Wednesday, May 26, 2010

Έντεκα για το Trent Park (και κάποιες, όχι πια ξεθωριασμένες, αναμνήσεις)

mawdrynundead

Το πανεπιστήμιο στο οποίο σπούδασα media στο Λονδίνο απ’ το ’97 ως το ’00 είναι ξαφνικά στις ειδήσεις, μετά την απόφασή του να κλείσει το τμήμα Φιλοσοφίας του. Ακαδημαϊκοί διαμαρτύρονται, ελληνικά μπλογκς γράφουν γι’ αυτό, σελίδες ανοίγονται γι’ αυτή την αδικία στο ίντερνετ.

Και βλέπω το επίσημο σάιτ ενάντια στην κατάργηση της φιλοσοφίας απ’ το Middlesex University του Λονδίνου, θέλω να διαβάσω τις εξελίξεις αλλά το μυαλό μου κολλάει.
 
occupiedmansionmessage-v5-2

Πάνω-πάνω έχει ένα μπάνερ, με το κεντρικό κτίριο του πανεπιστημίου, την έπαυλη στο μεγάλο πάρκο που ήταν η φοιτητική εστία και τα κτίρια των μαθημάτων, μια φωτογραφία του Trent Park με πανό που γράφουν “justice” και διαμαρτύρονται για τις εξελίξεις. Για λίγο δεν με νοιάζει η δικαιοσύνη ούτε η φιλοσοφία: και μόνο που βλέπω το κτίριο το μόνο που με νοιάζει είναι αυτή η περίεργη αίσθηση, πως όλα εκείνα τα άγουρα, αλλά τόσο συναρπαστικά χρόνια περνούν μπροστά απ’ τα μάτια μου...

Το τεράστιο, πανέμορφο πάρκο, η πρώτη φορά μόνος σε ξένη χώρα μακριά απ’ την οικογένεια, τα παιχνίδια στη λίμνη, το κρυφτό στο δάσος, το δωματιάκι μου, η ανοιχτή πισίνα, τα σκοτεινά κτίρια, η πρώτη (πρώτη!) επαφή μου με το ίντερνετ και τα οκτάωρα που περνούσα στη βιβλιοθήκη για να διαβάζω δωρεάν ιστοσελίδες.

2562032598_0997916bb8

Οι πρώτες παρέες, η Γκρατσιέλλα, ο Μιχάλης, η Μαρία, οι βραδιές ντίσκο στη student union κάτω απ’ το παράθυρο μου, ένα hamburger που πουλούσαν στην κουζίνα της εστίας και ήταν το πιο νόστιμο πράγμα που είχα φάει ποτέ (αλλά το έβρισκα ακριβό, 2 λίρες, και το έτρωγα σπάνια, σε εορταστικές περιπτώσεις), ένας φόνος και μια κλαμμένη μητέρα που ρωτούσε τους φοιτητές αν ήξεραν κάτι για το παιδί της. Έριξε κάτω απ' τις πόρτες των δωματίων μας μια επιστολή: είχε τη φωτογραφία του αγοριού και έγραφε ότι αυτός είναι ο γιος μου, 19 χρονών, του αρέσει το ένα, έχει εκείνα τα ταλέντα κλπ, θα είμαι για 3 μέρες στο ξενοδοχείο τάδε, τηλεφωνήστε μου αν ξέρετε κάτι, τελείως εμπιστευτικά. Την είδα πολλές φορές στο campus εκείνο το πσκ: έκλαιγε και ρωτούσε, παρακαλούσε, ένα στοιχείο, οτιδήποτε, και οι άλλοι ήξεραν, τα ήξεραν όλα, αλλά κανείς δεν της είπε τίποτα.



071113_0e51c151

Βλέπω τις εικόνες του Trent Park και το θυμάμαι ακόμα περισσότερο καθώς πληκτρογραφώ αυτά, τα μαθήματα, τα βιβλία που διάβασα, το λεωφορειάκι που μας έπαιρνε απ’ την είσοδο του πάρκου και μας πήγαινε στο σπίτι και στα κτίρια μέσα στο πάρκο, τις ταινίες που γυρίσαμε με φτηνές βιντεοκάμερες, το ταχυδρομείο μέσα στο campus και τη χαρά μου όταν έπαιρνα γράμμα απ’ την πατρίδα από φίλους και συγγενείς που όταν γυρνούσα για διακοπές μου έκαναν πάρτι-έκπληξη στο σπίτι.

