Wednesday, June 30, 2010

Έντεκα (πρωτοσέλιδα από προηγούμενο εθνικό θρίαμβο)

.
.
16_b


Δεν βλέπω το Μουντιάλ, αλλά είδα ελάχιστα απ’ τον αγώνα της Ελλάδας με την Αργεντινή. Οι Έλληνες παίκτες, μέσα σε λίγες μέρες, έγιναν από ήρωες άχρηστοι, μετά πάλι ήρωες, μετά κάτι στο ενδιάμεσο μετά πάλι ήρωες. Είναι φοβερή η ευκολία που γίνεται αυτό. Διάβαζα εδώ μερικές φράσεις εφημερίδων την επόμενη μέρα μετά την κατάκτηση του Euro 2004. Μάλλον υπερβολικές.

4_b

«Ένα νέο έθνος γεννιέται», «HELLAS!!!! Σε όλη την Ευρώπη αυτή η λέξη θα γράφεται και θα ακούγεται για μήνες. Αυτή τη φορά όχι για την ιστορία του έθνους μας, όχι για τον πολιτισμό που χάρισε στον κόσμο» (Αδέσμευτος). «Το εκτυφλωτικό φως που άναψαν 11 λεβέντες ντυμένοι στα γαλανόλευκα χθες, στο «Στάδιο του Φωτός» της Λισαβόνας, θα φαίνεται από τα άστρα. Από τον έβδομο ουρανό. Εκεί θα βρείτε τους ήρωες του EURO 2004 (...) εκεί θα βρείτε κι εμάς, εκεί θα συναντήσουμε κι εσάς. Την Ελλάδα ολάκερη. Μια χώρα στις φλόγες! Μια χώρα ταπεινή που γιορτάζει και θα γιορτάζει στον αιώνα τον άπαντα τον απόλυτο Αθλο» (Ελευθεροτυπία!!!).

14_b

Τα διάβαζα αυτά και έψαχνα και τα πρωτοσέλιδα μέσω του in.gr (οι δεξιές εφημερίδες χωρούσαν στα πρωτοσέλιδά τους την άσχετη μουτσούνα του πρωθυπουργού και της γυναίκας του) και προσπαθούσα να θυμηθώ πού ήμουν εγώ το βράδυ του τελικού. Και τι έκανα.

Το 2004 ήμουν στο στρατό. Απ’ το χειμώνα μέχρι και το καλοκαίρι ζούσα σ’ ένα στρατόπεδο της Κομοτηνής και ένιωθα πανίσχυρος. Τα πράγματα ήταν καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα, με σέβονταν όλοι επειδή ήμουν μεγαλύτερος (μεγαλύτερος κι απ’ τον 25χρονο υπολοχαγό μου), δούλευα σ’ ένα γραφείο και στα κρυφά κρατούσα σημειώσεις με την ελπίδα ότι θα γίνουν κάποτε βιβλία (δεν έγιναν) και άρθρα (έγιναν).

13_b

Επειδή ήξεραν πως είμαι απ’ τη Θεσνίκη με ρωτούσαν όλοι τι ομάδα ήμουν. Δεν ήμουν.

Παλιά ο μπαμπάς μου με είχε κάνει ΠΑΟΚ (σ’ όλη την παιδική μου ηλικία κόσμος εκπλησσόταν φωναχτά –ευχάριστα ή δυσάρεστα: «Καλά σε λένε Άρη και είσαι Πάοκ;», απίστευτα κουραστικό.) Κάποτε, προς το γυμνάσιο συνειδητοποίησα πως χωρίς λόγο ταραζόμουν με όλα αυτά τα παιχνίδια μπάσκετ που κρίνονταν στο τελευταίο δευτερόλεπτο και σταμάτησα να τα βλέπω, σταμάτησα να ασχολούμαι τελείως. Θεώρησα πως όλο αυτό είναι μάταιο, ακόμα και να σκίσει σήμερα η ομάδα μετά θα πάει χάλια, είναι σα τη ζωή, με τις μικρές δόσεις ευτυχίας της και τις μεγάλες δόσεις μη ευτυχίας.

