - 1.11. (…) Φαίνεται πως ο ίδιος ζει στη γυάλα και δεν καταλαβαίνει πώς ζούν και αν τα βγάζουν πέρα οι άνθρωποι του μόχθου. `Η μπορεί στο μικρόκοσμό του να 'χουν γεμάτες τσέπες και να τρώνε παντεσπάνι. (…) Είναι χρήσιμοι κάτι τέτοιοι τύποι στο σύστημα, εμφανίζοντας τον κόσμο γύρω τους, δηλαδή τα βάσανα, τους αγώνες, τις διεκδικήσεις και τις κατακτήσεις που έχουν οι πραγματικοί άνθρωποι που ζουν στον κόσμο που ο «Ριζοσπάστης» και το ΚΚΕ έχουν ταχθεί να υπηρετούν, δηλαδή τον κόσμο της εργατιάς και των λαϊκών στρωμάτων" κλπ. [Όλο το άρθρο. Στην ίδια σελίδα υπάρχει και απολογητής του Τείχους του Βερολίνου (!)]

Και αυτό το Media Trip [το λινκ στο τέλος], όπως και τα προηγούμενα, ήταν γραμμένο με εμφανές εξυπνακίστικο τρόπο αδαούς αναγνώστη που διαβάζει κάθε μέρα μια εφημερίδα που (συνήθως) δεν έχει ξαναδιαβάσει ποτέ. Γραμμένο με το ύφος που ο μικρός Νικόλας ή ο Αντριαν Μολ θα σχολίαζε πράγματα που ίσως μοιάζουν αυτονόητα.

Ήμουν σίγουρος πως η αίσθηση του χιούμορ (πόσο μάλλον της αυτοκριτικής) δεν θα υπήρχε ούτε στο ελάχιστο στον Ριζοσπάστη. Και, όπως αποδείχτηκε, προτιμήθηκε το να παρανοηθούν οι προθέσεις, να βρεθεί ένας ακόμα εχθρός, ένας καθεστωτικός που "επιλέγει το δρόμο του εκχυδαϊσμού".

Αν είμαι κάποιος που κοιμάμαι και ξυπνάω κάθε μέρα ψάχνοντας τρόπους να υπηρετήσω το σύστημα ενάντια στους αγώνες των εργαζομένων; Μάλλον όχι. Όπως ήταν προφανές (ακόμα και στον μη προσεκτικό αναγνώστη) όλα τα Media Trip δεν κάνουν (δήθεν) πολιτική κριτική όπως νομίζει ο "Ρ". Η "κριτική", εννοείται, δεν αναφέρεται στους αγώνες των ανθρώπων του μόχθου αλλά στην παρουσίαση θεμάτων, τη δομή και τη φρασεολογία της εκάστοτε εφημερίδας. Η κάλυψη της επικαιρότητας είναι αυτή που σχολιάζεται -με ξεδιάντροπο, χιουμοριστικό ακόμα και εξυπνακίστικο τρόπο- από το ημερολόγιο του αναγνώστη, όχι απαραίτητα η ίδια η επικαιρότητα.


(Ο παλμός της καυτής επικαιρότητας στο χτεσινό πρωτοσέλιδο: Σχεδόν όλα είναι ανακοινώσεις του κόμματος, ενώ ο κύριος τίτλος αφορά σε κλασικό κάλεσμα για συγκέντρωση – και μάλιστα για μία που δεν θα γίνει παρά δέκα μέρες αργότερα!)

Ο Ριζοσπάστης έχει πολλά δίκια στην πολιτική του στάση. Το γράφω και στο κείμενο: "Οι ιδέες του «Ρ» για δικαιοσύνη και αλληλεγγύη είναι φυσικά ολόσωστες." Ταυτίζει όμως τη δημοσιογραφική με την πολιτική στάση - μπορεί να σχολιάσεις κάτι για την κλισέ στερεοτυπική γλώσσα, για μια άσχετη λεζάντα ή για μια γραμματοσειρά και να θεωρήσουν ότι προσβάλεις τους νεκρούς του Εμφυλίου – και να σε κάνουν να νιώθεις τύψεις κι από πάνω!