333533_f5e63c5a

Ένα μιούζικαλ με τον Σνούπι, το πρώτο φιλί της ζωής μου, το δωμάτιο μιας φίλης που είχε καλυμμένους τοίχους από αλουμινόχαρτο αλά Warhol, ένα Time Out που είχα «δανειστεί» απ’ τη βιβλιοθήκη για να αποφασίσω σε ποια μουσεία θα πάω εκείνη τη βδομάδα (και με έπιασαν), κουφά μεθύσια με κουφές παρέες, το πρωί που έτρεξα στην πόλη τη μέρα που βγήκε ο δίσκος Ray of Light της Μαντόνα για να τον αγοράσω και γύρισα στην εστία, άνοιξα ένα μπουκάλι κρασί (9 το πρωί) και τον έβαλα να παίζει.

120832

Θυμήθηκα το cd player που είχα και που μερικές φορές το άφηνα να παίζει όταν έφευγα και μια φορά λίγο πριν τελείωσει το τραγούδι κόλλησε, δυνατά, και το βράδυ όταν γύρισα όλοι είχαν πονοκέφαλο και με μισούσαν. Θυμάμαι το τηλέφωνο στον όροφο με το χαρτί που κρατούσαμε μηνύματα για όσους δεν ήταν μέσα όταν πήραν οι δικοί τους. 223, αυτό ήταν το νούμερο του δωματίου μου. «223 – your mom called» έγραφε μερικά βράδια όταν γύριζα απ’ τη μαγεία του κέντρου, ή «223 – please call Tatiana, she’s worried about you».

work_1860681_2_flat,550x550,075,f_camlet-moat-trent-park

Και το common room, με την τηλεόραση, που κάθε φορά που πήγαινα τα τέσσερα κανάλια που έπιανε έπαιζαν western, ιπποδρομίες ή χάλια αγγλικές σειρές – ευτυχώς στα λιβάδια έβαζαν μερικές φορές μια τηλεόραση που έπαιζε το MTV. Μέσα στο κτίριο της εστίας ζούσαμε κυρίως Έλληνες και Ασιάτες, έξω όμως, στα κτίρια του πανεπιστημίου, στη λίμνη, στα απέραντα πάρκα, στο κλαμπ, στη λιακάδα του Trent Park εκατοντάδες άγνωστοι και γνωστοί απ’ όλο τον πλανήτη, μουσικές διαφορετικές, ρούχα πρωτόγνωρα, ήχοι, χαμόγελα, βιβλία, εικόνες.

tp_pool

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα σε εκείνους τους ηλιόλουστους κήπους την πρώτη εβδομάδα μου ήταν το Microserfs του Coupland, η μαμά μου με ρώτησε τι θέλω ως δώρο αποχαιρετισμού και είπα αυτό, και στην πρώτη σελίδα είχε γράψει: «Δεν πρέπει να ονειρεύομαι για σένα. Μόνο να σου δίνω την ευκαιρία να ονειρεύεσαι εσύ - και να κάνω ότι μπορώ για να σε βοηθήσω να βγουν αληθινά τα όνειρά σου».

039579_4a3d0ab8

Τέρμα η φιλοσοφία απ’ το Middlesex λοιπόν, αλλά τώρα πια αυτό είναι το τελευταίο που μ’ ενδιαφέρει. Εγωιστικά θα μιλήσω:

Ήμουν 18 χρονών, είχα μόλις πάει στην πιο τέλεια πόλη της Ευρώπης, ήμουν μόνος, θα ανακάλυπτα τα πάντα, θα μάθαινα όσα με ενδιέφεραν, θα ερωτευόμουν, θα γνώριζα τη ζωή και θα γινόμουν κάποιος…
Αναμνήσεις που για λίγο, βλέποντας τις εικόνες, δεν ήταν πια ξεθωριασμένες.

Trent Park

Αχρείαστη αλλά ηδονική νοσταλγία μπροστά απ’ τα πίξελ των παλιών λουλουδιών, εκνευριστικά αλλά ασυγκράτητα δάκρυα, εκεί, στην άκρη της νοητής, ξεχασμένης λίμνης.

Σε κάποιες στιγμές η φιλοσοφία μοιάζει τελείως περιττή.
.
.
.

21 comments:

formerly known said...

Ήμουν κι εγώ στο Middlesex, μεταξύ 1994-1997, στο campus του Wood Green όμως. Μπαίνοντας στο site του πανεπιστημίου, με θλίψη διαπίστωσα ότι το campus μου δεν υπάρχει πια. Αντιθέτως, υπάρχουν branches στο Ντουμπάι και τον Μαυρίκιο. Educative globalisation λέγεται αυτό;

Α, μπα? said...

τι ωραία που τα γράφεις! νομίζω ότι θα μπορούσες να ντύσεις στα μεταξωτά και την πιο βαρετή στιγμή

Flanders said...