17_b

Κάπως άσχετο: τα τελευταία χρόνια κάνω συνέχεια παρουσιάσεις σε σχολεία και γνωρίζω παιδιά δημοτικού. Είναι η πρώτη και πιο εκνευριστική ερώτηση που θα μου κάνουν. «Κύριε τι ομάδα είστε;»

Στην αρχή δεν έλεγα τίποτα, προς μεγάλη απογοήτευση των μαθητών. Μετά, σε επόμενα σχολεία έλεγα Πάοκ. Αυτό εξόργιζε τουλάχιστον τους μισούς και με γιουχάρανε, με βρισιές, κανονικά. (Τουλάχιστον όμως οι υπόλοιποι με αποθέωναν και, ίσως κι επειδή πίστευαν πως ήμουν Πάοκ, αγόραζαν τα βιβλία μου.) Όταν με κατέβαλλαν τα συνεχή γιουχαϊσματα, σε επόμενα σχολεία, έλεγα ότι δεν είμαι τίποτα. Αυτό ήταν χειρότερο όμως γιατί έμεναν όλοι δυσαρεστημένοι.

52_b

Τώρα τελευταία βρήκα ένα έξυπνο κόλπο και λέω πως «Είμαι Απόλλων Καλαμαριάς, επειδή ζω στην Καλαμαριά!» Στην πραγματικότητα δεν ξέρω αν ο Απόλλων ζει ή αν πέθανε και σε ποια κατηγορία γκρεμοτσακίστηκε φέτος, αλλά το κόλπο πιάνει μια και τα περισσότερα παιδιά σέβονται την εκκεντρική επιλογή μου. (Όσα δεν την σέβονται επιμένουν: «Οκ, Απόλλων Καλαμαριάς. Από τις μεγάλες όμως;»)

31_b

Εκείνο τον Ιούνιο λοιπόν. Όλοι στο στρατόπεδο καίγονταν για το Euro, εγώ, όσο ανθελληνικό και να ήταν αυτό, αδιαφορούσα. Και σύντομα άρχισα να κάνω διευκολύνσεις σε όσους ήθελαν να δουν τα ματς. Δε ζητούσα ανταλλάγματα, είχε έρθει η βυσματική μετάθεσή μου για Θεσσαλονίκη, σε λίγες εβδομάδες πήγαινα σ’ ένα υπέροχο στρατόπεδο κοντά στο σπίτι μου. Κι έτσι από μονόχνωτος και ηδονικά απομονωμένος ξαφνικά νοιαζόμουν για όλους. Έκανα φιλίες, άκουσα προβλήματα, έδωσα συμβουλές. Και κάλυψα θέσεις καθώς οι φαντάροι το έσκαγαν στα κρυφά για να δουν τα ματς. Κάποτε οι ανώτεροι στρατιωτικοί κατάλαβαν τον παράνομο ρόλο που έπαιζα. Και, διστακτικά στην αρχή, μου ζήτησαν να βοηθήσω και αυτούς.

32_b

Έγινα λοχίας υπηρεσίας, υποδεκανέας αλλαγής ή αλφαμίτης ή οτιδήποτε χρειάστηκε. Έμπαινα στη θέση λοχαγών, εγώ, ένας γιωτάς με περιφρόνηση για τα στρατιωτικά, και περνούσα την ώρα μου διαβάζοντας βιβλία και περιοδικά, την ώρα που από μακριά, είτε απ’ το καψιμί είτε απ’ την πόλη, ακούγονταν κάθε τόσο πανηγυρισμοί. Καθώς οι μέρες περνούσαν οι πανηγυρισμοί ήταν όλο και πιο συχνοί. Και όλοι μου ζητούσαν όλο και περισσότερες χάρες. Το στρατόπεδο άδειαζε, όλοι έβγαιναν έξω ή κλείνονταν στο κψμ και ένιωθα τελείως μόνος, ευχαριστημένος που όλα μου ανήκαν, τα σιωπηλά κτίρια, τα τανκς, η περιφραγμένη φύση.