Είναι συναρπαστικό πως η γκρίνια με όλους και με όλα που διάβαζα επί μία εβδομάδα, στράφηκε τώρα εναντίον μου με τις κλισέ εκφράσεις που τόσο με διασκέδαζαν. Ο ανώνυμος συντάκτης νομίζει στ’ αλήθεια ότι εννοούσα πως δεν ήξερα πως συνέβαιναν όλα αυτά εκεί έξω (δεν εντόπισε προφανώς την ειρωνεία) και ξεκινώντας απ’ αυτό με φαντάζεται να ζω σε ένα μικρόκοσμο εκτός της κοινωνίας και των προβλημάτων. Έχει ένα δίκιο για το μικρόκοσμό μου -και θα τον προστατέψω μέχρι κεραίας-, αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω ιδέα για τις δυσκολίες της ζωής (είμαι στο ταμείο ανεργίας, for god's sake!, δεν τρώω παντεσπάνι!)

Η ασταμάτητη μανία καταδίωξης, ο δογματισμός, η έλλειψη (οποιουδήποτε, καλού ή κακού) χιούμορ και οι χαρακτηρισμός όποιου σχολιάζει τον "Ρ" ως "τύπος μικρόκοσμου", "χρήσιμος στο σύστημα" κλπ, είναι σαφώς πράγματα καλτ και διασκεδαστικά - αλλά πηγάζουν από παρανόηση. [Πιθανότατα με το ζόρι συγκρατήθηκαν απ' το να με πουν Πράκτορα των Αμερικανών και των Σιωνιστών - ή ακόμα καλύτερα Παρακρατικό.] Εννοείται ότι καλά έκαναν και απάντησαν – έστω κι αν η κατανόηση ή η αυτοκριτική ή η αποδοχή άλλων απόψεων δεν είναι το φόρτε τους…

Τα μονομανή περιεχόμενα και οι κάποιες υπερβολές του Ριζοσπάστη έδωσαν πολλές σουρεαλιστικές αφορμές για σχολιασμό και χιούμορ (όπως δίνει και το enteka με τον παλιμπαιδισμό και τις εμμονές του). Οι καθημερινοί αγώνες των ανθρώπων απ' την άλλη, όχι: κανείς δεν είπε ότι αυτοί είναι για γέλια.

*Media Trip – Μια (μάλλον αμφιλεγόμενη) εβδομάδα στον κόσμο του Ριζοσπάστη.


8) ΠΟΠ ΦΛΑΣΜΠΑΚ

 
Ο λάκκος με τ' αστεία.
Ένα υπέροχο, γλυκόπικρο, τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1996.


9) BITS + PIECES 2




Δεν ξέρω πώς να το πω, οπότε ας το πω όπως έχει: είμαι υποψήφιος για Άντρας της Χρονιάς στα βραβεία του περιοδικού Status, στην κατηγορία των πρωτοεμφανιζόμενων, για τα βιβλία που γράφω. Άντε τώρα να πείσω το Ριζοσπάστη ότι δεν είμαι σκαφάτος που καπνίζει ακριβά πούρα (φτιαγμένα από τα κόκαλα φτωχών εργαζομένων) καθώς οδηγεί το 4Χ4 του… [Παρ’ όλο που μοιάζει με πλάκα δεν είναι: αν τυχόν είστε αναγνώστης-τρια του status δείτε το. Σε τυχόν νίκη, με την ψήφο σας, υπόσχομαι καταστασιακό μπάχαλο στη ζωντανή μετάδοση του Alpha.] /// "Ζούμε περιτριγυρισμένοι από brand logos, αλλά σκέψου λίγο: Πόσα έχεις μέσα στο σπίτι σου, και τα κοιτάζεις κάθε μέρα; Ξεκίνησα ένα μικρό φωτογραφικό τουρ μέσα στο σπίτι μου προσπαθώντας να τα εντοπίσω όλα." /// Ωραίες φωτογραφίες του νέου Δημαρχείου Θεσσαλονίκης και μια συνέντευξη του αρχιτέκτονά του στην Αυγή. /// απίθανο μωρό χορεύει το τραγούδι της Beyonce /// Συνέντευξη Κωνσταντίνας Κούνεβα στον Σταύρο Θεοδωράκη: Σίγουρα η συνέντευξη της χρονιάς. Πολλά μπλογκ γράφαμε, φωνάζαμε γι' αυτήν απ' τις πρώτες μέρες, τότε που το Mega δε σκεφτόταν καν να αναφέρει το θέμα στις ειδήσεις του. Μια συνδικαλίστρια που πολέμησε για το δίκαιο - και που αρνήθηκε κάθε κομματικό καπέλωμα και πατρονάρισμα [σπόντα]. Μακάρι να βελτιώνεται η υγεία της όσο γίνεται, μέρα με τη μέρα, μπράβο για την (καθυστερημένη) επικήρυξη των δραστών. (*Ένα άρθρο της Πόπης Διαμαντάκου. Η τηλεοπτική συνέντευξη εδώ.) /// Ode To Quentin: DJ The Man We Love The Most: γράφει ο Άρης Καραμπεάζης. /// Οι intvduals είδαν όλα τα ελληνικά πρωινάδικα - μια απίθανη εμπειρία, υποθέτω. /// Athens Review of Books (κυκλοφόρησε!) /// Ο Winter Academy γράφει για το Πουθενά του Παπαϊωάννου /// Αντιδράσεις αντιστασιακών για τον τίτλο της ταινίας του Π. Βούλγαρη /// ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΘΗΝΑ: Στο WeLoveAthens και στο Athensville. /// Ένα εξαιρετικό μπλογκ: http://mon.otonous.info/ /// Με τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι δεν ανακαλύπτεις την αλήθεια. Η αλήθεια αποκαλύπτεται, είναι κάτι που πάντα ήξερες αλλά ποτέ δεν έβλεπες, σαν τα πόδια του περιπτερά. [#] /// Το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κάθε μέρα, στο Winter Academy.