Και εγω περιμενα κανενα ποστ για την Γιουροβιζιον,να σχολιασεις για αγαπημενες χωρες, αν και στην lifo ειπες για Γερμανια , αναμεσα και στις δικες μου αγαπημενες,αλλα σιγα μην ψηφισω τους Γερμαναραδες μετα απο τα φετινα.Ψηφισα ηδη το χαμηλοτονο και συγκινητικο Βελγιο , θα το ξαναψηφισω και στο τελικο,ισως και την εντυπωσιακη Ισλανιδια (λεω ισως γιατι 1,21 το μηνυμα ?).
Αντ' αυτου, ενα μαλλον καταθλιπτικο ποστ,και εκεινη η ιστορια με την κλαμμενη μανα..καποιοι ηξεραν ? Ματωσε η καρδια μου ? Τι εγινε τελικα ?

orck said...

enteka εισαι η μεγαλυτερη απωλεια απο το reader μου, τωρα θα γραφεις μονο στην παλιοφυλαδα;

enteka said...

orck, LOL! Όπως είπα θα γράφω τα τρέχοντα θέματα στην παλιοφυλλάδα και προσωπικά θεματικά ποστ εδώ, όπως άλλωστε ξεκίνησα απ' το 2006 χωρίς καμία διακοπή. :)
(Για να καταλάβω, μοιάζει να μη γράφω πια εδώ? Πού σχολιάσες μόλις τώρα?)

FORMERLY KNOWN! Δεν υπάρχει το campus του Wood Green?? Έζησα εκεί τον τρίτο μου χρόνο, ή κάτι τέτοιο. Πολύ μου άρεσε γιατί ήταν δίπλα στο μετρό και πολύ πιο κοντά στο κέντρο.

Flanders, τίποτα δεν έγινε με εκείνη τη μητέρα. Αφού έφυγε (έζησε εκεί ένα ΠΣΚ ψάχνοντας για πληροφορίες), μου είπαν όλοι ότι ήταν γνωστό πως είχε γίνει καβγάς στον όροφο για ναρκωτικά αλλά κανείς δεν ήθελε να μπλέξει λέγοντας κάτι.

Α,μπα, η νοσταλγία -και η απόσταση- ντύνει σχεδόν τα πάντα στα μεταξωτά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση βοήθησε και η αίσθηση παντοδυναμίας και ευτυχίας που είχα εκείνη την περίοδο, αίσθηση που ξαναμπήκε βίαια μέσα μου ψάχνοντας εικόνες του πάρκου στο google...

:)

Ioanna said...

Αρχικά απογοητεύθηκα με αυτή την δυσάρεστη είδηση για την κατάργηση της Φιλοσοφικής Σχολής και στη συνέχεια ένοιωσα ανάμικτα συναισθήματα... μπήκα για λίγο στον κόσμο του "έντεκα"... Αυτό το γεγονός με τη μητέρα ομολογώ ότι με τάραξε.

Οι εικόνες είναι πολύ όμορφες.

Καλό βράδυ Ioanna*

Anonymous said...

Βλέπω τις φωτογραφίες και σκέφτομαι ότι τόσο στην Αθήνα, όσο και στο Λονδίνο δεν φοίτησα ποτέ σε Πανεπιστήμιο με campus, γρασίδι κλπ.
Το Middlesex δεν είναι από τα Πανεπιστήμια, τα οποία θεώρησαν αντικείμενο ακαδημαϊκής μελέτης τις σαπουνόπερες κλπ (και όχι μόνο τον Σαίξπηρ) για να το δουν φημισμένα πανεπιστήμια αφ' υψηλού και ακολούθως να ακολουθήσουν;
Έχεις ξαναγράψει για την αφιέρωση της μητέρας σου. Εϊναι πολύ συγκινητική.
Και ναι το Λονδίνο είναι υπέροχη πόλη. Και αυτή η ομορφία ενισχύεται από την αίσθηση, που έδιναν τα φοιτητικά χρόνια
Καλησπέρα

kabamaru said...

το κείμενο είναι πολλές δροσερές σταγόνες. χρειάζεται χρόνος για να μαζευτούν αρκετές και να μας ξεδιψάσουν. το καθημερινό σου γράψιμο στη λιφο ικανοποιεί άλλου είδους δίψα. κράτα και τα δυο στυλ, μου αρέσει το αποτέλεσμα.

Ιφιμέδεια said...

Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ένα από τα καλύτερα κείμενά σου. Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας εδώ.
Δεν ξέρω τι άλλο να σου γράψω. Μόνο ευχαριστώ.

Vam33 said...

Είναι το καλύτερο που έχεις γράψει.Μαλλον επειδή είναι το πιο προσωπικό.Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες
Καλημέρες

Shiroi Taka said...