7_b

Σύντομα αναλάμβανα βάρδιες και μετά τους αγώνες, για να βγουν έξω να πανηγυρίσουν. Το πράγμα πήγαινε για θαύμα και το θαύμα όντως έγινε σε κάποια στιγμή αλλά δε θυμάμαι περισσότερα, από ένα σημείο και μετά όλες οι νίκες μού φαίνονταν ίδιες. Όταν το Euro τελείωσε όλοι με αντάμειψαν, τιμητική άδεια, κάθε μέρα είχα έξοδο, διανυκτερεύσεις, κλπ. Λίγες μέρες μετά έφυγα από εκεί και, καλώς ή κακώς, πήγα σπίτι μου.

18_b

Κάθε χρόνο το σκέφτομαι (και συχνά το κάνω). Κάθε ταξίδι στην Κομοτηνή με γεμίζει με αναμνήσεις ενός ανθρώπου σχετικά φοβισμένου, αρκετά νευρωτικού, περιέργως καταφερτζή, ηθελημένα μοναχικού, με άφθονο ελεύθερο χρόνο για γράψιμο, διάβασμα και ονειροπόληση. Που ενδιαφερόταν περισσότερο για τυχόν δικούς του, προσωπικούς θριάμβους παρά για τους υποχρεωτικά Εθνικούς...

9_b
.
.
.
Bits and Pieces.

.
..

14 comments:

badhairday said...

Ευχαριστιέμαι τόσο πολύ τις ιστορίες σου. Σχεδόν μπόρεσα να μπω στην ψυχολογία του φανταρικού (σου).
Εγώ στον τελικό του 2004, βρισκόμουν στο Ποσείδι, στο camping του ΑΠΘ. Βλέπαμε τον αγώνα σε μια γιγαντοθόνη, στημένη στο μοναδικό beach bar/club/restaurant και όλο το βράδυ πανηγυρίζαμε χορεύοντας τα remix τύπου "σήκωσέ το"..

enteka said...

καλά, είχαμε τελείως διαφορετική εμπειρία!

αναρωτιέμαι τι έκαναν οι υπόλοιποι αναγνώστες...

:)

ZlatkoGR said...

α) Και στο είπα, αλλά δεν το συγκράτησες: Φέτο η Καλαμαριά έπεσε στη Δ' Εθνική, εκεί που το πρωτάθλημα δεν είναι ακόμα "επαγγελματικό" και έπαιξε και με την ομάδα της πόλης μου, τη Νίκη Πολυγύρου. Στο τέλος μάλιστα, είχαν την ίδια θέση και τους ίδιους βαθμούς.

β) Κι εγώ έβλεπα τον αγώνα σε γιγαντοθόνη στη Χαλκιδική, έφαγα μια μπύρα στη μάπα όταν βάλαμε το γκολ (ξέφυγε από έναν τύπο δίπλα μου), και τρελά πανηγύρια μετά.

enteka said...

Χαίρομαι που τελικά ζει και βασιλεύει η Καλαμαριά (not)

:):)

Κωνσταντίνος Μπούγας said...

Εγώ ήμουν στα Τρίκαλα στο πατρικό μου (ήμουν ακόμα μαθητής τότε)!
Έβλεπα τον τελικό στον πάνω όροφο μιας καφετέριας που τις υπόλοιπες μέρες πήγαιναν όλοι για τάβλι κι εγώ για τρίβιαλ(ακόμα δεν έχω μάθει πώς παίζεται το τάβλι).
Είχαμε παραγγείλει όλοι στο τραπέζι το ίδιο πράγμα: φραπέ γλυκό με γάλα.
Δεν μου άρεσε, προτιμούσα να πιω κάτι άλλο. Πώς να ζητήσεις χυμό ή σοκολάτα ενώ έχουν παραγγείλει 5 άτομα πριν από εσένα καφέ;;
Φαίνεται όμως ότι και στους άλλους δεν άρεσε, γιατί όταν μπήκε το γκολ τα ποτήρια ήταν μισογεμάτα και απ'τη χαρά μας και απ'τον τρόπο που πεταχτήκαμε, πετάχτηκαν κι αυτά στα κεφάλια των ανθρώπων που καθόταν στον κάτω όροφο.
Αυτούς δεν τους ένοιαζε, αλλά ένοιαζε τα αφεντικά που μας έδιωξαν απ'το μαγαζί και είδαμε τον υπόλοιπο αγώνα στην γιγαντοοθόνη της κεντρικής πλατείας όπου πανηγυρίζαμε μετά μέχρι τις 5 το πρωί!
(πρώτη φορά με άφησαν τόσο αργά έξω εκείνη τη μέρα!)
τέλειο ποστ!

