Έντεκα (για το Tambourin του Rameau)

.


*bits and pieces κάθε μέρα




(Εικόνες: Joseph Wright of Derby, 1734 – 1797. Ζωγράφιζε -με καταπληκτικούς φωτισμούς και απίστευτες σκιές- την ίδια περίπου περίοδο που ο Rameau συνέθετε τα κομμάτια του.)


Όταν πρωτανακάλυψα το Τρίτο Πρόγραμμα στο ραδιόφωνο, γύρω στο 1986, εκστασιάστηκα. Τότε άκουγα κυρίως ποπ, έβλεπα τα τσαρτς στη δορυφορική και έπρηζα τους γονείς μου να μου αγοράσουν το Ποπ Κορν, το Discomoda In και το Τοπ + Στίχοι. [Ήταν πολύ δύσκολο να τους πείσω. Όταν δεν έπιαναν τα επιχειρήματα «Έχει αφίσα Μάικλ Τζάκσον, συνέντευξη Μαντόνα, και τους στίχους των Duran Duran» -και ποτέ δεν έπιαναν- απλά επαναλάμβανα την επιθυμία μου κάθε διαθέσιμο δευτερόλεπτο και τη συνόδευα απ’ την παράκληση: «Σε ικετεύω, είναι το τελευταίο ποπ περιοδικό που σου ζητάω να μου αγοράσεις, το ορκίζομαι, το τελευταίο”.]

Mε είχαν όμως γράψει από μικρό στο ωδείο κλασικής μουσικής – και η ποπ ίσως έμοιαζε παράταιρη.

Πήγαινα απ’ τα έξι μου στο κέντρο. Στο ωδείο που ήταν στην Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας, μόνος, με το λεωφορείο, πράγμα που o Paul Weston θα έλεγε πως με έκανε ανεξάρτητο άνθρωπο, μου άνοιξε τους ορίζοντες και μου δίδαξε ένα σωρό συναρπαστικά πράγματα. (Όχι τόσο το ωδείο αλλά το ότι κυκλοφορούσα μόνος όλη τη βδομάδα τη στιγμή που οι συμμαθητές μου στα νήπια δεν επιτρεπόταν να περάσουν απ’ το νηπιαγωγείο στο απέναντι πεζοδρόμιο, όπου ήταν το σπίτι τους.)

Θυμάμαι την πρώτη φορά.

Μετά από κάποιες συνοδευμένες δοκιμές στις οποίες η μαμά μου μού είχε δείξει όλα τα σημάδια που πρέπει να ακολουθώ για να βρεθώ στη στάση της επιστροφής, βρέθηκα ένα φθινοπωρινό βράδυ μόνος, μετά το μάθημα, στην Τσιμισκή. Επανέλαβα στον εαυτό μου τις κινήσεις που έπρεπε να κάνω. Περίμενα το φανάρι, πέρασα απέναντι και περπάτησα την Αγίας Σοφίας προς τα πάνω - τότε το 6 δεν σε πήγαινε προς Καλαμαριά απ’ την Μητροπόλεως αλλά απ’ την Μακένζι Κινγκ, μέσω Παύλου Μελά.



Η ανάμνησή μου περιλαμβάνει κυρίως έναν οπτικό, καλειδοσκοπικό πολτό. Φώτα παντού, μαγαζιά με νέον, βιτρίνες, κόσμος – καμία σχέση με τη γειτονιά μας που είχε άδεια πάρκα, ένα φούρνο κι έναν μπακάλη που τον λέγαμε παππού. Ανεβαίνοντας την Αγίας Σοφίας είδα ένα δρομάκι-πεζόδρομο (υποθέτω την Αγ. Θεοδώρας). Αν και ήξερα πως δεν έπρεπε με τιποτα να βγω απ’ την πορεία μου ο πειρασμός ήταν μεγάλος,  Έπρεπε να συνεχίσω, ίσια πάνω, αλλά έστριψα. Ήταν ένα μαγαζί που λεγόταν Ντο Ρε Μι που με τράβηξε. Περπάτησα τον πεζόδρομο και στάθηκα μπροστά στη βιτρίνα. Πουλούσε μουσικά όργανα και δίσκους – δίσκους! πόσο αγαπούσα τους δίσκους, νομίζω ότι τους ήθελα όλους. Υπήρχε κι ένα αναλόγιο στην βιτρίνα, και είχε την παρτιτούρα του Tambourin του Rameau. Ένα κομμάτι που μου άρεσε, που το είχα μόλις διδαχτεί στην μουσική προπαιδεία την ίδια ημέρα.