ΤΕΛΕΙΟ post! Τι μου θύμησες! Και εγώ 17,5 χρονών, στο Hull, τα καθημερινά ξενύχτια στα δωμάτια φίλων/στις disco/στα μεταλλάδικα, τον τενεκέ με φέτα που έστειλε η μάνα ενός και τον φάγαμε σε μια βραδιά (ο ίδιος ο καημένος μια βουκίτσα πρόλαβε), τις αλεπούδες που βλέπαμε στο δάσος, τα σκιουράκια το πρωΐ στους φράχτες, το διάβασμα για τις εξετάσεις τελευταία στιγμή, τα εργαστήρια με το καλάι, τα 7-11 που σηκώναμε όλα τα ντόνατ και τις σοκολάτες μμμ...και τόσα τόσα άλλα!!
Ευχαριστώ πολύ!!!

Κωνσταντίνος Μπούγας said...

Νομίζω πως είναι το καλύτερο κείμενο που έχω διαβάσει στο blog σου!!
Δεν ξέρω αν φταίει ότι είναι το πιο προσωπικό, ή το ότι λατρεύω οτιδήποτε έχει να κάνει με το Λονδίνο και τις σπουδές εκεί!!(ανεκπλήρωτα όνειρα..)
Δεν ξέρω πώς γίνεται να μου δημιουργείται νοσταλγική διάθεση για πράγματα που δεν έχω ζήσει μέσα από τέτοια κείμενα.. :)

Κωνσταντίνος Μπούγας said...
This comment has been removed by the author.
bourboulithres said...

Παρα πολυ ωραίο κείμενο enteka και πολυ ζωντανό!
Μπήκα και γω για λίγο σα λαθρεπιβάτης στις αναμνήσεις σου!
:)

Flanders said...

Σε φανταζομαι να πανηγυριζεις για την νικη της Λενα. Και μενα μου αρεσε πολυ, αλλα με επιασαν τα εθνικιστικα μου,με ολα αυτα με την Γερμανια φετος.Ψηφισα Βελγιο,οπως και στο ημιτελικο,και Τουρκια,δυο διαφορετικων αντιληψεων κομματιων...

Viv said...

<3 :))

ένα hamburger που πουλούσαν στην κουζίνα της εστίας και ήταν το πιο νόστιμο πράγμα που είχα φάει ποτέ (αλλά το έβρισκα ακριβό, 2 λίρες, και το έτρωγα σπάνια, σε εορταστικές περιπτώσεις)

σ' έχω πεθυμήσει α μα πια

Ανδρίκος said...

Πώπω τί μου θύμησες τώρα!!!!!!!!!!!!

Middlesex και εγώ από το 96 έως το 2000. Φοβερά χρόνια.


Από τότε το πανεπιστήμιο είχε αρχίσει να συρρικνώνεται.Το όλο εγχείρημα αρχίσει το 98 αν θυμάμαι καλά που κλείναν το τμήμα των μηχανολόγων έχοντας δεχτεί όμως καινούριος φοιτητές τους οποίους βέβαια άφηναν ξεκρέμαστους.Πέρσι που επισκέφτηκα τα παλιά μου λημέρια ανακάλυψα ότι το Bounds Green (το campus μου ως κομπιουτεράς)έχει γίνει διαμερίσματα όπως επίσης και οι εστίες του Wood Green. Το campus και οι εστίες στην White Hart lane πάπαλα επίσης.
Το μόνο που έχει μείνει είναι το Hendon με ένα νέο εντυπωσιακό σκεπασμένο αίθριο και το Trent Park.

Flanders said...

Homer Simpson: ο πιο αγαπημένος ήρωας της 20ετίας :

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4577504

enteka said...

μόλις διάβασα τα υπόλοιπα σχόλια, να στε όλοι καλά!

:):)

Anonymous said...

Ωραίο ποστ.

Εκνευριστικό όμως στα σχόλια που όποιος έχει σπουδάσει στο εξωτερικό βρίσκει την ευκαιρία παντού και πάντα να το πει (ζω κι εργάζομαι σε κωλοδουλειές-αν κι έχω καλό πτυχίο αλλά δεν υπάρχουν δουλειές-στο εξωτερικό 8 χρόνια τώρα και ξέρω πώς είναι να βρίσκεσαι ανάμεσα σε έλληνες που θεωρούν φοβερό να ζεις-αυτοί σπουδάζουν παντα-όχι στην Ελλάδα.ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΟΡΑ.Οποιος θελει μπορει να ζησει οπου θελει χωχρις να ειναι λογος ψευτοπερηφανιας!)

λού said...

κι εγω θελω Λονδινο. κι εγω. κι εγωωωωωωωωωωωωωωωωωω (λεει και κλαίει)