Ιφιμέδεια said...

Εν τω μεταξύ έχω μέρες που τρώγομαι γιατί δεν γράφεις εδώ, ευτυχώς επανήλθες με χορταστικό ποστ! Τι ωραία που γράφεις εδώ τα προσωπικά κείμενά σου!!! Είναι σούπερ!

Θα σε απογοητεύσω πάντως αλλά δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ τι έκανα το 2004 τέλος Ιουνίου. Λογικά θα ετοιμαζόμουν για την καθιερωμένη ανασκαφική εξόρμηση και μάλλον θα είδα τον αγώνα στο σπίτι με τη μαμά μου και τον αδελφό μου.
Αχ η μνήμη μου είναι κακή...

Vam33 said...

Πόσο μου αρέσει που το enteka έχει γίνει καθαρά προσωπικό.
(Αυτό το ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ της Απογευματινής αν είχε και ένα κουπόνι απο κάτω για αγορά βιβλίων μέσω του ΤΗΛΕ ΑΣΤΥ θα ήταν πολυ καλύτερο)
Καλησπέρες

ΠΑΝΟΣ said...

Είναι δυνατόν; Δεν έβαλες το "ΕΧΥΣΕ ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ" (με τεράστια γράμματα) "ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ" (με πολύ πολύ μικρά), στο Euro 2004, νομιζω από την Score Live!!!

Anonymous said...

Νομίζω τον τελικό τον είδα περιστασιακά σε μια ταβέρνα σε παραθαλάσσιο προάστιο τρώγοντας. δεν είμαι και πολύ φανατικός με τα αθλητικά (π.χ δεν έχω δει μουντιαλ τώρα) και όλες οι καλές φάσεις και τα γκολ, όποτε τυχόν χαζέυω (συνήθως, όταν έρχονται θείοι μου να δουν μπάλα, επειδή έχουμε "καλωδιακή") μπαίνουν, όταν πηγαίνω να ανοίξω το ψυγείο, πηγαίνω στην τουαλέττα κλπ.
Η χρονιά φαινόταν να έχει προοπτικές Euro, Ολυμπιακοί και φυσικά αλλαγή κυβέρνησης με "φρέσκες" ιδέες. Δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι βασιζόμενος στον αέρα. Το θέμα είναι να μην βασίζεσαι μόνο σε αυτά, αλλά να ενισχύεσαι ψυχολογικά και να αγωνίζεσαι και να εργάζεσαι για τα πραγματικά και ουσιαστικά.
Μού άρεσε πολύ η αφοπλιστική σου ειλικρίνια σχετικά με τον στρατό και το βύσμα :-)
Καλησπέρα

Saigon & Baygon Inc. said...

Πολύ μου αρέσουν αυτές οι προσωπικές αφηγήσεις από το παρελθόν. :-)
Το 2004 στο Euro, οι άντρες είδαν τους αγώνες, εγώ τους έβαψα ελληνικά σημαιάκια στα μάγουλα, και βγήκαμε μαζί να πανηγυρίσουμε τις νίκες στους δρόμους. Μάλιστα δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο μια φωτογραφία, ο κουνιάδος μου κι εγώ να αφήνουμε αυτοκίνητα να περάσουν κάτω από μια τεράστια σημαία. :-)

(Ευχαριστώ πολύ πολύ για το σχόλιο στο blog μου! Χαθήκαμε... να τα πούμε σύντομα!)

Saigon

Anonymous said...