10) Βίντεοκλιπ με γκεστ σταρς #3

Την Παρασκευή οι Pet Shop Boys θα είναι στην Αθήνα - το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη. Με αυτή την (υπέροχη) αφορμή, το σημερινό βίντεο-κλιπ δικό τους, το Heart. O γκεστ σταρ (που παίζει το Βαμπίρ της υπόθεσης) είναι ο Ίαν Μακ Κέλλεν. Την οπτικοποίηση του τραγουδιού ανέλαβε ο Jack Bond, συνεργάτης του Ντέρεκ Τζάρμαν και σκηνοθέτης της καταπληκτικής ταινίας It Couldn’t Happen Here που γύρισαν την ίδια περίοδο οι PSB.

To κλιπ, όπως διαβάζω στη wikipedia γυρίστηκε στην τότε Γιουγκοσλαβία (σε εδάφη της σημερινής Σλοβενίας) και η υπόθεσή του είναι, όπως ξέρετε ή όπως θα δείτε σε λίγο, πολύ ενδιαφέρουσα. Το τραγούδι αρχικά θα δινόταν στη Μαντόνα, τελικά όμως το κυκλοφόρησαν οι ίδιοι. Πήγε Νο1 σ’ όλη την Ευρώπη την άνοιξη του 1988 και παρ’ όλο που δεν το τραγουδούσαν συχνά στις συναυλίες τους ξέρω ότι θα το πουν την Παρασκευή και το Σάββατο. Σε εμάς.


Ένα ποπ αριστούργημα – από κάθε άποψη.


11) Ο Μάρκος Μέσκος είναι απ’ τους λογοτέχνες της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, πολυβραβευμένος και πολυδιαβασμένος. Εγώ όμως, αρχικά, δεν τον γνώρισα ως ακριβοθώρητο ποιητή αλλά ως έναν έξυπνο άνθρωπο που στις καλοκαιρινές διακοπές, (σ’ ένα όμορφο σπίτι στο πιο συναρπαστικό χωριό της Χαλκιδικής, τον Παρθενώνα) ζωγράφιζε μικρά σε μέγεθος ονειρικά τοπία, σωστά κομψοτεχνήματα.




Ξαναβάζω εδώ έντεκα από τα έργα (σε μικρογραφίες που μεγαλώνουν σε άλλο παράθυρο) με αφορμή τη συνέντευξή του, η πρώτη ερώτηση -και απάντηση- της οποίας ήταν:


Κύριε Μέσκο, γιατί δεν δίνετε συχνά συνεντεύξεις;

Είμαι αμήχανος… Αισθάνομαι σαν τον ηθοποιό της μίας και μοναδικής παράστασης – κατόπιν κενό. Κατόπιν μακρόχρονη σιωπή, χωρίς την ελπίδα των μικροαναστάσεων. Συχνά ματαιώνομαι, δεν τα πάω καλά με την καθημερινή δημοσιότητα – κι αυτό ο ιδρυτής του Τρίτου Προγράμματος Ραδιοφωνίας και εμπνευστής των πολιτιστικών εκδηλώσεων στα Ανώγεια της Κρήτης (εννοώ φυσικά το Μάνο Χατζιδάκι) το ήξερε καλά. Προτιμώ την προσωπική επαφή κι από κει, αν γίνεται, τον πληθυντικό αριθμό για την πλατύτερη αναγωγή. Τώρα μπορούμε να πάμε ίσως βαθύτερα…

(η συνέχεια)


--------------------------------------------



[!ώδε ιανίε nietsmmaR νωτ yssuP οΤ]
.
.
.
.
.