Δεν ξέρω πώς βρήκα το θάρρος, αλλά μπήκα μέσα και ρώτησα αν το είχαν σε δίσκο. Το είχαν.

«Δεν έχεις 280 δραχμές;» είπε ο πωλητής. «Τότε άκου το Τρίτο Πρόγραμμα, στο ραδιόφωνο. Θα σ’ αρέσει πολύ και παίζει και συχνά το Tambourin!»

Το επόμενο πρωί γύρισα τη βελόνα του ραδιοφώνου ψάχνοντας. Ράδιο Σίτυ, αφιερώσεις στα πιο γλυκά ματάκια του 13ου Συκεών, Πανόραμα 86, το τελευταίο τραγούδι των Wham, Μουσικός Δίαυλος.

Και, το Τρίτο Πρόγραμμα. Με κομμένη την ανάσα το άκουσα όλη την ημέρα: εκτός από τη μουσική οι παρουσιαστές (που μιλούσαν σαν παρωδία ποιοτικού σταθμού, όπως θα την έκανε ο Χάρυ Κλυν) έδιναν ένα σωρό πληροφορίες, για τα έργα, για τους συνθέτες, για την κλασική μουσική γενικότερα. Ο συνθέτης της ημέρας, πεντάλεπτα μίνι αφιερώματα, σαν σήμερα στους αιώνες, συγκρίσεις έργων παιγμένων από διαφορετικές ορχήστρες, νέες κυκλοφορίες, βιογραφικά μαέστρων, τα πάντα.



Εθίστηκα ακαριαία. Σήμερα καταλαβαίνω πως εκτός απ’ την (όποια) αγάπη μου για την κλασική μουσική, ήταν η αγάπη μου για την Πληροφορία που με τράβηξε στο Τρίτο.

Οι γονείς πάντα γκρίνιαζαν πως ασχολιόμασταν με το «πότε κατούρησε ο Μάικλ Τζάκσον, με ποιον τα έφτιαξε η Μαντόνα, τι έφαγε για πρωινό ο Πρινς». Τώρα, εκτός απ’ αυτά, μάθαινα καθημερινά με ποιον τσακώθηκε ο Βάγκνερ, αν κοιμόταν με την ξαδέρφη του ο Σούμπερτ και από τι πέθανε ο Μότσαρτ.

Όσο και να άκουσα όμως το Τρίτο πότε δεν έπαιξε το Tambourin. Περίπου ένα χρόνο μετά, στα γενέθλιά μου, οι γονείς μου μου έκαναν ένα τριπλό, υπέροχα αξέχαστο δώρο. Το τρέχον τεύχος του Τοπ + Στίχοι, το True Blue της Μαντόνα σε κασέτα (με τους τίτλους στα ελληνικά, Πάπα Ντοντ Πριτς, Ουερς Δε Πάρτι κλπ), και, έναν μαγικό διπλό δίσκο βινυλίου με τις μεγαλύτερες επιτυχίες συνθετών κλασικής μουσικής. Το αγαπημένο μου κομμάτι ήταν το πρώτο της δεύτερης πλευράς του δεύτερου βινυλίου.

Ήταν μπαρόκ, κρατούσε λίγο πάνω από ένα λεπτό, είχε γραφτεί πριν από 300 χρόνια, δεν επαναλάμβανε επαρκώς το ρεφρέν. Στ’ αυτιά μου όμως ακουγόταν πολύ πιο ποπ και πιο catchy απ' όλες τις υπέροχες ποπ επιτυχίες του ’86 μαζί.

25 χρόνια μετά, το αγαπώ ακόμα.


---


(mid-tempo)



(chill out)



(uptempo)


-----------------------------------------

+ 11
[διάφορες εκπλήξεις, το tambourin παιγμένο από ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών και με διαφορετικά όργανα: 1 / 2 / 3 / 4 / 5 / 6 / 7 / 8 / 9 / 10 / 11 ]
.
.
.