Βρέθηκα εδώ μέσω link από το bits and pieces. Γράφεις εκεί:"γι’ αυτό ποτέ δεν πήρε μέτρα η ΝΔ και τώρα κάνει το Πασόκ να μοιάζει χίλιες φορές πιο κακό!"
Επειδή σε διαβάζω και μου φαίνεται από το blog ότι έχεις κάποιο πνευματικό επίπεδο πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορείς να υπονοείς ότι το Πασόκ είναι "καλό"!!
Με απογοητεύεις εκτός αν σε παρεξήγησα. Δεν είμαι καθόλου Ν.Δ. το διευκρινίζω. Αλλά πως κάποιος άνθρωπος που μπορεί να σκέφτεται και δεν ζεί σε γυάλα μπορεί να υποστηρίζει το τωρινό Πασόκ δεν το καταλαβαίνω. Φαίνεται ότι η πνευματικότητα και ο κομματικός φανατισμός δεν είναι αντίθετα όπως νόμιζα...

Anonymous said...

Και εγώ μερικές φορές διέκρινα στο μπλογκ σου μια εννοούμενη υποστήριξη στο ΠΑΣΟΚ που με εξέπληξε λίγο. Δεν θυμάμαι σε ποιά ποστ, αλλά θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει. Θαυμαστής σου, nonetheless :)

enteka said...

γεια σε όλους και ευχαριστώ για τις αναμνήσεις

προς τους δύο ανώνυμους: εγώ ψηφίζω συνήθως αυγή (code), δεν έχω ψηφίσει ποτέ απ' τα 18 μου μέχρι σήμερα πασόκ.

Αυτά για τον κομματικό φανατισμό και την πνευματικότητα (!)

Υπάρχει όμως και η αλήθεια: η αδράνεια της νδ να πάρει μέτρα ή να κάνει κάτι ιδιαίτερο "κάνει το Πασόκ να μοιάζει χίλιες φορές πιο κακό" όπως έγραψα.


(Το "χιλιες φορές πιο" απ', ότι ήδη είναι νομίζω ότι υποννοεί πως είναι κάπως κακό, όχι;)

Κατά τα άλλα, αν δεν είχε υπάρξει η προηγούμενη καταστροφική κυβέρνηση δε νομίζω ότι θα είχε καμιά όρεξη ο παπανδρέουν να παίρνει τα πιο αντιλαϊκά μέτρα όλων των εποχών κλπ κλπ. (Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό. Σόρι που δεν ανήκω σ'αυτους, και δεν δαιμονοποιώ εξίσου τα μεγάλα κόμματα, παρ' ότι δεν τα ψηφίζω καν...) Καταλαβαίνω τι εννοείς αλλά υπάρχει κίνδυνος μερικές φορές να προβάλλουμε δικό μας φανατισμό σε ειλικρινείς απόψεις τον άλλων.

καλύτερα να είχαμε γράψει στο σχετικό ποστ στο bits και όχι σ' αυτό.
ευχαριστώ για τις απόψεις!
ευχές

:)

Anonymous said...

Αν και δεν ασχολούμαι πολύ με τα αθλητικά,ήμουν στη Γερμανία με Εράσμους το καλοκαίρι του 2004. Έμενα σε μια εστία που είχε όλες τις φυλές. Αφρικανούς, Ασιάτες, Ευρωπαίους, Λατίνους. Ήμουν ο μόνος Έλληνας και συγκινήθηκα που όλοι σχεδόν ήταν με την Ελλάδα για χάρη μου. Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι αντίπαλος ήταν η Πορτογαλία και ότι η Γερμανία είχε αποκλειστεί νωρίς. Έτσι στον τελικό πήγαμε μια παρέα πάνω από 30 άτομα στο Rosengarten, έναν εκθεσιακό χώρο που θύμιζε λίγο Μέγαρο μουσικής, όπου ο δήμος είχε αποφασίσει να δείξει τον αγώνα σε γιγαντοοθόνη. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά ότι αν νικήσουμε θα βουτήξω γυμνός στο κεντρικό συντριβάνι της πόλης και στο τέλος του αγώνα ευχόμουν να το είχαν ξεχάσει. Τελικά βουτήξαμε σχεδόν όλοι και παίζαμε μπουγέλο μέχρι να έρθει η αστυνομία. Ευτυχώς είχα μια ελληνική σημαία μαζί μου, για να μη με μαζέψουν. Μετά το τέλος του αγώνα περίπου 3000 άτομα είχαν κάνει τη νύχτα μέρα στο συνήθως ήσυχο κέντρο της πόλης. Νόμιζα ότι ήμουν στα Γιάννενα!!